Polana

[Mroczna Nowina]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wysłuchał spokojnie tego jak elf mówił beznamiętnie się w niego wpatrywał. Wojny nie unikną i to było klarowne. Pozostało faktycznie spróbować wytrzymać możliwie długo, aby przegrywający najemnicy zaczęli wpływać na postrzeganie władcy. Każda fala w końcu się kończy. Oby byli głazem, a nie górką piasku przeciwstawiającą się owym falom.
– W obecnej chwili nic nie mogę zaoferować, aby wam pomóc. Porozmawiam z przywódczynią czy byłaby skłonna oddać niepotrzebną nam broń i ewentualnie jakieś kosztowności na wasz użytek. Przyniosę je kiedy dojdzie do spotkania z dezerterem Smoczej Gwardii.
Zwrócił się w stronę Pasterz Ziemi.
– Ustalcie więc gdzie i kiedy dojdzie do spotkania.
Potem zwrócił łeb w stronę proroka, który dość dużo milczał. Zadawał dziwne pytania. Jak mieliby żyć dezerterzy? Normlanie, jak każdy członek obozu, po prostu byli obserwowani i nie dopuszczani do rzeczy, które nie powinny dolecieć ich uszu.
– Wybaczcie. Czeka mnie jeszcze patrol. Będę czekał na wezwanie.
Po czym Khart lekko kiwnął łbem i powoli zaczął się wycofywać. To co potrzebował to się już dowiedział. Niewiele więcej dzisiejszego dnia się dowie, dlatego wolał ten czas spędzić bardziej produktywnie... Sprawdzając pułapki porobione przy granicy ze światem.

[zt]

[Mistrz Gry]

Kiedy Pasterz wyłożył przed nim swoje przedmioty, Olvin otworzył szerzej oczy. Zsiadł z konia, aby zajrzeć do torby, trwało dobrą chwilę, nim się odezwał. Nie dało się ukryć, iż na jego twarzy dominowało zaskoczenie.

– To wszystko dla nas...? – zapytał z lekkim niedowierzaniem w głosie. I uśmiechnął się szeroko, spoglądając na smoka. Pokręcił głową. – To olbrzymia pomoc! Wezmę, ile będę w stanie. Jestem więcej niż przekonany, iż tak hojne dary dadzą wam wiele przychylności wśród naszych. Co do kamienie szlachetnych: te, które wymieniłeś, są cenne. Wiedząc, z kim handlować, można zarobić i po złotej monecie na każdym – wyjaśnił. – Szczerze ci dziękuję. Twoja hojność jest nawet większa, niż moglibyśmy oczekiwać – podkreślił.

Potem zaś spojrzał na Strażnika, aby odpowiedzieć na jego pytanie.
– Staramy się trzymać ich osobno, wypytywać, badać. Kontakt z dezerterami mają jedynie wybrani członkowie naszej grupy, aby nikt przypadkiem nie chlapnął czegoś, czego nie powinien. Choć biorąc pod uwagę, że nie puszczamy ich samopas – raczej nie ma obaw, iż cokolwiek przekażą, w końcu najpierw musieliby się wydostać spod kontroli – zaznaczył, wzruszywszy ramionami. – Prędzej czy później będziemy musieli to zapewne zrobić, gdy rozpoczną się walki. Ale odwlekamy ten moment. Oby okazali się z nami szczerzy – dodał.

Kharta zaś odprowadził wzrokiem, skinąwszy mu. Skoro sam smok spieszył się na patrol, nie było powodu, aby go zatrzymywać.

Mroczna Nowina Strażnik Gwiazd Pasterz Ziemi Mackonur

[Pasterz Kóz]

Kiwnął głową Nowinie na pożegnanie, ale też twierdząco, że da znać. Oby Mglaki coś dostarczyły ruchowi oporu, bo im więcej krwi przelanej przez nich, tym mniej smoki musiały przelewać osobiście.
Wracając jednak do rozmowy... Złota moneta za kamień? Trochę mało. Aż zmrużył oczy z niedowierzaniem. Machnął na to tylko łapą. Ludzie się nie znają.
– Jeśli będziesz jeszcze chciał, mogę postarać się zebrać więcej tego sprzętu – dodał tylko, a potem podał worki z jedzeniem i z kamieniami. – Nie mam nic więcej do dodania, nie mam też żadnych pytań. Pozostaje porozmawiać z dezerterem i wybadać go, gdy będzie okazja – podsumował krótko i rozejrzał się po smokach. Jeszcze coś chcieli zapytać? A i jedna sprawa jeszcze.
– Mam nadzieję Olvinie, że nie będziesz miał problemów z łowcami albo bandytami jak będziesz ze sobą targał to wszystko. Może potrzebujesz eskorty? – lekko uśmiechnął się do elfa.

