Bujne zarośla

[Ujmujący Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie był dobry ani w tropieniu smoków, ani lataniu. A przyszło mu robić te dwie rzeczy naraz, gdy opuścił okolice bliźniaczych skał za Hipnotyzującą. Na szczęście jednak nie ściemniało się jeszcze, toteż w powietrzu sylwetka smoczycy aż tak szybko nie znikała mu z oczu. Trochę trudniej zaczęło się robić nad Dziką Puszczą, gdzie samica z resztą wylądowała. A Ujmującemu nie pozostało nic, jak również to zrobić.
Drzewa nie sprzyjały lądowaniom, ale w końcu udało mu się pomyślnie wrócić na ziemię. Złożył niedbale skrzydła, rozglądając się. Zmarszczył nos. Na pewno po zapachu jej nie odnajdzie, tak samo po śladach. Nie był dobry w te klocki.
– Hipnotyzująca? – zawołał, ruszając przed siebie. Zarośla i śnieg nie ułatwiały przedzierania się przezeń, ale cóż miał zrobić? – Jesteś tu? – zawołał raz jeszcze. Uszy postawił na sztorc, nasłuchując. Chociaż tyle zrobi. Chociaż, Dzika Puszcza była na prawdę duża... poszczęści mu się, jeśli trafił od razu w dobre miejsce.

[Tejfe]

Trwając w swym gniewie, usłyszała znajomy głos. Dopiero co poznany, ale poznała go bez problemu. Dobrze, że to ten drugi.– pomyślała, wychodząc z ukrycia. Już trochę ochłonęła, ale wciąż było widać po niej to, że jest spięta i nie w humorze. –Odleciałeś. Czemu?– zamiast się powitać, zadała pytanie, ciekawa odpowiedzi. Czuła, że będzie brzmiała "Bo wkurzył mnie równie mocno jak Ciebie.", ale chciała to usłyszeć z pyska Ujmującego. Nie obchodziło jej to, że jeszcze bardziej podnieciła gniew samca do brata. Ale Krnąbrny na to zasłużył. Z tego co powiedział Ujmujący, to właśnie wywnioskowała samica. Usiadła przed Kolcem i powoli owinęła się ogonem. Patrzyła na tego smoka o nietypowej urodzie, swoimi jasnymi jak woda ślepiami.

[Ujmujący Kolec]

Och, czyli jednak miał szczęście! Nawet się tego nie spodziewał, że aż tak szybko uda mu się dotrzeć do Hipnotyzującej, ale to przecież lepiej, niżeli gdyby latał po całej Puszczy. Uniósł kąciki pyska, odsłaniając lekko kły w smoczym uśmiechu. Nie zdziwił się pytaniem, a witali się stosunkowo niedawno, więc drugie pozdrowienie wydawałoby się dla Ujmującego dziwne.
– Myślisz, że chciałem przebywać dalej kolo niego? – prychnął. Nie ukrywał tego, że nie raczył brata w obecnej chwili zbytnią sympatią. Wywrócił ślepiami, ton jego głosu wskazywał na lekką irytację i zawód. – Szczerze mówiąc, ty wydajesz mi się lepszym towarzyszem od niego – przyznał, przysiadając na zadnich łapach. Pewnie brzmiało to dziwnie, wolał ledwo co poznaną smoczycę od smoka, z którym spędził dotychczas praktycznie całe życie. Ale czemu się dziwić, po ostatnich wydarzeniach.

[Tejfe]

Nie zdziwiła się. Liczyła na taką odpowiedź. –Cóż, nie ma co ukrywać, Ty również wydajesz mi się sympatyczniejszy, niż Twój brat. Nawet się nie przedstawił.– prychnęła oburzona, jakby fakt, iż nie zna imienia brata Ujmującego był dla niej czymś bardzo ważnym. Wyszczerzyła małe kły i szarym szponem zaczęła tworzyć dziurę w śniegu. Po chwili milczenia, w końcu się odezwała. –To o czym będziemy rozmawiać? Bo nie zamierzam dyskutować o tym idiocie.– Nie uważała, że obrażając rodzinę swojego rozmówcy robi coś nietaktownego. Tym bardziej, że samce byli obecnie pokłóceni. Poza tym nie lubiła Krnąbrnego i nie będzie tego ukrywać. Ona chciała tylko pojednać braci, a że samiec nazwał ją przybłędą, to już jego wina, że ustawiła się po stronie Ujmującego. Cóż, tak jak powiedział pewien rudy elf, królową mediacji to ona raczej nie będzie. –A tak właściwie to z jakiego jesteś stada? I na kogo się szkolisz?– spytała zaciekawiona. Niestety miała nieco słaby węch i trudno jej było rozpoznać stado po zapachu.

