Ołtarz Erycala

[Słodycz Ziemi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

// inny czas

Musiało minąć kilka dni, nim Goździk ponownie pojawiła się w świątyni razem z Vedilumim. Samiec przekazał jej czego potrzebuje aby odzyskać pełną sprawność, a ona obiecała mu w tym pomóc. Gdy uzbierała już całą potrzebną kwotę, poprosiła go mentalnie aby spotkali się pod świątynią. Na miejscu przywitała go liźnięciem w policzek, po czym włożyła mu do łap osiem onyksów.
– Powinno wystarczyć żebyś odzyskał sprawność. – Szepnęła cicho, odsuwając się nieco na bok. To Wojownik był tutaj głównym bohaterem, ona mogła mu jedynie wskazać drogę. Uśmiechnęła się teraz zachęcająco do Vedilumiego, w podobny sposób jakby motywowała pisklę do postawienia swoich pierwszych kroków.

// 8x onyks dla Vedilumi

[Vedilumi]

• Stwór przyszedł posłusznie za Zastępczynią, natomiast ja byłem pełen podziwu dla niej że potrafiła być tak bezinteresowna że po prostu zebrała się i pomogła w zebraniu zapłaty. Choć.. Pomysł o tym, jak okropnie szeptał tu ostatnio ten głos, lekko mnie mierzwił. W każdym razie Olbrzym nie zamierzał gardzić, wziął więc kamienie a potem podszedł bliżej pomnika i po prostu ułożył je przed nim, z trudem charcząc coś co brzmiało jak "Proszę". A raczej "phrooshhee".
  Czy Ziemista miała jakiś ukryty motyw w tym?
  
  //8x onyksów od Goździk za wyleczenie +2ST do akcji fizycznych i magicznych (bóle krzyża)

[Spóźniony Debiut]

//inny czas

Przyszedł tu z samego rana, gdy Śnieżka i dwójka młodych spali jeszcze smacznie w grocie, a w samej świątyni nie było smoków. Lubił panującą tu ciszę, gdy nic nie zakłócało myśli i te mogły płynąć swoim rytmem.
Zatrzymał przed ołtarzem, z szacunkiem pochylając łeb. Nie miał póki co okazji, kierować modlitwy do Erycala, tym bardziej czuł się niepewnie, prosząc o coś Boga.
– Chciałbym poprosić, o pomoc przy pozbyciu se konsekwencji rany, jaką zadał mi demon. – nie miał pojęcia czego się spodziewać, mimo to cierpliwie czekał.

//+1st do akcji magicznych

[Narrator]

Ołtarz odpowiedział Vedilumiemu ciszą, a kamienie pozostawały nietknięte. Dziwne, bo przecież obietnicą było, że za ową zapłatę zostanie uzdrowiony. Samotnik potrzebował kilku prób, nim położył ostatecznie kamienie na blacie ołtarza.
Choć może to mu się tylko wydawało?
Zamrugał ślepiami jakby wyrwał się z głębszego zamyślenia. Nie czuł już bólu w krzyżu, jakby nigdy go tam nie było. Po kamieniach również nie było śladu. We łbie pozostało mu tylko zamglone wspomnienie lodowatego bólu rozlewającego się po jego żyłach. Przeszywające zimno szczególnie skupiało się w jego grzbiecie, choć teraz zdawało się być jedynie wspomnieniem koszmaru, z którego się obudził.

Córa Róż przypomniała sobie, że jeszcze przed chwilą dawała Vedilumiemu kamienie szlachetne i uśmiechnęła się do niego. Nawet gdyby chciała, nie potrafiłaby wygrzebać z umysłu momentu w którym zniknęły.

***

Stojąc przed ołtarzem i chyląc ku niemu łeb, Spóźniony Debiut nie musiał oczekiwać długo na odpowiedź. Przeszedł go lekki dreszcz spowodowany panującym w tym miejscu chłodem.

– Sześć szmaragdów.

Ledwo słyszalny szept dotarł do uszu wojownika. Debiut nie mógł być pewien czy rzeczywiście ktoś to do niego powiedział, czy może miał już omamy od nasłuchiwania odpowiedzi. Na myśl przyszedł mu też wygląd tych zielonych, błyszczących kamieni szlachetnych więc coś chyba musiało być na rzeczy.

