Parujące Źródło

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

To był kolejny dzień kiedy nie padało, lecz słońce skrywało się co rusz za szarymi chmurami. Dzień z tych naprawdę leniwych. Mistrz poszedł na polowanie, siostry też znikły na swoich naukach to sam zapakowałem sakwę z jedzeniem i ruszyłem w towarzystwie niewybrednego w słowach kruka Słodziaka. Bogowie czy on umie mówić coś innego niż bluzgi w kilku językach?

Z wolna dolecieliśmy nad brzeg miejsca pełnego pary. Wiedziałem co tu jest, cel mej wędrówki. Wylądowałem z wdziękiem, odłożyłem na brzeg torbę z jedzeniem. Jak szybko wskoczyłem do gorącej i przyjemnej wody to była chwila. Szybko znalazłem się w głębszej części. Wystawał jedynie mój pysk nad linię tego miejsca.

Paw

Pół morski samczyk także korzystał z okazji do pływania w ciepłym źródle tyle, że wolał oglądać morską toń bezpośrednio pod taflą wody. Brak skrzeli jednak uniemożliwiał mu dłuższe siedzenie pod wodą i akurat przyszedł czas się wynurzyć. Akurat pech chciał że zrobił to zaraz przy młodym adepcie.
-Ojej... Najmocniej przepraszam... Nic ci nie jest? Nie zauważyłem cię.
Łasy Kolec

Nic nie zapowiadało tego, co zaraz miało nastąpić. Wpierw poczułem jakieś smyranie przy ogonie, a potem dopiero czyjś pysk wynurzył się tuż przed moim pyszczkiem. Nawet nie było czasu, by przyjrzeć się całości smoka czy wysłuchać go do końca, gdyż padłem wprost na niego. Przecież sam nie umiałem ustać w miejscu, dryfowałem wraz z wolnym prądem, jaki tutaj panował. Zatrzymałem się dopiero na nim. Czułem jak moje futro, opiera się o łuskę, a pyskiem wpadam w jego pysk. Dopiero to mnie obudziło z lekkiego otumanienia. Szybko starłem się jakoś zejść z dopiero co poznanego samca. Odsunąłem się na tyle by przynajmniej z kilka szponów dzieliło nasze mordki
– Witaj... – przywitałem się skonfundowany tą sytuacją – Wybacz, nie zauważyłem Cię... – zawstydzony podrapałem się po uchu.

Nie spodziewane uczucie pytra na języku spowodowało odruch plucia. Po czym dotarło do niebiesko grzbietego co się właściwie stało przez co sam wpadł w spore skonfundowanie. Nie tak to miało być.
-Ten..no..wypadki chodzą po smokach a nie po górach czy jakoś tak to było...
Powiedział podobnie speszony jak wielobarwny rozmówca.
Łasy Kolec

Patrzyłem na speszonego samca z lekkim przyjaznym, ale nadal pełnym wstydu uśmiechem. Plułem sobie w brodę, czemu nie mogłem być bardziej uważny? Słysząc jego głos, uśmiech stawał się coraz bardziej przyjazny.
– Nic się nie stało... Chyba... – podrapałem się po nadal czerwonym od wstydu uchu – Jestem Culli, a ty? – obdarzyłem go szczerym uśmiechem i cichym ptasim trelem. Może taka wpadka dwóch pulchnych i kolorowych smoków może przerodzić się w coś naprawdę intrygującego?

Paw

Złapał głęboki oddech by uspokoić się w dość niezręcznej sytuacji, rozejrzał się wokół bardziej by rozciągnąć szyję po zderzeniu. Zwiększył lekko dystans by mieli swobodę ruchu i rozmowy.
– Jeśli żadnemu z nas nic się nie stało i żaden się nie topi to możemy śmiało uznać że nic się nie stało. Jestem Paw. Hmmm... nie jesteś z mojego stada prawda? Pachniesz inaczej... Oczywiście nie chcę cię urazić.
Chciał zacząć normalną rozmowę by wyjść z tej sytuacji która może bez tego trwać wiecznie.
Łasy Kolec

