Wnętrze Skalnego Giganta

[Cisza po Lawinie]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Została zaproszona na rozmowę w sprawie kronik. Nieco ją to zaskoczyło, bo odkąd się zaczęła podpisywać pod swoimi dziełami, nie spotkała się z żadnym zainteresowaniem. Czy ktoś w ogóle to czytał? Pewnie nie za wiele osób. Historia była mało interesująca dla większości smoków.

Zjawiła się późnym porankiem, w łapie trzymając kubek gorącej herbaty. Popiła ją i uznała, że nie smakuje tak dobrze jak kawa, której kiedyś zasmakowała. Musi poznać sekret korzystania z jej nasion. W oczekiwaniu na pojawienie się piastunki, Bealyn weszła do środka. Przyjrzała się patronatowi Marcela.
– Wiesz, mógłbyś równie dobrze już powiedzieć, że chodzi o mnie – zaśmiała się cicho pod nosem do samej siebie.

Czarna Łuska

[Ślepa Sprawiedliwość]

Przyszła i Czarna Łuska. Jej łeb zakrywał wielki kolorowy pufiasty kapelusz z piórkiem. Przyniosła ze sobą kilka tabliczek, które zamierzała wykorzystać na notatki.

– Cześć, Wyśnione Szczęście! – Morska przywitała się z uzdrowicielką, uśmiechając się do niej przyjaźnie. – Miło jest widzieć, że są jeszcze smoki, które chcą uzupełniać nasze kroniki. Na prawdę, ich kompletność pozostawia wiele do życzenia.

Usiadła i położyła swoje rzeczy na ziemi.

– Twoje kampanie są bardzo treściwe, choć wydaje mi się, że brakuje im osadzenia w czasie. Wiesz, w sensie, co się stało przed nimi i co było po nich. Albo chociaż konkretne daty? Ułatwiłoby to bardzo ustawienie tych wydarzeń w chronologicznym porządku.

Wyśnione Szczęście

[Mistrz Gry]

Tym razem nie pokazał się smoczycy, która i tak zyskała towarzystwo w postaci ślepej smoczycy. Przysiadł sobie na samym szczycie pozostałości kamiennego olbrzyma, oglądając okolice z góry. W zasadzie, nie było tu na tyle niezwykle, by widok mógł nazwać lepszym, od tego jaki oglądał przy rozmowie z Alzalim w górach na zachód od Solen.
– Hm... Nie wiem o czym mówisz. – Odpowiedział jej, tym razem nie korzystając z wiadomości mentalnej, a jednak usłyszała je we wnętrzu, podczas gdy na zewnątrz panowała cisza. Z tonu głosu mogła wywnioskować, że się uśmiecha.
– Ty to wymyśliłam, nie ja. – Dodał jeszcze, nie przejmując się Sekcją.

Wyśnione Szczęście Czarna Łuska

[Cisza po Lawinie]

Lekko wzniosła brwi na widok kapelusza. Nie była pewna, czy widywała Mirri w tym... odzieniu, gdy ta jeszcze mieszkała w Stadzie Ziemi, ale im dłużej na nią patrzyła, tym bardziej groteskowo wyglądała. Prawie tak mocno jak syn Śwista.

– Cześć – odpowiedziała równie luźnym tonem i delikatnie się uśmiechnęła. Nie wyjaśniła prawdziwych powodów, mogła to równie dobrze zrzucić na swoją pasję do historii, książek oraz wszystkiego co z tym związane.

Również usiadła, powstrzymując grymas na słowa Marcela. Nie odpowiedziała na jego mentalną wiadomość, aby piastunka nie poczuła się dziwnie, gdy wyczuje drgania maddary. Skupiła się więc na rozmowie.
– Ach, no cóż, obawiam się, że duchy nie zagłębiały się w daty – roześmiała się nerwowym tonem. – Wiem na pewno, że pierwszą kampanią była ta Viliara, bardzo niedługo po powrocie Kaltarela... no, właściwie nie wiem czy można to tak określić, ale raczej wiesz o czym mówię. – Nadal był to dla niej okres czasu w dużej mierze niewiadomy. Znała go tylko z licznych opowieści i zapisków. – Wkrótce opublikuję historię odzyskania Iskry Kammanora, pewnie w ciągu paru dni. Po niej Erycala, Naranlei, Immanora... i chyba miałam coś w notatkach o Uessasie i Thaharze, ale dawno do nich nie zaglądałam.