Vedilumi
– 8x onyks
– kalectwo: bóle krzyża

[Trzeci Szlak]

Syn Przygody wszedł do świątyni z poważnym wyrazem pyska. Ruszył przodem, gdyż to on miał najwięcej tematów do poruszenia – nie wątpił jednak, że zarówno Pasterz, jak i Egzekucja będą zainteresowani wydarzeniami. Skinął dójce łbem, podchodząc do ołtarza. I nie zwlekając, przeszedł do wyjaśnienia swojej sprawy.

– Witaj, Erycalu – zaczął pochyliwszy nieznacznie łeb z szacunkiem. – Wiele jest spraw, z którymi przybyliśmy dziś do ciebie, mam więc nadzieje, iż nie odbierzesz tego za próbę nadużycia twojej łaski. Zacznę od tego, co wydaje mi się najważniejsze – mówił, podnosząc nieznacznie łeb. – Właśnie wróciliśmy zza bariery, gdzie natknęliśmy się na złego duszka o imieniu Mabetzu. Tenże duszek w jakiś sposób operuje krwią... Zapewne lepiej wytłumaczyłby to Alzali, gdyby był w pełni dysponowany – stwierdził, zerknąwszy na trzymanego przez Astrala kruka. – Bądź co bądź... wydaje mi się, iż Mabetzu w jakiś sposób na mnie wpłynął. Zostałem ugryziony przez jego ekimmę, wówczas stało się... coś dziwnego. Jakby... Jakby jakaś maleńka cząstka mnie zmieniła się... w niego – podkreślił westchnąwszy. – Czy rozumiesz to zjawisko? Czy jesteś w stanie coś z nim zrobić? Czy oczekujesz czegoś w zamian? – pytał, obserwując bacznie ołtarz.

– I czy... jesteś w stanie także w jakiś sposób uzdrowić Alzaliego? pomóc mu? – dodał, spoglądając z nadzieją. Na duszku zależało mu nawet bardziej niż na nim samym.

– Ostatnie, o co chciałbym cie zapytać, to sprawa bardziej prozaiczna – kontynuował. – Jakiś czas temu zostałem ciężko zraniony, znalazłem się na granicy życia i śmierci. Dzięki wybitnym umiejętnościom mojego ojca wciąż jestem tutaj... – mówił, zerkając w wdziecznością na Pasterza – ...odczuwam jednak pewien rodzaj dyskomfortu. Szybciej się męczę, muszę brać głebsze oddechy, aby pozostać przytomnym. Czy i na to byłbyś w stanie coś prowadzić? – zapytał, kończąc wypowiedź.

Teraz oczekiwał, czy pozostali coś dodadzą, a przede wszystkim: co odpowie sam Erycal.

Pasterz Ziemi Gwiezdna Egzekucja

[Pasterz Kóz]

Przyszedł zaraz za Synem, niosąc krucze ciało Alzaliego na grzbiecie. Na miejscu delikatnie zsunął duszka na ziemię, uważając, żeby nic więcej mu się nie stało, a potem stanął za nim tak, aby duszek był między Pasterzem a ołtarzem. Może i kiedyś nie pozwolił Astralowi na zabranie rzadkiego kamienia z kopalni (a właściwie to pozwolił, ale ostrzegł przed konsekwencjami), ale pomógł ze zdobyciem wyposażenia dla krasnoludów, a teraz także z rzeczami dla orków. No i wskazał też problem jakim okazał się Mabetzu, za co sam ucierpiał.
Sam proces leczenia duszków bardzo interesował Pasterza. Nie tylko dlatego, że martwił się o Alzaliego, ale także o duszka od Vequpira. Do tego na pewno byłaby to wiedza przydatna dla niego jako Uzdrowiciela, choć zapewne wykraczałoby to poza jego fizyczne możliwości. Przynajmniej będzie wiedział co robić w takich sytuacjach.
Właściwie to nie dodał nic od siebie i trwał w ciszy. Syn powiedział wszystko co było ważne, a nawet więcej, bo wspomniał o swoim problemie po ranie jaką otrzymał. Cóż, załatwi dwie pieczenie na jednym ogniu najwyżej.