Patrzyłem na Pawia z przyjaznym uśmiechem i lekkimi ognikami w oczach. Do teraz nie umiałem uwierzyć w tak dziwny los, jaki nam został zgotowany. Słyszałem jak mówił, ale jego słowa musiałem chwilę przetrawić...
– Postaram się udawać, że to nie miało miejsca. Czy nalezę do słońca? Połowicznie? Tatko Yule z niego pochodzi i mieszkamy z drugiem tatkiem Ciriohem jak i siostrami pod wulkanem. – wyszczerzyłem się, pokazując przyjaźnie kiełki. – Trudno mnie urazić. Życie z dwoma "bardzo energicznymi" siostrami chętnymi do bitki hartuje zad i dumę. – znowu zaśmiałem się, choć to bardziej przypominało lekki i przyjazny ptasi trel – Tak z ciekawości, co tutaj robiłeś? – spojrzałem w oczy starszego samca, starając wyczytać co myśli.

Słuchał uważnie wypowiedzi która była odpowiedzią na jego zapytanie. Pokiwał więc głową dając tym samym do zrozumienia że przyjmuje informacje do wiadomości. Na stwierdzenie o energicznych siostrach zaśmiał się po czym spojrzał w stronę słońca zastanawiając się co u jego własnej siostry. Dawno jej nie widział. Przespał tak długo... Jak bardzo urosła? Gdzie jest? Czy pochłonął ją sen czy może ma się dobrze? Myśli wirowały mu po głowie aż z tej zadumy wyrwało go kolejne zapytanie ziemnego towarzysza.
-Co? Aaa tak wybacz... zamyśliłem się... Pytałeś co robiłem tak? Tak więc patrzyłem jak jest tutaj pod wodą. Na powierzchni jest pięknie ale to głębiny są pięknem nie odkrytym czasem.
Powiedział nie odpowiadając na wcześniejsze informacje. Jakby były najmniej istotne bądź nie miał zamiaru jeszcze dopytywać o rzeczy tak osobiste jak rodzina.

Widząc zwieszenie rozmówcy, cicho zaćwierkałem radośnie. Zamyślenie Pawia było całkiem urocze. Może myślał o kimś bliskim. Niestety tego zmartwienia z mordki nie da się usunąć...

Piękno głębin... Hm... Ta kwestia i mnie pochłonęła na kilka oddechów. Potem znów spojrzałem na starszego, morskiego samca:
– Chciałbym kiedyś ujrzeć piękno krain podwodnych. Chociaż czy tam dam radę zjeść coś smacznego? – zaśmiałem się i podrapałem po ulanym brzuszku

-Jeśli nie jesteś przystosowany do życia w wodzie może być problem z normalnym jedzeniem tam bo możesz się utopić. Ja nurkuję i podziwiam ale i tak muszę wypłynąć kiedy brakuje mi powietrza.
Odpowiedział niemal od razu by wybić głupie pomysły z głowy młodszego. Nie chciał by przez głupotę coś mu się stało.
Łasy Kolec

Słowa i potwierdzenie tego, o czym myślałem było w jakiś sposób bolące. Niestety będę musiał wpierw wyłowić, aby móc zjeść coś dobrego z olbrzymiej wody... No nic może ktos to dla mnie zrobi?
Ponownie spojrzałem na samca, by po chwili rozwalić się na plecy i unosić w gorącym źródełku. Tak przyjemnie masowało plecy. Można tak spędzić cały dzień.
– Tak z Ciekawości, Pawiu. Co lubisz robić? – starałem się jakoś poznać nowego znajomego. Bo co to znać kogoś tylko z imienia?

// Paw

Sporo księżyców później

Nie miło jakoś specjalnie dużo czasu nim wróciłem nad to zimne jezioro. Choć tym razem wybrałem lepszą i ładniejszą jego stronę, cieplejszą... Wróciłem tylko z jednego powodu. Obiecałem pewnemu smokowi wynagrodzić na jego męstwo i bohaterstwo. Jak mogę to zrobić lepiej niż dobrym jadłem i napitkiem? Miałem wcześniej przygotowanego i zapeklowanego łosia w częściach, trochę warzywek przygotowanych do pieczenia no i oczywiście butelkę dobrego winka. Na brzegu przygotowałem ładne palenisko, ułożyłem wszytko na płacie skóry, aby nic nie zamokło i posłałem myśl do przyjaciela o pięknym uśmiechu.
~ Hej Hiss, masz może chwilę, by odebrać swoją nagrodę za bohaterstwo? ~ samiec mógł usłyszeć mój melodyjny głos. Oczywiście dostał też lokalizację odbioru nagrody... Gdy to było zrobione, spojrzałem na wrak statku w oddali i spokojnie czekałem na przybycie gościa honorowego.