[Kwiat Uessasa]

\\Akcja jest przy granicy wspólnych z mgłą → tamten temat jest zajęty :<

Kolejna bezowocna wyprawa... Czemu w ostaniem czasie fatum jest przeciw mnie? Poprawiłem torbę i ruszyłem dalej po terenach mgieł, do puki nie zatrzymałem się na granicy ze szklistym zagajnikiem, no może na parę ogonów wkroczyłem w niego by szukać interesujących skarbów. Lecz nic nie było. Trochę szkoda. Usiadłem w cieniu drzewa, co oddzielał moje stado od tego pięknego lasku i patrzyłem w niebo. Może jak odpocznę, poczekam, to i może los się uśmiechanie do mnie?

[Udany Połów]

Tymczasem adept zamiast sie po swoich terenach szwędać, chodził po terenach wspólnych i to jakimś niezwykłym zbiegiem okoliczności dość blisko terytorium Stada Mgieł. Czemu nie chodził bliżej swoich terenów? Kto by wiedział. Sam nie wiedział. Choć tak właściwie niejako miał pojęcie dlaczego. Otóż słyszał coś o pewnym Lustrzanym Lesie umiejscowionym gdzieś w okolicach Szklistego Zagajnika. I ogólnie poszedł tam. Zwiedził co chciał. Wszak dość egzotyczne było to dla niego miejsce, więc nawet zebrał kilka jabłek na później. Może komuś da? Chciał dać na pewno jedno Baal. Może trochę ją to pocieszy. Ale kontynuując – No to teraz właśnie wracał z tego miejsca co chciał zobaczyć. Wracał przez tym razem z normalnymi drzewami las. Przy okazji zbierał pnącza co uznał, że mu się przydadzą zawieszając je na sobie kiedy kilka zebrał. Chciał z nich zrobić taką fajną rzecz co mu sie na pewno przyda podzas polowań. A w ogóle to nie szedł normalnie. Tylko obudził w sobie krew drzewnego i jak to takie smoki lubią drogą poprzez drzewa przemieszczał się po lesie. Przeskakiwał między największymi i najgrubszymi, bo oczywiście jego ciało było trochę przydługię na zwykłe drzewa średniej klasy, więc musiał się troche ograniczać. A przemieszczał się między nimi na przemiennie dwoma sposobami. Pierwszy to zwykłe przeskakiwanie, a drugi to, kiedy drzewa były od siebie trochę oddalone, to rozkładał skrzydła i szybował między nimi.
No ale – w pewnym momencie miał już trochę tych lnian i zaczęły mu one przeszkadzać w poruszaniu się. Więc postanowił zejść na ziemię i zrobić z tym porządek. Korony drzew zaszeleściły. Ziemia zadudniła, kiedy adept na nią zleciał. I w tym momencie znalazł się dość niedaleko aby uzdrowiciel ze stada Mgieł mógł usłyszeć, że coś sie dzieję niedaleko. Bo ogólnie nie było jak siebie nawzajem zobaczyć przez drzewa i inne roślinności, lecz dzięki hałasowi łatwo było, przynajmniej Rzecznego Kolca, odnaleźć. Ponieważ Adept mimo, że czół zapach Mglistych, to uznał, że to dlatego, że znajduję, się niedaleko ich granicy i na tym się skończyło. Choć co prawda rozmyślał czy może z tego właśnie powodu spotkać kogoś z tego stada. Ale myślał tak za każdym razem, kiedy był blisko granicy. Więc nie reagował. Zajął się w ramach tego odwijaniem się z tej całej plątaniny lnian, przy czym dośc zabawne było na to patrzeć. Niebieski wąż owinięty do połowy od głowy lnianami. Jeszcze sobie usiadł na tylnych łapach unosząc tułów i już totalnie wyglądał jak nieudany kostium leszego.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Spokojny dzień i wylegiwanie się zakłócił szelest drzew. Z drzewa zszedł, a może spadł jakiś dziwny gad. Niebieski i cały w lianach. Musiał mnie nie zauważyć. Więc patrzyłem na niego, co robił. Uuu... Taniec z lianami, jak ich dawno nie widziałem. Poprawiłem cicho swoje ułożenie, niezauważony sięgnąłem po przegryzkę na raz z torby i obcerowałem ten spektakl.
Gdy obcy samiec kończył tę czynność w moje łapy trafiło czerwone jabłko, które w dość głośny sposób zjadłem. Zaś echo tego chrupnięcia chwile leciało i powinno zaalarmować tego nieznajomą skwarkę.
– Ciekawy taniec z tymi zielonymi chwastami – posłałem mu uśmiech, zjadłem kolejne jabłko – Więc witaj Nieznajmy. – poprawiłem czworo skrzydeł i czekał na jego reakcję