[Gwiezdna Egzekucja]

Weszła za Astralem. Na jej grzbiecie leżało coś wiotkiego zawinięte w zmarniałą skórę z jakiegoś dużego zwierzęcia. W końcu nikt normalny nie użyłby zdatnego do innego użytku materiału, by zawinąć truchło. Podeszła do oltarza, nieco oddalona od reszty i poruszając barkami, pozbyła się tobołu. Ten spadł na ziemię i przeturlał raz, przez co skóra odkryła bezwładne ciało zakażonej ekimmy.
Ofelia nie wydawała się być pod wrażeniem. Truchło na pewno niewiele ją martwiło. Co innego Syn na którego spojrzała nerwowo zanim pokiwała lekko łbem na boki, by doprowadzić się do porządku.
– To jest jedna z ekimm, która była pod władzą Mabetzu. Jej plugawa krew zmieszała się z krwią Syna Przygody gdy ta zadała mu ranę. – Stwierdziła schylając łeb w ukłonie.
– Być może wyciągnięcie informacji z jej ciała jest w stanie pomóc – nie tylko w uleczeniu Syna, ale też poznaniu wroga.

[Erycal]

Bóg rzadko objawiał się w swojej fizycznej postaci, lecz gdy takie przypadki miały miejsce, najpewniej miało to związek z intrygującą zdobyczą przyniesioną przez śmiertelników. Oczywiście nim białe futro i postrzępione pierzaste skrzydła rzuciły się komukolwiek w ślepia, atmosfera wokół ołtarza zgęstniała, a powietrze stało się zimniejsze, do tego stopnia wręcz, że każdy oddech trochę kolił gardło.
Żadne z trójki smoków nie byłoby w stanie wskazać momentu w którym Erycal objawił się po prawej od kamiennego piedestału, zupełnie jak gdyby wyłonił się z powietrza pomiędzy mrugnięciami. Zabawne, bo daliby sobie urwać łapę, że nie mógł być to proces aż tak nagły.
Wzrok zimno błękitnych ślepi przeniósł się na ekkimę, zupełnie wymijając Ziemistych. Średnich rozmiarów postać ruszyła ku niej, flegmatycznie wlekąc ozdobione długim, przybrudzonym futrem łapy. Haczykowate, niczym sowie szpony stuknęły o kamień parokrotnie, nim Erycal nie zatrzymał się tuż obok truchła.
Poczekał parę długich oddechów, w ciszy i bezruchu. Atmosfera wokół niego była martwa – dosłownie jakby wszelki dźwięk z okolicy zupełnie zniknął, a zwiadowcy znaleźli się w odizolowanej bańce razem z bogiem, duszkiem oraz ekkimą.

W pewnym momencie białofutry smok wyciągnął łapę ku martwemu ciału i uniósł je za kark. Bez żadnej zapowiedzi otworzył szeroko paszczę i wgryzł się w łeb ekkimy, niemal bez oporu masakrując jej oblicze.
Stosunkowo krótki, masywny pysk wymagał od niego paru ugryzień, toteż nie zawahał się by dokończyć dzieła. Drugim i trzecim gryźnięciem akompaniowanym głośnymi chrupnięciami wchłonął czaszkę, a następnie kawałek szyi ekkimy.
Stróżka krwi pociekła mu po brodzie, gdy odłożył stwora z powrotem na ziemię. Jego bezgłowe ciało zdawało się wysuszone i zamarznięte, tak iż nie dałoby się z niego wydobyć ani kropli krwi więcej.
Następnie bóg zwrócił pysk ku śmiertelnikom i duszkowi w kruczej postaci.
– Zdrowie powróci z czasem – przemówił bez emocji, choć mieli wrażenie że usłyszeli go nie tylko z pyska jego zwyczajnej postaci, ale i w swoich umysłach. Z tymi słowami Erycal zwrócił łeb zarówno do Syna, jak i kruka.
Alzaliemu przyglądał się dłużej, na moment minimalnie rozchylając szczęki, jakby rozważał pożarcie także jego. Do niczego takiego jednak się nie posunął.
– Za kalectwo, sześć ametystów – dodał, przysuwając się do kruka a następnie dotykając go prawą łapą w uszkodzony łeb. Kto wie czy uczynił w ten sposób cokolwiek. Być może duch będzie miał na ten temat jakieś pojęcie.
O ile cofnąwszy łapę bóg zdawał się gotowy do odejścia, nie było mu do tego spieszno, jakby czekał na ewentualne pytania.