━━━━━━━━━━
:: Skowyt Wierchów ::

Kiedy wezwanie go dosięgło, Skowyt spał, nic więc dziwnego, że zajęło mu to trochę czasu, nim właściwie dał radę się pojawić. Chociaż pędził ile sił w skrzydłach, gdy tylko rozbudził się na tyle, by zrozumieć wiadomość.
Nadleciał z terenów mgieł, robiąc jeszcze kółko w powietrzu nad ziemistym czarodziejem. Nawet z powietrza mógł dostrzec charakterystyczne kolory przyjaciela.
Wylądował w charakterystyczny dla siebie sposób z hukiem o ziemię. Nawet bardziej niż zwykle.
Posłał czarodziejowi krzywy psotny uśmiech.
– Hej Culli, no patrz, z nieba ci spadłem.

Łaknący Przyjemności

Chwilę musiałem poczekać na swego wybawiciela z tamtych dni. Choć ta chwila sprawiła, że świat skrył się w mroku ukazując piękne niebo pełne gwiazd, a jedynym światłem był żar ogniska. Nie przeszkadzało mi to. Mogłem na spokojnie dokończyć kolację. W dzisiejszym repertuarze same wyborne kąski warte podniebienia herosa.
Słyszałem z daleka jak leciał. Widać, że się spieszył na to spotkanie. To naprawdę miłe z jego strony... Maddarą lekko rozświetliłem miejsce lądowania, aby nie wpakował łapy w ognisko bądź co gorsza, w jedzenie...
Widziałem ten uśmiech pełny werwy i psoty. Bezwiednie oblizałem się łakomie, widząc tego samca pełnego dziwnej magnetycznej aury.
– Witaj mój bohaterze. Jak zwykle przychodzisz o idealnej porze słodziaku. – zaćwierkałem cicho podziwiając jak się zmienił przez ostatnie księżyce. Wytósł jak podpiwek. Fiu fiu... Z tymi kolcami jest większy ode mnie. Przytuliłem go na powitanie
– Co powiesz, aby zacząć od drobnej przekąski. Dziś w menu mamy pieczeń z żubra, nóżki kuropatwy. Upolowałem też trochę wina i miodu pitnego. Mogę też zrobić deser, jeśli będziesz miał ochotę. – wyszczerzyłem się przyjacielsko, choć delikatna kokieteria przez niego się przebijała i wskazałem łapką w półmroku nocy na palenisko, gdzie potrawy utrzymywał swoją temperaturę. Słodki zapach z daleka od nich bił. Z trudem mogłem się powstrzymać przed ich konsumpcja. Obok tego widać było przygotowane miski drewniane i kubki. Wszystko, aby móc zjeść jak kulturalny smok – To jak? – mam nadzieję, że nie spłoszę rozmówcy tym, co tutaj zastał. Trochę tego tutaj jest...

━━━━━━━━━━
:: Skowyt Wierchów ::

O dziwo wojownik nie pojawił się sam, niedługo po jego lądowaniu z tej samej strony nadleciał drugi mniejszy punkt. Lądując w pewnym oddaleniu od dwóch samców pojawiła się młoda gryfica. Wciąż przyzwyczajała się do towarzystwa, do smoczego towarzysza, chciała mieć go na oku cały czas. Trzymała się tak, żeby być niewidoczna.

– Już awansowałem na twojego osobistego bohatera?
Skowyt nie za bardzo zdając sobie sprawę, że jego własna kompanka siedziała mu na ogonie, odwzajemnił przytulenie na powitanie.
– Urosłeś trochę.
Bardzo poważne spostrzeżenie z dołączonym krzywym uśmiechem.
Oczy mu się zaświeciły, gdy ziemny opowiadał mu co właściwie tu miał. Chociaż...
– Miałem okazje spróbować ostatnio ludzkiego piwa, nie wiem, czy jestem aż takim fanem.
Węch go prowadził, bowiem cudowne zapachy sprawiały, że aż mu ślinka ciekła.
– Wiesz, że ja zawsze jestem głodny.
Posłał czarodziejowi krzywy zębaty uśmiech.
– A właśnie dorobiłeś się już pełnej rangi?

