Podnóże Skał

[Siewca Gór]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Nadal dziwnie mu było w Wolnych Stadach. Czuł się nieco oderwany od stada oraz smoków zamieszkujących te krainy. Może problem leżał w tym, że tylko polował? Nie, nie... przecież spotkał się nawet z przywódcą by zdobyć od niego jakieś zadania.
  Zmarszczył brwi idąc tak przez Bliźniacze Skały aż nie dotarł do Podnóża Skał. Wątroba szybowała nad nim i rozglądała się leniwie po okolicy. Wyjątkowo nie szukała niczego do jedzenia, ale też nie chciała zostawiać Ramziego samego.
  
  Być może celowo spacerowali tym miejsce bo mieli nadzieję kogoś spotkać?

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Spacer od czasu do czasu nie zaszkodzi, a musiałem przyznać, że ostatnio się nieźle zasiedziałem w Słońcu.... Ciekawe czemu. Wybrałem się więc na Wspólne, tym razem za dnia, żeby nie kusić losu kolejnym zbłąkanym smokiem...
    Wtem dostrzegłem... orłosępa? Na Wspólnych? Czyli to musiał być czyjś kompan. Ah, kolejne przypadkowe spotkanie na Wspólnych, zabawne. Ruszyłem w kierunku podnóża Bliźniaczych Skał, bo tam najpewniej znajdował się owy smok. Być może obcy, bo nie widziałem do tej pory nikogo z orłosępem.
    Chciałem już wyjść z krzaków, ale wtedy poczułem, że jest to smok z Mgieł! Dawno ich nie widziałem. Do tego wyglądał na znanego mi członka... Postanowiłem zostać, aby zobaczyć, czy przypadkiem nie przyszli tu szukając pożywienia; nie byłem pewien czy wszyscy wiedzą, że nie ma tu zwierzyny, a nuż coś znajdą... chyba.

Urok Milczenia

[Siewca Gór]

Szedł i tak wolnym tempem więc Wątroba spokojnie nad nim krążyła obserwując okolicę. I to właśnie ona wypatrzyła smoka który schował się w krzakach. Ciekawe czemu? Może chciał napaść nieświadomego samca i... no właśnie co. Zabić, okraść, podglądać? Kiedy przekazała to Urokowi ten uniósł brew i odchrząknął jeszcze bardziej zwalniając.
– Zamierzasz mnie napaść czy tylko podglądać?
odezwał się w końcu z lekkim ukłuciem irytacji. Dał mu chwilę by wylazł z krzaków.

Wątroba krążyła teraz centralnie nad krzewami w których siedział Słoneczny. Nie skrzeczała ani nic z tych rzeczy po prostu kołowała obserwując kolejne poczynania smoka.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Wzdrygnąłem się, słysząc jego głos, a potem spojrzałem w górę. No tak, miał kompana, dosyć czujnego.... Wyszedłem więc spokojnie z krzaków, kiwając mu głową.
    — Po prostu nie chciałem... przeszkadzać — zacząłem. — Nie mam ogółem w zwyczaju napadać na smoki. Czajka tudzież Ślad Chmur, przy okazji — dodałem. — Spacer czy może polowanie? — zagadnąłem, patrząc w górę na kompana. Zabawne jakby pomyślał, że to ja nie wiem że tu nie ma zwierzyny.

Urok Milczenia

[Siewca Gór]

