Komnaty z posągami

[Strażnik]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zawsze szwędał się w pobliżu świątyni, niezależnie od tego na ile realistycznie religijne miał wnętrze. Wiedział kiedy się ograniczać i jakich słów nie używać, to na pewno, ale jego wiara w boską sprawczość i mądrość była różna. Jednego dnia gotów był pochylić przed nimi kark, rozważając czy nosem nie dotknąć gruntu, innego natomiast, miał ochotę wyzwać ich od uszustów i fetyszystów bawiących się życiami śmiertelników. Nie robił tego faktycznie, bo miał umiar i nie był aż takim głupcem, ale pozostawał skonfliktowany.
Dzisiaj stał gdzieś pomiędzy, ale w tym sensie, że jego zaufanie nie stało nigdzie na wyżynach, ale nie miał też ochoty na żadne dramatyczne zaangażowanie. Właściwie czuł jakby żadnego celu, ani sensu już nie miał, ale tak długo szkolił się by żyć pomimo tego, że nawet w takim stanie, dla nie znającego go dobrze smoka, nie wyglądał inaczej niż zazwyczaj. Może na trochę bardziej zmęczonego, a przez to chłodnego.
Wstępując do środka, przywitał samca skinieniem łba.
– Witaj Żarze Świa.. – zamrugał, rozbudzając się. Iskra irytacji zmieszanej z zażenowaniem zdzieliła go w pysk, ale dość szybko wygasła.
– Żarze Słońca. Czy figurka ze starożytnym złem nadal zaprząta ci głowę? – nie wątpił, że jakieś zagrożenie mogło w tym istnieć, biorąc pod uwagę ile chaosu zasiał Mrok, mimo działania pod samym nosem bogów. Dziwne swoją drogą, że nie mieli dość siły, czy ochoty żeby się go pozbyć, podczas gdy przy mniejszych duchach reagowali od razu. Kolejne do długiej listy pytań. Nie brzmiał w każdym razie lekceważąco, a bardziej surowo, jak gdyby przywódca sam skazywał się na ciężar, którego wcale nie musiał nosić. Nie mógł się doczekać, aż postawi sprawę wprost, tylko po to by otrzymać jakieś idiotyczne wyjaśnienie i defensywę.
Co ty możesz wiedzieć jako prorok, uprzedzony i stronniczy jesteś.


Żar Słońca

[Mistrz Gry]

Runy znajdujące się na figurce sprawiały wrażenie, jakby świeciły, tak jak i oczy zaklętego w środku starożytnego cienia, chociaż to ostatnie widział jedynie Żar Słońca. Cień górował nad Strażnikiem, niczym mara, przyglądając mu się, był prawie jak jakaś mroczna aura. Ale ponownie. Widział to jedynie sam Aventus.
~ Co właściwie chcesz osiągnąć poprzez tę rozmowę? Hm? Myślę, że nadal mnie nie doceniasz, muszę przyznać, że jestem prawie zraniony tym faktem. – Aventus usłyszał w swojej głowie. Cień jeszcze przez chwilę przyglądał się Prorokowi, w końcu był obserwatorem. Mimo iż istota zwana "Strażnikiem Gwiazd" była tutaj najstarsza ze wszystkich, dla niego był zaledwie pisklęciem. Kroplą w nic nie znaczącym morzu.
~ Ty też jesteś więźniem, tak jak ja. – Tym razem to Prorok usłyszał słowa Cienia. Były jednak strasznie zagłuszone. Jakby stał przed grotą, przykładać ucho do ściany i słuchał rozmowy, która toczyła się po drugiej stronie. Cień wkrótce opuścił Strażnika, dochodząc do wniosku, że już się "naobserwował".
Przyglądał się później posągom bogów. Miał o nich pewne zdanie, ale nie mógł zaprzeczyć temu, że przy nich to on był nieistotną kroplą w morzu. Aventus przez moment widział, jakby Cień kłaniał się przed posągami, klękając na jednym kolanie. Szybko jednak wrócił pod jego bok. Strażnik nie widział niczego, jedynie słyszał poprzednią, przygłuszoną wiadomość.