Słodki zapach nie tylko podobał się wojownikowi, mała gryfica również się pokusiła, zbliżając się do paleniska, z zamiarem podkradnięcia kawałka, już była tuż tuż.

Łaknący Przyjemności

Mój kokieteryjny, lekko tajemniczy uśmiech podszytym cichym mruczeniem tylko potwierdził jego słowa.
– I kto to mówi, przystojniaczku – z uśmiechem tak prawdziwym i szczerym zaprowadziłem te parę kroków, na rozłożone skóry z daniami. W mroku skrywała się moja mała gryfia pomoc, pilnując ognia. Usiadłem bliżej wody, lekko kryjąc siew jej parze wodnej. Zaskoczyło mnie lekko, że próbował piwa i mu nie posmakowało.
– A to dziwne, chociaż piwo piwu nierówne. Mnie jeden dwunóg nauczył, jak się je waży. Muszę zbudować odpowiednie beczki i będzie cacy. Sam smak zależy od wielu czynników, choć może słodkie wino czy miód bardziej posmakuje twojemu podniebieniu... – poczekałem na niego, aż się pojawił bliżej wieczerzy, bym mógł odpowiedzieć na jego stwierdzenie i zarazem pytanie.
– Wiem, że zawsze jesteś głodny, słodziaku. Wiele się od siebie nie różnimy i tak. Awansowałem na pełną rangę. Zostałem czarodziejem, a co do imienia... – zaćwierkałem speszony mocno, robiąc krok w przód i szepcząc mu do ucha – Łaknący Przyjemności – wręcz momentalnie się cofnąłem speszony niczym łania. Mimo wszystko było widać na moim pyszczku speszenie, tym jak to zrobiłem.

Talima zaś pilnowała jadła, by się nie spaliło i aby nic nie zjadło tego, co jest na żarze. Skryta we mgle i mroku, żywa burza patrzyła ma lądujące gryfiątko. Mimo wszystko czuła woń gościa opiekuna, ale nadal nie e podobało się ze ktoś kradnie jedzenie. Do tego prawo ma tylko ona. Cicho podjadła się zza gryfkę i szybkim ruchem złapała ją za kark i podniosła. Dopiero wtedy zaskrzeczała, alarmując o złodzieju. Mnie zważała na to co robi młode chciała je przenieść pod łapy Culliego...

━━━━━━━━━━
:: Skowyt Wierchów ::

Skowyt zarechotał, słysząc słowa czarodzieja.
– Możesz zapytać gryfów, że moja paszcza jest dla nich raczej nieprzyjemna.
Oczywiście, że poszedł za nim usiąść. Sama ślinka mu ciekła na możliwość spróbowania tych wszystkich przysmaków. Słysząc o piwie, zmrużył ślepia. Jakoś tak nie podpadł mu bardzo ten trunek i Skowyt nie wiedział, co musiałby zrobić, żeby mógł.
– Nie znam się na piwie, nie jest to jednak coś, co bym pił dla przyjemności.
Słysząc o sobie jako o słodziaku, ponownie zachichotał. Niestety nie był zbyt domyślnym smokiem. Słuchał uważnie, jak czarodziej dzieli się swoim imieniem w dość specyficznej manierze.
– Interesujące imię, pasuje ci no i gratulacje rangi.
Wojownik uznał reakcję za ciekawą z dwóch powodów, pierwszy być może była to jakaś tajemnica, taka, którą powinien zachować dla siebie? Albo był nie, pewny wyboru swojego imienia?

Gdy tylko została porwana w górę, zaczęła próbować się wykręcać i syczeć i piszczeć. Kopała i podejmowała próby drapania tego kto ją porwał. Pierwsza śnieżyca na pewno nie zamierzała pokojowo zostać noszona. W dodatku zaczęła wzywać swojego smoka.

