Smoczy Grzbiet

[Dwuznaczna Aluzja]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ta całą sytuacja początkowo była nieprzyjemna, napięta. A teraz dla Aluzji stała się szalona i absurdalna, jak sama ona.
Poczynania czarodziejki były dla niej dziwne, obce. Nieznane, a wszystko co Nieznane wiąże się z pewnego rodzaju ryzykiem. Jej ciało stało się bardziej spięte, mięśnie skryte pod hardą łuską zesztywniały. Kolejne słowa młodej smoczycy tylko pogorszyły sprawę, bowiem całe ciało cienistej wręcz zastygło, a emocje jakie w niej buzowały sprawiły, że zimne łuski stały się ciepłe, gorące, parzące wręcz.
– Nie oszukuj samej siebie – rzekła oschle, bez cienia żadnych emocji. Tylko neutralność, zimna i nieprzystępna.
– Mnie nie można kochać. To zdradliwe – dodała wibrującym głosem, tak bardzo wibrującym, że całe jej ciało wpadło w delikatne wibracje.

[Zorza Północy]

Ulotne Wspomnienie wyczuwała każde spięcie ścięgna i mięśnia u Nauczycielki. Czuła, że nie była przygotowana na dotyk, a tym bardziej słowa, które spłynęły z jej pyska. Młodej smoczycy zrobiło się smutno, bo to oznaczało, że jeszcze nikt nigdy nie powiedział jej, że ktoś ją kocha, albo było to tak dawno...
Wtuliła futerkowy pyszczek w bark smoczycy, nie zamierzając się odsuwać.
– To nie prawda. Mogę cię kochać, nikt mi tego nie zabroni, nawet ty. Sama musisz tylko zdecydować, czy chcesz być kochana, chociaż ostrzegam, że to nic nie zmieni – odsuneła nieco pyszczek i spojrzała na nią z pewną butą.
Zamrugała powiekami i liznęła ją w łuskowaty polik.
– No już, nie bądź taka. Wiem, że mnie kochasz – uśmiechnęła się szeroko, słodko, przyjaźnie, patrząc na nią migocącymi morskimi ślepkami.

[Dwuznaczna Aluzja]

Ta całą sytuacja była dla cienistej absurdalna. Czuła się dziwnie. Usłyszała raz w życiu, że ktoś ją kocha. Powiedział jej to Antrasmer. Ale nie przykładała do tego zbytniej wagi. Ona nie wiedziała, co to miłość, ona szanowała. Nic więcej.
Przekręciła łeb, by spojrzeć w zielone oczęta rozmówczyni. W złotych ślepiach cienistej nic jednak nie było. Tylko chłód.
– Wiesz, czym jest miłość? – spytała raczej retorycznie, z pewnym rozbawieniem w głosie.
– Nie kocham. Ja szanuję. Nie oczekuj ode mnie miłości, bo jej nie otrzymasz. Ja nie potrafię i nie chcę kochać. Szanuję Ciebie, ale niczego więcej po mnie nie możesz oczekiwać – rzekła, unosząc nieznacznie łeb.

[Zorza Północy]

/Oczywiście, że to mylne wrażenie xD

Dla Ulotnej miłość była ważna, znała jej różne odcienie. Wiedziała, że mama i tata ją kochali, chociaż tata okazywał to na swój szczególny sposób. Kochała rodzeństwo i była to miłość braterska, kochała też swych przyjaciół, tak jak Nauczycielkę, o czym ją uświadomiła.
Odsunęła się o kroczek i przekrzywiła łebek.
– Oczywiście, że wiem. Kocham mamę i tatę, swoje rodzeństwo i przyjaciół, ty też jesteś moją przyjaciółką, szanuję cię jako Wojowniczkę i Nauczycielkę. Nie wierzę w słowa, które przeczą, jakoby ktoś nie umiał kochać. Każdy kocha na swój sposób, twoim jest szacunek, ale przede wszystkim boisz się tego uczucia, mam wrażenie, że uważasz je za słabość – mówiąc to wydęła lekko polki, jak zawsze, gdy coś ją frapowało.