Strażnik Gwiazd, Żar Słońca

[Władca Przeznaczenia]

Przeniósł powoli wzrok na proroka, witając się z nim skinieniem łba. Zaledwie uderzenie serca później jednak, jego czujny wzrok przeniósł się na cienia, obserwując go uważnie. Nie wiedział, czy wizje, które widzi mają jakiekolwiek przełożenie na rzeczywistość. Ba, nie wiedział, czy to tylko wytwór jego umysłu, czy fizyczna mara. W takim razie, pytanie, jak wielki wpływ na świat dookoła mógł mieć cień? wolał się tego nie przekonać.
– Tak, nadal zaprząta mi łeb. Dosłownie, bo nawet teraz nie może się powstrzymać, przed gadaniem.
Przyznał, przenosząc ponownie wzrok na proroka. Głos był dla niego o tyle męczący, że nie dawał mu spokoju. Do tego wzrok płatał mu figle, pokazując sylwetkę cienistej postaci, mimo, że fizycznie nie istniała. Nie powinno go tu być. Nie powinien mówić w jego łbie. Jego głowa powinna należeć tylko do jego samego.
~ Nie powinno cię tu być, wiesz o tym. Nic mi z "wiedzy" z zakresu historii. Twoje czasy już minęły.
Odpowiedział cieniowi możliwie jak najspokojniejszym tonem. Denerwowało go, że istota ciągle uważała się za "kogoś" mimo, że aktualnie był jedynie pasożytem. Może i miał ogromną wiedzę, nie mógł zaprzeczyć, jednak Aventus nigdy nie należał do smoków przesadnie zafascynowanych historią. Jego słowa nie stanowiły dla niego żadnej wartości, były jedynie zaburzeniem ciszy.
Gdy cień ponownie się poruszył, on obserwował uważnie każdy jego ruch. Wyglądało na to, że pokłonił się przed Bogami. Chociaż tyle, że znał swoje miejsce i wiedział, że ma do czynienia z istotami, z którymi nie warto zadzierać. Z niewiadomych powodów, ta myśl go uspokoiła. Przynajmniej wiedział, że nie zrobi niczego głupiego w obliczu Bogów.
Szkarłatne ślepia po chwili powróciły do proroka, czekając na jego słowa.

Strażnik Gwiazd, Mistrz Gry

[Strażnik]

Prorok uniósł podbródek nieco wyżej. Duch nie mógł tego wiedzieć, lecz pogarda jaką darzył nieokiełznane, trudne do nazwania siły była bezbrzeżna, toteż manifestacja obcego głosu, jedynie utwierdziła go w przekonaniu iż twór nie powinien istnieć. Lub przynajmniej nie w łapach Żaru.

– Postawię sprawę bardzo jasno, przywódco – rzekł chłodno, choć w jego głosie nie było żadnej wrogości, bowiem Żar nie uczynił jeszcze nic złego.
– Życie smoków jest kruche. Dziś jesteś bezpieczny, jutro możesz wykrwawiać się na arenie albo na granicach, z dzidą wbitą w kark.
A zatem pozwól mi zrozumieć jakie poczyniłeś zabezpieczenie w związku z losowymi wydarzeniami, jeśli postrzegasz byt za niebezpieczny?
Wspomniałeś, że mógłby zasiać chaos wśród łowców, a także iż może znać metodę na uwolnienie samego siebie. Wedle własnych słów, już raz zresztą mu pomogłeś. Ponadto, byt jest w stanie komunikować swoją wolę nie tylko tobie, lecz także obcym, w pobliżu których się znajduje – w tym przypadku mnie. – wyuczony konkretnymi interakcjami uniósł lewą łapę i zaczął wyliczać, prostując jeden palec po drugim.
– Byt jest zatem niebezpieczny. Wie jak się uwolnić z pomocą innych. Może kontaktować się z innymi – skierowane naprzód palce miał tylko trzy, więc ostatni argument wymówił, gdy ponownie podstawił kończynę.
– Ty natomiast jesteś śmiertelny, więc zostawienie artefaktu bez opieki, prędzej czy później, nie jest trudnym do wyobrażenia konceptem. Jak się do tego odniesiesz? –

