Smoczy Grzbiet

[Huragan Popiołów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przyłożył pysk do jej łapy, zamykając oczy.
– Mam nadzieję, że twoje życie jeszcze jakoś się ułoży i uda ci się znaleźć kogoś blisko w Ziemi, kto cię nie zostawi – przerwał, by odsunąć się i spojrzeć na rysy swojej matki. – Rozmawiam co jakiś czas z Infamią i staram się mieć z nią maksymalnie pozytywne stosunki. Nawet dostałem od niej pełnoprawne, plagijskie imię.
Uśmiechnął się, co było słychać w jego głosie, gdy odezwał się ponownie.
– Tęsknię za tymi sielankowymi dniami, gdzie naszym jedynym zmartwieniem było to, co wybrać na kolejny obiad.

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Hmm, wiesz, nic nie stoi na przeszkodzie, żeby do nich wrócić.

W smoczycy obudził się nieco większy entuzjazm.

– Nie masz zakazu na spotykanie się ze smokami innych stad więc moglibyśmy się częściej spotykać. Wolnego czasu mamy sporo, no bo nie da się ciągle walczyć i polować. A rzeczy, które ja robie, to są często różnorakie zabawy, organizowane dla wszystkich stad. Może wziąłbyś udział w następnych szrankach?

// Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

– Nie jestem już tak szybki jak kiedyś. Wiesz. Brak łapy, lewe skrzydła, nie poradziłbym sobie w szrankach – zaśmiał się. – Ale z pewnością mogę się częściej spotykać z innymi smokami. Już zaczynam się powoli oswajać z atmosferą Mgieł.

– A co do obiadów... Co myślisz o zorganizowaniu jakiegoś wspólnego gotowania? Na ostatniej Ceremonii Zhelre zorganizował ucztę z owocami morza, taka wymiana smaków mogłaby być ciekawa! – zaproponował, podłapując jej entuzjazm.

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Wiesz, ostatnio na szrankach zrobiłam konkurs gotowania – zaśmiała się na komentarz Proszka. – Staram się, żeby konkursy były bardziej przystępne dla wszystkich smoków, a nie tylko tych najlepiej wyćwiczonych. Sama jestem ślepa i chciałabym kiedyś wziąć udział w podobnej zabawie.

Sięgnęła do torby i wyciągnęła z niego zawiniątko. Odpakowała je ostrożnie ze skór, odsłaniając prosty smoczy róg.

– Pamiętasz może Wujka Echo?

Teraz nie była do końca pewna, kiedy dokładnie on zniknął. Może Proszek go wcale nie pamiętał? Uch...

Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Uśmiech rozkwitł na jego pysku, gdy tylko usłyszał o gotowaniu. Zanim Sekcja wyjęła róg, przerwał jej kolejnymi słowami.
– Bardzo chętnie! Hmm... Myślałem kiedyś nad pisaniem historii i rymów. Może kiedyś można by zrobić konkurs na coś takiego? – zapytał, myśląc już nad rymującymi się końcówkami słów.
– Jakieś tematyczne rymowanki? Co myślisz? – zapytał, a maddara zawibrowała wokół niego, w reakcji na nagłe podniecenie. – Myślisz, że mogłoby się to komuś spodobać?

– Wujek Echo? Nie poznałem go nigdy. To był twój wuj?

// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Hmm, pisanie historii nie wydaje mi się szczególnie porywające, żeby zrobić z tego konkurs. Poezja już bardziej. Pomyślę jeszcze o tym.

Pomysłów na Szranki miała kilka, ale wymagały one lepszego opracowania. Nie chciała, żeby zebrane smoki się tam zanudziły, ani żeby nie było za długo i za trudno. Z drugiej strony, nie mogło to trwać zbyt krótko, bo żadne to będą szranki.

Przejechała palcem dłoni po trzymanym rogu Echo.

– Był moim wujkiem. Bratem Lotu Rusałki, Mango, Kijanu i Bojowego. To on nauczył mnie maddary.

Uśmiechnęła się lekko.

– Był wyśmienitym czarodziejem. Nie dziwne, bo miał tego samego mistrza, co ty.

Zacisnęła łapę mocniej na rogu.

– Był chory. Dotknęło go szaleństwo. Na początku nie było to tak widoczne, ale z czasem stawał się coraz bardziej niestabilny i niebezpieczny. Musiał odejść ze stada.

Westchnęła.