Podrapała się po piersi, rozplątując kołtun futra.
– Z nowszymi zapiskami nie będzie chyba takiego problemu. Mam relacje z pierwszej łapy z bitwy morskiej przy Wyspie Kła, jak w ogóle do niej doszło. Tak samo późniejsze przejęcie tej lokacji przez obecną Nową Trundię, ataki na zniszczone osady i obozowiska, mmm... szpiegowanie Debiutu – niech Ateral czuwa nad jego duszą – oraz, rzecz jasna, ostatnie starcie pod Rathen – podsumowała, gdy wreszcie skończyły się jej palce na których mogła to wszystko wyliczyć.

Czarna Łuska

[Ślepa Sprawiedliwość]

Podrapała się pazurem po skroni. Jej maddarowe ślepia wpatrywały się bezmyślnie w przestrzeń.

– Dużo tego – skomentowała w końcu. – Kogo zabiłaś, żeby zdobyć te notatki?

Uśmiechnęła się przy tym i przymrużyła ślepia. Nie chciała, żeby uzdrowicielka wzięła ten żart na poważnie. Ot, piastunka była ciekawa, skąd u Szczęścia była tak obszerna wiedza.

– To są na prawdę dawne wydarzenia. Z żyjących mamy jedynie garstkę, która pamiętała by tamte czasy. Te wszystkie kampanie raczej były też po "powrocie" Sennah prawda? – Przy ostatnim zdaniu spojrzała bardziej dociekającym wzrokiem na futrzastą smoczycę.

Wyśnione Szczęście

[Cisza po Lawinie]

Nie odebrała tego jako złośliwość, nawet się zaśmiała na ten żart.
– Jak ci powiem, ty też będziesz musiała zniknąć w tajemniczych okolicznościach. – Pociągnęła ten dowcip, choć nie zdradziła swoich źródeł. Tata ostrzegał ją przed Mirri i wolała zachować się ostrożnie w kontaktach z tą smoczycą.

Pokiwała głową na pytanie drugiej smoczycy. Dopiero po chwili zreflektowała się, że ta tego nie widzi.
– Um, niezupełnie. O ile pierwszą Iskrę zwrócono w całości parę księżyców po odrodzeniu Sennah, tak kampania i poszukiwania zaczęły się wcześniej. Wtedy to Kaltarel udzielał błogosławieństwa podróżnym – sprostowała, spoglądając w dal na migoczącą taflę jeziora. – Ta pierwsza, czyli Viliara, była podzielona na trzy części i odzyskiwanie ich trwało przez całą jesień. Sennah wróciła na początku zimy, a dwa fragmenty zostały zwrócone już wcześniej – podrapała się palcem po boku pyska. – Z tego co wiem, dopiero po powrocie Viliara inne stada zmobilizowały się do szukania Iskier. – Wzruszyła delikatnie ramionami. Prawdopodobnie potwierdzenia trzeba by szukać u Kaltarela. Czuła jednak, że to nie będzie proste zadanie. Nikt Boga Zimy nie widział od setek księżyców, a przecież jego piedestał na zawsze miał pozostać pusty. Ciekawe co robił, gdzie się krzątał...?

Czarna Łuska

[Ślepa Sprawiedliwość]

Podrapała się po podbródku.

– Hmm, czyli odzyskanie Iskry Viliara w całości byłoby mniej więcej w dwudziestym ósmym. Dwa wcześniejsze fragmenty odnaleziono pomiędzy pierwszym a dwudziestym szóstym... Stawiałabym na bliżej powrotu Sennah niż powrotu Kaltarela, czyli pierwszy fragment byłby gdzieś w dwunastym, a drugi w dwudziestym.

Wydawało się, jakby smoczyca mówiła to bardziej do siebie w formie liczenia na głos, niż do swojej rozmówczyni. Skrobała sobie przy tym notatki na tabliczce.