[Dwuznaczna Aluzja]

Znowu odeszła wzrokiem na horyzont. Potrząsnęła lekko łbem, na którym osiadł biały puch spadających z nieba płatków śniegu. Kolce tworzące grzebień na jej szyi i grzbiecie cicho zaklekotał.
– Tak, uważam to za słabość – rzekła, a kąciki jej pyska wygięły się w obłąkańczym uśmiechu.
– Żyjemy w innych światach. Ty masz inną duszę, serce, umysł. Widzisz rzeczy inaczej, pod innym kątem, w innych barwach – ciągnęła dalej, a długo ogon wił się po śniegu niczym wąż szukający zwierzyny.
– Powiedz mi, czego się lękasz? – spytała, znowu wracając do niej wzrokiem. Częściowo odstawiła temat o miłości, chcąc zająć się bardziej ciekawym tematem, a przynajmniej takim, który nie będzie aż tak... Odstraszający cienistą.

[Zorza Północy]

Ailla westchnęła, odwracając się w stronę falującego jeziora. Co jakiś czas rozchodził się zgrzyt i huk pękającego pod naporem wody lodu. Mewy poczynały sobie coraz śmielej, podfruwając ku nim z zaciekawionym skrzekiem. Niebo było dziwne, niby niebieskie, ale obleczone w te szare chmury pełne śniegu, czekające na moment, kiedy będą go mogły z siebie zrzucić.
– Miłość nie musi być słabością, może być siłą. Miłość do stada sprawia, że walczymy za nie – mruknęła, tracąc nieco na rezonie.
Uniosła długie uszy, słysząc pytanie smoczycy.
Ech, czy naprawdę tak się różniły? Nie wierzyła w to. Wiedziała, po prostu wiedziała, że gdyby Nauczycielka zechciała, mogłaby być inną smoczycą! Gdyby tylko odrzuciła przeszłość, tak jak radziła jej, Ulotnej. Ale nie każdy potrafił stosować się do własnych rad, Ulotna też niestety taka była.
– Boję się samotności, tego, że nie będę kochana. Samotność jest najstraszniejsza. Czymże są sukcesy, skoro nie można z nikim ich dzielić? Czym radość, skoro nie masz kim nią obdarować? Obojętność jest tym gorsza, bo świadczy o tym, że niezależnie od tego, co uczynię, nikt tego nie zauważy. To może egoistyczne, ale boję się zapomnienia i tego, że nie podołam tym wszystkim wymaganiom i oczekiwaniom. Może nikt nic nie mówi wprost, ale wiem czego się ode mnie oczekuje – mruknęła. – A ty czego się lękasz, prócz miłości? – przekrzywiła łebek, patrząc w pysk Nauczycielki.

[Dwuznaczna Aluzja]

Wysłuchała odpowiedzi północnej czarodziejki. Aluzja była zbyt ograniczona, by przyznać fakt, iż młoda smoczyca boi się słusznych rzeczy. Jednak między nią a cienistą była tak potężna i gruba bariera, że nigdy by tak ie było.
– Czego się lękam? – stwierdziła raczej niż spytała, wzruszając barkami i wciąż patrząc na horyzont.
– Niewoli. Żelaznych krat, zasłaniających światło gwiazd. Stalowych łańcuchów, ograniczających moje ruchy. Uczucia, że nigdy już nie zaznasz wolności. Wolę już haniebną śmierć od niewoli do końca swego nędznego życia – odpowiedziała, oblizując wargi. Wciąż nie patrzyła na samiczkę, kontakt wzrokowy w obecnej sytuacji byłby dla niej ograniczeniem, właśnie czymś w stylu niewoli. A ona pragnęła wolności, bez względu na to, jak by miała wyglądać. Byleby wolność faktycznie była wolnością.

