Błękitna Skała

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Arel za pewne wyszłaby lepiej na wypowiadaniu swoich westchnień na głos, a tak Jara siedziała obok nie zdając sobie sprawy jakie udręki przechodziła Słoneczna. Jara rzuciła lodowate spojrzenie swojemu kompanowi. No... próbowała, bo siedział na jej łbie. Nie mogła jednak nie przyznać mu racji. Niezręczna rozmowa z Miodem nie należała do najbardziej namiętnych jakie w życiu miała. Bardziej... obie robiły podchody, ostrożnie próbując dowiedzieć się kim jest druga osoba.

Ptak potrząsnął głową i nastroszył pióra na łbie.
– Anyż. – przedstawił się dumnie unosząc łeb – A ty smoczyco musisz popracować nad flirtem. – zakrakał do Arel.
– Uduszę cię. – Jara syknęła zrzucając ptaszora z łba i próbując go sięgnąć łapą. Ten ledwie odfrunął i usiadł gdzieś na trawie poza zasięgiem smoczycy. Jak gdyby nigdy nic zaczął sobie czyścić piórka.

Gorzki Miód

Schowała się za odchrząknięciem już przed chwilą, więc chyba nie mogła wykorzystać tego samego manewru dwa razy, prawda...? Frapowało ją, co takiego przepłynęło więzią między Jarą a ptasim kompanem, ale – lepiej było nie iść za tym tokiem myśli.
Wzięła ostrożny wdech. Wyprostowała się lekko.
– Anyż – zaczęła, ważąc słowo na języku – tak jak to robiła z każdym nowym imieniem nadawanym smokowi Słońca. – Lubię najpierw być w stanie swobodnie prowadzić z kimś rozmowę. Ale chętnie przyjmę twoje rady, jeśli masz jakieś do zaoferowania – powiedziała zaskakująco zwyczajnie, patrząc na rozpoczynający ton. Zaskakująco zwyczajnie jak na siebie i implikacje własnych słów. Patrzyła szczerze na ptaka, nie tracąc rezonu.
Kirim też na niego patrzył. Wstał wręcz ze swojej pozycji, by z niehamowaną ciekawością zacząć obwąchiwać ogon Anyża.
– Ach- a to jest Kirim. Chyba tego nie powiedziałam – wtrąciła przy okazji.

Rycerska Łuska

– O no proszę. Ktoś tu ma trochę stanowczości – zadrwił Anyż. – Może jeśli jeszcze pokażesz trochę pazura to masz szanse na– w tym momencie gdakanie ptaszora zostało przerwane przez złotą wstęgę, która owinęła mu się wokół mordy i zatkała mu dziób.
Arel mogła odetchnąć bo Jara odsunęła się kilka szponów od boku Słonecznej, żeby lepiej się usytuować w stronę Anyżu. Jednak czarodziejka dalej mogła wyczuć delikatne drgania maddary Rycerskiej.
Jara zmrużyła ślepia i uniosła dumnie łeb.
– Będę musiała cię poprosić, drogi przyjacielu, byś opuścił to spotkanie skoro nie potrafisz się zachować. – zwróciła się do niego zimnym, dostojnym głosem. Mimo to przekomarzanie jej kompana przynosiło jej pewien rodzaj ukojenia i pewności siebie. Była to znajoma sytuacja, dodatkowo odzwierciedlająca jak wyglądała jedna z jej ważniejszych relacji.
Ptak wydał z siebie coś podobnego do prychnięcia, nim w końcu smoczyca go puściła z swoich maddarowych więzów. Spojrzał badawczo na Kirima, a dwa ogony dzierzbowrona uderzyły w powietrze, wywołując kilka iskier.