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Długi spektakl to to nie był, lecz zdarzyła się dość zabawna chwila, w której kilka lian nie chciało przejść mu przez rogi i się lekko zaplątały. Najpierw próbował je jak jeleń dziko kręcąc łbem je zrzucić, lecz nie zdało to egzaminu, więc poświęcił już te parę następnych minut na rozplątywanie ich. Po tym odetchnął, kiedy się z nich końcu rozpłatał. Bycie spętanym nie było, zdecydowanie nie było najprzyjemniejszym uczuciem. Wtedy też posłyszał chrupnięcie. Nadstawił uszu i obrócił pysk w stronę nieznajomego. Przesunął niespokojnie ogonem po ziemi, lecz reszta ciała zatrzymał się w bezruchu (oczywiście nie licząc rozbujanych długich wąsów).
Eeehhhh...Witajara?
Odezwał się niepewnie dziwnie zbity z tropu. Kto to? Co tu robi? Czemu go nie wyczuł? A gdyby się rzucił? Nie. Nie może. Przecież jest rozejm. A przynajmniej tyle zrozumiał z tego co powiedział im Ża. Wtedy jego spojrzenie spoczęło na tym co smok wcina. Rzucił liany na ziemię. Tym razem szybciej przesunął ogonem po ziemię i powstał na cztery ugięte łapy lekko odstając od boków skrzydłami.
Hej! Nie jedz ich! To moje owoce. Proszę ja aby ty je odłożył.
Zawołał z wyuczoną kulturą, a jednocześnie wciąż z odrobiną swojej gwary zmiękczając niektóre litery. Patrzył na nieznajomego próbując wyjść przekonująco prostując się odważnie.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Obcy samiec był naprawdę słodki, będąc takim zdezorientowaniu. Wyglądał jak pisklę, za które zakradła się moja nocnica i dotknęła mokrym, zimnym trupkowatym pyszczkiem ich pleców. Wyraz pyska identyczny. Zachichotałem cicho, schrupałem kolejne jabłko. Oblizałem łapczywie pysk.
– Spokojnie młodziku. Twoje owoce, są za twoim ogonem. Ostrożnie, nie zmiażdż ich. Byłoby szkoda, takich rarytasów... – Nieznajomy mógł zobaczyć, jak sięgam łapą do skórzanej torby. Grzebie dwa uderzenia serca, a następnie wyciągam słodki owoc. Chwilę go oglądam, a następnie konsumuje z kolejnym chrup rozprzestrzeniającym się po okolicy.
– Jak Cię zwą smoku słońca? Bo ja jestem Kwiatem Uessasa. – posłałem mu delikatny uśmiech, spojrzałem na niebo i burzowe chmury w oddali. Oby one minęły zagajnik...

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Poruszył ogonem i przechył łeb na bok tak aby jednocześnie mieć smoka na widoku. Drugim ślepiem obejrzał się za siebie w miejsce, gdzie faktycznie tak jak smok mówił były szklane jabłka. Przysunął je, zgarniając długim ogonem, bliżej siebie. W tym samym czasie przysiadł ponownie na tylnych łapach. Gdzieś w międzyczasie rzucił do niego zwięzłe – Przepraszam. Była pomyłka. – przy czym wydał się trochę speszony, a przy tym masował łapą szyję. Bo nie powinien jednak na niego naskakiwać tak z marszu. Wkrótce znowu unosił głowę na smoka. Pachniał Cieniem i ziołami, stwierdził tuż przed tym jak zastrzygł uszami na pytanie Kwiatu Uessasa.
Nazywa się Rzeczny Kolec. Odparł po chwili. Po tym zawahał się, lecz ostatecznie zapytał o co się zapytać przymierzał.: Dlaczego nazywa się od boga Uessasa?