[Ujmujący Kolec]

Na pewno był sympatyczniejszy. I ładniejszy. I milszy. Tego nie można było mu poskąpić. Co prawda inaczej się to miało, jeśli chodziło o bystrość i kondycję, ale niemniej, we wcześniej wymienionych rzeczach był dużo lepszy od Krnąbrnego.
– No tak, nazywa się Krnąbrny – dopowiedział jeszcze. Uznał, że skoro brat nie był na tyle grzeczny by samemu wyznać swoje imię, to on miał teraz pełne prawo to zrobić.
Wzruszył lekko barkami na pytanie smoczycy. Oczywiście, rozmowa na temat powietrznego raczej nie zapowiadałaby się dobrze. Nie dość, że ten nie był interesujący, to pewnie Ujmuj znowu wzburzyłby się, przypominając sobie arogancję i bezczelność syna swojej matki. Natomiast następne słowa Hipnotyzującej bardziej go zaciekawiły. Przekrzywił powoli łeb w bok.
– Słyszałem od kogoś, że niby jestem "cienisty". Słyszałem też od pewnej zdra..., pewnego bachora, że znajdowaliśmy się na terenach Cienia. To chyba takie stado tutaj, prawda? – nie czekał jednak na odpowiedź. – Ale nie przywitali mnie tam zbyt ładnie, nie chcę mieć z nimi za dużo wspólnego. I co masz na myśli, szkolić się?

[Tejfe]

Zamurowało ją. No tak, Krnąbrny. Idealnie pasuje do tego bufona.– Jednak nie to było powodem jej zdziwienia. Ten samiec nie wie podstawowych rzeczy. Nawet nie jest do końca pewny z jakiego stada pochodzi.– Próbowała to wszystko ułożyć do kupy. Nie chciała go upokorzyć, ani się z niego śmiać. Jednak próba ukrycia swojej wesołości, niezbyt jej się udała. Zachichotała cicho. Po chwili otarła łapą swoją szyję. Może samiec pomyśli, że coś ją załaskotało. Na to liczyła. Nie odzywała się dość długo. Próbowała wymyślić jakieś odpowiednie słowa, zdania, by go nie urazić. Było jej z tym naprawdę ciężko, gdyż jej wrodzona nietaktowność mocno jej w tym przeszkadzała. Ale nie chciała właśnie przez tą cechę zniszczyć znajomości, tak jak to już wiele razy zrobiła z innymi smoczymi osobnikami. –Tak. Jest stado Cień.– wybąkała. –Chodzi mi o to... hm... No, bo skoro jesteś Kolec, to miałeś już swoją ceremonię, rozumiem? I tam przywódca powinien się Ciebie spytać, jaką profesję wybierzesz. No i wybrałeś Wojownika, przez W? Uzdrowiciela, przez U? Łowcę, przez Ł? Czy Czarodzieja, przez Cz?– Pytała samca, zaznaczając pierwszą literę, tak jakby był kompletnym przygłupem. Jednak ona uważała, że to jest okej i, że postąpią bardzo dobrze i elegancko, próbując wytłumaczyć samczykowi co to znaczy "na kogo się szkoli". –To jak Cię przywitali, skoro nie ładnie?– spytała, chcąc zmienić temat.

[Ujmujący Kolec]