ping

Pasterz Ziemi Syn Przygody Gwiezdna Egzekucja

[Infamia Nieumarłych]

• Była w tym miejscu chyba najczęściej ze wszystkich żyjących. I tych, którzy żyli przed nią, również. Ironią było to, jak specyficznie przewidziała własną przeszłość własnym imieniem. Czy też raczej nie ona, a mroczna elfka, która ochrzciła ją takim, a nie innym.
  Cóż.
  
  Taki był koszt chwilowej dawki adrenaliny... Nie, żeby faktycznie odczuła wybitną euforię. Ot, kolejne przeżycie. Gdy Horus przywrócił ją do żywych, samica wraz z feniksem udała się do Ołtarza, którego nienawidziła, jak zresztą większości elementów tutejszego życia.
  Ale był przydatny. Więc traktowała to jak relację biznesową. Na tym etapie Erycal powinien ją wprost całować przy każdym spotkaniu.
  
  Pod osłoną ciemnej nocy przekroczyła próg Świątyni, próbując nie skupiać się na serii nieprzyjemnych szeptów, które zaczęły dusić jej umysł.
  – Podaj swą cenę. – powiedziała, jak zawsze lakonicznie. Znał ją ten śmieszny bożek, znał ją już bardzo dobrze. Wiedział, że nigdy nie mówiła nic więcej poza tymi trzema słowami. Bah, czasem mieściła się w jednym. Tym razem więc i tak okazała się niezwykle rozmowna, jak na siebie i ich spotkania.
  
  [Kalectwo: +1 do ST wszystkich akcji magicznych.]

[Malachitowa Noc]

Sese więc szła razem z Zrządzeniem, opowiadając mu o tym, co widziała po drodze.
Faktycznie, droga zabrała im większą część dnia, ale sama smoczyca wcale nie wydawała się tym przejmować. Trochę szkoda jej było, że nie mogła porozmawiać dzisiaj z Eshelem, ale zrobi to jutro. Teraz Beryl potrzebował odzyskać wzrok.
Gdy dotarli do Świątyni, samica przystanęła skonfundowana.
Rozejrzała się, a w końcu postanowiła zapytać jednego ze smoków, czy wiedząc gdzie jest ołtarz uzdrowień.
Ktoś, chyba z Ziemi? Powiedział, aby iść za zapachem kadzidła.
No więc poszła, pomagając słonecznemu.
– O, czujesz? Faktycznie pali się kadzidełko... jejku, tu jest tyle tych wnęk... – mamrotała, rozglądając się uważnie, aż usłyszała znajomy głos: Podaj swą cenę.
Uszy smoczycy drgnęły.
– O, słyszę swoją przywódczynię? Chodź, to chyba już blisko – i faktycznie, za kolejnym zakrętem dostrzegła ołtarzyk, stojące palące się kadzidło i sylwetkę przywódczyni. Zastanawiała się, dlaczego tutaj przyszło.
Dzień dobry, Mahvran! Ty też tutaj? – przywitała się, skłaniając przed nią głowę.
Kiedy Beryl stanął obok, zamyśliła się.
– Chyba musisz powiedzieć co ci jest... i zapytać ile to kosztuje? Nie jestem pewna – tutaj musiała przyznać się do swojej niewiedzy.