[Zorza Północy]

Zamrugała powiekami, słuchając słów Nauczycielki. Zastrzygła długimi uszami, wyłapując obce sobie słowo.
– Żelazo? – zdziwiła się, wymawiając niezbyt ładnie to obce słowo.
Odetchnęła spokojnie i uśmiechnęła się nagle.
– Nauczycielko, jak masz w ogóle na imię, nigdy mi tego nie zdradziłaś – zamruczała miękkim głosem.
Oczywiście, nie musiała jej zdradzać, że Hipcia wyjawiła młodej imię Wojowniczki, ale chciała je usłyszeć od niej samej.

[Dwuznaczna Aluzja]

Oh, nigdy nie powiedziała swojego imienia? Ankaa nawet o tym nie pamiętała, ale jak widać dlatego właśnie ciągle słyszała "Nauczycielka". Nie przeszkadzało jej to wcale, ale cóż.
– Poza Cieniem znają mnie jako Dwuznaczna Aluzja – stwierdziła z dziwną oschłością w głosie, jakby wypowiadając własne imię czuła się dziwne. W rzeczywistości po prostu nie lubiła tego miana. Tego, że tutejsze smoki nazywały się dwoma różnymi słowami, co było bezsensu. Kolejny powód, dla którego była idealnie dopasowana do Cienistych – podobne tradycje, styl życia, myślenia.
– Dwuznaczna Aluzja – rzekła szeptem, wzdychając cicho. Bardziej do siebie, niż do smoczycy obok.

[Skrząca Łuska.]

Wędrowała tu i tam... Już dawno opuściła granice stada Cienia. Nie miała pojęcia, gdzie teraz się znajduje. Rozejrzała się wokół, nie dostrzegła jednak nic znajomego. Czuła tylko mieszaninę zapachów. Jeden dobrze znała, drugi kojarzyła, zaś trzeciej woni za nic nie potrafiła rozpoznać! Czym mogła być? Może innym stadem? bo Cień to na pewno nie był. Cień pachniał zupełnie inaczej i za nic w świecie nie pomyliłaby go z jakąkolwiek inną wonią. Przystanęła, czekając.

[Niewinna Łuska]

Ciekawe, na co tak czeka? – zastanawiał się leżący nieopodal adept z Życia. Skra dotarła nad brzeg jeziora, otoczonego przez minimalne plaże, lub nadwodną roślinność. Chłodny wiatr uderzał od strony wody, niosąc delikatny, słodko-kwaśny zapach wodnej flory i fauny. Mierzwił grzywę czerwonego smoka, który leżąc nieruchomo obserwował do niedawna miarowe ruchy wody, skryte pod cieniutką warstwą wilgotnej mgiełki. Teraz, obserwował pisklę. Cień – pomyślał niezadowolony, marszcząc odrobinę nos. Nie potrzebował wiele, sam zapach go odrzucał. – Ciekawe czyje.
Przed oczami przesuwali mu się wszyscy cieniści, których znał. I myślał, co zrobić z tym małym gościem. Zostawić w spokoju? Może się utopi... Bleh, o czym ty myślisz? To tylko pisklę. Więc może zawrócić je serdecznym kopniakiem za granicę z Mrocznymi? Nikt nie będzie tu za nim tęsknił, a Kaszmir postąpi słusznie. I pozbędzie się problemu. Na razie tylko czekał w bezruchu, oddychając miarowo, poddając się pieszczotom orzeźwiających, powietrznych prądów pełnych łagodnej wilgoci. Był odprężony i bardzo nie chciał tego zmieniać. Może sobie pójdzie?

[Skrząca Łuska.]