Zmarszczył na moment pysk, słysząc chichot smoczycy. Powiedział coś śmiesznego? Raczej nie, nie przypominał sobie, utrzymywał luźny, ale nie poważny ton głosu. A może to on był śmieszy? Nieee, też mało prawdopodobne. No cóż, może to Hipnotyzującą przypomniała sobie coś zabawnego, lub po prostu lubiła od czasu do czasu się zaśmiać... Nie jemu to do oceniania.
Zrobił jeszcze bardziej zdezorientowaną minę, gdy ta wspomniała coś o ceremonii? Na wszystko co możliwe, czym to do cholery jest? Jest Kolec, bo tak zadecydowała jego matka. Nic o żadnych podejrzanych ceremoniach nie słyszał, zwyczaje tych terenów coraz bardziej go zniechęcały.
–[color=7dbdb2] Nie miałem ceremonii. Pani mama dodała mi do imienia "kolec" po tym jak nauczyła mnie kilku rzeczy[/color] – wyjaśnił. Nie mógł wiedzieć, że Spłowiała sama przeprowadziła swojego rodzaju "uroczystość", modyfikując jego imię wedle tradycji Wolnych Stad, gdzie z resztą się wychowała. Ale on nie mógł tego wiedzieć, dlatego nie mógł też lepiej wytłumaczyć swojego "adepctwa".
– Nic nie wybierałem – dodał jeszcze, lekko gburliwszym głosem. Irytowało go to, że niewiele rozumiał ze słów Hipnotyzującej. Na szczęście, ta szybko zmieniła temat.
– Zaatakowali – przyznał od razu. –Siedzieliśmy sobie razem z Krnąbrnym w grocie, nic nie robiąc złego, po czym przyszedł jakiś gruby czarnuch, który w dodatku był podobno jakimś przywódcą, i ni z tego ni z owego zaatakował nas. A potem przyszedł jakiś drugi... – westchnął ciężko, kręcąc powoli łbem.
– Mówiłaś, że jesteś z Życia – napomknął po chwili. Jego ton sugerował, że chciał dowiedzieć się więcej o rzekomym stadzie Hipnotyzującej.

[Tejfe]

Nie chciała drążyć tematu o szkoleniu Ujmującego, ale nie mogła się powstrzymać. I nie było to spowodowane tym, że jest złośliwa. Po prostu się martwiła, jak samiec zdobędzie rangę, skoro nie wie na kogo ma się szkolić. –Nie wybierałeś i nie miałeś ceremonii. Dziwne. Może u Was w stadzie jest inaczej. To powiem Ci, że jeżeli chcesz zostać Czarodziejem musisz opanować magię, Wojownikiem sztukę walki i obronę, Uzdrowicielem zielarstwo i leczenie, a Łowcą techniki polowania. Wybierz sobie jedną dziedzinę i się w niej szkól. Ja się szkolę na Wojowniczkę.– Ostatnie zdanie powiedziała z dumą. Cóż, uważała, że to najlepsza profesja, ale nie zachęcała do tego Ujmującego. To jego wybór. Kiedy Kolec zmienił temat i zaczął rozmawiać o ataku niby przywódcy, mocno się zszokowała. Zaraz potem zdenerwowała. –Zaatakował Was tak po prostu? Bez powodu?!– Hipnotyzująca nie chciała w to uwierzyć. –Co za ogr! Mówisz, że potem przyszedł drugi. A nie raczej przyszła? Znam pewną taką samicę z Cienia...– Jej myśli popłynęły ku jej obrzydliwemu uśmieszkowi i psychopatycznemu spojrzeniu. Wzdrygnęła się. –Zaraz twierdził on, że jest przywódcą Cienia. Jeżeli powiedział Ci jak się nazywa, a na imię miał Uśmiech to to był on. Lecz nie wiem jaki miałby cel w zakłócaniu twojego spokoju. To bestia, nie smok!– Współczuła mu. Nawet bardzo. Nie tolerowany przez własne stado, nie mający gdzie się podziać. Nie znosi Krnąbrnego, ale ze względy na to, iż jest bratem Ujmującego, poczuła ukłucie litości. Ale tylko ukłucie i na chwilę. Coś sobie uświadomiła. –Zaczynam widzieć związek między tą sytuacją, a kłótnią twoją z Krnąbrnym. Nie pomógł Ci się obronić przed atakiem samca?– Pytanie było retoryczne i nie liczyła na odpowiedź. Zamiast tego słysząc kolejne słowa samca, odprężyła się. Koniec nieprzyjemnego tematu. Przynajmniej na chwilę. . . Ale zaraz? Czemu on oto pyta? Może odrzucony i nieakceptowany przez swoich zamierza zmienić stado? Samica przypomniała sobie pewną propozycje, że mogłaby zostać Cienistą. Nie żałowała, że ją odrzuciła. Nie chciałaby być w tym stadzie. Nie, po tym co usłyszała od nieświadomego swego adepctwa Kolca, nie po poznaniu tej kreatury i nie po... Nie będzie wspominać. Wyszczerzyła kiełki do Ujmującego w sztucznym uśmiechu. Rozmowa o ataku na samca, dosyć ją przygnębiła. –Tak. Jestem z Życia. Słyniemy z powolnego trybu życia i spokojnego lenistwa. Nie ma nic bardziej mylnego. Życie w samo w sobie jest spokojne, ale nie smoki w nim. Każdy ma odmienny temperament. Niektórzy to stratedzy, inni działają pod wpływem chwili. Niektórzy są świetnymi pływakami, inni wolą podniebne loty. Większość stara się żyć w zgodzie z innymi.– powiedziała większość, gdyż uważała, że ona się do tego nie zalicza. Znaczy ona usiłuje być spokojna, to tylko wnerwiające towarzystwo innych smoków ( i nie tylko ), wyprowadza ją z równowagi. –Nie jesteśmy też stadem słabeuszy, jak co niektórzy uważają. Powinniśmy słynąć z odwagi. Na świętą Narlaneę! Może i w przyszłości przegraliśmy wiele bitew i teraz również przegraliśmy wojnę z Ogniem, ale się nie poddaliśmy! Cały czas walczymy, mimo strat i nie tchórzymy widząc kolejne wyzwania. Walczyliśmy i walczyć będziemy! Przynajmniej ja.– Złość w niej kipiała. Miała dosyć samic i samców, którzy po tym do jakiego stada należy przyklejali jej etykietkę. Ona się na to nie zgadza. –Nie jesteśmy też leniwi. Cały czas szkolimy swoje pisklęta, a nasze stado z każdym księżycem się powiększa. Jesteśmy też ambitni. Które stado obchodzi teraz festyn, skoro nie Życie? Powiem, że to ja go zorganizowałam. – Gniew przerodził się w dumę. –Poza tym my nie atakujemy swoich. Cenimy siebie nawzajem i traktujemy się jak jedną rodzinę. Jesteśmy wspólnotą. Jak chcesz to możesz do nas dołączyć. My Cię nie odrzucimy.– Tehanu nie widziała powodu dla którego samiec miałby się nie zgodzić. Ona od razu by uciekała ze stada, które ją tak powitało.