Skowyt natomiast zalany paniką gryfiątka, podniósł łeb, mrużąc ślepia na widok teraz już dwóch gryfów. Nawet nie myśląc o tym, jego kolce podniosły się czyniąc go większym i groźniej wyglądającym. Jakoś tak wcześniej nie zauważył dorosłego gryfa.
Cały czas nie spuszczając spojrzenia z dorosłej gryficy zapytał.
– Culli, czy to twój kompan?

Łaknący Przyjemności

Tylko pokręciłem pyskiem na jego odpowiedź. Dla mnie była naprawdę była ponętna jakby sama Nythe, bo dłutem rzeźbiła.
– Muszę spytać, choć Talima, pewnie nie zna tej opinii. Choć orki wiedzą, że lubi szatkować mięsko. – zachichotałem cicho i delikatnie go smyrnąłem kitką, przejeżdżając po linii szczęki uważając na kolce.

Zamyśliłem chwilowo na jego słowa. Jedynie kiwnąłem pyskiem
– Dobrze, że mam coś innego do picia i równie dobrego. Nic tylko próbować. – zapamiętałem jego uroczy chichot, Choć żałowałem ze nie zrozumiał mego drobnego przekazu. Niestety nie każdy umie wyłapać poszczególne słowa. – A dziękuję, dziękuję – pozwoliłem sobie ponownie popatać go po głowie. Jakoś nie umiałem się przeć temu bohaterskiemu smokowi.

Przed skrzekiem doszedł do mych uszu, poznałem jedną myśl "złodziej" od żywej burzy. Czy się zmartwiłem, sytuacją i strachem złodziejaszka? Nie. Bardziej nagły rozrost i panika Skowytu mnie zmartwiła. Zwróciłem wzrok widząc szalejącą śnieżycę i żywą burzę, która była nadwyraz oburzona.
– Tal... Puść młodzika. – głos tak odmienny od zwykłego, pełnego uczuć. To było suche i lekko bezduszne. Zaś Talima niechętnie to zrobiła. Szybkim wzrokiem spojrzałem czy coś jest młodzikowi. Chwała ze nie. Nie chciałem zszywać nieswojego kompana... Wróciłem wzrokiem na Hissa – Najmocniej przepraszam Hiss... Talima jest dość zaborcza. Nie lubi jak ktoś kradnie jedzenie... Spokojnie. Tą śnieżynkę też nakarmimy. Tak Tal? – spojrzałem na nią groźnie. Widać było zmieszanie i smutek. Ba nawet podszedła do niej trzymając w dziobie soja ulubioną miskę. Lekko podniszczona, ale pełna wędzonej rybki i kilka żeberek i kawałek polędwicy. Wszytko przyżadzonej ze smakiem. Położyła ją pod łapami młodej. Mimo wszystko w jej oczach było nadal minimalna wzgarda, bo nie toleruje kradzieży. Bo to jest najgorsza z rzeczy dla niej. Niestety zbyt prawożądna jest jej moralność.
– mam nadzieję, że się nie gniewasz na nią Słodziaku... – patrzyłem na niego wzrokiem zbitego na kwaśne jabłko pisklaczkiem

━━━━━━━━━━
:: Skowyt Wierchów ::

Zarechotał w odpowiedzi.
– Pierwszy gryf, którego spróbowałem oswoić, prawie rozerwał mi pysk szponami, drugi, prawie ściągnął mi na łeb całe stado.
Kłapnął kłami w powietrzu żartobliwie, kiedy został smyrnięty kitą.
Przekrzywił łeb, zastanawiając się nad słowami czarodzieja. Położył kolce po sobie, gdy drugi smok postanowił znów go pacnąć. Przynajmniej nie musiał skakać, żeby dosięgnąć czubka jego łba.

Na szczęście drugi gryf, chyba Talima jeżeli się nie mylił, była kompanką Culliego. Nie zmieniało to jednak faktu, że cały był napięty w razie gdyby kompanka nie posłuchała. Ufał Culliemu, ale sam wiedział, że kompani nie zawsze słuchają, jego siedząca tutaj była tego jak najlepszym przykładem.

