Posąg Thahara

[Jaśniejąca Konstelacja]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie spojrzała w którym kierunku wskazywał Pyzaty więc tylko kiwnęła niedbale głową, za bardzo skupiona na próbie zrozumienia jego logiki. Czemu nie uda się na polowanie skoro potrzebował kamieni? Widziała jednak jak ciężko mu idzie z przepchaniem skrzyni. Może nie tylko był za gruby, ale też za stary by normalnie funkcjonować.
– Mm, dobrze, chodź dziadku, pomogę ci – zaoferowała mu swój bark i w razie czego pomogła mu przepchać skrzynię gdzie indziej. Szkoda, że nie patrzyła dokąd właściwie idą. Słuchała jednym uchem historii buta. – Mało to poręczne, już lepsze są skórzane torby. Jak ja mam to nosić podczas podróży albo walki? – mruknęła, oglądając skrupulatnie buta i obracając go w jednej łapie. Wtedy coś jej wpadło do głowy. – Mówisz, że to schowek? Zaprezentujesz? Łapa póki co ledwo ci weszła – próbowała go podpuścić. Przy odrobinie szczęścia wrzuci tam koral i może coś jeszcze, a potem przez swój wiek szybko zapomni i Sasanka kupi kilka przedmiotów w cenie jednego!
Stanęła na moment i przestała przesuwać skrzynię razem ze staruszkiem, kiedy coś do niej dotarło:
– Twój dziadek szył coś, co noszą dwunogi? – spojrzała na niego mniej ufnie, jakby oceniająco.

// zmiana piedestału zt x2...

[Gwar Traw]

Kolejny był Thahar, podobno ten weselszy, bardziej otwarty na smoki bóg. Erja nie był pewien na ile to plotki, ale chciał się przekonać. Po przytłaczającej aurze jaką otoczony był piedestał Ojca Bogów, samiec poczuł ulgą podchodząc bliżej piedestału Pana Łowów.
– Dzień dobry, Thaharze! Udało mi się dzięki tobie upolować pierwszą zdobycz! Właściwie to dwie, bo jedną był koń jakiegoś dwunoga, ale to zawsze coś, prawda? – pochwalił się z lekko rozmarzoną miną na pysku. – Przyniósłbym je tutaj, ale są diabelnie ciężkie. Może następnym razem tata mi pomoże – dodał markotnie.

Zabrał się do tej samej pracy, którą robił cały dzisiejszy dzień. Wysprzątał piedestał z kurzu i innych brudów, często pewnie też były to ślady po innych smokach. Kiedy skończył, skłonił się raz jeszcze, choć z jakiegoś powodu miał wrażenie, że przy Thaharze tego robić nie musiał. Tak jednak trzeba.
– Dziękuję za liczną zwierzynę i owoce, które nasi łowcy znajdują na terenach Ziemi – wyszeptał. – Oby w Zimie nie było im o wiele trudniej, zapasów może nie starczyć dla wszystkich. Miej na nich, proszę, oko. W zamian przyniosę Ci następną swoją zdobycz, obiecuję! – wyprostował się i wyszczerzył. Był bardziej ekspresyjny przy rozmowach z bogami, nawet jeżeli mu nie odpowiadali. Czuł, że nie będzie oceniany krytycznie. Miał specyficzną osobowość, ale intencje dobre. Przynajmniej chciał w to wierzyć.

Pożegnał się z Thaharem i poszedł do piedestału, którego najbardziej się obawiał.

[Fenomenalna Flądra]

Pokiwała przecząco łbem na pytanie Toksynki. Nie chciała kontynuować tego tematu, może innym razem. Jeśli jeszcze będą miały w ogóle okazję. Zwolniła, gdy wkroczyli do Wewnętrznej jaskini. Skinęła nisko łbem każdemu mijanemu piedestałowi, zerkając ukradkiem na córkę, czy postąpi tak samo. Zatrzymała się przed posągiem Thahara. Westchnęła głęboko. Nie spodziewała się tak nagłej zmiany planów, bo bardzo długo była pewna swojej decyzji ale... ale może tak będzie rzeczywiście najlepiej?
– Znasz na pewno Thahara. Dawno temu wraz z innymi wspaniałymi smokami udało nam się odzyskać iskrę tego Boga. – Mruknęła wpierw do Toksynki, a następnie przeniosła swój wzrok na piedestał. – Czy mógłbyś Thaharze pomóc mojej córce? Nie będę żyła wiecznie, więc nie chcę nic dla siebie. Ona natomiast od zawsze bardzo, baardzoo pragnęła... posiadać futro oraz pluć kwasem. Zachowując również chociaż swoje... błony, grzebień.... Sama nie mogę jej w tym pomóc, więc byłabym bardzo wdzięczna, jeśli mógłbyś coś na to poradzić. – Schyliła nisko łeb, pokornie. Wiedziała, że nie każdy bóg odpowiadał od razu. Niektórzy nie odpowiadali w ogóle, milczeli. Miała jednak jakieś przeczucie, że ze względu na wcześniejsze odzyskanie iskry, Thahar tym razem odpowie.

