Kwarce Siły i Wytrzymałości

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

[inny czas niż Kewir]

Odsunął się od Eynell, gdy wybierał między kwarcami. Nie objaśniła mu o co chodzi, jedynie kazała złożyć tak sowitą zapłatę przed jednym z kryształów. Znów przeliczył, ile mu wręczyła. Czy ona w ogóle wiedziała jaki to majątek? Niejedna rodzina wyżyłaby z tego przez całą zimę. Wypuścił powietrze przez nos z całej narastającej w nim frustracji.

Stanął przed losowym kwarcem, przynajmniej tak mu się wydawało. Różniły się w ogóle czymś? Odwinął materiał i wyłożył przed sobą zapłatę za... nie miał pojęcia co. Przestąpił z łapy na łapę. W duchu liczył, że to nie jest żaden dowcip, bo inaczej ugotuje smoczycy na obiad pingwina w ramach odwetu.

// Wytrzymałość 3 za topaz, turkus, rubin, szafir, akwamaryn, 2x perła

Ballada Kewiru

Oh, to ciekawe jak w takim razie Kewir oceni usługę Kwarcu! Kiedy Piastun położył całą swoją zapłatę, kamień błysnął oślepiając samca.

Został przeniesiony na… Skały na pustyni! Niestety, nie mógł za bardzo nacieszyć się widoczkami, bo wszystko przysłaniała mu jasna, biała mgiełka! Jego zadanie było proste – przelecieć przez całą pustynię z tym całym palącym słońcem! No więc poleciał i bardzo szybko poczuł pierwsze skutki pogody. Mógł być co prawda przyzwyczajony do tego, ale teraz znajdował się jeszcze wyżej i jeszcze bliżej słońca. Po czasie zaczął również odczuwać zmęczenie spowodowane lotem. Musiał więc ze sobą walczyć, żeby nie zemdleć z przegrzania, albo przemęczenia. Kiedy dotarł na koniec pustyni błysnęło światło iii… Znalazł się pod wodą! Najwyraźniej Kwarc wziął sobie jego pustynno morskie cechy dosłownie. Musiał teraz wstrzymywać oddech i przepłynąć pewien dystans w lodowatej wodzie. Zimno szczypało go w łuski, a momentów na wynurzenie się i wzięcie oddechu nie miał zbyt wiele, bo pływał po jaskiniach, więc miejsca z powietrzem były ograniczone. Po dotarciu na koniec światło znowu błysnęło, wysyłając go na… Pustynię!

I tak powtarzał najpierw przelot, potem przepłynięcie. Temperatura robiła się coraz bardziej ekstremalna, a trasa coraz dłuższa, a on musiał to wszystko wytrzymać i nie zemdleć z przegrzania, wyziębienia, albo zmęczenia.

Ale w końcu, został znowu przeniesiony przed Kwarc! Czuł co prawda skutki tych treningów, bolały go mięśnie, ale nie był wcale mokry. A jego zapłata zniknęła.

Orli Kolec

Kwarc błysnął, kiedy tylko Orli wyjął całą swoją zapłatę. Samiec został przeniesiony na… Polankę! Pierwszy raz ją widział. Pole widoku miał nieco ograniczone, bardzo duża część okolicy była spowita jasną, białą mgłą. Co ciekawe, wiedział skądś czym będzie się tu zajmował! Pytanie tylko, czy mu się to spodoba, bo… Brzmi to nieco dziwnie. Ot, będzie uciekał sobie przed chmarą zwierząt! O, właśnie nadciągały prosto w jego stronę! Były to jakieś mniejsze stworzonka, typu licho lub szczur. Samiec rozpoczął więc swój bieg. Niestety, na tyle późno, że część zwierząt zdążyła do niego doskoczyć i go pogryźć lub podrapać! No cóż, teraz musi tak biegać ranny! A i biegał też strasznie długo, od czasu do czasu któryś szczur był w stanie do niego dobiec i go pokąsać po kostkach.

W końcu, po niezmiernie długim czasie, w końcu dotarł do celu. Tam został oślepiony na nowo i, eh, musiał zacząć swoją ucieczkę na nowo. Co ciekawe, nie został wyleczony z poprzednich ran. Tym razem goniącymi go zwierzętami były… Ptaki. Cała chmara różnorodnych ptaków, które w krzywdzeniu go były znacznie skuteczniejsze od szczurów!