– Nie da się prowadzić stada zupełnie miękką łapą – mruknęła w odpowiedzi na zaczepkę, wzruszając lekko skrzydłami. To był zapewne łatwo nasuwający się wniosek – że była miękka. Nie miała siły przejmować się gadaniną kompana, ale trafił... w czuły punkt. Niewiele wystarczyło, by wykształcić sobie zdanie na czyiś temat. I nieważne, że było trafne – a może właśnie w tym był problem. Właśnie dlatego ciężko było się z nim konfrontować.
Szanse na co...? Nic dziwnego, że Rycerska nie była szczęśliwa z interwencji Anyża. Gdyby mogła, Arel chętnie poznałaby końcówkę tego zdania, ale była... zbyt uprzejma, żeby poważnie to rozważyć.
Uśmiechnęła się lekko, gdy Jara zaprezentowała pełnię swojego chłodu. Gdyby chodziło o kogokolwiek innego, może poczułaby się zaniepokojona; gdyby chodziło o nią, pewnie miałaby ochotę zwinąć się jak uschnięty liść. Ale kompani – dla wielu smoków to była jedna z najbliższych relacji. Uszczypliwość też mogła być świadectwem bliskości.

Tyle że bez interwencji Anyża znowu zapadła cisza. Hm.

Rycerska Łuska

Tym razem Anyż się nie odzywał, jedynie pohukując coś niezadowolny pod dziobem. Co jakiś czas łypał ślepiem na Kirima, czy kot nie próbuje czegoś głupiego.

Jara odchrząknęła. Wróciła już łagodniejszym spojrzeniem na Miód.
– Przepraszam za niego... Po prostu... powiedzmy że do tej pory wchodziłam w relacje z trochę innym typem smoków. – uśmiechnęła się trochę niezręcznie, ale nawet odsłoniła kilka zębów.

Gorzki Miód

Kirim wzdrygnął się, gdy ogon Anyża poszedł w ruch, ale nie znięchęciło go to od badań. Poruszał się wolno w swojej inwazji na jego przestrzeń prywatną – z uprzejmości, lecz niefortunnie sprawiało to jednocześnie, iż jego ruchy nabrały typowo drapieżnej finezji. Kocur nie był jednak wielce przejęty; po prostu przeszedł do obwąchiwania piersi i dzioba dzierzbowrona. Odważnie, oczekując, że nie zostanie odgoniony. Anyż nie był aż tak napuszony, prawda?

Arel powiodła spojrzeniem po uśmiechu Jary z nutą odległego zafascynowania. Chyba większą słabość miała do smoków, które rzadko się uśmiechały niż do takich... jak Świst.
– Zechcesz rozwinąć? – połączyła własną piekącą ciekawość z taktownym rozbawieniem – ciągnęła w końcu za temat rozpoczęty przez kompana. Niekoniecznie mile widziany. Miała nadzieję, że nie trafi w kolejny ślepy zaułek, bo będzie miała ochotę zapaść się pod siebie.

Rycerska Łuska

Odchrząknęła trochę speszona. Tym razem to ona poczuła ciepło pod łuskami i pewnie by się mimowolnie zarumieniła gdyby była człowiekiem. Nastroszyła lekko łuski i trochę wyglądała jakby nie wiedziała co ze sobą zrobić, lecz nie wyglądała na... zestresowaną tak jak w przypadku poruszenia tematu jej córki.
Odwróciła niezręcznie wzrok i przysunęła bliżej pyska swoją długą szponiastą łapę. Wargami praktycznie stykała się z wierzchnią stroną nadgarstka.
– Ekhm... Duże charyzmatyczne samce, które przytrzasną mnie do ziemi...? – powiedziała cienkim głosem, chociaż miała ochotę zapaść się pod ziemię.

Dzierzbowron tylko gruchnął rozbawiony tym widokiem, wyraźnie z siebie zadowolony. Następnie zmrużył ślepia spoglądając na Kirimia, i równie uprzejmie co on, cofnął się dwa kroki w tył.