Samej myśli bytu, jaką podsunął mu przed tymi wyjaśnieniami, nie zamierzał nawet zgłębiać. Ileż osób już posłużyło się względem niego takim spostrzeżeniem? Cztery? Pięć? Pojął już, że żadna z nich nie miała mu otworzyć oczu. Tani pokaz wyższości albo próby zrównania niezrównywalnych konceptów. Mógł na szyi nosić nawet łańcuch. Co niby w związku z tym?l

Żar Słońca

[Władca Przeznaczenia]

W milczeniu słuchał słów proroka, nie przerywając jego wypowiedzi. Nie musiał zresztą nic mówić. Zdawał sobie sprawę z tego, że słowa drzewnego są prawdą. Co więcej, podzielał jego tok myślenia, mimo, że on ująłby to nieco inaczej. W prawdzie nie ze wszystkim się zgadzał, jednak główne założenia pozostawały te same- oboje za istotą nie przepadali i woleliby się jej pozbyć.
Prorok jednak nie miał aż takiej wiedzy na jego temat, jak Żar, który spędził z cieniem już prawie pół swojego życia.Musiał mu wyjaśnić kilka rzeczy, aby Strażnik lepiej zrozumiał sytuację.
– Cienia ogranicza figurka. Widzi i słyszy tylko, gdy ona jest w pobliżu. Ukrycie jej z dala od innych wydaje się dobrym rozwiązaniem... Ale nie ma pewności, że ktoś jej kiedyś nie znajdzie. Póki co ja jej broniłem, żeby nikt inny się nie zbliżył, ale zdaję sobie sprawę z tego, że jestem śmiertelny. Dlatego chcę się go pozbyć. – powoli przeniósł wzrok swoich szkarłatnych ślepi na Strażnika – I mam nadzieję, że coś mi poradzisz w tej kwestii. Wydaje mi się, że przez te wszystkie księżyce widziałeś wiele dziwnych, nadprzyrodzonych rzeczy.
Miał wielki szacunek do proroka, nic więc dziwnego, że uważał go za osobę o wielkiej wiedzy i umiejętnościach. Smok, który na co dzień spotyka boskie cuda z pewnością może mieć chociaż jakąś sugestię dla niego, prawda? Czym przecież jest nędzny cień, w porównaniu z Bogami...

Strażnik Gwiazd

[Ostra Jazda]

• Samica przemierzyła kawał drogi żeby się tu dostać i raz w sumie była w tym miejscu, jednak dziwny Kruk poprowadził ją wtedy jak za łapkę pod posąg Lahae. A teraz? Musiała sama sobie znaleźć posąg, który należał do Viliara. Było już ciemno a co najśmieszniejsze w tym miejscu całość rozchodziła się na więcej części i chyba nic nie było podpisane.. Może jakieś strzałki? A może Strażnik by się przydał i stał tutaj, nawigując zbłąkanych wędrowców takich jak ona, którzy to szukali kontaktu z bogami?
  Niestety nic nie znalazła i kręciła się tak, ostro zdezorientowana gdzie powinna teraz skręcić.
  – Viliar.. Viliar.. Viiiliar... Cholera czemu ta świątynia jest taka wielka.. – mruczała pod nosem, robiąc kółko aż w końcu siadła po prostu na zadzie i podrapała się po łbie. Orientacja w terenie nigdy nie była niestety jej mocną stroną..
  
  Wyśnione Szczęście

[Cisza po Lawinie]

Po zapytaniu o sprawę kamienia, Bealyn właśnie miała wychodzić ze świątyni. Wpadła jednak na kogoś, głównie ze swojej winy bo nie patrzyła przed siebie – zamyśliła się, a wzrok miała utkwiony w podłodze.
– Hmpf! – wymamrotała tylko, cofając się o krok. – Przepraszam, zamyśliłam się – posłała przepraszające spojrzenie obcej smoczycy, która chyba wyglądała na zagubioną.