Smoczątko z niekrytym podziwem przyglądało się jezioru. Rzadko napotykała je na swej drodze, jednak jeśli już, potrafiła godzinami chodzić wokół wody, ciekawa co gdzie się znajduje i jak piękne jest. Tak też było i dziś. Chodziła wśród zarośli, chcąc jak najszybciej poznać starannie ukryte piękno. Ba, próbowała nawet biegać! Ale bieganie niezbyt dobrze jej wychodziło, więc co jakiś czas spoczywała z głową czy zadkiem na ziemi. Nie poddawała się jednak. Aż dziwne, że do tej pory nie wylądowała w wodzie, tak wiele razy możnaby się tego spodziewać. W końcu, zmęczona, przysiadła wśród zarośli i zaczęła zwracać uwagę na świat dookoła. Jej oczy lustrowały okolicę, aż natrafiły na coś, czego nie sposób przeoczyć. Albo na kogoś, możnaby lepiej rzec. Ów ktoś był dużym – na pewno większym od niej samej – smokiem. Pachniał, hmm... tą samą dziwną wonią, której nie znała! Ciekawa kim ten ktoś jest, mimo, że nie wyglądał przyjaźnie, zamachała radośnie ogonem.
– Cześć! – zawołała, jednak trochę ciszej niż chciała na początku. Wydawał się jakby nieobecny, a ona nie chciała mu przeszkadzać... No, ale skoro już zawołała, to tego nie cofnie. Wyczekiwała odpowiedzi, lustrując obcego smoka wzrokiem.

[Niewinna Łuska]

O, więc jednak zauważyła. Kaszmirowy podniósł się powoli, patrząc na obcą z przekrzywionym łbem. Pachniała cieniem. Czemu musiała tak pachnieć? To od razu odejmowało tysiąc od pozytywnych relacji z adeptem.
– Cześć – odpowiedział niechętnie. – Zgubiłaś się?
Popatrzył na nią trochę z góry. Trochę mu nie pasował, że się przyplątała. Nawet bardzo. Chyba nie będzie niańczył obcego malucha. Kto mu za to zapłaci? Najwyżej mógłby dostać łapą w mordę. A pewnie wkrótce Cieniści i tak ją zjedzą. Więc po co się męczyć. Czekają aż podrośnie, a potem chaps! I tyle zostanie z pisklaka. Ich łowca sam mówił, że zżerali martwe pisklaki. Tak więc jaki problem z żywym? Jeden w tą czy w tą pewnie nie robi różnicy.
Westchnął, myśląc o tym dziwnym stadzie. Szkoda, że ktoś ich tutaj wpuścił. Przybłędy.

[Skrząca Łuska.]

Co? "Zgubiłaś"? Co to w ogóle znaczy? Nie wiedziała. Nigdy nikt jej o to nie pytał, bo wcześniej była w większości na bezpiecznych – jak dla niej – terenach Cienia. Gdy dotarła na tereny wspólne... Zmieniły się tylko zapachy, pochodziły od trzech różnych stad. Bo że stada są trzy, to już wie. I nawet potrafi je rozróżniać, z czego niezmiernie jest dumna.
– Zgubiłaś? Co to znaczy?
Spojrzała na starszego smoka. Był duży. Patrzył na nią z góry i chyba nie zbył zbyt zadowolony. Ale dlaczego? Ona bardzo cieszyła się z towarzystwa obcego smoka. Ale właściwie... Może faktycznie mu przeszkodziła? Jeśli tak, to chyba nie jej wina. Nie wiedziała, że może mu przeszkodzić. Cóż... Trudno.
Czekała na odpowiedź nieznajomego. Ciemnoturkusowy koniec ogona wesoło latał w powietrzu za nią. Wpatrywała się w Kaszmirowego z zaciekawieniem. Skąd mogła wiedzieć, że przez samo jej pochodzenie żywi do niej urazę? Wyszczerzyła małe kiełki w uśmiechu, szczęśliwa, że ma z kim rozmawiać.

[Niewinna Łuska]