Gorzki Miód

Dużymi ślepiami, nadstawiając uszy w zdziwieniu, obserwowała zakłopotanie Jary – a był to widok dziwnie cenny. Jakby przyłapała krokusa na rozchylaniu swoich płatków. Rzecz chyba niemożliwa w praktyce, ale właśnie dlatego adekwatnie pasowała.
Nie wiedziała, czego się spodziewać, toteż na odpowiedź smoczycy... Arel się roześmiała – ciepło. Była w tym wszystkim nuta skrępowania, ale paradoksalnie poczuła się swobodniej. Jakby pierwsza tafla lodu pękła.
– Rzeczywiście, nie pasuję do tego opisu – przyznała, uśmiech ewidentny w tonie jej głosu; pokręciła lekko łbem. Nie wróżyło to dobrze jej własnym szansom, ale to była osobna sprawa.

Podchody? Kirim zamarł, gdy ptak się ruszył. Zmierzył jego nową postawę spojrzeniem, a sam się dostojnie wyprostował, ogon unosząc wysoko. Wyciągnął ciało, by wizualnie nadać swoim kończynom i szyi nieco długości; patrzył na Anyża trochę z góry, a trochę z boku, by własnym pyszczkiem nie zasłaniać sobie towarzysza podchodów. I pełnym gracji, usztywnionym krokiem podszedł znów do ptaka, pierś do piersi, spoglądając mu zadziornie w ślepia.

Rycerska Łuska

Jara znów odchrząknęła niezręcznie, aczkolwiek na jej pysku pojawił się długi wąski uśmiech. Kąciki warg zakręciły się ostrożnie.
– Podobno rozmiar nie ma znaczenia, tylko technika. – dodała, patrząc w ślepia Słonecznej. Jej własne tęczówki, rozbawione zamigotały fioletem.

Anyż natomiast nie miał ochoty się bawić z kociskiem. Zatrzepotał skrzydłami i wzbił się w powietrze. Kołując przez chwilę nad smoczycami, po czym zleciał do najbliższego drzewa, czyli jakieś kilkanaście metrów niżej niż szczyt skały.

Gorzki Miód

Czy mówiła coś o zapadaniu się pod siebie...? Najwidoczniej nie przewidziała, że jest zdolna wykopać pod sobą jeszcze większy dół.
Zawsze może być gorzej, jak to mówią.

Zaniemówiła z początku, a ciepło zawstydzenia ogarnęło cały jej pysk. Zapewne komicznie wyglądała z szeroko otwartymi oczami i lekko rozwartymi szczękami, gdy jej uszy nerwowo drgały. Na bogów, jak ona miała na to odpowiedzieć? Jej pytanie do Anyża o rady było w końcu zupełnie szczere.
Odkaszlnęła niezręcznie, unosząc nadgarstek łapy do kufy, jak gdyby gest miał pomóc jej zniknąć z oczu. Albo chociaż odwrócić uwagę od stroszącej się sierści.
– Po coś jest się czarodziejem, prawda? – odbiła – co niespodziewane, tonem takim, jakby mówiła o pogodzie. Choć zdecydowanie tak nie wyglądała, a jej wzrok chwilowo unikał Jary.

Kirim zaś fuknął, zawiedziony ptakiem. Tchórz, powiedziałby; a tak tylko łypnął z lekceważeniem na smoczą towarzyszkę Anyża.

Rycerska Łuska

Jara musiała przyznać, że zakłopotanie ją całkiem rozbawiło. No proszę, czyli wiankowa odwaga nie utrzymała się zbyt długo. Arel przypominała jej teraz trochę nią samą gdy dopiero zaczęła spędzać czas ze swoim partnerem. Chyba jego zaczepny nastrój jej się udzielił.
Nie otwierając pyska, zaśmiała się cicho i krótko, lekko przy tym mrużąc ślepia. Miękko ułożyła się na glebie, przypominając bochenkowy tryb Kirima. Jednak smoczyca miała troche za długie łapy, by je schować pod ciałem. Kolczasty ogon zawinął się w giętką spiralkę, a zaostrzona końcówka powoli poruszała się w te i wewte. Blade skrzydła poprawiła tak, że były tuż przy jej ciele, zasłaniając wychudłe boki. Jej długa łabędzia szyja uniosła jej łeb wysoko, a szklane łuski lsńiły w wiosennym słońcu.
– I co byś takiego zrobiła, czarodziejko? – Jara zapytała miękkim głosem, niby to delikatnie i ostrożnie. Ale jej ślepia były półprzymknięte w małe szparki, jak dwa leniwe ślepia kota. Wąski dostojny uśmiech dalej jawił się na jej pysku, chociaż coraz trudniej jej było utrzymać jakąkolwiek powagę.