[Ujmujący Kolec]

U was w stadzie – Kolec nie za bardzo wiedział jak odbierać te słowa, nie czując absolutnie żadnych więzi z Cieniem. Nie było to jego 'stado', nie było żadnego 'was'. Po prostu pierwszym miejscem, w którym wraz z bratem zatrzymali się po przekroczeniu bariery były tereny Cienia. Nie jego zakichana wina, że przebrzydły zapach tych ciemniaków przeszedł na jego futro, ale inni zdawali się od razu zakładać, że pochodził z tej grupy. Cieniści kierowali się prymitywnymi motywami i równie prostacką brutalnością, w jego mniemaniu. Nie, żeby jakkolwiek mijał się z prawdą.
– A po co to komu – wywrócił ślepiami, słuchając o domniemanych profesjach. Czarodzieje, wojownicy... nic z tych wszystkich rzeczy nie brzmiała, jakby była stworzona dla niego. Mógł lubić maddarę, nawet bardzo, ale nadal nie być w stanie zostać czarodziejem. Czy zamierzał więc wybierać sobie, wedle rady Hipnotyzującej, pewien cel, aby szkolić się ku jego osiągnięciu? Nie, bynajmniej. A tak przynajmniej jego brzmiało zdanie na ten temat, i choć zmieniał je dość często, to czuł, że ten wybór pozostanie z nim na jakiś czas.
Pokiwał powoli łbem z bólem wymalowanym na pysku, potwierdzając słowa adeptki, gdy ta dopytywała się, czy Kheldar rzeczywiście nie miał żadnego powodu by ich atakować. Nie skłamał, bo to co mówił i robił było w jego ślepiach prawdą, w końcu nie kusił przecież opasłego przywódcy Cienistych, aby ten podpalił jego pióra. Czarnołuski zrobił to sam, bez wcześniej już wspomnianego powodu. Skinieniem pyska również przyznał jej rację, gdy ta nazywała Uśmieszka bestią.
– Niee, nie tego samca. To inna historia – tak czy siak odpowiedział na retoryczne pytanie smoczycy, najwyraźniej nie zauważając sensu, w jakim zostało zadane. Jeszcze przed tym, jak ta zaczęła nawijać o Życiu. Bo mówiła dużo, a Ujmujący starał się ze wszystkich swoich sił, by za tym nadążyć.
Zrozumiał więcej, niż się spodziewał. Z tego co wywnioskował, Życie to zgraja odmiennych smoków, ale podobnie podchodzących do spraw wspólnoty ich stada. Nie podkulają ogona i są dla siebie mili. A tego ostatniego Ujmujący najbardziej potrzebował, aby ktoś go po prostu polubił i był dla niego życzliwy. Może faktycznie przeniesie się do grupki Hipnotyzującej, kiedyś? Bo teraz wolał nie wtrącać się w takie rzeczy, co również sugerował wyraz jego pyska, nieco zdezorientowany, ale w ślepiach samca nadal gościło zainteresowanie.
– Naran-co? – zapytał, niepodobnie dla siebie interesując się tematem, który smoczyca zaczęła.