Patrzył na tą małą istotkę, kiedy ona dziurawiła jego serce hektolitrami swojej beztroski i niewinności, wylewającymi się z całego jej ciała wartkim strumieniem. Od rozbieganego ogona, aż po ciekawskie, pisklęce oczy. Kąciki pyska Kaszmirowego mimowolnie drgnęły, by leciutko unieść się w górę. Mimowolny odruch, na widok tak rozentuzjazmowanego pisklęcia. Dlaczego ona to robi? Dlaczego musi być taka... słodka? W tej chwili adept bardzo chciał jej po prostu nienawidzić. Jednakowoż bezpardonowy pisklęcy urok bardzo mu w tym przeszkadzał. No po prostu popatrzcie na nią! Jak można nie lubić tak cudownej istoty? Na pewno nie ten samiec, którego emocje zawsze grały pierwsze skrzypce, zamiast logicznego umysłu. Złamał się. A że zwykle szybko zmieniał zdanie i swoje stany emocjonalne, tak i teraz przełamał swoją niechęć.
– To znaczy, że nie jesteś tam gdzie powinnaś. Czyli w okolicy swoich Cienistych rodziców i członków stada – przewrócił ironicznie oczami, jednak nie potrafił już powstrzymać cieni rozbawienia, przebiegających po jego pysku. – Tutaj łazi wiele dużych smoków, takich jak ja, i któryś może Ci zrobić krzywdę.
Kłapnął zębami w powietrzu, wydając z siebie cichy pomruk. Niby to miało wyglądać na grozę, jednak czerwonołuski zadbał, by było bardziej komiczne, niż straszne.
– Na szczęście trafiłaś na mnie, a ja jestem miły – oznajmił w końcu dobrodusznie. – Nazywasz się jakoś? Ja jestem Kaszmir. Adept z Życia.
Nie był pewien, ile z jego słów w ogóle zrozumie mała, jednak był pewien, że chociaż imię od niej wyciągnie. Badał ją wciąż swoimi wielkimi ślepiami, jednak niechęć powoli się z nich ulatniała, zastępowana przez rozbawienie i ciekawość. Powoli, adept wracał do swojego normalnego stanu, w którym sam przypominał bardziej pisklę, niż niemal dorosłego już smoka. Kto wie, może nawet najdzie go ochota na zabawę?

[Skrząca Łuska.]

Uśmiechnęła się, widząc, że obcy smok robi to samo. Więcej nawet, wyszczerzyła się w szerokim uśmiechu i ogon energicznie zawirował w powietrzu.
Nie jest tam gdzie powinna? Jak to? Przecież tu jest tak cudownie! Jeśli wszystkie miejsca takie są, to może być tam gdzie nie powinna na zawsze, byle by je podziwiać. I spotykać inne smoki! Chociaż... takie duże smoki jak ten tutaj nie zawsze muszą być przyjazne, prawda? Mogą być obojętne.
Po demonstracji Kaszmirowego można się spodziewać, że wybuchnęła śmiechem, ale nie! Wpatrywała się w smoka iskrzącymi, miodowymi oczami.
– Dziwny jesteś. – rzekła. Nie miała na celu go obrazić, o nie! P prostu stwierdziła fakt. Ale to, że jest dziwny, wcale nie mówi, że zły. Raczej że jest inny. A inny często znaczy ciekawy, prawda?
Ale jeśli faktycznie duże smoki mogą zrobić jej coś złego, to miała szczęście że trafiła na kogoś takiego. Kogoś, kto nie pomyślałby aby skrzywdzić Skrę. Albo tak jej się po prostu wydawało.
– Jesteś miły? – zapytała. Skoro jest miły... To się nie obrazi, prawda? Natychmiast podbiegła – jak na to pozwalały bardzo słabe możliwości smoczątka – do dużego smoka i przytuliła jego dużą, przednią lewą łapę, przy okazji owijając wokół niej ogon. Miała być to oznaka sympatii, ale jak Kaszmirowy to odbierze to już inna sprawa!
Uniosła głowę, ale wciąż pozostawała przy dolnej kończynie samca.
– Jestem Skra. Jestem z Cienia. A kto to adept?
Kolejne dziwne słowo, którego nie rozumiała. Ale pewna była, że Kaszmir jej to wytłumaczy. No bo przecież jest miły! A swoją drogą, ciekawe imię. Kaszmir. Ciekawe, co oznacza? Więcej jednak nie pytała, a tylko czekała na odpowiedź. Radośnie wtuliła się w łapę smoka. Miała ochotę go ugryźć, ale co jeśli by się pogniewał? Ograniczyła się do przytulenia. Było tak samo fajne. Wbrew pozorom, zrozumiała całkiem dużo słów. Mimo, że nie rozmawiała z tak znów dużą ilością smoków, potrafiła rozróżniać słowa i ich sens. No, mniej więcej.