Kiedy samiec wyszedł z ukrycia Wątroba przestała nad nim krążyć jakby popsuł jej zabawę. Kompan zrobił jeszcze dwa kółka nad Ramzym po czym wzbił się wyżej by móc obserwować szerszy teren. Może znów wypatrzy jakiegoś smoka? Z kolei Mglisty zatrzymał się już zupełnie i wygiął szyję w bok tak by móc spojrzeć swoimi szarymi ślepiami na Słonecznego. Na początku badawczo kiedy ten wyznał swoje zamiary, a następnie z lekkim rozbawieniem słysząc pytanie.
– A już myślałem, że wpadłem ci w oko. No cóż.
zażartował wypowiadając te słowa dość niskim tonem i ze spokojem, wzruszył barkiem. Ruszył dalej przed siebie, powoli.
– Spacer, przecież tu nie ma zwierzyny. Dołączysz?
zapytał niespodziewanie, leniwie. Jego wzrok znów padł na chwilę na Czajkę mimo, że już powoli szedł.
– Urok Milczenia.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Uśmiechnąłem się lekko na jego słowa, po czym dokładniej mu się przyjrzałem... Hm.. Wyglądał całkiem dobrze, to musiałem przyznać, ale nie mój typ; zresztą i tak by nie wyszło.
    — Brzydki nie jesteś, ale wybacz, jestem zajęty — powiedziałem, z lekko teatralnym zawodem w głosie. Więc wiedział, że nie ma tu zwierząt.
    Na jego propozycję skinąłem głową, a słysząc imię... spojrzałem badawczo. Hm, nie powiedział pierwszego...
    — Więc... nie jesteś zbyt rozmowny, hm? — zagadnąłem idąc obok; nie za blisko, żeby sobie nie myślał, ale nie jakoś daleko – nie mam po co się go obawiać.

Urok Milczenia

[Siewca Gór]

Nie skomentował już uśmiechu czajki, ale dało mu to do myślenia. Jeśli ktoś na żart czy komplement nie reagował atakiem to znaczy, że można się było z nim dogadać. Słysząc z kolei odpowiedź wypuścił powietrze nosem w geście rozbawienia uśmiechając się znów pod nosem i kręcąc lekko łbem.
– Nie mam czego ci wybaczać Czajko i jak dla mnie wyglądasz na całkiem wolnego.
kontynuował żart zerkając teraz na łapy drugiego samca. Dobry suchar nie był zły, a przecież Czajka nie miał na sobie łańcuchów czy pęt, prawda?
Szli sobie spokojnie. Ramzy specjalnie jakoś nawet nie zerkał na swojego rozmówcę, wyglądało na to, że nie był jakiś uważny czy zaalarmowany obecnością smoka z innego stada. To chyba dobrze.
– Kazali wybrać mi imię więc wybrałem, nie doszukiwałbym się w nim drugiego dna.
wzruszył barkiem i spojrzał kątem oka na Czajkę jednocześnie lekko unosząc jedną z brwi
– A ty zostawiasz "ślad z chmur" kiedy przechodzisz?

Czajka

[Świat zza Chmur]

    Kiedy powiedział – w jego mniemaniu zabawny – żart, przyjąłem go z kamienną miną. Ah, nawiązanie do niewolnictwa, tak... Skinąłem po chwili głową, nie komentując tego.
    W kwestii kolejnego zagadnienia, spojrzałem na niego nieco uważniej. Hm... Po prostu wybrał i nie doszukiwałby się drugiego dna... okej.
    — Czyli wybrałeś jakieś przypadkowe słowa? To dobra okazja aby wybrać coś, co może ciebie opisać — powiedziałem, a po chwili na krótko się zaśmiałem na jego pytanie. — Dosłownie nie, ale... w przenośni tak. A dokładniej, ja jestem takim śladem chmur. Każde miejsce które odwiedziłem, wszystko czego doświadczyłem, jest taką pojedynczą chmurką, a ja wytyczam przez nie szlak swojej podróży, a po mnie zostaje tam ślad. Zatrzymałem się tu i pewnie już zostanę na Wolnych, ale chciałem aby to imię oddawało moją podróżniczą przeszłość — wyjaśniłem, choć może niepotrzebnie, wszak nie pytał się o to jednoznacznie, ale najwyżej zanudzę go niepotrzebną wiedzą.