[Tejfe]

A po co to komu? Czy on naprawdę jest, aż tak ślepy?– zastanowiła się, po czym jednak się uspokoiła. Zaczęła rozumieć jego reakcję. –Dla Ciebie może to jest niepotrzebne, ale Ty przecież nie masz stada.– nie zastanowiła się, że te słowa mogą zaboleć Ujmującego. –Dla tych co je mają, cel jest taki, by móc jak najlepiej przysłużyć się stadu. Niektórzy robią to też dlatego, żeby być bardziej szanowanym smokiem, móc sobą błyszczeć. Jeszcze inni, w tym po części ja, robią to, bo chcą robić coś pożytecznego, przy okazji zajmując się czymś co ich fascynuje, czymś co lubią robić.– Mówiła z takim zapałem i determinacją, jakby to co mówi było w tej chwili najważniejszą rzeczą na smoczych ziemiach. Może i było. Po chwili jednak ochłonęła, słysząc pytanie Ujmującego. –Naranleę.– powiedziała najoczywistszym tonem. –Naranlea. Fioletowa samica, Bogini Inteligencji. Nigdy nie słyszałeś o Bogach?– spytała szczerze zdziwiona.

[Ujmujący Kolec]

Zmarszczył pysk. Ton głosu smoczycy sugerował, że była bardzo przejęta tematem, ale adept tego aż tak bardzo nie zauważał. Zresztą, miał tendencję do nieprzejmowania się uczuciami wyrażanymi przez innych, albo raczej nie zauważania ich. W takich sytuacjach mógł wychodzić na bezczelnego, tudzież po prostu głupiego smoka. Z tym drugim łatwiej się zgodzić, bo chociaż Ujmującemu brakowało większego szacunku do kogokolwiek, to nie był chamem.
– No, ale chyba można robić te wszystkie rzeczy bez konieczności bycia jakimś tam sobie wojownikiem – wzruszył barkami. Podświadomie krytykował zasady wolnych stad odnośnie smoków dorosłych, i tych mniej 'dorosłych', i widocznie też nie za bardzo się tym przejmował. Nadal nie wiedział, na co smokom tytuły, ale postanowił, że nie będzie drążył tematu. Hipnotyzująca i tak uprzejmie już podchwyciła jego zmianę tematu, wyrażoną w wątpliwym pytaniu o boginię, o której smoczyca wspomniała. Przekrzywił powoli łeb w prawo, mrugając z zainteresowaniem.
– Niee, nigdy – potwierdził, potrząsając łbem. – Widziałaś ją kiedyś? Skąd wiesz, że jest fioletowa?

[Tejfe]