– Ach, porównam to sobie jeszcze ze spisem przywódców Ziemi, Wody i Ognia, no i z zapiskami na kurhanach, ale pomyłka nawet o dziesięć księżyców raczej nie będzie aż tak bolesna, biorąc pod uwagę ile już minęło czasu. Lepsze to niż nic.

Oczym to one... ach, inwazja!

– Wracając do tematu wojny: ja sama nie mogłam brać w niej udziału, ze względu na moje kalectwo i opinię innych o mnie. Twoje notatki prawdopodobnie będą głównym trzonem, na którym oprzemy wpis w kronikach o tych wydarzeniach. Tak właściwie, to nawet wypadałoby, żebyś to ty była główną autorką, chyba że wolisz się skupić na kampaniach iskrowych i chciałabyś, żeby to ktoś inny przejął tą rolę.

Im dłużej grzebała w temacie inwazji, tym więcej dowiadywała się jak bardzo była ona złożona. Tyle różnych linii krzyżowało się i przeplatało między sobą, że uporządkowanie wydarzeń mogło być wyzwaniem samym w sobie.

– Ja ze Strażnikiem planujemy porozmawiać z przywódcami stad, żeby dowiedzieć się nieco więcej o tych wydarzeniach. Prywatnie bardzo ciekawi mnie ten cały wątek Kalistera.

Wyśnione Szczęście

[Cisza po Lawinie]

Nie przeszkadzała Mirri w analizie liczbowej. W tym akurat Bealyn nie była najlepsza. Dopiero kiedy wspomniała o wojnie i zaproponowała jej autorstwo tej kroniki, wyraźnie się zdziwiła.
– Huh, to miłe – przyznała, zaskoczona gestem piastunki. – Ale myślę, że to na tyle rozległy temat, by zasłużyć na kilku autorów. Możemy pozbierać informacje do kupy, popytać różnych źródeł, a potem jakoś to przepisać. Iskry nie są tak pilne, poza tym trochę mi zajmie rozszyfrowanie niektórych notatek z nimi związanymi. – Nie chciała wdawać się w szczegóły, spychając temat kampanii boskich na dalszy plan. – Lepiej kuć żelazo póki gorące.

Nie skomentowała sprawy Kallistera. Wiedziała o tym nieco więcej niż reszta, ale nie było to jej historią do opowiedzenia. Poza tym, Pasterz zapewne potrzebował nieco wybielić swój wizerunek po tym wszystkim.

Czarna Łuska

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Dobrze, hmm, w takim razie zróbmy to tak...

Ciche skrobanie notatek zakłóciła przerwa, w której smoczyca wskazała palcem metalowej łapy na uzdrowicielkę.

– Ty zajmij się napisaniem kronik o bitwie ze statkiem pod Wyspą Kła, o późniejszym jej zajęciu przez łowców smoków, o atakach na osady i obozowiska, o misji Debiutu i o zniszczeniu Rathen. Jak mówiłaś, znasz te wydarzenia z pierwszej łapy oraz napisałaś już inne kroniki, dlatego też z pewnością sobie poradzisz. Potem tak...

Podrapała się po podbródku.

– Strażnik będzie wiedział o samiuteńkich początkach konfliktu z łowcami smoków i jak ostatecznie doprowadził do pierwszych starć na wodzie i na lądzie. Kojarzę coś z wioską uchodźców, którą odwiedził i mógłby przybliżyć jak została zniszczona. No i oczywiście też mógłby dodać wątek fragmentów iskry Lahae, których szukanie przeplatało się z samą inwazją.

Odgrodziła kreską na tabliczce kolejny zestaw wydarzeń.

– Pozostają nam jeszcze zapiski o sojusznikach, gdzie główną pomocą będzie Astral, który większość z nich sprowadził na tereny Ziemi. Albo nawet wszystkich? O sojuszników Słońca i Mgieł będę musiała dopytać pozostałych przywódców, o ile nie uznają tego za wiedzę sekretną. Arel też pewnie będzie mogła powiedzieć coś więcej o tej całej Nowej Trundii, która nadal stoi na Wyspie Kła.

Znowu pokazała palcem na uzdrowicielkę.

