Grota za wodospadem

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Oh… Naprawdę tak się czepiali…? Hmm. – Dlaczego nie uszanowali by tradycji innego stada? Nie oczekiwał, że Czarodziejka będzie znać odpowiedź. Bardziej mamrotał do siebie. Zastanawiał się tylko, czy takie sytuacje rzeczywiście miały miejsce. On sam nie za bardzo widział sensu w czepianiu się takich detali. Dla niego to zmienianie imion i tak było tylko formalnością. Xeri mimo wszystko wolał przedstawiać się po prostu po… tym swoim pierwszym imieniu. – No ale okej, rozumiem. To i tak fajnie, że macie taką własną tradycję. – uśmiechnął się lekko. – W takim razie jak brzmi twoje… pierwsze imię- ? – zaciął się na chwilę, bo dopiero wpadło mu do łba, że może trochę się zapędził i nie powinien o takie rzeczy wypytywać. – Z-znaczy, nie musisz odpowiadać jeśli… nie chcesz, albo to jakoś… No, um, tylko pośród Mgieł ich używacie? Em, wybacz, nie powinienem. – Podrapał się po szyi i odwrócił łeb trochę zawstydzony. Uh, znowu wyszło niezręcznie. Chyba czasem może powinien ugryźć się w język...
Odwrócił łeb z powrotem w stronę rozmówczyni, gdy wsłuchiwał się w historię o poznawaniu kompana. Ah, to dlatego Pieśń Feniksa? Ciekawie byłoby to usłyszeć.
– Ooh, ciekawe. Brzmi jak fajna przygoda! A Dominion jak inteligentna ptaszyna. – przyznał, unosząc kąciki ust. – Ah, jeszcze trochę potrenuję sprawniejsze korzystanie ze źródła, to sam wybiorę się na jakąś taką wyprawę czy polowanie. Może w końcu jakoś przydam się swojemu stadu. – westchnął. Na razie trochę bał się o swoje życie, bo walka nie szła mu najlepiej. – A może ty potrafisz jakieś ciekawe maddarowe sztuczki? Uu, a może spotkalibyśmy się kiedyś na arenie? Sam bym się wtedy przekonał. – dodał żartobliwym tonem.

Pieśń Feniksa

– Nie wiem. Ale bez powodu chyba moje stado nie zadawałoby sobie tyle trudu? – spytała retorycznie. Nikt nie robi czegoś takiego dla zabawy. Hekate po prostu przyjęła te zasady do wiadomości, nie kwestionowała ich i stosowała się, pełna wiary że starsze od niej smoki przykazały im to z dobrego powodu.
– Może kiedyś Ci powiem, ale na pewno nie dzisiaj. Wyjawiam je tylko zaufanym smokom – powiedziała, uśmiechając się słodziutko z zadziornym błyskiem w oku. Lubiła, gdy jej rozmówcy starali się ze względu na drobne obietnice, które im składała, choć Xeri przecież mógł być tym kompletnie nie zainteresowany. Pewnie pytał głównie żeby podtrzymać rozmowę.
– Jestem pewna, że już teraz jesteś przydatny! I jasne, możemy zawalczyć, daj mi znać kiedy będziesz miał na to ochotę – powiedziała ciepło. Do magicznych sztuczek nie odniosła się w żaden sposób, nawet nie mrugnęła, za to przy sklepieniu pojawiły się drobne śnieżynki, które powoli zaczęły opadać wirując poruszane niewyczuwalnym wiatrem. Wszystkie były żółte lub w różnych odcieniach fioletu, a gdy dotykały ciał któregoś z nich topniały niczym prawdziwy śnieg. Hekate na kierowała jeden płatek, żeby opadł idealnie na nos Słonecznego. Ciekawe czy uzna to za sztuczkę godną uwagi.