No i sytuacja się powtarzała. Orli coraz bardziej ranny musiał uciekać przed coraz to różniejszymi zwierzętami. Czasem były to bardziej niebezpieczne drapieżniki, jak przykładowo feniksy przypalające mu futro, a czasem coś, co miało bardziej wkurzać i zadawać masę mniejszych ran. Każda gonitwa były również na doraz dłuższy dystans.

Po niewiadomo jak długim czasie, wrócił w końcu przed Kwarca. Po zapłacie nie było śladu. Po jego ranach również, ale mimo wszystko, przez jeszcze dłuższy czas będzie odczuwał ich skutek. Podobnie jak i tego ciągłego biegania, paliły go wszystkie mięśnie, ugh...

Ballada Kewiru
– 24/4
+ Wytrzymałość II

Orli Kolec
– topaz, turkus, rubin, szafir, akwamaryn, 2x perła
+ Wytrzymałość III

Po wysłaniu go z powrotem z męczącego treningu Khamsin od razu padł na ziemię ponownie. Mroczki pojawiły mu się przed ślepiami, i czuł, jakby miał zaraz zemdleć z tego wszystkiego, ale... dzielnie się trzymał! Łał. Ten magiczny trening na prawdę działa cuda!
– Dzi-... dziękuję... t-takiej nauki sam bym sobie nie potrafił z-zorganizować... – powiedział, obracając łebek w stronę kwarcu i resztką sił machając swoim ogonkiem z radości. Złapał po chwili oddech i wstał z ziemi. Udał się potem do domu i jakoś tak... łatwiej mu się szło niż w tą stronę!
Pewnie to przez brak ciężaru całego mięsa na plecach.

// Opiekun zt

Łuski Granatowego dalej były tłuste, po prostu starał się czyścić je najczęściej, jak się dało, pomagało to tylko trochę, bo zaraz łuski znów stawały się tłuste.
Matka zabrała go do magicznych kwarców, czymkolwiek one by nie były. To był ciekawy koncept, by dawać kwarcowi jedzenie, a on miał uczyć. Może kamienie to tak naprawdę były smoki śpiące pod ziemią?
Słuchając matki, zatargał większość swoich zapasów 20/4 mięsa i kamień, który dostał na ceremonii pod kwarc, który miał go uczynić silniejszym.
– Chce być silniejszy.
Odezwał się głośno, nie wiedział do końca, jak to działa, więc siedział.

//20/4 mięsa i granat za siłę II

Kwarc błysnął światłem, oślepiając samca i przenosząc go w zupełnie inne miejsce. Znajdował się u zbocza góry. Widoczność nie była zbyt najlepsza, znaczna część spowita była jasną mgiełką. Chociaż, wszystko, co było potrzebne, było na widok. Chodzi o drogę na szczyt góry. Ta nie wydawała się być jakoś szczególnie stroma. Samiec też skądś wiedział, na czym polega jego zadanie! Musi po prostu na szczyt wejść. No a więc ruszył.

Droga na szczyt nie zajęła mu zbyt wiele, a kiedy tylko tam dotarł, został oślepiony na nowo. Znowu znalazł się u podnóża góry, tylko tym razem wydawała mu się ona nieco bardziej stroma… A na swoim grzbiecie poczuł pewne obciążenie. Jakieś dwa świstaki. Póki co nie bardzo przeszkadzały, były wyczuwalne, ale to chyba tyle, co można o nich powiedzieć.

Po dotarciu na szczyt znowu w ramach nagrody został oślepiony. Mógł się już domyślać jak będzie to wyglądać, bo balast na jego grzbiecie wydawał się być cięższy, przybywało go i już nie były to zwykłe świstaki, a sarna! A góra jakoś tak wyglądała na bardziej stromą.

No i tak wchodził na coraz większą stromiznę, z coraz większym balastem. Dosyć szybko zaczęło doskwierać mu zmęczenie i musiał się wysilić, żeby podnieść się na równe łapy i zrobić kolejny krok. Wymagało to nie lada siły! O, czyli właśnie to, czego oczekiwał od Kwarcu!