[Kwiat Uessasa]

Przyglądałem się młodemu samcowi, co wyglądał niczym bardzo speszone i upokorzone swoją głupotą pisklę. Widząc to tylko oblizałem lekko, ale łakomie pysk. Może ta wpadka nauczy go patrzeć i myśleć. NA słowa przeprosiny tylko posłałem mu uśmiech i kiwnąłem głową, że je przyjmuje.
W trakcie myślenia drugiej strony schrupałem kolejne jabłko, oblizałem palce, co przypadkowo wpadły w bryłkę miodu. Ooo... Smok rzeki, nawet pasuje mu patrząc na jego niebieskawe poszycie. Pomyśleć jak ładna byłaby torba z jego skóry... Zaś pytanie. Musiałem parę oddechów je przetrawić. Dlatego po chwili otwarłem pyszczek.
– Miło mi Cię poznać smoku rzeki. Zaś czemu nawiązuje swym imieniem do boga smoczych serc. Jest wiele powodów. Może najważniejszym, że mnie uratował i pomógł, kiedy tego najbardziej potrzebowałem. Zrozumiał, dał cel. Teraz i ja chcę szerzyć dalej to dobro. Dobro boga miłości... – w nich oczach można było zobaczyć łudę drapieżnego błysku, a na pysku pojawił się szczery, kokieteryjny uśmiech.

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Skinął mu pyskiem ze zgodą. Jemu również było poznać smoka, lecz jeszcze się nie określił czy było "miło". Nadal był lekko spięty i niepewny co nawet było dostrzegalne po smagającym ziemie ogonie oraz przyciśniętych do boków skrzydłach. Jednocześnie obudziła się w nim ciekawość przez co trochę rozkojarzony, a jednocześnie skupiony słuchał go uważnie, a wąsy mu falowały w częściowym rozluźnieniu. Przechylił delikatnie łeb patrząc na smoka.
To jest on dla cjebie jak patron, tak? Musi cię lubić w takim razie.
Odparł, a po chwili uderzył z innym pytaniem, a przed tym przechylił łepek w na drugą stronę.
Czym jest to dobro, o ktorym ty mówił? Chodzi o dawaniu celu?

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Podenerwowany adepcik naprawdę wyglądał słodko i ciekawie przy tym całym spięciu. Ja mu przecież nic nie zrobię. No może zagadam na śmierć. Kątem oka patrzyłem na walczącą niepewność i ciekawość w jego duszy, co idealnie przedstawiało jego ciało. Oby tylko nie uciekł z zawartością mojej torby.
Postawiłem uszy, słysząc jego proste, a zarazem skomplikowane pytanie
– Można to tak ująć. Parę razy przemówił do mnie. To on kazał się jednoczyć i pić wywar z jego kwiatu. Też po części temu przybrałem to miano. Za pisklęcia, dał mi proste zadanie. Nasiono. Zasiej i opiekuj się nim. Obdarz roślinę swoim zainteresowaniem, czasem i dbaj o jego owoce. Potem kazał zebrać mi po smoku z innego stada, i wybić się z nimi wywaru z jego kwiatu. Dał nam swoje błogosławieństwo i wolę, aby we współpracy móc zdobywać wszytko. Mieć moc bronić ziemi Tego Nieba i Tych Gwiazd. – spojrzałem samcowi prosto w oczy. Lekko i dyskretnie oblizałem wargi. – Dodatkowo podążam jego drogą, bo chcę dać innym to, czego sam nie otrzymałem. – posłałem mu czuły, minimalnie kokieteryjny uśmiech.

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Zamrugał patrząc na niego uśmiechniętego. Na to sam również delikatnie postarał się uśmiechnąć. Nie umknęło jego uwadze, że samiec spogląda mu w ślepia, więc dostrzegłszy to podobnie skupił swoje spojrzenie na czerwonych punktach na jego pysku. Aż cztery? Skupił się na tych osadzonych wyżej, lecz zaintrygowała go druga para ślepi. Wcześniej nie spotkał takich. Z drugiej strony pająki mogą ich mieć aż osiem... I nawet miał skrzydła do pary. Jednak skrzydła nie były już czymś nowym. To też coś jak dar boski?
To...szlachetna postawa. Opowiedział się zdecydowanie wolniej posługując się językiem. Przy tym zniżył ciało i opadł również przednimi łapami na chłodnej ziemi. Nie chciał wypytywać smoka o jego przeszłość przez wzgląd chociażby na to, że nie był pewien czy tak chętnie mu odpowie. Jakby on go teraz zapytał o nią to nie sądził, że chętnie by opowiedział. Poza tym był jeszcze poprzedni temat do którego postanowił po chwili powrócić.
Uesass kazał tobie jednać smoki ze wszystek stad. Mówił on w sensie do tego co sje dzieje czy ogólno? Zaczął jak poprzednio – powoli, jakby cały czas zważał na słowa a jednocześnie dość łunnie przechił z jednego słowa na drugie wyraźnie zmiękczając większość twardych głosek. Po tym trochę nastoszył zielone łuski za żuchwą i oderwał spojrzenie przekierowując je ze smoka na zieloną kępę trawy, lecz zaraz powrócił nim na Kwiat. Ża Słońca też chciało zyskiwać wspołprace ze smokami zi innych stad. Tylko poł stada ma urazy do Mgły i nie myśli z wami o wspołpraca. Co wy im zrobili? Słyszał ja, że przegonili zi stary dom, acz nie chciali dużo opowiadać.