Xeri

Wzruszył lekko barkami. Cóż, sam się nie znał, może też nie powinien kwestionować postanowień starszych smoków…
– Hah. Jasne, rozumiem. Może kiedyś… – Nie wydawała się jakoś przejąć jego głupimi pytaniami. A może to on się za bardzo przejmował? Meh, może jednak interakcje z obcymi smokami były dla niego za trudne. Ale musiał przyznać, że Czarodziejka wydawała mu się ciekawym osobnikiem i nie pogardziłby jakimś lepszym poznaniem się… O ile on dałby rady, bo obawiał się, że sprawia wrażenie zbyt nudnego, by ktokolwiek chciał się z nim ponownie spotkać.
– Hah, tylko jeżeli czarowanie kopii kamieni szlachetnych uznasz za przydatne. – zaśmiał się, wspominając swoje pierwsze nauki maddary. Żeby jeszcze komuś jakoś mogła pomóc taka pokraka, która dobrze walczyć czy polować nie potrafi. Rozległą wiedzą też nie grzeszy. Z kolei na odpowiedź na temat walki posłał jej tylko przyjazny uśmiech.
Po chwili mógł poczuć delikatne drgania maddary, aż dostrzegł powoli opadające śnieżynki. Rozejrzał się wokół, zwracając uwagę na ich różne kolory.
– Jakie śliczne…! – skomentował, z zaciekawieniem obserwując niecodzienne, magiczne zjawisko. Skupił swoją uwagę na jednym z płatków, który przelatywał tuż przed jego pyskiem i topniał na jego nosie. Xeri zamrugał parę razy z szerzej otwartymi oczami, po czym zachichotał cicho. – Lubię patrzeć na jakie pomysły wpadają inni. – W sumie może ta ciekawość była jednym z powodów, dla których chciał też pospędzać trochę czasu na arenie – poobserwować różne style walki, interesujące magiczne twory. Może nawet spotkać kogoś, kto udał się podobną ścieżką do tej, którą próbuje obrać on sam? – Widać, że masz wprawę. –

Pieśń Feniksa

– Hej, myślę, że to całkiem przydatne! Tylko ze istoty mieszkające w świątyni chyba nie za bardzo się nabiorą. A szkoda, to byłoby ciekawe gdyby można było kupić wszystko co się chce tylko dzięki magii – zachichotała. Śnieg zniknął jakby nigdy nie istniał, za to na łbie Hekate pojawił się wianek z ametystów i fioletowych krokusów umocowanych na paru źdźblach również fioletowej trawy.
– Za to można się nimi ładnie ozdobić. Dzięki za pomysł – mrugnęła do Słonecznego. Oczywiście podtrzymywanie utworów z maddary było o tyle męczące, że musiała się skupiać na danym tworze, inaczej ten znikał. Tylko efekty były trwałe, sama magia już nie za bardzo.
– Chyba odziedziczyłam to po rodzicach, oboje świetnie czarują – wzruszyła lekko barkami. – Będę się już zbierać, robi się późno, ale może chciałbyś za niedługo wyjść na jakiś wspólny spacer? Mogłabym Ci pokazać jakieś fajne miejsce, a Ty zaskoczyłbyś mnie jakaś drobną magiczną sztuczką. Na pewno wpadniesz na coś fajnego! – zaproponowała mu z uśmiechem.

Alternatywna Łuska

– Hmm, czy ja wiem, kamyki raczej stałyby się wtedy bezwartościowe. – Przechylił odrobinę łeb na bok. – I chyba byłoby za łatwo. – zaśmiał się cicho. Nieco zaskoczony spojrzał na wyczarowany, fioletowy wianek na głowie samicy. Oczywiście, że kamienie są śliczne! Po prostu jemu tak jakoś... zazwyczaj nie zależało, żeby poprawiać w ten sposób swój wygląd. Może powinien zacząć? – Może i masz rację... Uważam, że potrafią być widowiskowe. Śliczna kompozycja z tymi kwiatami. – przyznał szczerze, uśmiechając się przy tym przyjaźnie.
Oh? Zaproszenie na spacer? Trochę się nie spodziewał…
– J-jasne, chętnie! – Ale prawda jest taka, że jednak zrobiło mu się miło. – Hm, a więc będę musiał się postarać. Daj mi znać, jeśli tylko będziesz chciała się spotkać, a spróbuję wymyślić coś ciekawego. – wyszczerzył kły. Przynajmniej miał konkretną motywację, żeby bardziej poeksperymentować podczas swoich treningów. Nie wiedział na ile doświadczona jest jego rozmówczyni, ale trzymał się tej nadziei, że może byłby w stanie jakoś komuś zaimponować.
– No cóż, w takim razie też będę wracać. Dziękuję za pogawędkę, było mi miło. – Podniósł się i kiwnął łbem na pożegnanie. – Do następnego razu. – Udał się do wyjścia z groty, by ponownie, choć niechętnie, przeskoczyć przez wodospad i ruszyć w kierunku, z którego przybył.