Nie żeby ona sama wiedziała co do czego. Rozpoznawała tylko trójkę bogów.
– Potrzebujesz pomocy? – zapytała ostrożnie.

Ostra Jazda

[Ostra Jazda]

• W sumie to i sama Gheina nie uniknęła zderzenia bo i jej myśli uciekły też gdzieś w dal. A dokładniej to trawiły jeszcze w ekscytacji całą treść tajemnej księgi, mimo wszystko Mglista czuła że w fabule były pewne niedopowiedzenia, czuła niedosyt a jednocześnie potrzebowała czasu by poukładać sobie te emocjonującą, wybuchową fabułę w głowie... Zderzenie było trochę takim kopem by powrócić do rzeczywistości..
  – Aaa, nic nie szkodzi! To ja tu stoję jak łoś.. – pomachała łapą a potem błysnęła kłami w uśmiechu. Poczuła zapach Ziemi ale nie kojarzyła tej smoczycy.. Powinna się przedstawić? A może nie?
  – W sumie to tak, wiesz może gdzie jest pomnik Viliara e.. Koleżanko? – tak, chyba powinna zacząć od przedstawienia się a nie żądań.
  
  Wyśnione Szczęście

[Cisza po Lawinie]

Niektórzy stali w świątyni bez powodu, więc samo to nie zdziwiłoby jej. Ale wspomnienie znajomego imienia ją zaciekawiło. Może to miało sens, że w obliczu wojny piedestał Viliara nie był zakurzony.
– Em, tam – wskazała głową za siebie, przez ramię – ten posąg w bojowej pozycji. Naprzeciwko jest zaś posąg Valanyan, jego siostry. Ona siedzi z łapą uniesioną w górę, więc na pewno ich odróżnisz, choć pozbawieni koloru są do siebie dość podobni – o ile dobrze pamiętała z opowieści, łuski Bogini Rzemiosła były ciemne, choć nadal pozostawała smokiem morskim, tak jak Bóg Wojny.

Na określenie jej "koleżanką" speszyła się.
– Bealyn – uzupełniła.

Ostra Jazda

[Ostra Jazda]

• Ha! Strzał w dziesiątkę!
  – Gheina. W sumie dobrze wiedzieć, ja kojarzę tylko gdzie jest posąg Lahae bo tylko tam do tej pory miałam interes się pokazać – rzuciła a potem podniosła się z ziemi. W sumie zapamięta to imię, zawsze dobrze jest kojarzyć pyski. Ale skoro pokazała za siebie…
  – Też przyszłaś mu powiedzieć jak cudowne jest „Berło Viliara”? Przeczytałam to dzisiaj i nie mogę się otrząsnąć – jej ton spoważniał, jak gdyby właśnie mówiła Ziemistej ze Mgły wypowiadają im wojnę choć niby nie miała potwierdzenia że książka ta miała więcej egzemplarz… Ale skoro trafiła z zapytaniem odpowiedniej osoby o posąg to może i trafiła na wytrawnego czytelnika literatury pięknej?
  
  Wyśnione Szczęście

[Cisza po Lawinie]

Podała jej łapę, aby pomóc jej wstać. To jest, o ile Ostra Jazda zamierzała skorzystać. Jeżeli nie, zrobiła krok w tył.

Zakrztusiła się na pytanie smoczycy.
– C-co? Nie... – czy to było innuendo, czy może wybitnie niedokładny dobór słów? Oby tak. – Masz na myśli jakąś, uh, książkę? – to był rzadki i drogi towar, tutejsze smoki nie zawsze się z nim spotykały. Sama miała tylko jedną, ale trafił się jej smoczy atlas po elficki. Jeszcze jej nie rozgryzła. A tak to polegała na skórach czy, rzadziej, pergaminach.