– O jego śmierci dowiedziałam się długo później. Ten róg, to jedyne, co po nim pozostało.

Huragan Popiołów

[Udany Połów]

//inny czas

– Bajkę powiadasz? – odparł pogodnie i zamruczał przytulnie. – Hm.. Bajek nie znam, ale – moja Mama mi kiedyś opowiadała historie z Lasu Deszczowego. Kiedyś powiedziała mi o leniwcu. Leniwce to takie futrzaste małpy i nie bardzo lubią się poruszać, ale jak już to robią to mogą zadziwić. No i powiedziała mi, że niektóre smoki bardzo je lubią utrzymywać. Wieszają je sobie na szyji, układając gustownie i dbają o ich futro, aby się ładnie prezentowało. Taka to była moda! Ojciec jednak tego nie wiedział, bo zwykł był raczej poza domem niż w domu, więc nie słyszał, że mama przygarnęła leniwca. Tak więc się stało, że go ubił, a potem z jego futra zrobił dla niej okrycie na barki. Mówiła, że nie przywiązała się do leniwca na tyle, by zapłakać, była zaskoczona, ale też mówiła, że bardzo rozczuliły ją dobre chęci taty i przyjęła prezent.

Opowiadał po drodze. W końcu zaszli do Skalnego Giganta, aby pisklę mogło obejrzeć go wokół oraz wewnątrz. Pokazał mu tablicę, na których wykryte były historię oraz kroniki. Przeczytał mu jedną, jak owy Skalny Gigant się tutaj znalazł przy czym objaśnił mu smocze pismo. W końcu wyszli z niego, gdy nadszedł czas oraz chęci do wyjścia. W końcu nie można czytać wszystkiego na raz, bo się wszystko pomiesza. Nie było jednak chęci, aby wrócić do Dzikiej Puszczy, więc zabrał Yngwe jeszcze dalej od niej. Niósł go na grzbiecie, zarówno kiedy szli, jak i potem, gdy smok wszedł do wody, by się z nim przepłynąć. Będąc po jakimś czasie niedaleko od brzegu Smoczego Grzbietu, Łowca zastrzegł uszami i podniósł spojrzenie na przybranego syna, gdyż z czasem i tak zaczął postrzegać dziecię Hrasa. Już nie tylko jako obowiązek.
– A może chcesz sam się przepłynąć? To proste. Zsuń się z grzbietu i zacznij odpychać się łapami jak tylko zaczniesz się zanurzać. – zaproponował miłym głosem.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Siedząc otulony grzywą, wsłuchiwałem się w jego opowieści przyjemne. O stworach, które próbowałem sobie wyobrazić. Takie futrzaste istotki... Wolne od czasu, pośpiechu i zmartwień. Niestety koniec był gorzko słodki. Czasem tak już chyba musi być. Ktoś ginie, aby inny mógł przeżyć.
....Po pewnym czasie dotarliśmy w nowe, nieznane mi miejsce. Pełne run, którego tekstu nie umiałem jeszcze zrozumieć... Było to enigmatyczne, wspaniałe. Chciałbym kiedyś i coś po sobie zostawić. Chociaż... Nie, nie chcę niczego niszczyć. Nie wolno mi było tego zrobić. Dopiero kolejna atrakcja wydawała mi się nadwyraz interesująca. Nowa umiejętność, jaką jest pływanko. Zsunąłem się powolutku ze grzbietu ojca. Spojrzałem na niego z zaintrygowanym spojrzeniem i wskoczyłem w wodę. Jak szybko dotknąłem wody, tak gibko byłem na suchym lądzie
– Zimna~! – zajęczałem, z niezadowoleniem w głosie. Wiedzieli, że lubię lenić się i być w cieple, ale ta woda jest naprawdę nieprzyjemna w dotyku...