Jego gryfiątko natomiast jak tylko zostało postawione na ziemi, zwinęło łapy za pas i wyrwało się wprost pod skrzydło swojego smoka, rzucając z bezpiecznej przystani wściekłe syki i spojrzenia. Tylko po to, żeby wysunąć się na chwilę i podejrzliwie podejść do jedzenia przyniesionego przez drugiego gryfa. Była zawsze głodna, ale nie zmieniało to tego, że raczej nie podobało jej się obce wyrwanie w powietrze. Zgarnęła ryby w pysk i schowała się ponownie pod gwieździste czarne płachty, tak żeby cały czas mieć Talimę na pełnej obserwacji, ostrożnie zabierając się do ryby. Na wzgardę w ślepiach odpowiedziała własną złością. Tylko po to, by już po chwili jeś,ć aż jej się uszy trzęsą. Smoki to jedno, były nowe, były jeszcze trochę obce. Ale miała do czynienia z innymi gryfami w stadzie, nie bała się pokazać, że ona też tu ma swoje miejsce.

Upewniając się, że sytuacja między kompanami się odrobinę poluźniła, dopiero wtedy sam przybrał niepewny uśmiech.
– Nie martw się, nie jestem na nią zły. Nie miałem pojęcia, że Lera przyleciała za mną, choć mogłem się spodziewać. Jest jeszcze trochę dzika i nie zawsze słucha.
Przez chwilę spojrzenie czerwonych ślepi wróciło do Talimy, by zaraz wrócić do rozmówcy.
– Masz może jakieś, nie wiem, rady wychowawcze?

Łaknący Przyjemności

Cieszyłem się że ta cała niesnaska się tak sprawnie zakończyła. Nie chciałem tutaj przecież wzywać medyka by sklejał to jednego czy to drugiego gryfa. Westchnałem cicho patrząc na Talimę z lekkim wyżutem. Zaś ona tylko prychła i znów znikła w mroku nocy, piłując ognia. Gdyby nie dwa punkty, jakimi były jej oczy nie można było ujrzeć czy to refleks gwiazd, czy drapieżnik.
– Chociaż tyle. Nadal mi głupio za tego pierzastego strażnika mej spiżarki... Zaś co do wychowania, to może sama Tal pomóc. Mimo swojej małej budowy, nadal była matką. Ogry poszlachtowały młode. O ile młode, że chcą ze sobą współpracować to może coś dobrego z tego wyniknąć. Co ty na to, Hissu? – przeniosłem wzrok na złodziejkę pod skrzydłem silnego wojownika. Zaćwierkałem do niej, patrząc jak jedno syczy na drugiego po rusz kłapiąc dziobem pełnym jadła. Wygląda naprawdę uroczo...
Zaćwierkałem radośnie i tęskno zarazem. Przyglądałem się jak on troszczy się o swoje niby młode. Ma on naprawdę szczęście. Czy ja kiedyś tez podobnej relacji doświadczę?
– To, co powiesz, abyśmy i my zjedli coś dobrego, prawda Słodziaku? – nalałem nam po winie i przyniosłem reszczte jadła na tę skórę. Musze odpowiednio go nakarmić

━━━━━━━━━━━━
:: Skowyt Straconych ::

Skowyt sam się cieszył, że obyło się bez jakiegoś rozlewu krwi. Lera była jeszcze zbyt niedoświadczona a przede wszystkim zbyt mała, by móc konkurować nawet z własnym gatunkiem. Przyglądał się jak gryfiątko spod jego skrzydła syczy i skrzeczy na miejsce, w którym z pewnością znajdowała się Talima.
– Myślę, że jak na razie, lepiej pozwolić im ochłonąć. Lera to uparte małe stworzenie. Ale myślę, że to nie byłby aż tak głupi pomysł, spróbować zawsze można.
Sam musiał się dostosować do nowej sytuacji, życia z kimś. Wyfrunął z rodzinnego gniazda na swoją własną grotę, gdy tylko nadarzyła się okazja. Przyzwyczaił się do mieszkania samemu, a teraz miał na głowie dodatkowy pyszczek. W dodatku taki, który lubił wbijać mu szpony między łuski, tylko po to, żeby móc zająć jego legowisko dla siebie.
Posłał czarodziejowi już pewniejszy uśmiech.
– Pewnie.
Dużo ostrożniej, żeby nie przeszkodzić kompance, sam sięgnął po kolejną porcję dla siebie. Do wina jak na razie podchodził dość ostrożnie.
– A więc co jeszcze widziałeś na swoich wyprawach?

Łaknący Przyjemności

Smoki Wolnych Stad