[Niewinna Łuska]

Oczywiście, że dziwny. W Cieniu nikt nie wie co to zabawa. Pisklaki też zaczynają o tym zapominać. Że dorosłe smoki też mogą być zadowolone, beztroskie. Kaszmirowemu uśmiech spełzł powoli z pyska. Zastanawiał się jak oni w ogóle traktują pisklęta. Co muszą zrobić, żeby wyrosły na bezwzględnych zabójców, czy też myśliwych? Jaka jest ku temu droga, od tego małego, niewinnego stworzenia, ledwo składającego pełne zdania? Jakby na potwierdzenie jego przykrego toku rozumowania, pisklę nagle przykleiło się do jego łapy. Oh, to mało powiedziane! Ono owinęło się wokół niej jak boa dusiciel! To było takie urocze, że nie był w stanie odczuć jakiegokolwiek dyskomfortu. Nawet jeśli nie znał w ogóle obcego malucha, ani nawet z powodu jego pochodzenia. Po prostu cieszył się z tego bezkrytycznego zaufania Skry, bo już widział, że tak się nazywa. Opanował głupią myśl, by unieść łapę i sprawdzić, czy ten mały pyton utrzyma się na niej, czy też spadnie na ziemię. Zamiast tego, postanowił wytłumaczyć samiczce znaczenie słowa adept.
– Adeptem to tak zwana ranga. Jak urośniesz większa, tak jak ja i nauczą Cię kilku przydatnych umiejętności, to wtedy wybierasz swoją życiową drogę. Decydujesz, co chcesz robić w przyszłości. Czy chcesz walczyć, polować, a może leczyć inne smoki? Mówisz o swojej decyzji przed całym stadem i przywódcą. I wtedy on mianuje Cię adeptem. To przełom w życiu. Wszyscy wiedzą wtedy, że już nie jesteś tylko małym pisklakiem, ale dużym i groźnym smokiem! – mrugnął do niej, pokazując białe zęby w pełnej krasie. – No, ale do tego długa droga. Wcześniej musisz nauczyć się wielu rzeczy. Jak biegać, skakać, pływać, a w końcu też latać. No i jeszcze trochę historii też by się przydało. Im wcześniej zaczniesz szkolenie, tym lepiej. Bo inaczej zawsze możesz zostać pisklakiem i na nic się nie przydasz swojemu stadu.
Adept skończył mówić, a potem aktywował swój ogon, zakończony włochatym pędzlem. Przemieścił go powoli w stronę Skry, by pomiziać ją futerkiem po odsłoniętym brzuchu. Względnie plecach, jeśli nie zdecyduje się tak długo puścić jego łapy. Ciekawe, czy ktoś ją już uczy? A może zostawili małą samą sobie?

[Skrząca Łuska.]

Słuchała samca z pełną uwagą. Jednak było to dosyć trudne, gdyż ciągle próbowała utrzymać się na jego dużej łapie. W końcu usiadła na ziemi i tak dalej nastawiała uszy. Czyli, jak dorośnie, wybierze sobie co chce robić w życiu! Tylko co chce robić? Oto jest pytanie.
– Dużym i groźnym? – powtórzyła. Uśmiechnęła się wesoło i przekrzywiła łebek. – Ja nie chcę być duża i groźna! Chcę być duża. I chcę sama sobie radzić. I żeby wszyscy mnie lubili, żeby wszyscy na świecie lubili się nawzajem.
Zaśmiała się, pewna swoich marzeń. Pewna tego, ze kiedyś się spełnią. Muszą się spełnić, nie ma innego wyjścia.
Zasmuciła się lekko. Zawsze, gdy inne pisklęta czy po prostu zwierzęta biegają, ona tylko ciągle się przewraca. Nieważne, jak bardzo próbuje biegać, nigdy jej to ne wychodzi. Czyli chęci to nie wszystko. Spojrzała uważnie na Kaszmira.
– Nauczysz mnie biegać? – zapytała z powagą wymalowaną na pyszczku. I nadzieją. Bo jak nie on, to musiałaby szukać kogoś innego... I tak by długo szukać, bo nie wie, gdzie jeszcze mogą znajdować się duże smoki.
Gdy poczuła na brzuchu dziwne łaskotanie, zaśmiała się. Wokół rozbrzmiał szczęśliwy śmiech Skry. Gdy nagle... Ta ruszyła w pogoń za ogonem smoka. Właściwie, nie tyle w pogoń, co próbowała chwycić jego koniec w swoje niezdarne łapy. Raczej marna szansa, że jej się to uda, ale przecież zawsze warto próbować, prawda?