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Z zaskoczeniem spostrzegł jak szybko pisklę dopłynęło do brzegu. Ależ zdolny! Zamruczał i przyspieszył, aby tuż po dotarciu usłyszeć narzekanie Yngwe. Na to się zaśmiał.
– Nie bez powodu ta woda nazywa się Zimnym Jeziorem. – rzekł miłym głosem. – Podobno z pokolenia na pokolenie jest zimniejszą. Ale ja i tak lubię po nim pływać.
Użył maddary tworząc wokół pisklęcia ciepłą energię słoneczną sprowadzoną do kształtu ryby płotki. Pływała wokół Yngwe. A w tym czasie Dobrobyt wyszedł na brzeg i zatrzymał się obok niego.
– Słyszałem od Gwiazdki, że ostatnio dużo wędrowałeś. Widziałeś coś ciekawego? –

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Patrzyłem trochę oburzony na tatulka. Niestety jak wiemy, to jeziorko było niemiłe, nawet taka ochrona, która była milsza, nie dała mi tego komfortu. Wolałem leżeć w ciepełku. Otrzepałem się jak pies, chlapiąc wszytko wokoło. Nawet wyglądałem jak mokry kawał psa. Rozczochrany, futro w każdą i różną stronę świata. Zaś informacja o tym, że lubił, była dziwna... Obym nie wyrósł na takiego... no smoka jak on...

....Gdy tylko się ponownie odezwał, spojrzałem na niego z lekkim uśmiechem. Ostatnie podróże, spacery i nawet samotne przygody, były czymś całkiem przyjemnym. Oblizałem łakomie pyszczek na myśl łakoci jakie znalazłem poukryane tu i ówdzie.
– Było tego taaaak duuuzo. Widziec inne smoki. Niektóre miłe, inne... Nio... hiehie – zarechotałem na myśl pewnego dziwnego, ale jakoś znajomego smoka. Chciałbym kolejną taką zabawę mieć. Tylko mamcia nam przerwała... – Am am tes bylo... – mój brzuch zaburczał dosadnie, a ja usiadłem na tyłku. Łapką wskazałem na otwarty pyszczek z miną zbitego pisklęcia. Chcę coś przekąsić. Może mi cos dasz tatku?

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Słyszał co nieco o jego podróżach od Zarannej, a o niektórych dowiedział samodzielnie. Widział, że Yngwe czerpie z nich radość. Sam w jego wieku lubił chodzić. Choć lubił też trzymać się matki. Nie widział w tym nic złego. Martwił się jednak jak Zaranna o jego bezpieczeństwo. Na ziemiach Wolnych działy się różne rzeczy nie chciał, aby Yngwe nimi przesiąknął...
Wciąż uśmiechał się do pisklęcia. Sprawiało mu radość jego widok.
– Aż tyle chodziłeś przez ten czas? Niesamowite! Może chcesz mi opowiedzieć o którejś przygodzie? Może poznałeś kogoś kogo ja znam. – zamruczał pogodnie. A potem zachichotał.
– Mój głodomór. Mam coś. Jak ci posmakuje, będziemy mogli się przejść po więcej. – powiedział wyciągając spód skrzydła szklane jabłko. Wręczył je pisklęciu.

Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Spokojnie go słuchałem. Średnio chciałem jakoś odpowiadać. Wolałem podziwiać te wspaniałe widoki z grzbietu ojca. Jego głos mnie uspokajał, koił wraz z tym powolnym rytmem. Lecz ożywiłem się widząc jak wyciąga czerwonawy owoc spod skrzydła. Nie wiem skąd, ale kochałem ten zapach, kolor i smak. Nie myśląc wiele wgryzłem się w słodkawo-kwaśny dar z mlaszczeniem, kapaniem soków z pyszczka na kark ojca i brudzeniem też siebie samego. Pałaszowałem je niezważająca na cały świat w około. Mój skarbek

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Nawet się nie zorientował kiedy pisklę znów się na niego wspięło. Powiódł jednak za nim wzrokiem obracając pysk ku niemu. Bardzo mu smakuje. zachichotał pogodnie. Przesunął językiem po swoich łuskach, n które skapły lepkie krople. Samczyka też liznął po lepkim policzku, ale tylko raz i już zostawił go, by spokojnie sobie zjadł. Przy tym spojrzał przed siebie i ruszył idąc spokojnie ku lasu niedaleko. Uśmiechnął się przy tym lekko. W trakcie znów zaczął coś opowiadać, choć tym razem były to tylko luźne komentarze i zwrócenia uwagi na zimowe ptaki.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Czas mijał i ponownie byłem tutaj z ojcem na spacerze. Tym razem powoli spacerowałem przed nim goniąc królika, który jak miał to w zwyczaju uciekać. Wredny futrzak nie chciał się dać złapać. Zaś takie mięsko byłoby czymś naprawdę dobrym. Byłem jak to zwykle głodny. Jabłka wszystkie wyszły, jakie udało mi się znaleźć wokół groty. Niestety Trelcia zjeść nie mogłem. Nawet podgryzać...
Odwróciłem pyszczek ku niemu i pokazałem języczek.
– Zlap mnie, jeśli umiesz! – rzuciłem wyzwanie łowcy i wskoczyłem w gęstą trawę i chaszcze. Śmiałem się przy tym. Trawa łaskotała mnie po licach i bokach.