Urok Milczenia

[Siewca Gór]

Uniósł lekko brew jakby w zdziwieniu, ale kiedy usłyszał krótki śmiech Czajki rozluźnił się nieco. Już się bał, że samiec będzie chciał mu dawać wykład z tego jak złym było olanie swojego fałszywego imienia. Ah, widać nie wszystkie smoki tak to postrzegały. Chociaż z drugiej strony nawet takie fałszywe miano mogło mieć jakieś znaczenie. Ramzy był jednak prostolinijny jeśli o to chodziło. Po co się wysilać nad czymś tak błahym.
– Wolałbym zostać opisany poprzez swoje czyny i zapoznanie ze mną, nie przez nazwę jaką noszę. To brzmi trochę jak uprzedmiotowienie kogoś, nie sądzisz?
Ah... a już się cieszył, że Czajka nie drąży, a sam zaczął. Cudownie. Czemu nie potrafił się gryźć w język? Wysłuchał jednak uważnie opowieści o życiu i imieniu drugiego samca.
– Nie spodziewałem się, że odkryjesz dla mnie aż tyle z siebie. Dziękuje.
odparł kulturalnie i skinął lekko łba
– To jednocześnie trochę smutne, że ktoś taki postanowił osiąść..

Czajka

[Świat zza Chmur]

    Uprzedmiotowienie kogoś poprzez imię... Zamilkłem na chwilę, zamyślając się. Powiedzieć prawdę czy półprawdę...? Nie znam go, nie wiem jak zareaguje, a moja szczera opinia niektórych poza Stadami szokowała, więc... spróbujmy tak:
    — Jeżeli ktoś ci nadał takie miano, to wtedy można to tak zakwalifikować. Moi rodzice widzieli we mnie tylko czajkę, na ten przykład. Czyż to nie smutne? — Wysiliłem się na uśmiech, aby nadać wypowiedzi nieco lekki ton, mimo wszystko. — Jeżeli sam sobie jakieś wybierzesz, to najwidoczniej oznacza to, że tak siebie widzisz. Zresztą zawsze może to być... dobre pierwsze wrażenie — dodałem, znów z lekkim uśmiechem.
    W przypadku drugiej sprawy, zaśmiałem się cicho.
    — Wyjaśniłem po prostu imię — zacząłem. — Nie jest to aż tak smutne. I tak bym musiał gdzieś zostać, a Wolne Stada to całkiem dobre miejsce. Dosyć już widziałem świata, trochę mi się przejadły te wszystkie królestwa i wioski. Poza tym nie znam aż tak dobrze okolic Wolnych, więc dalej mam co zwiedzać i poznawać. Różnica jest taka, że teraz mam dokąd wracać. — I do kogo.

Urok Milczenia

[Siewca Gór]

Zastanowił się chwilę i uśmiechnął pod nosem kiwając łbem
– Ok, tu mnie masz. Zostałem jakoś nazwany przy narodzinach i po prostu przywykłem. Później przybyłem tu i kazali mi na nowo się nazwać. Uznałem, że to głupie.
wzruszył barkiem, ale zgodził się uprzednio z Czajką. Potrafił przyznać się do błędu bądź zmienić zdanie. Ale czy będzie to rozpamiętywał? Raczej nie.
Szedł wyprostowany (na smoczy sposób) i spojrzał na samca z ukosa, widząc jego uśmiech przymknął ślepia i sam się uśmiechnął tylko bardziej zaczepnie, nie szeroko czy szczerze. Kiwnął łbem.
– Czyli oblałem, hm?
rzucił podpuszczając Czajkę by powiedział co o nim sądził, o nim i jego imieniu – pierwsze wrażenia.