// boska przysługa dla Egzekwującej Łuski
zmiana rasy: morski > północny x bagienny

[Puchata Zagłada]

Hmmm, to może w takim razie kiedyś jeszcze wrócą do tego tematu. Gdy wraz z matką weszły do świątyni, toksyna jak w niewielu sytuacjach spokojnie i bez szaleństw powtórzyła za bryzą skinięcie głową do każdego piedestału, po czym w ciszy słuchała co ma ona do powiedzenia. Potwierdziła skinięciem łba że słyszała już o wspomnianym bogu, a następnie zamarła w bezruchu z opadniętą szczęka nie do końca wierzą co właśnie się dzieje. Radość ją wręcz rozrywała, ale uznała że nie będzie krzyczeć w takim miejscu. To znaczy że teraz będzie mieć futerko?! I będzie mogła pluć kwasem na niedobre stworzonka?!? Marzenia się jednak spełniają! Przytuliła się do łapy matki i także spuściła łeb, oczekując na to co się teraz wydarzy lub co będzie musiała zrobić.

[Thahar]

O ile coś nie było zupełnie sprzeczne z boskimi wartościami, raczej nie mieli powodu, aby odmawiać śmiertelnikom wypełnienia ich przysługi. Spieszyć się po to, to już zgoła inna sprawa, bo przecież życzenie od danego patrona miało się tylko jedno. Uprzejmością wobec zleceniodawcy było wręcz podtrzymanie go w niepewności! A nuż sam się rozmyśli, przysługę zmieni albo ulepszy?
Najwyraźniej jednak zarówno Egzekwująca, jak i jej matka, nie zamierzały nawet drgnąć w swoich postanowieniach, więc prędzej czy później wyczuły zbierającą się wokół piedestału energię. W okresie tak mroźnym jak ten spotkanie z Thaharem pozwalało na odrobinę wytchnienia, gdyż sama jego niewidoczna obecność czyniła powietrze ciepłym i w przytulny sposób gęstym, wypełnionym wonią pysznego mięsa.
– Za to, co dla mnie zrobiłaś, twoja córka dostanie dokładnie takie futro, jakie sobie wymarzy – odezwał się w przestrzeni do obu smoczyc. Nie widziały jego pyska, lecz głos miał tak przyjazny, że mogłyby przysiąc, iż bóg się do nich uśmiecha.
Chwilę później Egzekwująca poczuła, jak coś łagodnie opiera łapę na jej barku, wypełniając jej ciało rozluźnieniem i sennością. Nie wiedziała co dokładnie stanie się z nią stanie, a jednak obecność boga czyniła jej umysł bardzo spokojnym, jakby mogła bezpiecznie złożyć swój los na jego łaskę.
– Wszystko będzie inaczej, gdy tylko się obudzisz – wyszeptał do ucha młodej, gdy ta osunęła się powoli na ziemię, by doświadczyć swojej przemiany. Choć Fenomenalna stała tuż obok, nie mogła być jej świadkiem, gdyż czas w którym obserwowała swoją córkę, zdał się jej podejrzanie zagiąć, jakby sama przysnęła, choć nie potrafiła wyróżnić dokładnego momentu, kiedy to nastąpiło. Najważniejsze jednak, że gdy obie odzyskały przejrzystość zmysłów, Egzekwująca wyglądała tak, jak chciała!

Egzekwująca Łuska
zmiana rasy z morskiej na północny x bagienny

[Odłamek Raju]

Od razu po oswojeniu lwa morskiego podążyła z nim do świątyni. Odnalazła piedestał pana łowów i skłoniła się przed nim oszczędnie. Thahar nie lubił chyba takich gestów, przynajmniej jeżeli wierzyć podaniom czy jego manierze, ale i tak należał mu się szacunek. Kątem oka oceniła jak mocno przesunął się ten posąg ostatnim razem. Uh. Czy powinna go przesunąć...?
– Dz-dzień dobry, Thaharze – przywitała go uprzejmie. – Chciałam poprosić o, uh, drobną pomoc? Słyszałam, że się tym kiedyś zajmowałeś... – ucięła, by spojrzeć na żywiołaka obok niej. – Wypuściłam mojego poprzedniego kompana bo zbyt dużo czasu spędzam na lądzie. K-krokodyl był na nim dość powolny, wysuszał się i generalnie nie czuł się za dobrze. Spotkałam żywiołaka, ale, mmm, jego forma może mu też troszkę w tym poruszaniu się przeszkadzać? W sensie, ah, ma tylko płetwy i szeroki tułów – Nie przeszkadzała jej tusza, bardziej praktyczność. Lew morski to niezbyt dobra pomoc na wyprawach. Myślała o jakiejś długonogiej antylopie, które widywała na równinach. Widłoróg, chyba tak to się nazywało! Miała nadzieję, że Pan Łowów zdoła jej pomóc.