[Kwiat Uessasa]

Młodzik ma naprawdę ładne oczy. Nie skrzywdzone tak przez los czy życie. Nie wiem, czy tylko moje złudzenie, czy tak było na prawdę. Lekko ruszyłem nosem, oblizałem dyskretnie pysk. Przyjąłem komplement ze szczerym uśmiechem i lekkim drżeniem uszu ze wstydu. Zaś kolejne słowa mnie lekko zbiły z tropu. Musiałem chwilę przemyśleć, co powiedzieć.
– Bóg miłości powiedział wprost, że wspólnie damy radę przezwyciężać wszytko. Zbierzmy się, a zrobicie. Tam mogę to najprościej ująć. Prosiłem go o pomoc na ciężkie czasy, by ochronił cenne dla mnie dusze. Dał kolejny cel i to coś, po lekkim problemie z ziemnymi jest niewykonalny... – przyglądałem się, jak smok rzeki, trawi myśli i słowa. Niestety ostatnie słowa zmyły mój uśmiech z pyska.
– Macie mądrą przywódczynię. Myśli dobrze, lecz stare niesnaski dobijają. Co do tego to nie wiem... Może coś było wiele księżyców temu. Albo... Tak... Przez nas i chyba jeszcze kogoś rozpadło się czwarte stado i zostało wchłonięte do was. I to może ta grupa ma do nas ból zadu. Nic innego mi do głowy nie przychodzi. Niestety stare rany, bolące są złe. Czemu wszyscy są tacy pamiętliwi? Czemu zawsze to dzieci płacą za grzechy rodziców? Lecz się nie smućmy. Przyszły złe czasy... Wręcz miętowo ciekawe czasy. – zaśmiałem się zrezygnowany i urwałem w połowie smutny. – Młody adepcie, a czy ty zamierzasz walczyć? Czy wolisz bronić swego domu, opiekować się pisklętami, kiedy rodzice będą walczyć za nasze żywota? – zbliżyłem się do niego pyskiem. Dzielił nas może półtora szpona. Z tej odległości mógł zobaczyć części blizn pozostawione po ostatnich wydarzeniach na pysku. Spojrzenie moich dwukolorowych oczu, padających jego moralność i postawę. Po chwili się odsunąłem w milczeniu i spojrzałem w dal.

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Wszyscy? Ja też? On też? ... Przecież trzeba znać historię... Przez łeb przechodziły mu różne myśli. Zadane przez zeń pytania, być może tylko retoryczne, skłoniły go do szukania na nie odpowiedzi. Jednak nie oddalił się uwagą daleko. Ciągle był zasięgu słuchu Kwiat Uessasa , choć uwaga niewątpliwie przez chwilę była rozproszona. "Lecz nie smućmy się." Posłyszał, a wtedy skupił spojrzenie bliżej na samym pysku smoka. Złe czasy naprawdę można nazwać ciekawymi? Pod jakimś warunkiem? Już otwierał pysk, lecz zaraz go zamknął zestresowany zbliżeniem się samca. Cofnął się jedną łapą, lecz resztoma się zaparł unosząc do tyłu łeb jakby chowając go przed jego pyskiem, jednocześnie nie uciekając od jego spojrzenia.
Nie wie... Zrobi wszystko aby przydać się Słońcu. Dołoży starać się dla walczących o odpust łowców.
Może spróbuję się przełamać do samej walki, kiedy poczuję się silniejszy?. Pomyślał. Nawet znajoma mu adeptka mówiła, że będzie walczyć mimo, że też uczy się na łowcę. Powiedział jej, że nie potrafi walczyć, lecz choć uznała, że to też jest dobre pilnować spraw obozu, nie był przekonany jak się z tym czuć.
Na pewno nie będzie bierny.
Zadrżał ogonem i przesunął nim po ziemi, lecz mimo swojej niepewności był zdecydowany. Z tego domu nie uciekniemy. Cokolwiek się stanie stąd nie odejdziemy. ... cokolwiek? Poruszył uszami. Zdecydowanie. Podniósł je wyczekując odpowiedzi smoka.
Pachnie Pan uzdrowicielem. Nie wydaje mi sie?