Ten samiec powoli ją irytował. Jakimś tam wojownikiem?!– krzyczała w duchu, nic jednak nie powiedziała. Patrzyła na niego swoimi jasnymi ślepiami, przybierając postawę królowej, która ma zaraz wydać wyrok na grupkę dezerterów. –Możesz. Ale wtedy już zawsze będziesz Kolcem i nie zdobędziesz żadnego tytułu.– rzekła oschle, mając nadzieję, że chociaż perspektywa zmiany imienia sprawi, że ten adept zacznie zachowywać się "normalne". Nie czekała na odpowiedź. Niech sobie robi co chce– pomyślała, wciąż oburzona faktem, że samiec tak lekceważy znaczenie rang, a w szczególności wojowników. Naprawdę nie mogłeś powiedzieć jakimś tam łowcą? Samica chcąc zmienić wnerwiający ją temat, skupiła się na kolejnych słowach Ujmującego. –Naprawdę nie wiesz? W moim stadzie nawet 2-księżycowe pisklaki to wiedzą.– wcześniejsze zafascynowanie Kolcem, powoli przechodziło w pogardę. Rozumiem, że nie wiedział nic o profesjach i ceremoniach, choć jest to dziwne. Ale skoro dostał takie przywitanie od Cieni... Ale, żeby w wieku 20 księżyców nic nie wiedzieć o Bogach?! Przyjrzała mu się jeszcze raz. Nawet nie jest taki ładny, jak mi się wydawało. Ciekawe ile jest jeszcze rzeczy, o których nie ma pojęcia? Gdyby nie wielkość, pomyślałabym, że dopiero co się wykluł z jaja.– Cóż, wystarczyło tylko jedno bezmyślnie wypowiedziane zdanie, a cała postawa samicy, co do tego samca wywróciła się do góry nogami. –Wiem, że jest fioletowa. Z legend i opowiadań.– mruknęła w odpowiedzi. To pytanie jeszcze bardziej wkurzyło Hipnotyzującą. Jakby zakładał, że kłamie. Chciała już sobie iść, bez słowa, jednak się zatrzymała. –Opowiedzieć Ci o Bogach? I o świecie?– spytała. Czemu zaproponowała mu naukę? Jaki miała w tym cel? To wie tylko sama Tehanu.

[Ujmujący Kolec]

Kolejny raz wzruszył barkami. A kij tam mu tytuły, przeżyje przecież bez nich. Po za tym, nie był byle jakim "Kolcem", tylko Ujmującym. Jego imię bardzo mu się podobało, było prawie tak ładne jak on sam i pasowało do niego niezmiernie. Nie widział powodu, by je zmieniać, nadała mu je matka, a z tego co już rozumiał, to następne imię dostałby od kogoś innego. Nie chciał tego, bo wiązało się to z tym, że rola Spłowiałej w jego życiu malałaby na przestrzeni księżyców, gdy w końcu zapomniałby o łowczyni wiatru. Krótko mówiąc, argument, że na zawsze pozostanie "Kolcem", raczej do niego nie przemawiał. Zrobił dziwny, niemal urażony wyraz pyska, gdy Hipnotyzująca skomentowała w niemiły sposób jego braki w wiedzy. Skąd niby miał on wiedzieć, że byli w ogóle jacyś bogowie? Za barierą raczej o nich nie usłyszysz, matka również milczała na ten temat, pomimo faktu, że tutaj była wychowana. Jakby to była jego wina, że nie wykluł się w jednym z tutejszych stad. Jednak i teraz nie powiedział ani słowa, wciąż z przekornie urażonym wzrokiem patrząc na smoczycę, jakby manifestując swoje lekkie nadąsanie.
Milczał przez chwilę dalej, nawet gdy ta proponowała mu naukę. Zastanawiał się, czy w ogóle chciał o tym słuchać, o bóstwach i wolnych stadach. Mlasnął cicho, decydując, że ostatecznie może coś tam posłuchać.
– Tylko nie za szybko – mruknął wraz z porozumiewawczym skinieniem łba. Jego słowa odnosiły się do tempa nauki, bo wiedział już, że tutaj jest ono niezwykle szybkie i okrutne zarazem dla Ujmującego, który miewał problemy z pamięcią i nauką.

[Tejfe]

On mi jeszcze łaskę robi?!– spytała samą siebie, szczerze zdziwiona adeptka. Ta mu zaproponowała naukę, a ten teraz z niechętną miną się zgadza. O, nie. Tak być nie może. –Ustalmy pewną zasadę, dobrze? Postanowiłam Cię nauczyć, gdyż uznałam, że przydałaby Ci się wiedza, gdyż masz widoczne braki.– prychnęła. –Możesz zadawać pytania, ale nie podważaj moich słów, no chyba, że uznasz, że to absolutnie konieczne.– wymusiła ponury uśmiech. Starała się mówić spokojnie, lecz słychać w niej było buzujące emocje. Nie wiadomo jednak, czy negatywne, czy pozytywne. –A teraz powiedz mi, czy najpierw opowiedzieć Ci o Bogach i smoczej wierze, czy wpierw o czymś innym?