// ZT, jeśli nie zostanie zatrzymany
Pieśń Feniksa

Valnar eksplorował dalej tereny wspólne. Jego węch prowadził go do różnych, różnistych zakamarków. Totaj jakaś mała jaskinia, pusty, wielki pień, a tam mały zagajnik i polana. Smoki które znały te miejsca mimowolnie dzieliły się z nim swoją wiedzą. W pewnym momencie jednak dotarł do miejsca gdzie trop paru smoków... i chyba nawet jego siostry się urywał przy wodospadzie. Oczywiście tropy zapachowe nie mogły zostać na wodzie i nie wymagało to geniusza by zorientować się ze za szumiącą wodą mogło się coś znajdować. Przezwyciężając swoją lekką niechęć do wody, samiec zamknął ślepia i zajrzał przy pomocy swojej długiej szyi za wodospad. Uśmiechnął się do siebie gdy odkrył ukrytą grotę.
Wszedł do środka pod osłoną magii, tak by nie zmoknąć. Rozglądał się dookoła patrząc czy nikt niczego tu nie pozostawił, tajemnych przejść i w sumie wszystkiego co mogłoby być ciekawe.

Róża Pustyni

Nirr'ia zwiedzała sobie tereny Wolnych Stad ot tak. Przybyła do miejsca, które wydawało jej się bardzo ciekawe, ot wodospad przy jeziorze, coś w tym miejscu przykuło jednak jej uwagę. Jaskinia. Ukryta za lejącą się wodą. Nie mogła ukryć iż przykuło to jej uwagę. Nie lubiła być przemoczona, toteż osłoniła się magiczną barierą, która miała izolować ją od cieczy i weszła do środka. Dopiero, gdy zaczęła przekraczać taflę wody, jej nozdrza dobiegł obcy zapach... innego smoka.
Odruchowo napięła mięśnie, gdyż nie był to zapach żadnego z jej współstadnych smoków. Tak właściwie to... nie poznała jeszcze nikogo z innego stada. Przynajmniej nie kojarzyła takiej sytuacji, choć wspomnienia mogły ulecieć po niedawnym smoczym śnie.
– Uhm... przepraszam, nie chciałam przeszkadzać – zwróciła się do fioletowego gada, który był już obecny w jaskini. Nie wiedziała jednak, jak zareaguje na jej obecność, więc dla pewności, wolała zachować dystans. Stała tuż przy wejściu do jaskini, gdzie krople wody co jakiś czas odbijały się na jej łuski i pióra. Cóż... wolała nieco zmoknąć, ale uciec żywa. Chociaż może za bardzo panikowała? Tak, zdecydowanie, ale z drugiej strony, chyba lepiej być gotowym na wszystko...

Gwiezdny Tropiciel

Szumiąca woda wodospadu tłumiła dźwięki z zewnątrz jednocześnie blokując też zapach. W żaden sposób nie mógł wykryć samicy która właśnie weszła do groty. Właśnie dla tego nie cierpiał wody! Blokowała jego zmysły.
Samica ze stada Słońca mało na niego nie spadła przechodząc przez wodospad, co sprawiło że mało nie podskoczył gdy nagle ktoś pojawił się tuż obok niego. Jego czułe zmysły zawsze go ostrzegały! Nie tym razem.
– Nie, nie przeszkadzasz! -wydukał tylko zachowując jakimś cudem spokojny ton głosu, choć jego serce dopiero spowalniało do normalnego tempa uderzeń- Nic tutaj w zasadzie nie robiłem.
Jego ślepia całkiem nieźle widziały w półmroku groty. Samica była pokryta zarówno piórem jak i łuskami co trochę go zaciekawiło. Miał nadzieję i zakładał że po ciemku nie było widać jak się na nią gapił.