[Niewinna Łuska]

Ogon nie zawiódł oczekiwań małej. Ani też nie ułatwił jej zbytnio zadania. Meandrował to w prawo, to w lewo, nie dając się uchwycić małym łapkom. Czasem unosił się w górę, stając się całkiem nieuchwytnym z poziomu ziemi, a czasem nagle okrążał samiczkę, by połaskotać ją w plecy. W końcu jednak zwolnił odrobinę i pomiędzy nagłymi zwrotami i zwodami, Skra miała czas, by pochwycić w łapki swoją zabawkę. Kaszmirowy zaśmiał się, patrząc jak pisklę z Cienia dobrze się bawi. Jej marzenia. Tak bardzo odstawały od wizji jej stada. Może Cień się zmienia? A może to Wolne Stada się zmieniają? Adept pomyślał o nowym przywódcy w Życiu. Tak... zmiana sięga dużo głębiej, niż tylko jednej grupy smoków. Dzieje się dużo. Ale czy na pewno dobrze?
– Biegania, tak? – zapytał dla pewności. To był logiczny wybór. Dla pisklęcia bieg był pierwszą i podstawową umiejętnością, dzięki której stawiało swój pierwszy krok ku dorosłości. Nie było już całkowicie bezbronne. Mogło uciekać, gonić, a nawet rywalizować z rówieśnikami. – Pewnie mogę Cię nauczyć. To nic trudnego. Potrzebujesz tylko zapamiętać kilka rzeczy.
Ogon adepta wyślizgnął się spod jej łap, wracając do swojego właściciela. Pikachu, do pokeballa! Kaszmirowy odsunął się o krok od małej, ustawiając się do niej bokiem, żeby lepiej widziała co chce jej zademonstrować.
– Musisz zadbać o to, żeby biegać w sposób trochę uporządkowany. Inaczej będziesz ciągle się wywracać i potykać. Najlepsi biegacze, już przed startem robią małą sztuczkę, żeby poruszać się szybko, ale też z gracją. Chyba chcesz podczas biegania wyglądać jak łowca, a nie jak uciekająca żaba?
Samiec podczas mówienia, przybrał postawę odpowiadającą jego nawykowi. Może nie była idealna, ale za to wygodna. Pisklę z resztą i tak nie zrobi tego identyczne. Każdy porusza siew trochę inny sposób i dostosowuje się potem do skłonności własnego ciała.
Łapy Kaszmirowego powędrowały nieco na boki, żeby całe ciało opierało się na nich stabilnie. Ugiął je też delikatnie, miękko opierając się na ziemi, zamiast stać spiętym jak struna. Ogon uniósł równo z linią wyprostowanych pleców, a jego błękitne włosy, goszczące okazyjnie w różnych partiach grzbietu, powiewały w podmuchach wiatru ciągnącego od brzegu. Mmm... poczuł przyjemny powiew na pysku, kiedy wyrównywał go wraz z szyją do poziomu pleców. Skrzydła docisnął mocniej do boków, co zawsze zdawało mu się najmniej anatomiczną rzeczą podczas biegania. Jego skrzydła były duże i ledwo mieściły się przy bokach.
– Stajesz mniej więcej w taki sposób. Tylko nie spinaj się za bardzo. To ma Ci pomóc w biegu, a nie przeszkadzać. Przede wszystkim ma Ci być wygodnie – popatrzył na Skrę z niemym pytaniem na pysku, obserwując czy wykona jego polecenie.