Nie zliczy ile razy widział już szczyt tej samej góry, ale w końcu kolejne oślepienie zabrało go przed Kwarc. Po zapłacie nie było śladu, a samiec nie czuł się wcale lepiej. Dalej bolało go wszystko, jakby faktycznie przez kilka dni wspinał się na górę, z dużą ilością mięsa lub kamieni na grzbiecie. I to uczucie go nie opuszczało, najwyraźniej będzie musiał odpocząć w normalny sposób…

Granatowy Kolec
– 20/4 mięsa
– granat
+ SIła II

Qhir usłyszał o tym miejscu od ojca, planował wybrać się do kilku kryształów, żeby podnieść kilka swych umiejętności. Jako drugi punkt wycieczki obrał kryształy siły i wytrzymałości. Tym razem udał się tylko do jednego z nich. Nie chciał przecież łatwo padać od napotkanych na polowaniu przeciwników.
-Chciałbym być nieco bardziej wytrzymały! -ukłonił się przed kwarcem, po czym podsunął pod niego kamienie szlachetne.

// Wytrzymałość 2 → 3 (7x cytryn)

Kwarc błysnął światłem i przeniósł samca do jaskini, w której znajdowało się niewielkie wodne jeziorko. Jego cel i zadanie były proste – wydostać się stąd, przepływając wodą. Nie brzmiało źle, nie brzmiało strasznie. Samiec wstrzymał oddech i wskoczył do jeziorka. Szybko się przekonał, że sama woda do ciepłych nie należała, a otwór za nim, ten przez który tu wskoczył, zniknął. Pozostało mu więc płynąć przed siebie. Kiedy myślał, że już zemdleje i się utopi od braku powietrza, znalazł jakąś powietrzną kieszeń przez którą wynurzył swój łeb, żeby zaczerpnąć powietrza. Ugh… Ruszył dalej. Tego typu kieszeni powietrza spotkał kilka, zawsze wtedy, kiedy czuł, że już zbyt długo nie wytrzyma. W końcu, po jakimś czasie udało mu się wynurzyć przy lądzie, tylko… Nie było mu dane tam podpłynąć. Natychmiast został oślepiony i przeniesiony na powrót to jaskini. Zadanie pozostało takie samo.

Samiec szybko się przekonał, że wyzwanie polega na płynięciu w coraz to zimniejszej wodzie, coraz to dłuższej trasy na wstrzymanym oddechu, z przystankami na złapanie powietrza.

Nie wie ile już tak przepłynął, ale zdecydowanie nie była to mała liczba. Po którejś próbie w końcu wyszedł na ląd i okazało się, że… Trafił przed ten sam Kwarc. Zapłaty nie było, a on czuł się jakby miał za chwilę paść z wyziębienia… I na pewno nałykał się po drodze trochę wody…

Drzemiący Kolec
– 7x cytryn
+ Wytrzymałość 3

Gdy Shenjë trochę podrosła, tata dał jej super fajny prezent. To było całe mnóstwo mięska... Wątpiła, by dała radę to wszystko wszamać. Gdyby jednak jej brat uniuchał ten podarunek, to nic by po nim nie zostało... Musiała więc działać prędko!! Wymyślić najbardziej efektywny sposób wydania prezentu!! Bez dłuższego namysłu udała się więc tam, gdzie ofiarowanie całego tego mięsa pozwoli jej stać się silniejszą. Całkiem dosłownie!
Przybyła do Kwarcu Siły i ułożyła ładnie cały ogrom zdobyczy. Musiała poprosić Coohrę, by pomógł jej zanieść cały ten dobytek...
– Dziękuję, Coohra!! – rzuciła mu radośnie, nim zwróciła się do Kwarcu. – Dzień dobry znowu!! Chciałabym stać się silniejsza!! Proszę!! – wygłosiła krótką prośbę i czekała z ekscytacją na efekt.