Zrządzenie Losu

[Grad Skał]

Nie bywał tu często bo nie widział takiej potrzeby. Bogowie ani go nie ziębili ani nie grzali. Nie bluzgał na nich jak niektórzy, ale i nie modlił się do nich. Teraz jednak przybył sam starając się nie myśleć o tym co się stało. Zawsze gonił za bólem, omdleniami i proszę... dostał coś czego nie każdy smok dostępuje w swoim życiu. Śmierć.
Zmęczenie nie przeszkadzało mu teraz tak mocno jak natrętne myśli związane z osiągnięciem finału. Czy nadal miało sens bicie się do upadłego? Zmarszczył brwi i siadł samotnie przed posągiem Erycala.
Zdejmiesz ze mnie tę karę?
Powiedział na głos, a zamiast tego po świątyni potoczył się świst i chrząknięcie. Aoha zaklął pod nosem. Nawet nie mógł prosić o pomoc. Zacisnął pięść po czym uniósł ją do gardła. Rozmasował je.
– Oo... u... sss...
Dźwięki które miały ułożyć się w Pomóż.
Opuścił łeb czekając na głos pana uzdrowień. Jeśli był bogiem to chyba wiedział z czym przyszedł tu samiec, prawda?

• / uleczenie kalectwa → wykorzystam "darmowe uleczenie kalectwa (przy ołtarzu Erycala – wlicza się w limit) – użyj do końca '23"

[Trzeci Szlak]

Syn Przygody otworzył szerzej ślepia, widząc, jak Erycal zdecydował się zstąpić. Wojownik wiódł wzrokiem za boską sylwetką, obserwują jego ruchy... i wsłuchując się w słowa. Krótkie, lakoniczne – ale... chyba wystarczające.

– Dziękuje za wyjaśnienie – odpowiedział z szacunkiem. – I za twoją pomoc – dodał. Cicho westchnął, zerkając znów na Alzaliego; pocieszało go, że "bóg przygody" wróci do siebie,a przynajmniej tak zrozumiał słowa Erycala. Dlaczego tak bardzo onegdaj mu nie ufał...? Teraz... żałował, że szorstko traktował duszka. Nawet jeśli sam duszek takze bywał szorstki w tej relacji.

Bądź co bądź, nie miał teraz nic do dodania. Rozejrzał się jedynie po pozostałych, czy oni nie chcieliby czegoś wtrąc8ić.

* * *
Wrócił już niedługo, choć tym razem w innym celu. Z szacunkiem skłonił się przed ołtarzem, po czym złożył na nim sześć ametystów, jak nakazał wcześniej bóg.
– Witaj, znów, Erycalu– przywitał się krótko. – Pryzbyłem z ofiarą dla ciebie, aby prosić o uzdrowienie. I będę wielce wdzięczny na twoją łaskę – powiedział krótko, prostując się i cierpliwie oczekując.

// 6 ametystów za wyleczenie kalectwa: + 1st do wytrzymałości

[Osąd Gwiazd]

Zatrzymał się przed Ołtarzem Erycala, gdzie smoki prosiły Boga Uzdrowiciela o wyleczenie ran. W drobnej miseczce zapalił wonne kadzidło, jak nakazywała tradycja, po czym pochylił łeb i powiedział modlitwę.

– Erycalu, Panie Uzdrowicieli. Tyś obdarzył darem smoki, by mogły leczyć rany i choroby trawiące ich ciała. Jednak żadna śmiertelna łapa nie równa się Twej zbawiennej mocy. Tam gdzie uzdrowiciel zostawia bolesne blizny, Ty, Panie, dajesz prawdziwe uzdrowienie bez najmniejszej skazy. Wysłuchaj proszę mojej pokornej prośby i obdarz mnie swym miłosierdziem. Niech twój błogosławiony chłód uśmierzy mój ból i na nowo napełni mnie zdrowiem.

---

Kalectwa: +1st do akcji fizycznych

// darmowe wyleczenie kalectwa za żetony

[Narrator]

Przez dłuższy czas ołtarz milczał, jak gdyby nikomu nie spieszyło się szczególnie z odpowiedzią. W końcu jednak Infamia poczuła jak temperatura obniżyła się wokół skały, a chłód nieznacznie podrapał jej łuski.

– Sześć szmaragdów. Za pięć księżyców – powiedział cichy szept.

Wraz z usłyszeniem syczącego, ale apatycznego szeptu, smoczycy przyszedł na myśl wygląd szóstki zielonych kamieni szlachetnych. Po tej odpowiedzi, temperatura wokół ołtarza powoli wróciła do normy.