// zmiana gatunku żywiołaka – użyj do końca '23

[Znamię Bestii]

Cichy stuk szponów o skałę rozległ się bladym świtem, w przeddzień ataku na Płetwala. Sama nie wiedziała, ile sensu miała jej przyjście tutaj. Jednak szli niebawem na spotkanie tej ogromnej nie-ryby i Stado jednogłośnie prawie wolało jej pomóc niż zabijać. Wiedziała, że będzie to cięższa droga, bowiem Łowcy chcieli go upolować. Zagryzła wargi, stając przed Thaharem. Jak mieli się porozumiewać?
Chrząknęła i skinęła łbem. Przed ołtarzem wyłożyła pięknie zachowanego prawie w jednym kawałku żubra, którego nawet oczyściła z krwi i rany przy łbie wypełniła kwiatami. Pochyliła się nisko i zamykając ślepia zaczęła cichą modlitwę.
– Braz Räba Thaharze, dosanir kont zige immoll'a sado ka simka.Wielki Łowczy Thaharze, który znasz zwierzynę lepiej niż ona sama. Wspomóż nas w obłaskawieniu płetwala giganta. – zaczęła, a słowa zmieszane z akarubi i wspólnego płynęły przez przestrzeń prawie bez echa – Zig kakuse basto ane parë. Gustemio nu al zake onine, tai keüb lakten yo skurebosoeu. Mäseve skreblen, we kannokeo amian immo ponua.Zwierz słynie z odporności na magię. Musimy się z nim porozumieć, by go uratować od ludzi. Stado uważa, że mógłby zostać doskonałym sojusznikiem. – uniosła teraz wzrok na kamienną figurę i powiedziała nieco głośniej – Łaskawy bogu łowów, podaruj nam sposób na rozmowę z tą wielką nie rybą!


// 4/4 mięsa na ofiarę

[Trefna Topola]

• Topola wślizgnęła się za Bestią, która uznała że dobrze byłoby zapytać o pomoc z wielką rybą samego Boga Łowów. Rozsądnie w sumie.. I choć sama Uzdrowicielka nie miała tak obfitych darów, nie zamierzała przyjść z pustymi łapami. Gdy Aie mówiła, ona sama u stóp pomnika złożyła przeróżne kwiecia – Niezapominajki, kilka ładniejszych kwiatów rumianku, trochę stokrotek oraz dużo szałwii. Uwiła z tego coś na kształt dość.. Ładnego, ofiarnego bukietu a potem odeszła parę kroków. Poczekała aż wojowniczka skończy modlitwę i..
  – Jaktens herre, hør vår bønn og gi oss nåde til å kommunisere med de skapningene i det velsignede havet som vi ikke kan nå med våre tanker.– Panie Łowów, wysłuchaj naszych próśb i użycz nam swej łaski aby porozumieć się ze stworem błogosławionych mórz, którego nie dosięgniemy umysłem. – wyszeptała a potem pochyliła łeb pokornie, czekając co się stanie.

[Osąd Gwiazd]

Radowało się jego serce tym, że inne smoki również przebywały w świątyni. Modliły się do bogów wielorakimi językami, których Siderus sam nie rozumiał. Czuł jednak, że płynęły one od serc, które smoki oddawały tu swoim bogom.

Pochylił łeb przed posągiem Thahara i wznowił swą pieśń.

Dziękujemy Ci chwalebny Thaharze
Dziękujemy za łowiectwo, które nam dajesz
Twoja zwierzyna obfita i owoce soczyste
Tobie śpiewają brzuchy sytych smoków

Po tych słowach, wyszedł z Wewnętrznej Jaskini i udał się Groty Cudów, niosąc dziękczynną pieśń na swym pysku.

Dziękujemy Wam chwalebni Bogowie
Wam ofiarujemy nasze dziękczynienie
Wielbimy Was za Wasze hojne dary
Dary Wasze są wielkie wobec smoków

// zt

[Thahar]

Wpierw do nozdrzy smoczyc dotarł zapach pieczonego dzika wyścielanego naturalnymi przyprawami w postaci przeróżnych ziół. Taka mieszanka koiła nerwy, ale też powodowała, że ślinka ciekła.
– Ach, ależ nie muszę wam niczego podarowywać, jeżeli to jest waszym celem – zaśmiał się pogodnie. – Słowa i przekazy z maddary to nie jest odpowiedź na wszystko. Płetwale to niezwykle inteligentne i wrażliwe istoty, a przy wielu z nich prorok jest pisklęciem, tak długo żyją. Widzą, słyszą, a nawet czują więcej niż myślisz – zapewnił.