Gorzki Miód

Kątem oka obserwowała, jak Jara zmienia pozycję swojego cienkiego, długiego ciała. W odpowiedzi na śmiech jej własne uszy się poruszyły niepewnie, po czym wygięły do tyłu; jakże łatwo było o to, by zapewniała innym rozrywkę swoją osobą, prawda? Stare uczucia w niej zabulgotały, przeganiając wstydliwy gorąc, ale – spokojnie. Nie pozwoli niepewności zatruwać miłych chwil; bo to była swoboda, do której dążyła, nawet jeśli w zupełnie nieznajomej formie.
– Nie chciałabym zdradzać swoich sekretów przedwcześnie – odpowiedziała trochę słabo, ale pozwoliła sobie na lekki uśmiech. Otrząsnęła się. – Chyba że nalegasz – zasugerowała na wpół zaczepnie. Łatwiej było operować słowem niż zastanawiać się, co tak naprawdę za tym się kryło, prawda? A jeśli Jara faktycznie była... taka... to najwyższej odpowiednio szybko się zawiedzie.

Rycerska Łuska

Wąski uśmiech Jary zbladł gdy usłyszała słaby głos Słonecznej a jej wyraz pyska północnej się spłoszył. Zacisnęła pazury łapy schowanej pod drugą, wbijając je w ziemię. No tak. Nie mogła oczekiwać tej samej płynności i pewności co od Niego.
Znów uśmiechnęła się płytko, chociaż tym razem dość niezręcznie. Ostatnia zaczepka Arel podniosła ją trochę na duchu, lecz mimo to...
– Powinnam przestać? – zapytała ciszej. Jej wzrok zawisł gdzieś na policzku smoczycy. Tak było łatwiej niż patrzeć jej w oczy.

Gorzki Miód

Nie mogła liczyć na brak spostrzegawczości czy prostą ignorancję – może to i dobrze. Niezręcznie było dać się przyłapać na swoich emocjach, ale skryć je mimo potknięcia... paradoksalnie, rezultatem często był zawód.
Ściśnięte wargi rozciągnęła w czymś pokrewnym do uśmiechu, ale brwi ściągnęły się w przepraszającym geście.
– Powiedzmy, że – faktycznie nie mam wprawy w takich rozmowach – przyznała z żartobliwie przesadną dyplomacją. – Ale nie przekroczyłaś żadnej granicy – dodała już zupełnie zwyczajnie, szczerze, gotowa złapać na moment spojrzenie Jary. Czy była zawiedziona jej niezdarnością, czy naprawdę – tylko i wyłącznie – nie chciała sprawdzić jej dyskomfortu?
Ach. Jak łatwo było oczekiwać rozczarowania, gdy stawiała siebie przed zawyżonymi standardami. Nie szukała już przecież perfekcji, a i tak musiała sobie o tym regularnie przypominać.
Uśmiechnęła się trochę cieplej, godząc się z własną nagością.

Rycerska Łuska

Jara rozluźniła się po słowach Arel. Przestała ryć pazurami w glebę, choć jej uśmiech dalej pozostał dość blady.
– Też na początku mi nie szło – odparła delikatnie, trochę rozbawiona do samej siebie. – Lecz nauczyłam się, że to przyjemna zabawa – przyznała już pewniej, tym razem pozwalając sobie ma szerszy uśmiech i złapanie spojrzenia Miodu. Co prawda jej szerszy uśmiech dalej nie pokazywał zębów, zasłoniętych wąskimi wargami.
– Po za tym... lubie odważne gesty – dodała zadziorniej, z pewną aksamitościa w głosie. Końcówka jej ogona znów zaczęła powoli sunąć po wspaniałej murawie kserotermicznej.