◇ 28/4 mięsa za Siłę 3 ◇

Wrócił wbrew wszelkiemu rozsądkowi, ale spieszyło mu się. Nie było obecnie nikogo na placu, bo przyszedł o takiej porze, gdy wszyscy już spali. Przytargał za sobą sporo jedzenia, które zostawiła mu niemal nieznana mu smoczyca. Nie zamierzał jednak wybrzydzać, więc skorzystał z jej dobroci. Mając już jakieś-tam doświadczenie z warsztatem, złożył zapłatę przed odpowiednim kwarcem i czekał. Oby tym razem wizja była bardziej przyziemna i prawdopodobna.

// 24/4 mięsa (niewłasnego) za Siłę 2.

Shenjë

Zarówno pisklę, jak i kompan zostali oślepieni jasnym światłem z Kwarca. Samica została przeniesiona do podnóża góry. Zadanie, jakie otrzymała było bardzo proste – ma wtoczyć znajdujący się tu kamień na sam szczyt góry. Nie była ona jakoś stroma, a kamień nie był wcale taki duży. Zabrała się więc do pracy, skoro zadanie nie było takie okropne!

Po chwili, kiedy samica znalazła się już na szczycie, została oślepiona i na powrót trafiła do punktu początkowego. Z tym, że góra była bardziej stroma, a kamień był większy i cięższy! No, to już wie co będzie robić przez resztę czasu!

I tak w zasadzie było, ilekroć docierała na szczyt, była oślepiania i musiała taszczyć coraz większy kamień, na coraz bardziej stromą górę. Powtarzała to raz za razem, tracąc przy tym rachubę. Zadanie było też coraz cięższe i czuła to w swoich mięśniach. Nie wiedząc już po którym razie, w końcu po dotarciu na szczyt znowu znalazła się przed kamieniem, ale tym razem był to Kwarc. Zapłaty nie było, a ona cały czas czuła ból w mięśniach, jakby faktycznie chwilę temu taszczyła kamień na sam szczyt góry.

Blady Mrok

Kwarc tym razem postanowił spełnić życzenie samca! Tak jakby. Został oślepiony i… Znalazł się na niewielkiej polance. Na środku znajdował się potężny pień drzewa, przy którym z łatwością smok mógłby przysiąść i oprzeć swoją łapę o pień. Chwila, czemu o tym pomyślał w ten sposób? Ano, bo przyjdzie mu się siłować na ręce! Na pierwszy ogień przyszedł niewielki goblin, który usadowił się na mniejszym pieńku, który został dla niego podstawiony. Zasiadł naprzeciwko Bladego i rozpoczęli zawody! Smok z łatwością pokonał swojego przeciwnika i ujrzał jasny błysk światła. Nie zmienił co prawda miejsca, ale goblin siedzący naprzeciwko wyglądał jakby trochę… Przypakował. Może nieznacznie, ale Nihilon może się już domyślać na czym spędzi najbliższy dzień. Chyba dzień, bo w sumie to ciężko liczyć ile czasu się tu spędza.

No i tak właśnie było! Samcowi przyszło stoczyć kilka pojedynków, z coraz to silniejszym i trudniejszym przeciwnikiem! Mięśnie łapy bolały go niesamowicie i kiedy tylko wizja się skończyła, znalazł się przed Kwarcem. Po zapłacie nie było nawet śladu, czego nie można powiedzieć o bólu mięśni. Ten utrzymywał się w najlepsze!

Shenjë
– 28/4 mięsa
+ Siła 3

Blady Mrok
– 24/4 mięsa
+ Siła 2

Vark po raz pierwszy pojawiła się w miejscu, gdzie wiele, choć zapewne nawet wszystkie smoki Wolnych Stad pokonywały swoje słabości, zdobywały wiedzę i szlifowały umiejętności. Nie bardzo wiedziała, czego ma się spodziewać, ani do końca tego, jak zachować. Czy czeka ją mozolny trening, czy jak za sprawą magicznego czaru, po prostu posiądzie nową moc? Wzięła mięso, które przyniosł dziadek i udała się z nim we wskazane miejsce. To była spora kupa mięcha – czy nie było stadu szkoda takiej ilości pożywienia? Zanim zdążyła sobie na to odpowiedzieć, myśli skierowały się ku nowemu i nieznanemu – oczekiwała na to, co się teraz wydarzy.