[Kwiat Uessasa]

Reakcja samca na mój ruch. Lekka ucieczka, słodkie... Wpatrywałem się w niego. Z niewyraźnym uśmiechem wpatrywałem się w jego oczy. Żółciutkie, piękne. Niczym złoto czy niektóre kwiaty...
Opinia na temat Żar była poprawna. Każdy stadny będzie chwalił swojego przewodnika. Nie ważne czy głupi, czy mądry. Ten baranek był prowadzony mądrze.
– To się ciesz młody smoku. Walka jest parszywym kochankiem. Niby z daleka ekscytuje, a tak naprawdę wyrywa serca, pluje w twarz i ograbia Cię z tego co cenne dla Ciebie... Często jej miłość kosztuje najwyższą cenę, twoją lub tych, na których Ci zależy. Więc rób wszytko, co musisz, by nie zabrała twojego życia. Możesz uprawiać partyzantkę. Zbierać zioła, kreować pułapki na łowców. Wiele jest opcji. – przyglądałem się młodzikowi, jak słodko trawi coś w środku. A na "pana" to się mocno zaśmiałem.
– Panować to możesz nad swoim stolcem. Mów mi po imieniu, nie jestem jeszcze tak stary jak Strażnik czy Mirri, by mówić pre pan. I dobrze Ci się wydaje. Jestem uzdrowicielem Mgieł. – zachichotałem cicho i poprawiłem czarną lotkę przy rogu – Zdradził mnie zapach ziół czy moje spojrzenie na ten padół? – mniejszą parą oczu patrzyłem na niego, a większą w niebo. Niebieski kolor powoli ustępował ciężkim chmurom. Lot do domu odpada. Trza to przeczekać. Czuję, że to będzie piękna burza... – Chyba utkniemy tutaj na dłużej. Nadchodzi pierwsza burza w tym sezonie. Lot teraz będzie samobójstwem. Tuż za tymi drzewkami jest grota. Może nas przechować na ten czas. Chętny? – rzuciłem z troską w głosie.