Róża Pustyni

Było prawdą iż słoneczna nie mogła dokładnie dostrzec, co samiec robi w tym półmroku, cóż nigdy nie miała najlepszego wzroku, polegała bardziej na innych zmysłach. Nie spodziewała się też wystraszyć samca. Miała tylko nadzieję, że fakt iż jeszcze jej nie zaatakował, nie był tylko chwilowy, spowodowany zaskoczeniem.
– Mam nadzieję, że Cię nie wystraszyłam – ciężko jej było sobie to wyobrazić, w końcu była dość... jaskrawa, ale wiadomo, że każdy mógł akurat utknąć w swoich myślach, bądź po prostu nie patrzeć na wejście do groty.

– Miałeś jakiś cel, by tu przybyć? W zasadzie to nigdy nie pomyślałam, że może być tu ukryta jaskinia, dostrzegłam ją zupełnie przypadkiem – próbowała zacząć jakąś milszą rozmowę, choć nie spodziewała się tego po sobie. Nie chciała jednak by zapoznanie z nowym smokiem, było niezręczne. W końcu taki cel sobie postawiła – poznać jak najwięcej smoków, przełamać tę swoją nieśmiałość, która ciągle ją powstrzymywała. Z Rytmem jej się udało, poczuła się w jego towarzystwie... lepiej. Na pewno bardziej zrelaksowana. Równie dobrze mogła spróbować z kimś z innego stada. Miała tylko nadzieję, że "Miejsca Pokoju" nie nazywają się w ten sposób tylko dla uśpienia czujności.

Gwiezdny Tropiciel

Samiec wzruszył lekko barkami na jej pytanie, po czym zaraz dodał, by nie wyglądało to jakby zbywał jej pytanie jako mało istotne.
– Zwiedzam tereny wspólne bo praktycznie nigdy wcześniej tutaj nie byłem. Chciałem też poznać smoki z innego stada. -wyjaśnił jej z lekkim uśmiechem na pysku, widząc że jest dość spięta w jego obecności.– Też nie miałem pojęcia o tej grocie, natrafiłem na nią przypadkowo, dość zabawne że natrafiliśmy na nią w tym samym momencie.
Usiadł na ziemi przeczuwając że być może będzie mu dane porozmawiać z nowym smokiem, jednocześnie wypełniając ten cel wizyty na tereny wspólne.
– Jestem Valnar, Gwiezdny Tropiciel, za-, łowca z Mgieł. -przedstawił się by dalej przełamać lody.

Samica nie mogła powstrzymać śmiechu. Wydawało jej się to zabawne, że oboje odkryli tę grotę przypadkowo, dodatkowo, przybywając na neutralne tereny w tym samym celu.
– Niesamowitym jest to, że oboje dokładnie po to samo tu przyszliśmy. Znaczy... nie wiem czy chciałam spotkać kogoś z innego stada, ale postawiłam sobie za cel, aby poznać więcej smoków – wyjaśniła również, starając się nie okazywać swojego zdenerwowania. Choć zdecydowanie dało się zauważyć, że nieco się rozluźniła.

– Na imię mi Nirr'ia, Róża Pustyni, jestem czarodziejką Słońca – również się przedstawiła. Nie umknęło jej to, że samiec w pewnym momencie chciał powiedzieć coś innego, ale postanowiła to zgrabnie zignorować. Nie zamierzała wypytywać o, najwyraźniej, niekomfortowe szczegóły niemalże obcego smoka.
– Pochodzisz z terenów Wolnych Stad? Większość smoków, które do tej pory poznałam, przybyło tutaj spoza tej krainy – zapytała nowo poznanego towarzysza rozmowy, chcąc złapać jakiś temat, by naturalnie poprowadzić dalszą rozmowę. Nawet była z siebie dumna, że do tej pory wychodziło jej to bez większych problemów.