[Ujmujący Kolec]

Komentarz odnośnie jego 'braków' w wiedzy widocznie mu się nie spodobał, gdy na jego pysk kolejny raz wpełzł grymas niezadowolenia. Nie krzywił jednak lica zbyt długo, wysłuchując dalszych słów smoczycy. Wzruszył lekko barkami. Jasne, nie będzie podważał jej słów. Bo i po co? Nie sądził, by ta chciała mu wpajać nieprawdziwe informacje, a on i tak nie znał się za bardzo na tym, co oczekiwał usłyszeć od Hipnotyzującej. Zastanowił się chwilę nad jej pytaniem, po chwili kolejny raz wzruszając barkami, pokazując, że w zasadzie obojętne było mu to, od czego by zaczęli.
– Może być o bogach – postanowił, poprawiając nieco ułożenie skrzydeł na grzbiecie, i zamaszystym ruchem łba strzepując z niego śnieg, który zdążył się już osiąść na futrze smoka podczas tej rozmowy. Zamrugał, patrząc na Hipnotyzującą, starając się skupić na jej następnych słowach i przygotowując się do zapamiętania ich sensu.

[Tejfe]

O Bogach. Może w sumie lepiej. –A więc najważniejszym z Bóstw jest Immanor. Złoty samiec o niebieskich oczach, mądry i sprawiedliwy. To pod jego osądy się udajemy kiedy już skończymy z życiem na tym świecie. Wtedy zabiera nas do Krainy Wiecznych Łowów, a jeśli na to nie zasłużyliśmy zsyła nas z powrotem tutaj. Bóg Wytrzymałości. Immanor posiada trzech braci i jedną siostrę. Kamanora, smok o ciemnych łuskach i umięśnionym ciele. Szybko się denerwuje. Patron Siły. Następnie jest Tarram, inaczej Tarram Upadły. Nie zasługuje on jednak na miano Boga, gdyż jest po prostu zdrajcą. Później jest Nenya. Smoczyca o bordowych łuskach i złotych ślepiach. Zwykle wesoła. Bogini Zręczności. Najmłodszym z braci Immanora jest Thahar. Zielonołuski o jasnych oczach. Patron polowań. To są Bogowie wchodzący w skład Boskiej Piątki. Są jednak inni. Bracia Valanyan i Villar, zrodzeni z rzeki. Jeden z nich, Valanyan, jest oazą spokoju, drugi zaś jest dziki i porywczy. Valanyan jest czarny, jest partnerem Nenyi. Opiekun rzemieślników. Villar zaś jest czerwony. Patron niesłusznej wojny. Jest także Naranlea, ta której imię wymówiłam wcześniej, samica o fioletowych łuskach i srebrnych oczach. Bogini Intelignecji. Jej córka Lahae to ognisto łuska smoczyca o brązowawych ślepiach. Patronka Percepcji. Naranlea ma również syna Erycala, białofutrego samca o błękitnych ślepiach. Opiekun uzdrowień. Naranlea nie była jednak jedynym dzieckiem Immanora. Jest również Uessas. Srebrny smok, nieco leniwy. Patron miłości. Następnie jest Nytba, bardzo piękna, lecz próżna. Patronka Aparycji. Ostatnim z Bogów jest Ateral, nieco wychudzony, o szarych łuskach. Bóg Śmierci i Sprawiedliwości.– Od tego gadania trochę zaschło jej w gardle. Lecz takie były uroki nauczania. Przynajmniej Ujmujący już jej tak nie wkurzał. –Co teraz mam opowiedzieć?