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Chętnie obserwował Yngwe i jego pogoń za królikiem. Królik jednak był zdecydowanie szynszy od niesprawnego biegacza.
– Skręcaj całym ciałem! – rzucił w momencie, gdy królik zaczął gwałtowni skręcać. Był za nim idąc spokojnie, gdyz ze wzniesienia doskonale widział pisklę. Widział też jak królik niestety mu uciekł. Choć zaczął się zastanawiać co tu mógł robić królik...
– Yngwe! Tylko go nie atakuj! – zawołał, gdy jeszcze za nim biegł. Kto wie czy to nie jest kogoś kompan.

W końcu uciekł, a zaraz dosłyszał głos Yngwe.
– Uciekaj jeśli potrafisz! – rzucił ze śmiechem i wybił się ku trawom. Truchtem przemierzał ich wysokie kępki, ale nie miał trudności z odnalezieniem położenia Yngwe. Ciekawe czemu... W każdym razie nie przyspieszał, ale też nie zwalniał. Na razie z wesołym pośmiechiwaniem podążał za nim.

Gdzieś niedaleko w tym czasie chadzała mamuna. Łowca postanowił wziąć ja dziś ze sobą.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Byłem trochę zasmucony, tym jak uciekł mi duży gryzoń. Strasznie miałem ochotę na słodką, ciepłą krew w moim pyszczku. Tak, aby z każdym kęsem brudziło mi perłowe futerko... Niestety tylko ulotne marzenie pozostawiło tylko głód, ślinę na pyszczku i zawód. Spojrzałem po raz ostatni na znikający kuperek w krzakach. Może papcia poproszę o żywego króliczka na krwawą ucztę...

....Skok w krzaki był orzeźwiający. Wilgotna roślinność nawet przyjemnie schłodziła futro po gonitwie za królikiem. Starałem się czym prędzej zwiększyć odległość między mną a Trelem. Raz przebiegałem przez resztki krzaków owocowych, a innym przez paprocie i po mchach. Niestety w pewnym momencie, nadepnąłem na grzybka. Uderzenia serca później moje łapki były wyżej niż pyszczek. Widziałem też, co to spowodowało. Kurka... Duża, żółta kurka migła mi obok pyszczka. Próbowałem ją jeszcze złapać w locie. Pachniała tak wspaniałe, a ja byłem tak głodny... Ale tutaj był najpierw upadł grzybek, a potem upadłem ja, na ten wspaniały skarb natury.

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Łowca niespodziewanie szybko dobiegł do pisklęcia. Niespodziewanie także dla siebie, bo że zdziwieniem spostrzegł, że pisklę robi fikołka, a on by zahamować jak najszybciej wpadł na jeden pomysł, który choć wydawał się trochę brutalny tak uznał, że za radą przyjaciela pora nauczyć pisklę "czegoś o świecie". Skoczył nad nim, jednocześnie chwytając go przednimi łapami co przesądziło o tym, że łowca zabrał go z ziemi przytulił do klatki, a z rozpędu zabrał łapy spod ziemi i jak długi przeturlali się obaj po równinie. Pisklę w objęciach łowcy, łowca zaś niczym rzucony wąż. Kiedy już się zatrzymał ze zdziwieniem swoim niecodziennym lotem po ziemi przetoczył się na grzbiet, zaś resztą ciała rozrzucony jak wstążka składał skrzydła, którymi osłonił Yngwe i poruszył ogonem, by nadać mu prostoty, po chwili się jednak nie dało tego zrobić, bo ogon się wił tak samo jak wąsy w rozbawieniu. Zdziwiony wpierw popatrzył na Yngwe mierząc go spojrzeniem, był cały, co najwyżej jak on lekko poturbowany. Tak więc żeby nieco wydostać go z szoku pochylił ku niemu pysk i spokojnie przeciągnął językiem po zmierzwionych piórach.
– Złapałem cię. –
Zamruczał z chichotem przestając go lizać. Yngwe czuł jak jego klatka piersiowa się porusza rytmicznie w stosunku do oddechu.