Gwiezdny Tropiciel

Skinął łbem słysząc jej imię i zgadzając się co do jej obserwacji. Musiał przyznać że było bardzo ładne, choć z tymi wszystkimi piórami i dość drobną, rajską sylwetką nie wyglądała wyjątkowo na smoka pustynnego. Ale hej! On sam nie pochodził z Gwiazd ani ich nie Tropił.
– Może to przeznaczenie? Albo jakaś siła sprawiła że się tutaj spotkaliśmy -żartował szczerząc się rozbawiony. Wiedział że były smoki który każdy przypadek przypisywało boskiej ingerencji ale jego to po prostu trochę bawiło.
– Tak pochodzę stąd, oboje moich rodziców to smoki wolnych stad, oboje są z Mgieł. -powiedział z pewną nutką dumy w głosie pochodzącej ze swojego rodowodu.– A ty? Masz rodzinę tutaj? Nie które smoki nie mają nikogo, nawet partnerów znajdą za granicami. Nie chcę nikogo oceniać, ale nie mogę przyznać że to rozumiem.

Róża Pustyni

– Słyszałam, że tutejsi bogowie, lubią ingerować czasem w życie smoków – zaczęła swoją wypowiedź – chociaż osobiście nie jestem ich zwolenniczką. Nie przepadam za... sposobem w jaki traktują smoki, które tu żyją i ich wyznają – cóż... nie była w stanie zarzucić swojej wiary i nie miała też takiego powodu. Ona sama wiedziała, że Sehra czuwał przy niej, czuła jego obecność.

Wyczuła dumę w jego głosie, co od razu zapisało we łbie Nirr'ii informacje, że Stado Mgieł może traktować nieco poważniej relacje między smokami, które przebywały na tychże terenach.
– Przybyłam tu z przyjacielem. Nie wiem jednak, gdzie się podział. Miał kilka epizodów, gdy bez słowa wyleciał poza tereny Wolnych Stad, ale tym razem... nie mam pojęcia czy jeszcze żyje – wspomniała z małą nutą smutku i rozżalenia w głosie. Wiedziała, że gdyby spotkała teraz Rakhara, ukręciłaby mu kark, a potem przytuliła...
– Więc można powiedzieć, że nie mam tu nikogo. Chociaż nie we łbie mi szukanie partnerów na tę chwilę – przyznała.

– Może opowiesz mi coś o Stadzie Mgieł? Bardzo chętnie się czegoś o was dowiem. Lubię poznawać kulturę tutejszych smoków – zapytała samca po krótkiej chwili. W zasadzie to nic nie wiedziała o innych stadach. Jedyne czego była świadoma to to, że Słońce było dość... otwartą i różnorodną społecznością.

Gwiezdny Tropiciel

Zdawało się że łączyło ich wiele rzeczy, o wiele więcej niż można było się spodziewać ledwie chwilę temu.
– Zgadzam się z tobą całkowicie. Tutejsi bogowie mają bardzo dziwne podejście do smoków. Zachowują się raczej jak grymaśne smoki niż bóstwa -skomentował ciesząc się po trochu z odkrycia że smoki w innych stadach też potrafią nie przepadać za tą całą dziwną zbieraniną potężnych istot.
Wysłuchał jej historii i przekręcił łeb na bok słysząc jej wyznanie. Coś go lekko skręciło w trzewiach.
– To... dość smutne. Nawet bardzo. Nie masz nikogo? Myślę że warto byłoby kogoś znaleźć. -odparł nie do końca wiedząc jaką by mógłby dać radę. Od urodzenia miał swoją rodzinę i stado. Nie wyobrażał sobie świata bez nich. Nie myślał nawet by było to możliwe.
Kiwnął łbem słysząc jej prośbę. Oczywiście nie opowie jej żadnych sekretów ale pewne rzeczy nigdy nie były ukrywane.
– Bardzo dawno temu, wiele pokoleń, smoki Cienia przybyły tutaj, na te tereny, zasiedlając je. Od tego czasu wiele rzeczy wydarzyło się i teraz nazywamy się Mgłami. Ale dzięki naszemu kodeksowi pewne zasady pozostają niezmienone. Nazywamy siebie naszymi imionami nadanymi przy urodzeniu. Każdy smok jest wierny kompletną i wierną służbę swojemu przywódcy. Zawsze. Nieposłuszeństwo karane jest śmiercią. Nasz przywódca, Horus, wstąpił na stanowisko zastępując poprzednią przywódczynię, Mahvran. -opowiedział patrząc się na samicę, ciekawy czy jest zainteresowana tym o czym mówił.