[Ujmujący Kolec]

Nie nadążał. To było do przewidzenia, bo Hipnotyzująca wyrzuciła z siebie naraz chyba większą ilość słów niż Ujmujący w ostatnich pięciu księżycach swojego życia, czyli od czasu przybycia do Wolnych Stad. Starał się wyodrębnić z wypowiedzi Hipnotyzującej te jednak wartościowsze informacje, jak na przykład w ogóle jak ci bogowie się nazywali, bo ich związki raczej go nie interesowały. Niech sobie ten będzie synem tej, a tamtej partnerem jeszcze innej, nie chciał sobie zaprzątać tym głowy. Zdołał zapamiętać coś o Immanorze, Nenyi, Naranlei, Ateralu i Nytbie. Ta ostatnia najbardziej go zainteresowała, w końcu patronka aparycji, czyli czegoś, w czym Ujmujący przodował. Pokręcił powoli łbem, starając się to sobie wszystko ułożyć. Niektóre imiona bogów jednak wypadły mu z głowy. Szkoda, że Hipnotyzująca jednak nie zastosowała się do jego prośby co do tempa nauki.
– Nie, czekaj.... Jeszcze raz. Kto od siły, kto jest upadły, kto od polowań, czy coś? – zapytał powoli, marszcząc pysk ze skupieniem.

[Tejfe]

Nie no, naprawdę?!– pomyślała adeptka. Dzieci zapamiętują szybciej od niego. No, ale co na to poradzić. Zaproponowała mu naukę, to teraz musi się liczyć z tym, że to samo może powtarzać dwa razy. Choć był to jej pierwszy przypadek. Thahar jest specem od polowań i zwierzyny łownej. Od siły jest Kamanor. A Upadły jest Tarram. Nenya jest od zręczności, Erycal od uzdrowień. Lahae to Bogini percepcji. Innych również wymienić jeszcze raz? Czy mam przejść do następnych tematów, o które poprosisz?– spytała z pewnym sceptycyzmem. Od niechcenia zaczęła skubać pazurem w śniegu, wygrzebując spod niego wilgotne błoto.

[Ujmujący Kolec]

Zaczął kiwać powoli łbem, starając się zapamiętać.
– Najważniejszy Immanor, Nenya zręczna, Naranlea od magii, Ateral – śmierć, Nytba najpiękniejsza... Thahar – polowania, Kammanor silny, Tarram upadły, Erycal – uzdrowienia, Lahae od percepcji – wymruczał powoli, utrwalając sobie to wszystko. Tak, chyba zdoła to zapamiętać. Jednocześnie otworzył szerzej ślepia, słysząc, że jeszcze są jacyś inni. Ile można było mieć tych bogów, no do cholery???
– Tak, tak, wymienić jeszcze raz – wydukał z westchnieniem zrezygnowania, nadstawiając uszu i skupiając się, by móc zapamiętać jeszcze jedną dawkę informacji. To był chyba pierwszy raz, gdy tyle się uczył za jednym zamachem. Jednocześnie czuł się pod presją smoczycy, co nie dawało wcale lepszych rezultatów.

[Administrator]

Zupełnie przypadkowo, katem oka Ujmujący Kolec dostrzegł charakterystyczne wgłębienia w śniegu w pewnej odległości od siebie po jego lewej. Z tej perspektywy nie wyglądało to na ślad smoczy, ani też na ślad jakiegokolwiek zwierzęcia poznanego przez adepta. Na dodatek wiało od nich dziwnym zapachem, który podświadomie wywoływał zimne dreszcze. Woń ta kojarzyć się mogła z mokrą, ciemną jaskinią... I niemal instynktownie Ujmujący rozumiał, że coś jest nie do końca tak jak powinno być. Ale o co mogło chodzić?

[Tejfe]

//Hej, możemy w tej umiejętności wiedzy przejść do następne rzeczy np. elfów, równinnych itp.? ;) Jak chcesz to od razu mogę Cię nauczyć kilku poziomów wiedzy.///

Pokiwała z zażenowaniem łbem i westchnęła cicho. Ten samiec naprawdę jest... inny.– pomyślała adeptka, patrząc na niego przenikliwie. Ona też ma czasem problemy z nauką różnych umiejętności, a raczej miała w wieku pisklęcym, ale żeby aż tak? No trudno. Powtórzy jeszcze raz. Zależy jej przecież żeby po skończonej nauce, jej uczniowie coś wynieśli, a nie od razu o tym zapomnieli. –Tak. Tych dobrze wymieniłeś. Jeszcze jest Uessas, bóg miłości, bracia Valnyan, patron rzemieślników i Villar, bóg niesłusznej wojny i Tarram Upadły.– rzekła nieco znudzona. –Zapamiętasz?– spytała Kolca, mając nadzieję, że nie będzie tego powtarzać jeszcze raz. –To o czym teraz?– spytała. Samica nie zauważyła wyżłobionych śladów.