Mamuna zadziwiona co się stało susami podbiegła na czterech kończynach, skacząc nad trawami, więc w mgnieniu oka znalazła się przy swoim opiekunie.
– Marrrriiii cagry tii. Brybryy. – z uznaniem poklepała łowcę po skrzydle otwartą dłonią. Ślepia więc zaraz spoczęły na pisklęciu. Przystanęła jak najbardziej wdrapując się na smoka przy Yngwe i zaczęła mruczeć jakieś piosenki. Brzmiały wesoło.

Łowca na to zachichotał pogodnie i opadł głową na ziemi łapiąc głębszy oddech. Ogon wciąż się poruszał wesoło, choć powoli coraz łagodniej. Jasne ślepia spojrzały w niebo.
– Wiecie, że właśnie spogląda na nas złote oblicze Immanora. –

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Myślałem, że wyląduję na ziemi. Wręcz czułem wilgoć grzybka, który przywarci w jakimś stopniu do łapki. Następnie szarpniecie, ucisk i ciepło. Trochę nas poobijało, min się z papciem zatrzymaliśmy dalej, a raczej niżej w mokrym dywanie. Patrzyłem na papcia ze łzami w oczach. Podniosłem przednią, lewą łapkę. Widziałem tam szczątki, tak pięknie pachnącego grzyba...
– Ale... ale... – zaciągnąłem się, starając nie ryczeć, zaś mój brzuch, czując tę woń zaryczał niczym dorosły smok. Niektórych elementów nie da się nie zauważyć, że jestem krwią krwi mego szalonego ojca. – ... Ja miałem smak na tego grzybka... – starałem się zlizać resztę złotej kurki spomiędzy opuszków. Tutaj były okruszki, tylko zwiększające warkot wiecznie głodnego brzucha. Nadal smutny spojrzałem rozbrajanym, głodnym wzrokiem na Trelcia. Chciałem coś zjeść. nawet i jego, ale coś smacznego... Słowa i mruki kompana nie ujmowały mojej wewnętrznej tragedii zniszczenia takiego przysmaku. Kurki... kiedy ostatni raz jadłem tego grzybka...

....Gdy słowa łowcy ognia rozbrzmiały po okolicy, spojrzałem na niego, a potem na słońce. Jego ciepłe promienie, okalały głodne ciało. Było piękne. Tak ślicznie okalało Te Niebo...

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

– Nie ma zatracać się w smutku. Pomyśl, że choć tego nie zjadłeś, w przyszłości znajdziesz następnego co przyprawi cię o szczęście. – powiedział głaskając go delikatnie pazurkiem po pióropuszu.

Uśmiechnął się gdy pisklę spojrzało w niebo.
– Immanor to potężny, miłosierny Bóg i stwórca naszej smoczej rasy. Posiada brata, z którym nie zawsze jest mu w smak przebywać, ale ceni go sobie – Kammanora, który głosi szacunek hierarchii, zasadom i tradycji. Ty zaś musisz szanować także inne smoki. Matka mi mówiła, że smok powinien się reprezentować słowem, gestem i zachowaniem, bo to dobrze reprezentuje ciebie i twoje nastawienie do innych. –

– Jest jeszcze Nenyja. Reprezentuje zwinność i spryt. Podobnie jak Thahar, lecz on patronuje nie tylko temu, a całej dziedzinie polowania. Miły bóg. Chętnie się do niego zawsze zwracam.

– W świątyni jednak znajdziesz też innych bogów, gdyż mamy ich aż trzynaście. A nawet duszki, do który również możesz się pomodlić czy też spróbować porozmawiać. Niektóre z nich bardzo lubią psocić. Podejrzewamy, że jeden z nich okradł łowców ze statku, który teraz pływa po Zimnym Jeziorze. Uważaj też, żeby nie podpadaść żadnemu. Nie bez powodu zbieramy opadłe owoce, zamiast zrywać z drzew. Ale to akurat ma też swoje plusy. Masz malutkie szansę trafić na niedojrzały owoc. –