Róża Pustyni

Samica chyba nie umiałaby lepiej ubrać tego w słowa, choć z jej pyska nie wyszłoby to prawdopodobnie nigdy. Myślała jednak podobnie o tutejszych bogach.
– Ciężko się nie zgodzić. Czasem mam wrażenie, że jest to dla nich jakaś zabawa. Niczym pisklaki, udające dorosłych – dodała swoje trzy grosze. Sama arena stworzona przez Viliara, wydawała się Nirr'ii... dziwna. Nie rozumiała jej znaczenia, jedyne co przychodziło jej do łba, to że była stworzona tylko, by spełnić jego sadystyczne zachcianki. Chociaż i ona korzystała z niej dla swoich celów – poznanie tutejszych niebezpiecznych drapieżników, aby móc się z nimi lepiej mierzyć w przypadku spotkania ich w dziczy.

– Cóż, znam kilka pysków w swoim stadzie, ale wciąż czuję się tutaj nieco jak obcy. Oddalona od ideałów tutejszych smoków, nie potrafiąca ich zrozumieć. Wychowałam się w skrajnie innym środowisku – odpowiedziała mu. Nawet nie wiedziała jak... mogłaby zacząć jakąkolwiek głębszą relację z kimś. Całe życie miała tylko Rakhara i swojego ojca.

Słuchała słów Valnara z zaciekawieniem. Czuła się tu obco, ale to nie zmieniało faktu iż lubiła poznawać kulturę smoków Wolnych Stad.
– W takim razie Stado Mgieł nie różni się dużo od miejsca, gdzie się wychowałam. Również mieliśmy żelazne zasady i nieposłuszeństwo było karane. Chociaż nasz lud był bardziej... agresywny. Byliśmy jedynym smoczym stadem na tamtych terenach. Mieszkały tam też jakieś ugrupowania dwunogów, jednak oni nawet nie próbowali się nam przeciwstawić, byli pogodzeni ze swoją pozycją w hierarchii – stwierdziła, że będzie to fair, jeśli również podzieli się swoimi doświadczeniami. Była zaskoczona, że spotka tu kogoś, kto da jej to poczucie... że jej pierwsze stado wcale nie różniło się aż tak od niektórych tutaj obecnych.

Gwiezdny Tropiciel

Jej wyznania sprawiały że stawał się coraz bardziej zmartwiony. Czuł się też nieswojo, jej troski były mu kompletnie obce, stali na dwóch różnych biegunach. To wszystko sprawiało że miał duże problemy z wymyśleniem jakiejkolwiek rady dla samicy.
– Ale poszukujesz znajomych i starasz się nauczyć czegoś o wolnych stadach, prawda? Im szybciej to zrobisz, tym szybciej będziesz czuła się lepiej. Tutejsze smoki nie gryzą się zwykle nawzajem, a to że niektóre rzeczy robią inaczej nie sprawia że nie będziesz w stanie się z nimi dogadać.
Wyglądała na zagubioną i przestraszoną. Valnar niezbyt wiedział jak jej pomóc. Chciał znaleźć jakąś płaszczyznę na której będzie mógł jej pokazać że wcale nie było tu strasznie.
– Moja matka też przybyła zza granic, została zastępcą. Jej kultura także jest bardzo inna od tutejszej, o wiele bardziej bezwzględna. Ma swoje własne wierzenia które dalej praktykuje. Jest w podobnej sytuacji do ciebie ale jak widać można sobie poradzić -rzekł zdając sobie sprawę że ma doskonały analog jej sytuacji pod swoją łapą.