– A ty, jeśli chcesz, możesz napisać całą osobną kronikę o Ode Solen, bo ciekawi mnie historia i znaczenie tego miasta. Ewentualnie Sekerin mógłby się tym zająć, bo coś kojarzę, że on stamtąd pochodzi.

Oddzieliła linią kolejny zestaw notatek.

– Czy czegoś nie pominęłam... Ach, jeszcze można napisać o losach smoków najeźdźców. Zarówno dwoma szpiegami w Ziemi, jak i Kajmanem i Kloggiem może się zająć Astral. W Nowej Trundii też mają jakiegoś smoka, ale może Arel będzie wiedziała coś więcej. Reszty nie kojarzę, ale pewnie było więcej niż tylko ta piątka. Ach, no i jeszcze z Mgieł chyba ktoś szpiegował Rathen, prawda? Dzięki temu dowiedzieliśmy się, że sami mieliśmy szpiegów Rathen w Ziemi.

Na tym etapie notatki zaczęły się robić mocno chaotyczne. Będzie musiała je później przepisać w bardziej uporządkowaną formę, by móc się w nich jakkolwiek połapać.

– Jak już zbierzemy wszystko do kupy, to dopiszę do tego jakieś ładne podsumowanie i streszczenie. Nie każdy pewnie będzie chciał się przekopywać przez wiele tablic spisanej historii, a jedynie poglądowo dowiedzieć się co się stało, kiedy i dlaczego.

Wyśnione Szczęście

[Wichrogłos]

Od razu po powrocie z nizin avalarskich, nim zawitał w serce obozu Mgieł i powitał matkę, siostry, ojca i Piastuna... niemalże wkradł się do wnętrza Skalnego Giganta. Odmawiał sobie przecież tak długo wizyty tutaj, tak serdecznie szukał wymówek, lecz teraz nie było czego sobie odmawiać. Nie było czego wymyśleć na poczekaniu, toteż zamilkł.
I w milczeniu czekał na spotkanie Słonecznej w celach nauki ludzkiego. Nim zjawił się w Skalnym Gigancie, posłał jej przecież wiadomość mentalną.

Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

Dźwięk stukania metalowej łapy o kamień Giganta oznajmił przybycie słonecznej piastunki. Miała założony wielki materiałowy kapelusz z kolorowym piórem, który jakimś cudem trzymał się na jej łbie. Czarodziej znał odpowiedź ma ten mały sekret. Wszak nie trudno było wyczuć okazjonalnych drgań maddary, które raz po razie poprawiały pozycję kapelusza. Podobnie magiczne były jej ślepia, które zdobiła prosta sonda przypominająca białe tęczówki.

– Cześć! Jestem Ślepa Sprawiedliwość. – Smoczyca przywitała się z nieznajomym i skinęła łbem. – Skąd w sumie pojawiło się u ciebie zainteresowanie nauką języka ludzi? Ja na przykład miałam młodego człowieka pod swoją opieką, a potem byłam też długo trzymana w ludzko-smoczym więzieniu. Obie rzeczy nie powiązane ze sobą, oczywiście, he he.

Wichrogłos

[Wichrogłos]

Bardzo się zdziwił... widząc nieznany mu dotąd fragment ubioru. I czuł, że coś jest magicznego w tym, odmiennego, lecz niekoniecznie rozumiał z której strony ugryźć swoją interpretację. Czym to jest – nie wiedział. Nie znał też powodu, dla którego Ślepa Sprawiedliwość nosiła na swym łbie ozdobę, aczkolwiek nie wnikał. Bowiem jego ślepia – bezduszne, pozbawione w swej naturze źrenicy – spotkały się naprzeciwko jakiemuś niewyobrażalnemu, przerażającemu tworowi jakim były oczy morskiej samicy. Mimowolnie uciekł wzrokiem, błysk zalśnił w bezkresie jego pstrokatych oczu... sygnalizując ruch w oczodołach.
Spiął się cały. Było w nim uczucie niebezpieczeństwa. Szczególnie związanego z tym jak łatwo czarna samica podzieliła się dziwnie niepokojącymi faktami.
– Www-wichhhhrogłos. – wycharkał wreszcie, łagodnym skinieniem łba odwzajemniając przywitanie. Jego łapa, o wiele większa niż łeb samicy, przesunęła się delikatnie po jego długiej, fioletowej szyi. Mozolny ruch przyprawiał go o wigor, o odwagę przy mówieniu. Było to widać, gdyż młodzik mozolnie począł rozluźniać swe mięśnie z basowym pomrukiem. Napary dziadka-Przywódcy działały, łagodząc objawy jego limitów, toteż i jego głos wydawał się... o dziwo, normalny. Ino charkliwy, ciężki na miarę rdzawych zawiasów, a mowa jego była równie powolna, co otwieranie starych drzwi: – Mo-ja... sioo-o-oooh-oostra... po-trze-bu-je... me-dia-torrrrrr....a. I ja... róóóóównież... je-stemm... cie-kaw. Lu-dzi.

Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

Błysk pojawił się w ślepiach smoczycy, gdy usłyszała imię Wichrogłosu.

– Hy hy, widzę, że kierowaliśmy się podobnymi intencjami przy doborze imion. – Pomachała sobie łapą przed pyskiem. – Ja jestem ślepa i moje imię to odzwierciedla. No, może nie całkiem ślepa, bo sondą widzę jakieś kształty, ale i tak. U ciebie też jest podobnie, co nie?

Zamrugała ślepiami widocznie rozbawiona tym zbiegiem okoliczności. Lubiła takie smaczki w nazwach. Poza tym, to dobrze świadczyło o smoku, jeśli potrafił lekko podchodzić do nieodłącznych utrudnień towarzyszących mu w życiu.

– Uuu, do mediatora na pewno będzie potrzeba trochę więcej nauk niż jedna, ale nie ma niczego niemożliwego. Ja u-wiel-biam kulturę ludzi: to jak żyją i jak się ubierają. Ot, choćby na głowie noszę kapelusz, wedle najnowszej ludzkiej mody i próbuję mieszać niektóre ich tradycje z naszymi własnymi. Oczywiście, pomijając tą całą wojnę, którą z nimi mieliśmy i tych ich łowców smoków. Okropieństwo!

Pokręciła łbem zawiedziona.

– W każdym razie, zaczniemy może od czegoś prostego: jak się przedstawić. A to bardzo proste! "Saluton" to znaczy "Cześć"! A "Saluton, mi estas Blinda Justeco" oznacza "Cześć, ja jestem Ślepa Sprawiedliwość". Twoje imię by brzmiało... hmm... "Ventavoco", tak tłumacząc dosłownie. "Venta" to "wichrowy", a "voco" to "głos". Oczywiście, nie trzeba tłumaczyć swojego imienia, ale ja lubię, bo wtedy ludzie mogą docenić, jak ciekawie się zgrywa z moją ślepotą, he he.

Wichrogłos

[Ślepa Sprawiedliwość]

// innym czasem

Przybyła do Giganta, niosąc ze sobą kolejne zapisane tabliczki. Nie była to jeszcze pełna kronika – ta wymagała trochę więcej dopracowania i sprawdzenia przez Strażnika Gwiazd, a raczej już po prostu Strażnika. Smoczyca tymczasem przyniosła spisane spotkanie z duchem Sekretu Pustyni, który opowiedział jej o Pogromie Wolnych Stad. Tak też zatytuowaną historię, piastunka umieściła na jednej z półek wewnątrz Giganta, po czym sobie poszła i wróciła do codziennych zajęć.

// zt

[Ślepa Sprawiedliwość]

– O, a co to za bystrzachy tutaj przyszły?

Smoczyca akurat przecierała z kurzu tabliczki w gigancie, gdy spotkała w środku dwie młode Mgliste. Na łbie miała ekstrawagancki piracki kapelusz z bujnym pióropuszem.

– Czy chciałybyście dowiedzieć się czegoś ciekawego o naszej historii? A może chcecie nauczyć się czytać i pisać?

Smoczyca podrapała się po podbródku pazurem metalowej łapy. Po chwili namysłu zaraz otworzyła szerzej ślepia i podniosła palec w górę.

– Albo wiem! Może chciałybyście spróbować nauki nowego języka?