[Ostra Jazda]

• Skorzystała, choć zdawała sobie sprawę że jest trochę ciężka. Ale to co bardziej wbiło ją w ziemie..
  – O rany to musisz koniecznie przeczytać! To dzieło sztuki! Dostałam ją poza granicami stad od takiego jednego typa, który nazywa się Strusioryba. Powiedział że to ma mi pomóc w sprawach sercowych ale wiesz co? Pomogło mi zrozumieć że ja cały czas źle w ogóle postrzegałam pojęcie miłości – pokiwała głową a potem z torby wyciągnęła trzecią cześć Czerwonych Latarnii i wręczyła ją samicy.
  – Musisz to przeczytać, mega wbija w legowisko! Jest od 25 księżyca i najpierw myślałam że to dlatego iż Viliar tam wiesz… – puściła jej oczko na zasadzie „wiesz o co chodzi” – Alle po skończeniu zrozumiałam że tu chodzi o zrozumienie, młodsze smoki nie zrozumieją treści tego dzieła.. – westchnęła teatralnie, strzelając karkiem co trochę odebrało jej w tym geście samiczości.
  
  Wyśnione Szczęście

[Cisza po Lawinie]

Strusioryba? Nie mogła powiedzieć, że kojarzyła kogoś o takim imieniu. Poruszyła uszyma na wydźwięk słowa "miłość". Uh, temat tabu. Dla Bealyn to uczucie, poza platonicznym znaczenie, było wyniszczające. Widziała to po swojej mamie. Chociaż nawet ona sama tęskniła za tatą, to nie tak bardzo jak Erlyn. Nie pamiętała go tak dobrze jak uzdrowicielka.
– Z-zaraz, ale p-przecież – ucięła, spoglądając na zdobną okładkę.

Tytuł nie pozostawiał wątpliwości. Faktycznie istniało coś takiego.
– Jestem więc chyba o księżyc za młoda... – odpowiedziała niepewnie. Chociaż, czy książka miała takie zabezpieczenie, że Bealyn nie mogłaby jej otworzyć? Jak spróbowała to otwierała się normalnie i- oh, na Bogów, czemu jej wzrok odruchowo powędrował na jakieś rysunki pomocnicze?!

Spojrzała znów na Gheinę.
– Na pewno chcesz mi to dać? – upewniła się, próbując zamaskować swoje zawstydzenie. Ciekawość ją zżerała, ale na pewno nie usiądzie do tej lektury w towarzystwie!

Ostra Jazda

[Ostra Jazda]

• Gheina zaśmiała się i pomachała łapą.
  – To możesz poczekać ale myśle że księżyc w górę czy dół to już mała różnica. – sama po sobie widziała że w sumie oprócz mijających księżyców między jednym księżycem a drugim za dużo się nie zmieniło..
  Gdy padło zaś kolejne pytanie..
  – To jest książka którą możesz przeczytać raz bo każdy kolejny odbiera jej uroku. No i hej, chciałabym o niej z kimś porozmawiać a wątpię że ktoś z mojej rodziny by chciał czytać – może Syth ale Tata uznałby że to są bzdury, gdyby dała to Sese to znów właśnie Tatuś by ją zamknął w lochu a Arok jeszcze nawet dobrze nie mówił. A reszta Mgieł pluła na bogów więc o czym tu w ogóle mówić..
  – Idę więc do tego Viliara, jakby mi zdradził gdzie można zdobyć kolejne części do Ci powiem. Dzięki za pomoc i dawaj znać jak przeczytasz, chce znać wrażenia! To cześć czy jak się mówi u mojej mamy Hasta Luego – uśmiechnęła się do niej z nieudawaną sympatią a potem ruszyła we wskazaną jej stronę.
  
  Wyśnione Szczęście

[Cisza po Lawinie]

No może faktycznie nie powinna tak bardzo przejmować się wiekiem. Nie czuła się inaczej niż księżyc czy dwa temu, więc i za kolejny nie będzie raczej różnicy.