Róża Pustyni

Nie mogła nie przyznać mu racji w tym co mówił. Próbowała na tyle, na ile była w stanie, ale czy to było wystarczające? Nie chciałaby umrzeć samotnie, nie mogąc doglądać dzieci, które dorastają i tworzą własną historię, może kontynuują jej wiarę. Chciałaby wiedzieć, że ma kogoś, kto będzie szukał u niej rady, gdy Nirr'ia już sama nie będzie w stanie pomagać stadu tak, jakby tego chciała.

– Masz rację – powiedziała mu, zastanawiając się nad dalszymi swoimi słowami, gdy Valnar zaczął mówić o swojej mamie.
– Twoja matka pewnie musiała dużo przejść, żeby się przyzwyczaić do nowej sytuacji – stwierdziła, znów pogrążając się w myślach na chwilę.
– Dziękuję, Twoje słowa dużo mi dały – powiedziała po chwili, uśmiechając się lekko. Miała duże szczęście, że spotkała Valnara. Nie dość, że jej nie zaatakował, to jeszcze był w stanie zaszczepić w jej sercu nadzieję.

– Oh, skoro już zacząłeś temat, to może opowiesz mi trochę o kulturze swojej mamy? Jeśli nie masz nic przeciwko. Bardzo lubię słuchać o takich rzeczach – zaczęła nowy temat, chcąc też przy okazji rozluźnić nieco atmosferę i sprowadzić rozmowę na nieco przyjemniejsze tory.

Gwiezdny Tropiciel

– Ucięto jej język. -powiedział krótko komentując to że było jej "ciężko"– Ale nie przez jej pochodzenie tylko za czyny. Ale nie chcę się na ten temat wypowiadać.
Jego pysk wyraźnie przybrał bardziej ponury wyraz. Nie zamierzał opowiadać o stadnych niesnaskach, nie sądził by powinien o tym rozpowiadać. Wystarczy że mieli inne smoki które mówią za dużo. Po chwili znowu się rozluźnił słysząc jej podziękowania.
– Kultura z której pochodzi moja matka jest bardzo złożona i opowiadając o szczegółach zapewne nie wyrażę jej w pełni. Mogę ci opowiedzieć ogólnie czym się charakteryzuje i różni od tutejszej ale o szczegóły musisz zapytać nią samą. Jej imię dla smoków spoza stada to Ołtarz Wyniesionych.
Nabrał powietrza w płuca nim kontynuował, przymrużając na moment ślepia by się skupić.
– Tak jak mówiłaś o swoim pochodzeniu, w miejscu skąd przybyła zasady są bezlitosne. Tylko najsilniejsi mogą przetrwać, pisklęta są rzucane od razu na głęboką wodę... czasami dosłownie. Wiara w bóstwa jest kompletnie inna niż tutaj. Bogowie reprezentują nienamacalne koncepty, są oddaleni od tego świata, tak samo jak idee które reprezentują. Nie znajdziesz uosobienia czasu na tym świecie, w ten sposób różnią się od tutejszych "bóstw". Posiadają własny język i zwyczaje. Je wyklułem się tutaj, można powiedzieć że jestem gdzieś pomiędzy tymi dwoma różnymi światami

Róża Pustyni

Samica skinęła łbem, gdy Valnar powiedział, że nie chce rozmawiać dalej o tym, co się przytrafiło jego matce. Zupełnie to rozumiała, choć pierwsze jego zdanie brzmiało... okrutnie i jednocześnie pobudziło ciekawość Nirr'ii.