// 24/4 mięsa za Siłę II

Tym, co się wydarzy był oślepiający błysk kamienia, który przeniósł adeptkę na… Polanę! Nie widziała za bardzo horyzontu, bo wszystko zasnute było jasną mgłą. Chociaż, to co powinno ją interesować jak najbardziej widziała – a była to cienka, kamienna ściana, prosto przed nią, na samym środku polanki. Co Vark miała z tą ścianą zrobić? Ano wpaść w nią z całych sił i przebić się na drugą stronę! Nie czekała długo, wzięła rozbieg i przebiła się przez ścianę, uderzając ją barkiem. Szybko została na nowo oślepiona i przeniesiona w to samo miejsce, w którym była wcześniej. Problem w tym, że ściana była chyba nieco grubsza… No cóż, czyli to zadanie będzie bardzo schematyczne – po prostu przeszkoda, przez którą będzie musiała się przebić będzie coraz grubsza, więęęc wymagać będzie więcej siły. No to do dzieła!

Samica przebijała się przez ścianę, która stawała się coraz grubsza, zyskiwała coraz to kolejne warstwy(na przykład, pojawiła się druga przeszkoda, tym razem z kłód drewna). Nie zliczy przez ile takich przeszkód się przebiła, aż w końcu na powrót znalazła się przy Kwarcu, omal w sumie w niego nie wbiegając. Zapłaty nie było, a ból w barku, łapach i ogólnie mięśniach, który zaczął jej doskwierać w ogóle nie zniknął… Czy jej się wydaje, czy biceps jej się nieco wyrobił? Cóż, przynajmniej jakoś widać efekt tego treningu…

Sięgający Nieba
– 24/4 mięsa
Perłowa Łuska
+ Siła II

Ponownie udał się pod kwarc, z następna zapłatą. O ile teraz podróż nie sprawiała mu problemu z wytrzymaniem jej długości, tak ciężar niesionego mięsa ciągle uginał go tak mocno, że czuł jakby łamał się na pół. A nie mógł się złamać. Musiał być silny. Dla siebie, i dla stada. Tak, jak wytrzymały. Tym razem jednak chciał się skupić na tym atrybucie, którego było mu najbardziej brak.
Położył obok kwarcu swoją zapłatę, a potem pokłonił się przed nim grzecznie, trochę zipiąc już ze zmęczenia wywołanego podróżą w to miejsce.
– Dobry wieczór. Wróciłem po więcej. Chcę być silniejszym. Muszę. Dla stada. – powiedział. Tym razem jednak Agawa nie latała mu po głowie. W końcu widział w pojedynku, jaka w zasadzie była... słaba... Cóż. A już myślał, że dostrzegł potężną smoczycę. Phi! Trzeba było brać Rytma póki była okazja, teraz było już za późno!

24/4 mięsa (tyle ile zostało niewłasnego i reszta własne) za Siłę 2

Drzemiący przybył na miejsce z kilkoma kamykami wsadzonymi w swą gęstą grzywę, o dziwo żaden z nich nie wypadł po drodze.
-O, dobry wieczór! -skinął łbem w stronę smoka, którego to dostrzegł po raz pierwszy. Po zapachu zorientował się jednak, ze to ktoś ze słonecznego stada.
Podszedł powoli do kwarcu siły, po czym gwałtownie pokręcił łbem na prawo i lewo, aż wszystkie kamienie posypały się z grzywy. Ułożył je w ładny, równy stosik tuż pod kwarcem, po czym posłał swą myśl w jego stronę.
~Chciałbym być nieco silniejszy.

// 5x perła, akwamaryn → Siła 2

– O, witaj. – pomachał energicznie nieznanemu mu jeszcze samcowi skrzydłem na powitanie. Jakoś dziwnie płasko ten słoneczny smok wymawiał każde słowo, a jego pysk ciągle wyglądał tak samo... ale za to ruchu mu nie brakowało! – Może kwarc zapewni nam wspólny trening. – podrapał się skrzydłem po rogach w zastanowieniu. To by było ciekawe!

Drzemiący Kolec

Kwarc jakby chciał spełnić prośbę Khamsina i zabłysnął oślepiając obu samców jak na zawołanie! Ku zdziwieniu obu z nich, smoki widziały się nawzajem!