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Postara się cieszyć. I poszukać odpowiedniej sobie opcji.
Zaśmiał się krótko i lekko. Przesunął ogonem po ziemi jednocześnie czując jak łuski za żuchwą mu się unoszą. Faktycznie trochę gafa. Hah. Usiadł ponownie na tylnych łapach, zaś jedną z przednich uniósł przy sobie chwytając się trochę nerwowym chwytem sponami i masując kark zwrócił się do smoka.
Dobrze, Kwiecie. Mmm. Chcesz być kolega?
Po zapytaniu przekręcił łepek i popatrzył na uzdrowiciela. Poruszył niespokojnie szponami drugiej łapy, lecz po tym zastygły w bezruchu, a samczyk czekał na odpowiedź.
Zapach zioł zdradził. Bardzo go lubi-e. Hiah.
Choć jak żeś rzekł, o tym spojrzeniu, to faktyczno. Dużo uzdrowicieli jak spotykał ma je bardzo krytyczne.
Odparła posyłając za nim spojrzenie ku niebu, do tego mówiąc trochę bardziej roztargniony, gdyż rzeczywiście dzielił się myślami. I ja akurat mieszkam z takim co ma je bliżej emocjonalne. Przeszło mu wkrótce przez łeb, w tym czasie czując małą kroplę wody pochodzącą od zbliżającego się deszczu. W tym momencie ciało przeszedł mu dreszcz skłaniający ogon do podrygów, a węch wyostrzył się, by z miłym uczuciem pochwycić zapach deszczu.
Poruszył uszami n głos samca, a obrócił głowę ku niemu dopiero gdzieś w trakcie. Popatrzył nań świeżym spojrzeniem i skupionym umysłem. W końcu przytaknął mu pyskiem zgodnie.
Brzmi dobrze. Usiądzie my przy wejściu? Chętnie po opbserf...mnam... Poruszył językiem. Zaplątał się. Odetchnął i kontynuował zdanie jeszcze raz. Spojrzał na niego pogodnie.
Chciałby patrzeć jak pada.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Patrzyłem na zawstydzonego samca, a to był dosyć uroczym widok. Słodko się zawstydza. Lecz takie zawstydzenie, jest czymś dobrym. Wręcz pożądanym. Lekki, słodki uśmiech. Kolejne słowa tylko lekko wybiły mnie z rytmu. Moje uszy drgnęły, a szczery uśmiech zakwitł mi na pyszczku.
– Tak, będę twoim kolegą. – delikatnie ugiąłem kark. Gdyż tego wymaga etykieta. Tego osobnika, można było czytać jak otwartą księgę. Czyżby kolejny krewny Khamsina i Korozji? Może, dla mnie lepiej. Takie smoki są naprawdę przyjazne i towarzyskie.
Jego kolejne słowa mnie zaintrygowały
– Nie wielu go lubi. Jest specyficzny, gryzący w nozdrza. Dla mnie nie ma nic lepszego, niż moment kiedy wietrzę grotę ze smrodu wytrawiania skór i odstaje rześki powiew mięty, kaliny, lulka, jałowca i lawendy. Taka mieszanka zapachów nie jednego doprowadziłaby do kichania. – sam przekrzywiłem głowę i konstytuowałem swój wywód. – Mając smocze życie w rękach, trochę inaczej patrzę na świat. Widzę jego delikatność, brutalność i wymaganie perfekcjonizmu. Lecz nawet pomimo starań, czasem Aterala przyjdzie po duszę smoka. Nie każdego jesteśmy w stanie uleczyć. TO najbardziej nas boli. Niektórzy z nas idą w szczery ból i odcięcie się od uczuć, zaś inni reagują emocjami. Różnymi emocjami... – mówiąc to, mój uśmiech zmienił się na kokieteryjny, a spojrzenie lekko głodnawe. Oblizałem lekko pyszczek, a na mój nos spadła pierwsza kropla wody.
– Chodźmy. U progu groty, jest lekkie podwyższenie. – odwróciłem się od niego i ruszyłem przed siebie. Łapą pokazałem mu, by ruszył za mną. Z ćwierć lotu od poprzedniej lokacji, znajdowało się zagłębienie. Mały pagórek, pusty w środku. U jego podnóża było zagłębienie, mogące pomieścić dwa duże smoki. Maddarą wyczarowałem owcze runo, na którym porządziłem swój zad i klepnąłem w wolne miejsce obok mnie. Skóra, była ta umiejscowiona, że nas nie zmoczy, a parę łusek przed nami pada deszcz.