***

Grad Skał zamrugał ślepiami jakby przerwał jakieś głębsze zamyślenie. W jego umyśle objawił się obraz ośmiu rubinów. Mógł zostać wyleczony niezwłocznie, po tym jak ułoży je na ołtarzu.

***

Syn Przygody zerknął na swoją ranę, a tak właściwie na miejsce, w którym niegdyś była. Nie odczuwał żadnego bólu, a kalectwa po prostu już nie było. Podobnie było z kamieniami, gdy zerknął w stronę ołtarza. Choć pamiętał bolesny chłód kłujący dawną ranę niczym drobne, zajadłe igiełki, wspomnienie nijak miało się do jego obecnego, w pełni zdrowego stanu. Jak gdyby samo kalectwo było jedynie dawnym urojeniem.

***

Modlitwa Księżycowego nie wystarczyła by Erycal ofiarował mu swoją łaskę. Tak jak każdemu natomiast, przekazał informację na temat oczekiwanej opłaty. Było to sześć diamentów, które zamigotało w jego umyśle, przyprawiając go o krótki ból głowy.


Uwaga!
Infamia Nieumarłych będzie mogła wyleczyć jeszcze tylko jedno kalectwo
Po leczenie może przybyć 23 października!
Grad Skał i Księżycowy Kolec nie muszą płacić realnymi kamieniami, ale niech w następnym poście wspomną, że przynoszą je fabularnie!

Syn Przygody
– 6 ametystów
– [+1 do wytrzymałości]

[Osąd Gwiazd]

Zgodnie z prośbą Erycala, powrócił dzień później i położył sześć diamentów na ołtarzy boga uzdrowicieli. Był to podarek od Astrala, który obiecał każdemu biorącemu udział w walkach z ludźmi darmowe uleczenie ich kalectw. Z początku Siderus nie rozumiał, co przywódca miał przez to na myśli, ale po usłyszeniu ceny od Erycala, nagle wszystko stało się jasne.

Po położeniu kamieni na ołtarzu, powtórzył swoją modlitwę, ponownie prosząc o uzdrowienie kalectwa.

[Grad Skał]

Przybył znów tym razem z rubinami. Ułożył je tam gdzie chciał Erycal i czekał. Nie miał nic więcej do dodania, z resztą nie mógł mówić. Pochylił głowę i przymknął ślepia. Nie podobała mu się ta sytuacja. Nie dlatego, że był w świątyni, ale dlatego że był tak ciężko ranny. Bo czym innym było kalectwo jak nie potworną raną na ciele. Czekał cierpliwie na pełny powrót do zdrowia.

/Strażnik Gwiazd

[Nieśmiertelne Pragnienia]

Ile razy potknął się lub obił palce którejś z łap? Trudno było to zliczyć. Przynajmniej nie uderzył w jakieś drzewo po drodze lub nie wywalił o korzeń, gdy smoczyca powoli prowadziła go w stronę świątyni. Kilkukrotnie przepraszał, gdy trącił ją przypadkiem.
– Przyjemnie tak się z kimś przejść. Jeszcze nie próbowałem w taki sposób. – przyznał, gdy zatrzymali się w środku. Sam też wyczuł ten zapach.
– Wyobrażam sobie. – wtrącił, gdy wspomniała o wyglądzie miejsca, przez które właśnie przechodzili.

Obce głosy, wprawiły go nieco w stan wzmożonej czujności. Szybko jednak przekierował swoje myśli na inny tor.
– Em.. No dobrze. – przywodziło mu to na myśl uzdrowicielkę, która leczyła poparzenia na pysku. Też miała swoją cenę.
– Chciałbym poznać cenę, odzyskania wzroku? – pytanie zawisło w powietrzu, a on czekał na odpowiedź? O ile, taka się pojawi.