Kolejne jednak wypowiedzi samca, przybrały trochę pozytywniejszego tonu. Chociaż doskonale znała to sławne powiedzenie, że tylko najsilniejsi przetrwają, nie chciała się z nim zgadzać. Księżyce spędzone jednak na tym świecie nauczyły jej, że nieważne do jakiej krainy zawędruje, słabym jednostkom jest ciężej i temu nie można było zaprzeczyć.
– U mnie wyglądało to podobnie, chociaż ja miałam to szczęście, że mój ojciec dbał o mnie tak, abym poznała to uczucie rodzinnej miłości. Nie była to częsta cecha, wśród naszych braci. W zasadzie to dzieci traktowało się, jak przyszłe pokolenie wojowników, bądź czarodziejów, zależnie od predyspozycji, jakie wykazywał w wieku pisklęcym. Cieszę się, że byłam jedną z niewielu, która chociaż częściowo mogła poczuć, co to znaczy mieć prawdziwego rodzica – dodała od siebie.

– Chociaż to nie tak, że było tam źle. Bardzo sobie ceniłam moje pierwsze stado. Byliśmy potęgą i tak naprawdę nie było potrzeby, by za bardzo rozlewać krew. W zasadzie to urodziłam się w czasach, gdy nasza pozycja w tamtej krainie była już stabilna. Jedyne o co trzeba było zadbać, to jedzenie, którego na szczęście też nie brakowało.

Zamilkła na chwilę. Zastanawiała się czy jest jakiś temat, który mogłaby poruszyć jeszcze z Valnarem.
– Nasze tereny w większości pokryte były pustyniami, ale potrafiłam odnaleźć w nich piękno. Uwielbiałam momenty, gdy mogłam obserwować zachód Słońca po ciężkim treningu i po prostu się zrelaksować w obecności osoby, przy której mogłam być sobą. Uważam, że takie wspomnienia są czymś, co daje nam siłę, by przeciwstawiać się trudom codzienności. Chciałabym czasem móc tam wrócić, ale nie na stałe. Chciałabym tam po prostu usiąść, na najwyższym punkcie klifu i obserwować rozrastającą się pustynię, wydmy poruszające się przez wiatr. Jest w tym coś, co mnie uspokaja – uśmiech znów zagościł na jej pysku, gdy przypomniała sobie te widoki. Były one już jak przez mgłę, choć nie zapomniała ich do końca.

Gwiezdny Tropiciel

Wysłuchał opowieści Słonecznej smoczycy z zainteresowaniem. Ciekawe że stado żyjące głównie na pustyni nie składało się ze smoków pustynnych.... Tereny wolnych stad były dziwne, różne typy terenu przemieszane bez składu i ładu, gdy parę razy wybrał się za granice miał wrażenie że łąki, lasy i pustynie ciągnęły się w nieskończoność w porównaniu do ich domu.
– Ja też uwielbiam patrzeć na tereny Mgieł z góry. Za każdym razem przypomina mi to że nie są one z natury nasze, terytorium to dość abstrakcyjny, oderwany od natury koncept. Musimy go bronić i pilnować.
Pozwolił sobie cicho westchnąć w duchu. Odkąd został zastępcą czuł się jakby miał związane łapy
– Jeśli chcesz spędzać przyjemne chwile z bliskimi, musisz znaleźć kogoś kogo lubisz i z kim dzielisz opinie i uczucia. To się samo nie stanie. -dodał kręcąc łbem.

Róża Pustyni

Samica zamilkła na chwilę, myśląc nad słowami Valnara. Zastanawiała się nad nimi.
– Chciałabym kiedyś zobaczyć wasze tereny z bliska. Lubię patrzeć na piękne krajobrazy, choć mi ich tutaj nie brakuje. Cała ta kraina wydaje się być wyjątkowa – powiedziała.

– Przynajmniej znalazłam już jednego smoka, którego polubiłam, chociaż nie wiem czy możemy się zgadzać we wszystkim, to nie żałuję naszego spotkania, Valnarze – powiedziała z delikatnym uśmiechem, patrząc na towarzysza rozmowy. Cóż mogła powiedzieć, dawno nie miała styczności z kimś spoza jej stada. Miała tylko nadzieję, że uda jej się to zmienić.

Gwiezdny Tropiciel

Smoki Wolnych Stad