Tylko niestety, ich zadanie będzie czymś raczej oddzielnym… Stali sobie na polance, horyzont zasnuty był jasną mgiełką, a pomiędzy nimi płynął strumyk, w ramach umownej granicy terenów ćwiczebnych. Każdy miał swój kawałek ziemi. A co właściwie mieli zrobić? Rytm już się w sumie przygotowywał do tego w drodze do świątyni, tak jakby, bo będą musieli ciągnąć za sobą drewniane sanie! Oboje byli opleceni linami, do których te sanie były przywiązane. Na początku sanie miały na sobie zapłatę, z którą smoki tutaj przyszły. Czyli w przypadku Qhira było to trochę kamyczków, a w przypadku Khamsina, stado martwych żubrów. Trasa była prosta, wiodła wzdłuż strumienia, po drodze nie było żadnych zakrętów, przeszkód, a teren był równy.

Nie trudno było się domyślić, że to Qhir pierwszy dotarł do samego końca. Został nagrodzony… Oślepieniem! Po jakimś czasie dołączył do niego Khamsin i oboje znowu znaleźli się na starcie. Jedynym co się tym razem zmieniło, był ciężar na saniach Qhira – samiec otrzymał jeszcze trochę mięsa. Rytm dalej miał to, co miał, najwyraźniej więcej mięsa otrzymuje tylko zwycięzca.

No i tak się w sumie ścigali, ciągnąc sanie, które raz po raz stawały się coraz cięższe! Rywalizacja w którymś momencie stała się całkiem wyrównana, kiedy ciężar obu samców stał się wyrównany.

Nie wiedzieli już ile się tak ścigają, stracili już dawno rachubę. W którymś momencie jednak, kiedy poruszenie saniami stało się zbyt trudne, oboje na powrót znaleźli się przy Kwarcu. Po zapłacie nie było śladu, a obu samców paliły mięśnie, zupełnie jakby cały ten wysiłek zdarzył się naprawdę. No cóż, będą mieli zakwasy przez kilka dni.

Rytm Słońca
– 24/4 mięsa(własne)
+ Siła 2

Drzemiący Kolec
– 5x perła, akwamaryn
+ Siła 2

-Łooo, to było coś! -wykrzyknął, przerywając na chwile swe dyszenie. Mięśnie bolały go jak diabli, zwłaszcza że zazwyczaj unika wysiłku fizycznego. Maddara na co dzień wyręcza jego mięśnie w wykonywaniu sporej ilości czynności.
-Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się mieć wspólnego treningu u kwarców. To było ciekawe. Au. -podwinął ku sobie łapę, nie mógł zareagować inaczej, gdy złapał go tak ostry skurcz. Po chwili jednak grymas bólu z jego twarzy zniknął, a łapa ponownie pojawiła się na podłożu.
-O, właśnie, jestem Qhir! Albo Drzemiący Kolec, jak kto woli! -uśmiechnął się ciepło w stronę nieznajomego, po czym skwitował to lekkim ukłonem, zakończonym kolejnym wykręceniem pyska z bólu.

// Rytm Słońca

Proszę dalszą fabułę prowadzić w przeznaczonym do tego temacie.

Drzemiący Kolec
Rytm Słońca

Po raz kolejny Hisseth odwiedził kwarce, tym razem w towarzystwie matki i młodszego brata. Nie był to jego pierwszy raz tutaj, tak więc odebrał swoją stertę jedzenia i powoli zaczął przenosić ją pod odpowiedni kwarc. Samo w sobie noszenie dużej ilości pożywienia było swoistym ćwiczeniem, może małą rozgrzewką przed tym, czym tym razem poczęstuje go kwarc. Ostatnio wchodził na górę, co będzie teraz?
Ostatecznie zatargał pod odpowiedni kwarc zarówno swoje własne zapasy jak i te, które dostał od mamy. Cała sterta mięsa 26/4 i rośliny 2/4, które dostał od Dadu została ułożona w miarę schludnie.
Wyprostował się i zniżył łeb, oddając szacunek kwarcowi, który miał sprawić, że będzie mógł dłużej stać na łapach.
– Chce być wytrzymalszy.