[Narrator]

Zarówno Grad Skał, jak i Księżycowy, mimo przybycia do Ołtarza w różnych odstępach czasu, doświadczyli bardzo podobnej sensacji. Ból spłynął na nich niespodziewanie, niczym lodowate igły otaczając uszkodzone fragmenty ciała i wbijając się głęboko, a potem dygocząc, jakby chciały rozedrzeć mięso na kawałki.
Okropne, paraliżujące uczucie, w połączeniu z mroczkami przed ślepiami z pewnością nie było tym po co tutaj przyszli.
A jednak. Mimo skali tej tortury, której długości nie potrafiliby określić, gdy w końcu dobiegła końca, mieli wrażenie iż była jedynie złym snem. Widmo bólu utrzymało się na nich jeszcze przed chwilę, nim kompletnie pochłonęła ich świadomość że są już w pełni zdrowi.

Zrządzenie Losu usłyszał natomiast pozbawiony emocji szept, zaraz przy swoim uchu.
– Sześć korali – syknął, bez żadnych dodatkowych instrukcji.

Grad Skał
-wykorzystam "darmowe uleczenie kalectwa (przy ołtarzu Erycala – wlicza się w limit) – użyj do końca '23"

Księżycowy Kolec
– +1st do akcji fizycznych (leczenie z żetonów)

[Nieśmiertelne Pragnienia]

Po ostatniej wizycie tutaj, trochę się wahał, czy powinien to robić. Z drugiej strony, dość namęczył się bez wzroku, by uznać, że swoje odpokutował. Kolejny spacer zajął mu sporą część dnia, chociaż tym razem pomógł mu Kuma, o dziwo. Goblin liczył, że wężowy ośmieszy się i będzie miał z czego rechotać przez kolejnych kilka dni.
A było zostawić go tej kobiecinie na wyspie, już ona by mu tyłek przetrzepała ta miotłą. Kompan oczywiście żachnął się o te myśl.

W końcu zatrzymał się przed ołtarzem, pokazując sześć korali. Pojęcia nie miał, czego się spodziewać. Poprosił ładnie o wyleczenie i czekał.

//6x koral za wyleczenie:
ślepota, +4 ST do akcji fizycznych i magicznych, kamieni szlachetnych można szukać tylko przy użyciu sondy

[Narrator]

Zrządzenie Losu położył korale na ołtarzu, po czym minęło kilka chwil, nim coś zaczęło się dziać. Na początku zrobiło mu się zimno, gdy temperatura wokół ołtarza zaczęła nienaturalnie się obniżać. Potem kłujący chłód, niczym tysiące małych szpilek, dotknął jego łba. Ostatecznie, palące zimno skupiło się w jego ślepiach, wyciskając z nich łzy.

Tak samo szybko, jak chłód uderzył Zrządzenie Losu, tak samo szybko zniknął, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Ani bólu, ani mrowienia, ani nawet lekkiego odrętwienia. Zupełnie, jak gdyby nigdy go nie dotknęło, a wspomnienie zimna było tylko zamgloną wyśnioną iluzją.

Coś się jednak zmieniło. Gdy Zrządzenie Losu zamrugał, a potem otworzył ślepia, zobaczył ciemne wnętrze jaskini, szeroki ołtarz oraz posągi bogów. Jak dobrze, że wewnątrz Świątyni panował półmrok, bo Zrządzenie miał trochę czasu, żeby się przyzwyczaić, nim wyjdzie na pełne światło dnia.

Zrządzenie Losu
– 6x koral
– ślepota, +4 ST do akcji fizycznych i magicznych, kamieni szlachetnych można szukać tylko przy użyciu sondy

[Infamia Nieumarłych]

• Zjawiła się więc pięć księżyców później. W środku nocy, upewniając się wcześniej, że praktycznie nikogo nie zastanie w pobliżu. Z obrzydzeniem znów znalazła się przy świątyni, by następnie posłać w stronę ołtarza tutejszego bożka sześć sztuk lśniących, zielonych niczym jad bazyliszka szmaragdów, nie wymawiając ani słowa. Nie musiała. Szczerze wątpiła, by było to konieczne, skoro była w tym miejscu więcej razy niż ktokolwiek z żyjących. Obecnie i dawniej.
  
  [Kalectwo: +1 do ST wszystkich akcji magicznych. Zgodnie z ustaleniami: 6 szmaragdów.]