Gorzki Miód

– O, tak, tego mogę się domyślić – odpowiedziała z przekonaniem, w zaczepnym uśmiechu również odsłaniając błysk własnych kłów. Szybko się jednak schowały, gdy czarodziejkę pochłonęły jej własne myśli. Była całkiem świadoma, że zarówno obserwowanie czyjegoś zmieszania – choć łatwo tu było o okrucieństwo – jak i sama zabawa słowem czy flirtowanie z możliwością potrafiło być... co najmniej ciekawe.

Uszy wygięły się na kolejne wyznanie samicy. Pozwoliła sobie na krzywy uśmiech, powoli oswajając się z tym nowym gruntem zaczepek. Jak wilki zadziornie szczypiące siebie nawzajem, by zdobyć swoją uwagę. Nie znała tego tańca, ale nigdy nie było za późno na naukę, prawda?
– Zapamiętam – wypowiedziała to słowę jak obietnicę. I być może trochę zbyt łatwo było pozorować pewność siebie, której wcale tutaj nie miała.

Rycerska Łuska

Wąski uśmiech pozostał na pysku Jary. Pozwoliła ciału się rozluźnić bardziej niż tego się spodziewała na początku tej rozmowy. Przebywanie w towarzystwie Miodu było łatwiejsze niż z innymi smokami. Może to przez Bandę była teraz trochę bardziej otwarta? Sama nie była pewna, zaskoczona tym jak przyjemnie się prowadziło rozmowę. Nawet mimo początkowej niezręczności czy kilku potknięć w niej. Będzie musiała podziękować Anyżowi, za jego znamienne wtrącenie się. (Które wcale nie było deus ex machina, zesłane przez narratora by naprowadzić na konkretny wątek.) Ptaszysko na pewno będzie usatysfakcjonowane. Chociaż dla Rycerskiej chyba najważniejszym momentem był ciepły śmiech Arel, po tym jak górska przyznała się... do swoich preferencji. Nerwowość ściskała jej mięśnie gdyż bała się, że urazi północną. Fakt, że nigdy nie próbowała z samicą już postanowiła sobie darować...

Wracając do rzeczywistości.
Uśmiechnęła się ciepło choć delikatnie, a jej ślepia zamigotały. Następnie przechyliła zaciekawiona łeb.
– A co tobie się podoba? – zapytała.

Gorzki Miód

Uszy powędrowały do góry; odruchowo trochę wyprostowała szyję, zaskoczona pytaniem. Myślała – cóż. Przeszło jej przez myśl takie pytanie, ale... nie spodziewała się, że faktycznie padnie. W duchu już szykowała się na jednostronność swoich ewentualnych starań – i już gotowa była obmyślać, jak z gracją się wycofać z tak beznadziejnego wyzwania. Bo czemuś takiemu by chyba nie sprostała... a różne smoki oznaczały różne wyobrażenia. Tak po prostu bywało – tak jak z Rytmem, który nie widział powodu, by ograniczać się do jednego partnera. Ale być może trochę zbyt pochopnie przechodziła do złego scenariusza.
Równie dobrze Jara mogła pytać z towarzyskiej ciekawości – a tutaj też Arel nie zamierzała odmawiać. Tak czy tak, możliwość napawała ją pewną... lekkością.
– W smokach czy gestach? – odbiła pytanie z zaczepnym uśmiechem, ale szybko pokręciła łbem, zbywając własny żart. – Mmm, powiedzmy, że miewam słabość do chłodnych i zdystansowanych osób? Choć nie brzmi to jak dobra wróżba – przyznała, odsłaniając kły w humorze, nawet jeśli wspomnienie smoków, które miała na myśli, wiązało się z ukłuciem w piersi. Odstraszanie własnych mar szło jej całkiem nieźle, mimo wszystko.
Uniosła łapę, by nadgarstkiem potrzeć o podbródek w zastanowieniu. Być może na pysk cisnęło jej się więcej słów niż powinno.
– Poza tym myślę, że, hm, niewiele trzeba, żeby do mnie trafić. Prostota i szczerość wystarczą – przyznała nieco miękcej. I uwaga, ale Jara już udowodniła, że nie przegapia nawet subtelnych gestów. Więc ugryzła się w język.