– Wracając jednak do bogów. Otóż mam trzynastu. Naranlea poznała, nazwała i nauczyła smoki magii dawno temu. W Skalnym Gigancie i w kronikach możesz dużo razy natknąć się na jej imię, ale nie tylko o niej one piszą. Pokaże ci je jak będziemy wracać, to kiedy będziesz chciał będziesz mógł je poczytać. Uessas jest bogiem miłości, a jednocześnie patronem naszego stada, przyjazny smokom i chętnie wysłucha i dopomoże problemom sercowym. Nytba jest piękną boginią o sprycie i boleśnie szczerym języku, więc aparycja jest jej atrybutem. Lahae jest natomiast boginią percepcji i snów. Podobnie jak Ateral ma wgląd do Krainy Wiecznych Łowów i ziemi, przy czym potrafi wpłynąć na nasze śnienie. Valanyan to cierpliwa i pracowita bogini, strzeże rzemiosła i ma dużą wiedzę. Viliar lubujący wojne, walkę i manipulacje bóg. Sennah to bogini lata i młodości. Kaltarel jest jej przeciwieństwem, bo odpowiada są zimę i starość. Ateral jest sprawiedliwym bogiem śmierci. Jest też Tarram, upadły Bóg odpowiedzialny za zazdrość i terror, jaki sprowadził w dawnych czasach na dawnych Wolnych Stadach. Nie należy się do niego modlić. Ale każdy inny Bóg, którego poprosisz może podzielić się z tobą swoją wiedzą więc nie zniechęcaj się do żadnego, bo podejść możesz do każdego. A kto wie. Może nabierzcie dobry kontakt. –

Uśmiechał się łagodnie. Patrzył przy tym w niebo, a na pysku malowało mu się szczęście, o ile w ślepiach nie panowało ożywienie, gdy oglądał pięknie chłodne niebo. Lubił mówić o nich. Do nich nawiązywać i się nimi kierować. Nawet jeśli nie modli się do wszystkich szanuje każdego z osobna.

[Pryzmatyczny Kolec]

....Moja szyja ugięła się pod pazurem Trela, wraz z lekkim przytłumionym pruknięciem. Byłem rad, że tu był. Cieszyłem się, że tak wspierał, nawet jeśli nie był moim biologicznym rodzicem. Chciałem by ta sielanka trwała wiecznie... Niestety czułem gdzieś w głębi siebie, iż to nie realne...

....Wsłuchiwałem się w monolog Papcia. Jego przyjemny głos, wręcz wibrował w mojej głowie. Starałem się zapamiętać słowa o Tym Niebie i Tych Gwiazdach. W nich było coś znajomego, bolącego, wręcz melancholijnego. Wołały mnie i karciły zarazem. Wtuliłem się w jeszcze większego samca, zapadając się w jego cieple. Te tak pragnąłem, niczym prawdy, która mi umyka. Nie wszyscy mówią wszystkiego. Widziałem reakcje niektórych widząc mnie, bardziej z tych, który są stałymi mieszkańcami. Bali się czegoś, a raczej gardzili. Może to jest tym, co muszę przejść? Przetrwać karmiczny grzech, odbębnić karę niebios? Spojrzałem na Papcia, otarłem nosem o szyję. Milczałem słuchając się w wiatr i jego serce...

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Pogadać sobie pogadał. Miło mu się opowiadało, ale gdy skoczył mi się chwilowo temat – milczał. Oddychał spokojnie. Czuł jak Yngwe się układa. Hjiga także ułożyła się obok niego. Usiadła i szukała ptaków na niebie. Łowca także posyłał im spojrzenie, lecz bardziej zdawał się zwracać uwagę na chmury i błękit nieba. Odetchnął głęboko przez nozdrza.

– Niedługo nadejdzie Pora Białych Dywanów. Nie mogę się jej doczekać. Ciekawi mnie co się stanie, gdy koło zmian przyrody się zacieśni. Czy coś się zmieni, gdy nadejdą roztopy? –

Myślał o umykającym czasie. Myślał co może to znaczyc, co może mu to zmienić. Wiedział, że bardzo się zmienił odkąd przybył na Wolne Stada. Sam był zaskoczony niektórymi zmianami. A może za dużo naczytał się o wierze Ołtarzu Wyniesionych..? Może. Lecz nadal miał ciarki, gdy o tym myślał.

Po chwili przestał. Poruszył ogonem i w końcu odezwał się ponownie. Brzmiał, że mu zależało, bo zależało mu na Yngwe.

– Yngwe. Czy wiesz, że możesz mi powiedzieć o wszystkim? Cokolwiek się nie stanie, cokolwiek. Wiedz, że zawsze cię wysłucham i będę próbował ci pomóc. –

@Yngwe