Nie miała nigdy okazji z kimś porozmawiać na temat danej lektury, więc samo to ją zachęciło. Może poświęcając się i czytając takie nieprzyzwoite treści, uda się jej zachęcić potem Gheinę do bardziej przyziemnych prac?
– Chętnie – odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Wyczuwała od niej zapach Plagi, więc starała się zachować dystans, ale Gheina brzmiała na kogoś sympatycznego. Może była wyjątkiem. Owcą wśród wilków, jak Erlyn.

Przysunęła krawędź książki do pyska, zasłaniając wraz z nim swoje rozbawienie.
– Na pewno – chociaż, może dziadek wcale nie poczuje się tym urażony? – Do zobaczenia i powodzenia – rzuciła za nią.

Przeczytała część w drodze do domu, ale po paru stronach plątały się jej z zawstydzenia łapy, więc schowała tomik, zamierzając go dawkować stopniowo. /zt

[Mgliste Wody]

Pałętał się to tu, to tam. Obserwując, nasłuchując, przyglądając się różnym scenkom. Głównie jednak siedział w Cieniu. Pladze, znaczy Mgle. Jak zwał, tak zwał to stado. Mniejsza.
Czasem też przebywał w starym Obozie Wody, wspominając jeszcze dalsze czasy, a czasem po prostu snuł się po Terenach Wspólnych.
Wiele wydarzyło się przez ostatnie księżyce i nie miał ochoty na rozmowy z nikim, nawet z Mah, mimo że serce mu się krajało na widok jej samotności i izolacji od tego, czym się stało ich stado, jej stado. Bo to nie było już to samo. Głównie swój czas spędzał u boku Frar, obserwując ją i podziwiając, jak dobrze się trzyma.
A czasem spędzał czas na obserwowaniu areny. I tak było tego niefortunnego dnia, gdy w walce poległ jego przybrany syn, Aoha. Ilun przez chwilę obserwował pracę Uzdorwiciela, po czym zauważył, że dusza Aohy chce opuścić ciało. Ilun wręcz chciał ją kopnąć, by na siłę wepchnąć ją spowrotem w ten zakuty łeb, ale nie miał takiej siły. Na szczęście kto inny miał i już po chwili smok znów dychał, a Ilun odetchnął z ulgą.

Mimo to nie przestał się martwić o przybranego podopiecznego i poszedł za nim do świątyni. Dopiero gdy zostali sami, postanowił się odezwać, póki co się nie materializując.
– Się doigrałeś...czy masochistyczne podejście nie może ci przejść nawet po założeniu rodziny? – brzmiał znajomy głos, rozchodzący się lekkim echem w dość pustej świątyni. Aoha mógł go rozpoznać, jeśli pamiętał tego starego grzyba, ale póki co nie mógł go dostrzec.

Grad Skał

[Grad Skał]

Chciał od razu pójść do swojej groty i odpocząć ale coś go tknęło by zostać tu chwilę dłużej. Może to ten mentalny kopniak od Iluna? Gapił się trochę tępo w posągi i zastanawiał się nad tymi walkami. Bo oto osiągnął kres. Drgnął słysząc znajomy głos. Odchrząknął mając nadzieję, że uda mu się usłyszeć swój głos. Erycal dopiero co go uzdrowił (uznajmy, że to właśnie co miało miejsce).
– To rodzina mnie do tego pchnęła. Może już nie pamiętasz ale nastoletnie smoki to piekło.
powiedział pół głosem bo nadal czuł ból w świeżo naprawionym gardle.
– Ale... nie czuję satysfakcji.
Siadł przed posągiem Viliara. Zadem do niego.

Mgliste Wody

[Mgliste Wody]

Ilun pojawił się w kurtuazyjnej odległości od Aohy, również siedząc na ziemi. Jego mglista postać była taką, jaką zapamiętał (lub nie) młody smok. Na wzmiankę o nastolatkach jedynie wyszczerzył widmowe kły w rozbawionym uśmiechu.
– Pamiętam, oj...pamiętam – zaśmiał się, po czym lekko przechylił głowę na bok – Ale to nie tylko to, co? – zagadnął jak gdyby nigdy nic.
Mglisty jak gdyby nigdy nic spojrzał gdzieś w górę, jakby na pysk Viliara, ale zaraz potem Aoha mógł zauważyć jak widmowe ślepia jego przybranego ojca wręcz wwiercają mu się w duszę, która jeszcze niedawno chciała opuścić to ciałko.
– A czy kiedykolwiek czułeś satysfakcję? Kiedy to było? – i znów front pyska Iluna był skierowany do Aohy, ciekaw jego odpowiedzi.