//26/4 mięsa i 2/4 roślin za wytrzymałość III

Kwarc błysnął oślepiającym światłem i zabrał samca w podróż. Gdzie tym razem znalazł się Granatowy? Hm, na całkiem sporej polance, która otoczona była jasną mgiełką, skutecznie przysłaniająca widok. Na samej polance znajdowały się dziwacznie uformowane, prostokątne, szerokie kamienie o bardzo różnych wysokościach. W sumie to, nawet wyglądałoby to jakby tworzyły swego rodzaju ścieżkę, bo te najbliżej samca był niskie, stopniowo się podwyższając, zupełnie jakby poziom trudności rósł. A co takiego granatowy musiał tu w ogóle zrobić? Ano, przebiec i przeskoczyć nad kamieniami. Nie brzmiało to jak zadanie na wytrzymałość, ale skoro tego sobie życzył Kwarc…

Samiec wziął więc rozbieg i już zbliżał się do pierwszej przeszkody, kiedy nagle zza mgły poleciał w jego stronę pewien pocisk… Był to owoc granatu. Po chwili pojawił się kolejny i kolejny. Samiec był wręcz zasypany granatowym deszczem, które nie były zwykłymi owocami. Bardziej wyglądało to jak kamienie w kształcie i kolorze tego owocu… Chwila, czy niektóre z nich były zaostrzone na czubkach? Chyba tak, bo jak inaczej wyjaśnić to nacięcie na prawym barku? Oh, przeszkoda, samiec prawie i by o niej zapomniał oszołomiony tym nagłym bólem! Czyli na tym polegał cały myk, musi pokonywać przeszkody dręczony ciągłem bólem i atakiem kamienie i przy okazji nie zemdleć.

Przeskoczył następną przeszkodę i coś nieprzyjemnie chrupnęło mu w jego lewej przedniej łapie. Super, nie był do tego w pełni sprawny…

Udało mu się już jakimś cudem przebiec cały tor, utykając i potykając się. Deszcz kamieniogranatów zelżał, ale wciąż od czasu do czasu o sobie przypominał, przyozdabiając adepta o kolejne rany. Ale udało mu się, dotarł do końca! Czy więc jest to koniec treningu? Otóż nic bardziej mylnego. Wysiłek samca został nagrodzony oślepiającym błyskiem i… Znalazł się na nowo na początku tego toru, z tym, że wszystkie przeszkody okazały się odrobinę większe. I jak przekonał się za chwilę, do kamiennego gradu granatów doszedł nowy rodzaj pocisku, ognista kula delikatnie przypalała mu łuski. Nie był mocna, czy gorąca, miała bardziej irytować. Ah, no i najważniejsze – samiec nie był w pełni leczony z poprzednich ran! Oczywiście jakieś złamane, albo wybite kości były leczone, ale jednak jakiś ślad poprzednio otrzymanych ran pozostawał. W związku z czym następne próby pokonania toru przeszkód będą jeszcze trudniejsze…

No i tak wyglądał cały ten jego trening! Granatowy już mógł zapomnieć jak to jest nie czuć bólu. No ale o to chyba chodziło, prawda? Kiedy samiec ledwo co doczłapał się na koniec toru, Kwarc błysnął, przenosząc go przed Świątynię. Po zapłacie nie pozostało nawet śladu, czego nie można powiedzieć o otrzymanych przez adepta ranach. Oczywiście nigdzie na ciele ich nie miał, ale widmo ich bólu z pewnością będzie mu towarzyszyć jeszcze przez kilka dni.

Granatowy Kolec
– 26/4 mięsa
– 2/4 roślin
+ Wytrzymałość III

Po podziękowaniu dziadkowi za zapłatę za jej trening, przełożyła mięso pod odpowiedni kwarc. Postanowiła wykorzystać podarunek na wzmocnienie ciała i zwiększenie siły. Być może nie była to typowa dla Łowcy ścieżka, ale i ta cecha była ważna. Usiadła w oczekiwaniu na to, co ma się wydarzyć.

/ 28/4 mięsa z zapasów Siegającego Nieba za Siłę III

Smoki Wolnych Stad