Ofiara w postaci mięsa zniknęła wraz z obecnością Pana Łowów.

Trefna Topola Znamię Bestii

[Osąd Gwiazd]

Fioletowooki zatrzymał się przed posągiem Thahara, samemu również stając dostojnie niczym posąg. W ramach ofiary, położył u łap boga kilka sztuk małej zwierzyny, którą udało mu się upolować na ostatnim polowaniu.

– Thaharze, Panie Łowów. Tobie luba jest praca wszystkich łowców świata. Proszę ciebie, ześlij swoje błogosławieństwo stadu Ziemi. Niech twoja opatrzność wesprze nas w łowach, by nasze łapy mogły stąpać pewnie i bezszelestnie, tak jak ty potrafisz zakraść się do nawet najczujniejszej zwierzyny.

// błogosławieństwo łowów + ofiara 4/4 mięsa z mojego KP jako wyraz szacunku i pomoc w hodowaniu brzucha

[Osąd Gwiazd]

Podszedł pod pomnik i pomodlił się do niego.
– Thaharze, Stado Ziemi prosi cię o twoje błogosławieństwo. Przynieś naszym ziemiom obfitość, byśmy mogli ucieszyć się lepszą zdobyczą w trakcie tej zimy.

// bogactwo terenów

Administrator

[Tonacje Deszczu]

Zamyślenie ścieliło się gęsto na jej pysku, kiedy przeszła przez wrota świątyni. Ostatnio bywała tu coraz częściej, jakoby odnalazła sobie jakiś cel w życiu. Punkt zaczepienia, który nie miał sensu przez wzgląd na to, jak krótkie było smocze życie, ale wciąż nadawała temu jakąś wartość. Czy ją miało? Dobre pytanie.

Podeszła do piedestału, na którym znajdował się pomnik wielkiego bagiennego smoka. Przysiadła obok, na kamiennej posadzce. Po swej lewej miała jego lewą. Ona patrzyła za jego grzbiet, w przestrzeń. On patrzył za jej grzbiet – w wejście. Nie chciała mierzyć się z nim spojrzeniami. Wolała zachować tę... intymną pośredniość. Trochę jak na spowiedzi. Nie przyszła się spowiadać.

– Kiedy byłam mała – zaczęła – przyszłam do Ciebie z moim pierwszym kompanem. Więź była słaba na początku. Burzliwa. Z czasem jednak silniejsza, niż ta, jaka łączy mnie z rodziną. – Nawet jeśli nie brzmiało to zbyt wdzięcznie, to nie mogła owijać w bawełnę. Sgaeyl był zawsze tam i wtedy, kiedy go potrzebowała. I nawet gdy wiedział, że walkę przegra, podejmował się jej, aby zapewnić Nell bezpieczeństwo.

Spojrzała w dół, na swoje łapy. Poruszyła palcami. Zaczęły jej lekko drętwieć. Z jej ciałem... działy się dziwne rzeczy. Winę składała na galopującą starość.
– Ale więź nie zatrzymała czasu. Kiedy ja dojrzewałam, on się starzał, a kiedy ja zaczęłam się starzeć, jego zabrała śmierć. Przypomniałam sobie wtedy słowa mojej matki. Od zawsze powtarzała, że żywiołaki byłyby dobrym wyborem. Nie krwawią. Nie męczą się. Istnieją ponad czasem. Ashland... istnieje ponad i poza wszystkim. Zdaje się nie mieć osobowości. Nie przemawiają przez niego emocje. Jest cicho. Bardzo pusto. W niczym nie przypomina żywego stworzenia. Pomyślałam więc: może to przez ciało?

Wszak nią też targały różnorakie troski i nietroski związane z wyglądem. A jednak... litości. Ile werwy może być w cholernej rybie? Jak ma się jakiś wieloryb do mamuta? Jak może osiągnąć doskonałość orła?
– Znasz się na zwierzętach lepiej, niż ktokolwiek żywy, Thaharze. Myślisz, że gdyby jego ciało było inne... to i zachowanie uległoby zmianie? Patrzyłby na świat nowymi oczami i myślami, czy wciąż tymi bezbarwnymi? Co formuje żywiołaki, że są takie, a nie inne? Czy to przez to, że stworzony jest z powietrza, a nie ziemi?

Zasugerowała... bo i mamuty Bealyn były prawdziwsze. Bardziej namacalne. Bardziej charakterne. Nigdy nie czuła się przy nich, jak przy czymś sztucznym, co nie musi ani oddychać, ani pompować krwi przez serce.