Verso Ffured

[Pojętny Kolec]

Verso przybył wraz z Ffured, choć musiał bardzo mocno spowolnić swoje kroki, aby ta bez dyskomfortu mogła utrzymać tempo. Kiedy dotarli na miejsce, przywitała ich smoczyca o bardzo osobliwym wyglądzie. Najbardziej w oczy rzucał się jej kapelusz, który jego zdaniem nie pasował do całego wyglądu Słonecznej.

Wystąpił na przód, aby przemówić do nieznajomej. – Przychodzimy tutaj aby zaczerpnąć nieco wiedzy, szczególnie języków. – spojrzał na swoją towarzyszkę i wdzięcznie położył łapę na jej głowie, mierzwiąc włoski. – Chciałbym nauczyć się najbardziej popularnych języków, które pomogłyby mi komunikować się z istotami zza bariery, w przyszłości planuję nieco pozwiedzać i chciałbym się odpowiednio przygotować. – posłał czarnej smoczycy ciepły uśmiech.

Ślepa Sprawiedliwość Ffured

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Uuu, to się doskonale składa, że się spotkaliśmy – Uśmiechnęła się i elegancko skinęła łbem. – Jestem Ślepa Sprawiedliwość, piastunka Słońca, autorka wielu dzieł w tym miejscu, pod mianem Sekcji Zwłok, a także, co najważniejsze, mistrzyni języka ludzi!

O tak! Wszak miała za sobą dziesiątki księżyców spędzonych na studiowaniu słowników, wiele wypraw do ludzkich krain, a także pierwszorzędny kontakt z człowiekiem, którego z resztą sama wychowała! No... część z tego może była lekko naciągana, ale i tak było tego na tyle dużo, że mogła mówić sprawnie jak człowiek z krwi i kości, nie licząc może drobnej wady wymowy, której z resztą nie uniknie żaden smoczy pysk.

– Daj mi kochana tuzin księżyców, może trochę więcej i nauczę cię języka tak dobrze, że dogadasz się z większością ludzi oraz z wieloma innymi rasami z południa i okolic. Tak co trzy dni myślę, że będzie najlepiej. Innym moim uczniom taka częstość nauk spokojnie wystarczyła.

Podrapała się po podbródku, zastanawiając się nad czymś przez chwilę.

– O, a przy okazji może dowiemy się czegoś ciekawego o tej rasie? – Smoczyca wyglądała na podekscytowaną samym faktem, że będzie mogła komuś przekazać trochę swojej wiedzy. – Powiedz mi, jakbyś miała okazję znaleźć się w społeczności ludzi, czy innych dwunogów, co jako pierwsze przykułoby twoją uwagę? Gdzie byś się udała, albo co byś chciała jako pierwsze zrobić?

Verso

[Pojętny Kolec]

Skrzywił się nieznacznie na przywitanie, nie dlatego, że z imieniem nieznajomej było coś nie tak. Westchnął cicho i wyszedł przed szereg – Jestem Pojętny Kolec – uśmiechnął się zdawkowo, nie umiał dobrze kłamać, ale miał tylko nadzieję, że słoneczna nie będzie drążyć tematu.
Nie spodziewał się, aby nauka była szybka. Bieg, lot czy pływanie te umiejętności były wręcz w genach, jedynie trzeba było przypomnieć swoim mięsniom co trzeba robić. Tutaj musiał wysilić swój umysł, co bardzo mu się podobało.

Verso usiadł grzecznie przed smoczycą i słuchał jej entuzjastycznej przemowy. Była na tyle żwawa, że zdecydowanie przykuwała uwagę. Zamyślił się przez chwilę nad poprawną odpowiedzią. – Sam nie wiem... Zapach, ich pewnie wygląd, są "dwunożni", my poruszamy się zazwyczaj na czterech kończynach. – odpowiedział po chwilli zastanowienia. – Gdybym spotkał taką istotę... Sam nawet nie wiem o co bym zapytał, może to zależy od okoliczności? Na pewno bym sie przywitał. – zaśmiał się delikatnie.

Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

Sekcja zaśmiała się w duchu, gdy zauważyła jak mało Pojętny Kolec wiedział o dwunogach. Będzie go czekało nie lada zaskoczenie, szczególnie gdy natrafi na jakąś większą społeczność niż niewielką grupę podróżników, czy samotny dom. Nawet wtedy pierwszy raz będzie mógł zobaczyć te wszystkie powszechne przedmioty dla dwunogów, które z kolei smoki trzymają w swoich grotach niczym skarby.

– Możesz powiedzieć "Saluton!" na proste przywitanie, albo "Bonan matenon!" jeśli chcesz być bardziej uprzejma i oficjalna. – Smoczyca posługiwała się słowami obcego języka równie lekko i łatwo jak smoczym. Co prawda, człowiek zauważyłby słaby smoczy akcent, którego przez samą budowę pyska nie dało się całkowicie pozbyć, ale dla Pojętnego Kolca pewnie nie widać było różnicy.

– Możesz przy okazji skinąć łbem, również w ramach uprzejmości. Ludzie i dwunogi ogółem mają mnóstwo mniejszych i większych gestów, z resztą podobnie jak my, ale nie polecam papugowania tego, co robią. Samo to, że my chodzimy na czterech łapach, a oni na dwóch, sprawia, że wzajemne naśladowanie gestów byłoby bardzo dziwne i niezręczne. Na przykład, gdybym była takim człowiekiem z tymi ich małymi rączkami, to trochę bałabym się podać dłoń smoku, który wystawi łapę w moją stronę. Jeszcze by mi ją zmiażdżył czy coś! Brrr. Z drugiej strony, jakby na przykład człowiek wpadł pomysł żeby spróbować przyjaźnie otrzeć się bokiem o nas, to nie wiem, chyba sobie rozdarł ubranie na co ostrzejszych łuskach. No i znowu, wyglądałoby to bardzo dziwnie, ha ha.

Smoczyca całkowicie się rozgadała, kręcąc w powietrzu kółka dłonią łapy, przechylając łeb z boku na bok i co jakiś czas śmiejąc się ze swoich własnych żartów, czy spostrzeżeń. Jeśli chodziło o dwunogi, a szczególnie o ludzi, mogła by o nich mówić bez końca. Była nimi całkowicie zafascynowana i z resztą nie bez powodu niemal zawsze miała na głowie jakiś kapelusz. (Nie, to wcale nie po to, żeby przykryć jej łysinę!)

– O, inne ważne słowa, które z pewnością ci się przydadzą, to "Ne batu!". To znaczy po prostu "nie bij". Wiesz. Nie każdy człowiek będzie przyjazny, jak zobaczy smoka. Na północ, albo na wschód od nas? Tam może, bo są przyzwyczajeni, że tu żyjemy. Na południe w miarę blisko pewnie też trochę, choć kilkadziesiąt księżyców temu mieliśmy z nimi dość dużą wojnę więc z tym może być gorzej. A ogółem im dalej na południe się udasz, tym z mniejszą przychylnością możesz się liczyć. Na bardzo dalekim południu, mało kto kiedykolwiek widział smoka! Jesteśmy dla nich trochę jak jakieś potwory z legend, co ich zjadają, kradną im złoto i tego typu rzeczy. Ja bym stawiała, ze smoki Równin nam tam wyrobiły taką okropną reputację. Na szczęście powolutku się to zmienia i kto wie, może jeszcze za twojego życia jakieś pierwsze podróże do Ludzkich Krain na południu nie będą już śmiertelnie niebezpieczne, tylko po prostu niebezpieczne, he he.

Verso

[Pojętny Kolec]

Verso wręcz wzdrygnął się na napływ potoku słów, ale było to przyjemne doświadczenie. Łaknął wiedzy, ale nie spodziewał się poznać ich zwyczaje czy kulturę. Był za to wdzięczny, same słowa czasem nie wystarczają, a gesty potrafią mieć podobną moc. Najpierw w myślach próbował powtórzyć tajemnicze słowa. – Saluton – powtórzył bez najmniejszego problemu, drugie było dość... Trudne. – Bonan Mae...Mata.... Matenon. Bonan Matenon.– próbował dostosować swój język. Miał wrażenie, że był sztywny i nie potrafił wydobyć odpowiedniego dźwięku aby nie brzmiał jak warknięcie.