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Rozumiem. Naprawdę uciekanie od uczuć bywa prostsze? Jak się to robi? Nie wydajesz sie to zrobić. Reagujesz emocjami czy po prostu bierzesz co daje ci los?.
Pytał obserwując samca zaintrygowany jeszcze nim usłyszał o pójściu sobie oraz i deszczu. Wtedy zaś skinął mu pyskiem chcąc ruszyć za nim, ledwie wstał a trącił lniany, które oplatały jego łapy. Prawie by o nich zapomniał! A nie bez powodu je zbierał przecież. Przysiadł bez słowa przy nich i zwinął je niedbale, gdyż jak najszybciej. Nie powtórzył tego co ostatnio, zamiast na szyi, żeby się z nimi znowu nie męczyć, pochwycił je ogonem. Truchtem wtedy dogonił samca chwilę przed tym jak dostrzegł wzniesienie. Zawęszył. Zapach Mgieł wciąż mieszał się z innymi zapachami smoków. Chyba nie przekroczyli granicy. Podszedł do samca. Wszedł na wyczarowane futro szykując sobie miejsce przy jego prawej stronie, a kiedy wchodził, jednocześnie pod ścianą u wejścia groty puścił leśne sznury. Jeden się zaplątał, lecz wystarczyło tym razem tylko strzepnąć ogonem, a go puścił. Zakręcił się w miejscu, aby obrócić się przodem do świata na zewnątrz. Posądził zad, następnie kładąc się na brzuchu. W tym czasie, kiedy podbierał łapy i porządkował skrzydła, by złożyć je wygodnie, mówił do smoka.
Do zapachu. Ja się po prostu przyzwyczaił i nie kicha. Na początek za każdym razem, kiedy wchodził do groty Baal myślał, że straci dech. Potem się przyzwyczaił i polubił. Miło mi się kojarzy.
Zakończył unosząc pysk na wyższego smoka. Dopiero spostrzegł, że jest taki wysoki. Gdyby tak pomyśleć, to nawet od nie jednego smoka z jego stada, a jednocześnie wciąż nie tak jak Ża. On to był naprawdę wysoki, że aż strach! Jednak on też był wysoki. Poruszył podekscytowany końcem ogona zwiniętego przy lewym boku. Mocniej pochwycił zapach deszczu. Zabrał ciekawskie spojrzenie siłą woli posyłając je by patrzyło na wzmagającą się burzę, a ogon w tym czasie wciąż poruszał końcówką.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Może młodzik miał racje? Uciekanie przed uczuciami byłoby o zgrozo łatwiejszym wyjściem, niż męczenie się z tymi idiotami tutaj. Lecz co mogę począć, gdy wszyscy mnie tak bardzo zachwyca i niezdrowo podnieca w jakiś sposób. Chwilę myślałem nad odpowiedzią.
– Może i masz rację. Staram się podchodzić do wszystkiego z lekkim dystansem. Niestety są dni i chwile, gdzie tego dystansu nie ma. Gdzie serce góruje, a ja wylewam swój żal na świat. Niestety siedzenie okrakiem na głazie granicznym nigdy nie wychodzi na dobre. Zawsze są przy tym jakieś problemy, najczęściej obu stron konfliktu... To naprawdę boli, gdy ty się starasz. Wypruwasz żyły dla stada, a dostajesz miękkim, śmierdzącym chwostem w pysk. Tak już czasem jest i nic na to nie poradzimy. – zachichotałem sztucznie i smutno.
Kolejny taniec z lianami był już mniej uroczy, szyby. Do deszczu jeszcze parę oddechów zostało, więc i oddech dwa mogę poczekać na słonecznego samczyka.
Patrzyłem, jak układa się po mojej prawicy. Całkiem słodki z niego kąsek w akwamarynowej łusce. Delikatnie oblizałem pysk, patrząc na niego i kiwnąłem łbem. Jego odpowiedź podobała mi się. Nie każdy smok dobrze wspomina leczniczą mieszankę. Będzie z niego jeszcze porządny kawał smoka.
Mojej uwadze nie uszło, jak skanował mnie wzrokiem i to jak jego ogon, niczym u szczeniaczka, pokazywał podniecenie. Ciekawe...
– Możesz patrzeć do woli młodziku. – na moim pyszczku zawitał kokieteryjny uśmiech z sukkubim błyskiem w oczach. Wraz z tym uśmiechem za mną pojawił się pierwszy błysk, a po nim grzmot.

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Nic nie poradzimy na to, że smoki o dobrej intencji dostają ostatecznie w pysk. Naprawdę na tym się opiera smocza kultura? Chociaż...Widział jak ciężko jest przywódcy opanować stado smoków często przeciw niemu będących. Chętnie, wręcz krzykliwie pokazują niezadowolenie. Jakby nie widzieli czasami nic więcej jak tego co ich drażni. Więc wiedział, że takie rzeczy się dzieją. Na swoim przykładzie pewnie też by znalazł kilka mniej stadnych, lecz podobnych sytuacji...
To znaczy, że już się do tego przyzwyzaił- eś?
Zapytał spoklądając łagonie na jego posmutniały pysk. Da się przyzwyczaić? Dystans w przy takich emocjach wydaje się czymś jak ochroną, lecz nie wyobraża sobię całkowicie ukryć się wewnątrz siebie.

Podniósł pysk wracając spojrzeniem na smoka na smoka, choć tym razem prosto na jego pysk. Popatrzył. Posłuchał. Nie nadarzył zareagować, a wtedy błysk rozświetlił niebo, ogłuszający grzmot trafił go w uszy. Odruchowo nastrpszył łuski niespodziewając się tak głośnego dźwięku. Trochę zadzwoniło mu w uszach wciąż słysząc rozoszący się jakby echem grzmot w jego głowie. Odwrócił łeb potrząsając pyskiem. Syknął przestając. Wstępnie obejrzał się na ulewę, lecz chwilę później nieco uspokojony uniósł przyjazne spojrzenie na Kwiat Uessasa.
Lubisz bycie wysokim?
Jednak, kiedy po chwili przerwy na deszcz niebo przeszył kolejny grzmot zareagował już mniej gwałtownie. Skosztował już grzmotu i zaczął się ich instynktownie wystrzegać. Kiedy widział błysk kładł uszy po sobie i tak zostawał, choć po chwili jedno uniósł, tę od strony Kwiatu, by go słuchać.