[Skrząca Łuska.]

Gdy tylko miała szansę, wyciągnęła łapy w stronę czerwonego ogona, nie ujawniając przy tym pazurów. Niezdarne, niestety, łapy. I jak to często w życiu bywa – nie udało się. Przynajmniej nie za pierwszym razem. Za drugim też, nie tyle ogon wymknął się z jej łap, co nie pochwyciła go dobrze i niczym spłoszony królik, zdążył prędko uciec. Takie przynajmniej porównanie nasunęło się smoczycy. Zasada "do trzech razy sztuka" na szczęście sprawdziła się, i za trzecią próbą zdołała uchwycić zdobycz w łapkach w mniej więcej dwie sekundy. Zawsze to jakiś wyczyn!
Gdy Kaszmirowy zgodził się i ogon znów wylądował u właściciela, Skra zaczęła wpatrywać się w niego z zainteresowaniem. Nastawiła uszy, aby móc lepiej usłyszeć adepta. Zaśmiała się znowu, odsłaniając białe kiełki.
– Żaby biegają ciekawie, ale faktycznie, wolę biegać jak łowca, którym przecież chcę zostać.
Zaczęła kopiować pozycję Kaszmirowego, dosyć nieudolnie oczywiście. Również stanęła do niego bokiem, w dosyć znacznej odległości. Ugięła tylne i przednie łapy, jak to zrobił adept, i lekko docisnęła nieduże jeszcze skrzydła do swych boków. Ogon jednak jeszcze swawolnie świdrował w powietrzu, świadcząc o zainteresowaniu smoczycy nauką. Kończyny ustawione były dosyć krzywo. Widać, że jeszcze nigdy tego nie robiła, jej postawa pozostawiała sporo do życzenia, ale całkiem dobrze jej się udało.
Jak zwykle oczywiście, była rozluźniona. Spoglądnęła na swojego aktualnego nauczyciela, uśmiechając się. Była pełna determinacji i wesołości, że w końcu nauczy się biegać!

[Niewinna Łuska]

O, świetnie. Jest rozluźniona. To od razu spodobało się Kaszmirowemu. To nic, że trochę krzywo. Każdy i tak biega po swojemu i nie ma co wprowadzać jakichś nadmiernych restrykcji. Samiczka nie wykonywała poleceń głupkowato i sztywno, tylko wesoło działała po swojemu. Adept popatrzył na nią uśmiechnięty i podszedł do niej, by swoim ogonem lekko dotknąć jej ogona, zatrzymując go w miejscu.
– Jak na pierwszy raz dobrze. Tylko nie machaj tak niepotrzebnie. Nie ważne jak szybko będziesz nim kręcić i tak Cię nie przyspieszy – mrugnął do niej porozumiewawczo i ustawił się w pozycji gotowości tuż obok. – No to dobrze, możesz zaczynać. Na początek pobiegnij przed siebie prosto. Rozgrzejesz się trochę i poćwiczysz hamowanie. Przebiegnij kawałek wzdłuż brzegu i zatrzymaj się przy tamtej kępce zarośli. O tam, trochę na prawo, widzisz? A teraz jak biec... Hm... Na początek możesz zacząć iść, potem robić to coraz szybciej i co raz szybciej, aż w końcu ani się nie obejrzysz, a będziesz biec! Uważaj tylko i patrz pod łapy. Żebyś mi się nie przewróciła, ale też patrz przed siebie, żeby na nic nie wpaść. Na początku to trudne, ale się przyzwyczaisz. Ruszaj jak będziesz gotowa. Pobiegnę zaraz za Tobą.
Przygotował się, mocniej uginając łapy i zaczął patrzeć przed siebie. Nie spodziewał się, że mała od razu ruszy sprintem. Liczył na to, że nadąży za nią leniwym truchtem, a potem przyspieszy.
– I mniej więcej trzymaj się tak jak jesteś teraz. To na prawdę pomaga. No i najważniejsze – dorzucił jeszcze na koniec z lekkim chichotem. – Baw się dobrze. Bieganie to czysta przyjemność.