Grad Skał

[Grad Skał]

Nie lubił starych "mądrych" smoków które pozjadały wszystkie rozumy świata. Mahvran też zawsze traktowała go z góry, a przecież do stu demonów nie był już młody. Bliżej mu było do śmierci niż urodzenia. Pokręcił łbem nie patrząc na Iluna.
– Nie doszukuj się powodów tam gdzie ich nie ma.
bo co innego miał mu powiedzieć. Nie spowiadał się przed nikim. Nikt być może poza Veir i Frar nie wiedział o nim tak na prawdę nic. Teraz Ilun, zjawa z przeszłości przypomniała mu to wszystko co już dawno zakopał.
– Chodzi o pisklęta. O to co dla nich dobre, a co tak na prawdę robią. Poniosło mnie. Zamiast wyładować się na młodych poszedłem na arenę. To chyba lepiej, nie?
Patrzył teraz w ścianę na którą spoglądał i być może kamienny Viliar.
– Jakieś sto księżyców temu tak. Potem zdarzyło się porwanie. Walki nigdy nie dawały mi satysfakcji i dobrze o tym wiesz.

Mgliste Wody

[Mgliste Wody]

Wzruszył widmowymi barkami, bo co innego mógł zrobić? Aoha zawsze był trudnym pisklakiem. I tak, w oczach Iluna wciąż nim był, bo w oczach rodzica, pisklę zawsze będzie pisklęciem, nie ważne czy będzie miało 2 czy 200 księżyców.
– Och, zdecydowanie lepiej uderzyć w czyjś pysk na arenie, za obopólną zgodą niż uderzyć pisklę...które chroni nie tylko prawo boskie czy stadne, ale i ogólnie...nie wypada – oznajmił z powagą, ale wciąż się uśmiechając. W końcu historia nie raz udowadniała, że i pisklętom można zrobić krzywdę. Świetnym przykładem był przecież sam Aoha.

Pokiwał głową na ostatnie stwierdzenie Gradu.
– Wiem, dlatego myślałem, że być może znalazłeś przez te sto księżyców coś, co jednak daje satysfakcję. Nie wiem...choćby i rodzina? – zapytał retorycznie.

Grad Skał

[Grad Skał]

– Rodzina... na bogów.
pokręcił łbem czując odrętwienie w barkach.
– To dość skomplikowana relacja. Masz te kilka smoków za które z chęcią skoczysz w ogień ale widzisz jak same to robią. I nic nie możesz na to poradzić bo wszystkie te smoki mają własny łeb i są dorosłe. Możesz się wkurzać, drzeć pysk, bić innych, grozić, prosić, lub umrzeć, to i tak nie zmieni tego, że te smoki należą do siebie. Ich decyzje należą do nich samych. Nie do rodziny. Tak więc starzeję się i widzę jak to co kocham rzuca się w paszczę niebezpieczeństwa i tu wstaw powód który jest dla nich niezwykle istotny. Jak na przykład – bo mi się nudzi.
warknął na koniec i splunął czując jak odrętwienie zmienia się w zmęczenie. Powstawanie ze zmarłych i leczenie kalectwa to chyba nie coś lekkiego.
– Więc tak, rodzina dała mi satysfakcję dopóki nie wyleciała z groty. Czyli jakieś... kilka księżyców życia piskląt. Bo nie śmiem mówić kilkanaście. Wtedy już zaczęły się przygody. Wcześniej byłem tylko wkurzony, na wszystko i na wszystkich. Teraz jestem wkurzony na swoje zamartwianie się oraz na ich... nie ważne.
machnął łapą. I tak powiedział za wiele.

Mgliste Wody