Ocieranie się o nieznajomych było bardzo bliskim kontaktem, wręcz dla Verso nieco onieśmielającym. Co prawda nie miał szorstkich łusek, którymi mógłby kogokolwiek skrzywdzić. Jego ciało przypominało raczej gładką skórę, pozbawioną ochrony taka, jaką miały inne gady. Zastanowił się przez chwilę, jakby mógł wyrazić gest szacunku do dwunoga, który był nieco mniejszy i delikatny. Dotyk nie wchodził w grę, więc Verso wpadł na pewien pomysł. Połozył prawa łapę na piersi i pochylił łeb z delikatnym uśmiechem. – Czy taki ukłon byłby w porządku? – zapytał prostując się po chwili, czekając na odpowiedź nauczycielki.

Wojna z ludźmi, która miała miejsce na Wolnych obiła się o uszy młodemu smokowi, jednak nie znał wszystkich szczegółów. – Ne batu – powtórzył, słówko nie było trudne, samo w sobie było wystarczająco krótkie do zapamiętania, a sylaby nie stawiły w nim większego problemu. Chociaż praca języka i warg zdawała się trudna, to nie niemożliwa. Z cała pewnością przyda mu się ta wiedza w jego przyszłych wędrówkach. – Mam wrażenie, że mam na to za sztywny jęzor. – powiedział żartobliwie. – Prosze, opowiedz mi więcej o ich kulturze i zwyczajach. Nie chciałbym wyjść na buraka gdybym spotkał jakiegoś człowieka. – odpowiedział uprzejmie czekając na instrukcje nauczycielki.

Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Bonan Matenon – powtórzyła po młodym smoku Mgieł. Również jak on wykonała ukłon z prawą, metalową łapą położoną na piersi.

– Ukłon wręcz godzien arystokracji, no no! – Sekcja była zachwycona tym, jak młody szybko łapał wiedzę. Również i tym, jak potrafił samemu wymyślać nowe rzeczy. To mu z pewnością pomoże, by się dostosować do zupełnie innego środowiska, jakim była ludzka społeczność.

– Hmm... może mam na to jakąś miksturę... – powiedziała w zastanowieniu, myśląc nad specyfikiem rozluźniającym język. – O! Chociaż w sumie to tak naprawdę wystarczy tylko dobry trening. Polecam wziąć coś lepkiego i gęstego, jak na przykład świeży pasztet, zmielone orzechy, albo dżem owocowy, i posmarować sobie pysk o tu tu, przy wargach. – Pokazała pazurem całą część pyska przy linii warg, od czubka nosa i podbródka, aż po początek policzka, po obu stronach. – I potem spróbuj zlizać całość najdokładniej jak potrafisz. To zaskakująco dobry trening, jeśli chcesz poprawić nieco swoją wymowę.

Ćwiczenie to było zabawne, a przede wszystkim smaczne. Od razu to jakaś nagroda, jak się uda wszystko zlizać, ha ha.

– A kultura ludzi, och, gdzie by tu zacząć. Hmm hmm. – Podrapała się pazurem po podbródku. – Można powiedzieć, że najważniejszą rzeczą w życiu człowieka, jest jego Domo. To jak nasza grota, tylko oni ją budują. Z drewna, z kamienia, z innych rzeczy też! No i przez to, że oni te domy budują, są one dla nich znacznie ważniejsze, niż groty dla nas. No bo wiesz, jak u nas grota się zawali, to trudno, znajdziesz sobie nową. A jak człowiekowi dom runie, to jest to nieszczęście dla całej społeczności! Dlatego nie polecam na przykład lądować im na dachach, na szczycie ich budowli, bo one nie są przystosowane do takich ciężarów jak smoki. Jeszcze taki dach runie i wtedy to lepiej po prostu zwiewać, zanim rozgniewani ludzie rzucą się na ciebie z dzidami, jak na jakiegoś drapieżnika ha ha!

W jednym mieście, w którym była, wręcz panował zakaz latania. Do tego te wszystkie domy były tak ciasno zbudowane, że i tak ciężko by było gdziekolwiek rozprostować skrzydła, nie mówiąc już o bezpiecznym lądowaniu.

Verso