Rycerska Łuska

– Oba – odparła, ledwie się powstrzymując by nie uśmiechnąć jeszcze szerzej. Potem Miód przyznała się do swoich upodobań i nagle elementy układanki ułożyły się w spójną całość.
– Ah... – zaśmiała się cicho, przymykając ślepia i ukrywając pysk subtelnym ruchem skrzydła. – Widzę, że ja natomiast trafiam w twoje gusta. – dodała wyginając wargi do góry. Jej ślepia znów zamigotały wesoło, gdy spojrzała w oczy Arel.
Gdy Arel opowiedziała o swoich innych preferencjach, Jara uniosła szyje trochę wyżej. W jej oczach, na moment odbiło się delikatne zaskoczenie. Miód nie miała... nazbyt wygórowanych preferencji.
Jednak już po chwili, Rycerska złowieszczo zmrużyła ślepia.
– Prostotą i szczerością trafi się do twojego leża czyyy... – w końcu pozwoliła sobie na w pełni rozbawiony uśmiech z okazaniem koniuszków zębisk.

Gorzki Miód

Odchrząknęła, unosząc nieco szyję i łeb w teatralnym, udawanym maskowaniu swojego zawstydzenia dostojnością.
– Ekhm. Nie sposób zaprzeczyć – przyznała dyplomatycznie, by po chwili złamać konwencję i nie hamować dalej niezręcznego uśmiechu. Czerwona grzywa sterczała spuszona na wietrze; nigdy nie miała okazji tak otwarcie rozmawiać... o tym. Czy o preferencjach, czy o wzajemnym zainteresowaniu.

Na następną uwagę Jary jednak nie była gotowa mimo wszystko; otworzyszła szeroko ślepia, trochę zbaraniała. Myśli zawirowały bez kontroli, gdy otwierała pysk.
– Znaaaczy- z odrobiną wysiłku... – ...tak? Zdezorientowana sugestia zawisła w powietrzu, a słowa stanęły jej w gardle. Kirim wybuchłby śmiechem, gdyby tylko mógł.

Rycerska Łuska

Jara też zaśmiała się ciepło widząc i słysząc reakcje Arel. Wyciągnęła łeb nieznacznie w stronę Miodu, w jej ślepiach migotały rozbawione iskierki. Chwila była tak dziwnie błoga i przyjemna. Tak... otwarta, co było zadziwiająco nie spodziewane. A jednak... nuta melancholii wkradła się znów do jej myśli, a gorycz skapnęła na serce.
Kto cię tego nauczył? Dzięki komu możesz tak tu siedzieć i rozmawiać o tym czego pragniesz w pełnym komforcie?
Nie żyje.
Nie żyje i to twoja wina.
A i tak się łasisz do dawnego obrazu. Stękasz z utęsknieniem i chlipiesz po nocach?
Ż a ł o s n e.

Rycerska zamarła – z na w pół uchylonym pyskiem. Otworzyła szerzej ślepia, a blask znikł. Stres ogarnął jej ciało. Poczuła drżenie w łapach i jak gardziel jej się zawęża. Cofnęła łeb, kuląc szyję i ostrożnie uniosła drżącą łapę, wnętrzem dłoni do góry. Wbiła ślepia w własne kościste palce i zakrzywione szpony.
Krew.

Gorzki Miód

Smoki Wolnych Stad