Słysząc teraz cichy śmiech uniósł wargi po lewej stronie pyska by pokazać nieco zębów w kolejnym uśmieszku.
– Ktoś tu się porządnie zakochał. Tylko wielka miłość uskrzydla i zakłada kajdany zarazem.
powiedział żartobliwie komentując wypowiedź samca.
– Ale to już wiemy, dość dokładnie zaznaczyłeś iż jesteś zajęty.
dodał niższym tonem patrząc teraz w dal półprzymkniętymi ślepiami.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Uśmiechnąłem się lekko. Łatwo zapomnieć, że imię samo w sobie uprzedmiotowieniem kogoś; prostym sposobem na późniejsze określanie kogoś; nawet w kwestii czynów czy zapoznania dalej będzie sprowadzany do „Uroków Milczenia” – nie ucieknie się przed zaszufladkowaniem, nawet tak najprostszym.
    Słysząc jego pytanie, nieco się zdziwiłem. Pewnie się droczył, chociaż... mogę w to pójść.
    — Powiedzmy, że nie. Za wcześnie na opinię, a pierwsze wrażenia... wolę zachować dla siebie — odparłem, nieco się przy tym uśmiechając. Nie dostanie od razu tego, na co liczył.
    Nieco się skrzywiłem, kiedy wspomniał o kajdanach. Stosował nieprzyjemne porównania... Przekrzywiłem głowę, kiedy powiedział ostatnie słowa. Oh? Żałował?
    — Nie tylko. Te ziemie są prawie jak raj na ziemi. Dużo zwierzyny, cudowna okolica, boska opatrzność, spokój, brak podatków... Dla kilku zasad których trzeba przestrzegać, warto tu zostać — powiedziałem. — Może to przez tutejszą sielankę i myśli o zostaniu byłem w stanie kogoś znaleźć — dodałem. — Choć... nie powiedziałbym, że zakłada kajdany — dokończyłem, nieco ciszej, również patrząc gdzieś w dal.

Urok Milczenia

[Siewca Gór]

Zaśmiał się nisko słysząc jego odpowiedź i pokręcił łbem. No proszę, kto by pomyślał, że jego rozmówca będzie aż tak tajemniczy. Ale niech mu będzie, to było urocze na swój sposób. Nie chcąc ciągnąć go dalej za język skupili się na drugim temacie ich rozmów podczas tej zimowej przechadzki.

Skinął mu kilka razy łbem patrząc przed siebie. Nadal szedł wyprostowany i uśmiechał się co jakiś czas. Tak, tak, tym właśnie były Wolne tereny. Obfitość jedzenia i mnogość okazji. Jakżeby nie chcieć tu zostać. Już miał się zaśmiać zamiast tego jednak spojrzał kątem oka na Czajkę i uniósł nieco zawadiacko brew. Oh?
– Czyli jeśli przyparłbym cię teraz do skał nie czułbyś się nie fair wobec swojego partnera?
zagaił jakby pytał o pozwolenie na skosztowanie czyjegoś kawałka mięsa. Znów patrzył niewinnie w dal jakby celowo ignorują spojrzenie jakie mógłby mu posłać Czajka.

• Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Szliśmy sobie spokojnie, ja tam gderałem swoje rzeczy. Jednakże kiedy skończyłem mówić, on... chwila, że co? Zatrzymałem się, patrząc na niego wyraźnie zaskoczony. Ale o co mu chodziło? Skąd wysnuł ten wniosek...?
    — Um... Nie rozumiem czemu tak uważasz — odparłem poważnie, choć nieco niepewnie. — Nie pozwoliłbym na to, to najważniejsze — dodałem po chwili, patrząc na niego uważnie. Nie żebym uważał go za zagrożenie, ale... mimo wszystko go nie znałem, a jego pytanie było dosyć zaskakujące.

Urok Milczenia

[Siewca Gór]

– Powiedziałeś, że związek nie zakłada kajdan czyli jesteś wolny. Skoro jesteś wolny... muszę dalej tłumaczyć swój tok rozumowania?
westchnął widząc, że jednak nic tego nie będzie. Cóż, mogło być zabawnie, ale nie lubił babrać się w takich rzeczach. Później byłyby pytania, żądania, obietnice... skoro więc źle zrozumiał samca to postanowił się wycofać i nie tracić swojego czasu.
Zatrzymał się nagle i posłał mu uśmiech
– Bo jeszcze nie wiesz, że mógłbyś prosić o więcej. Ale szanuję jednak twoje słowa i życzę ci zatem miłego dnia Chmurko. Oby deszcz wam nigdy nie zepsuł dobrej pogody.
powiedział lekko, nieco tajemniczo i przeciągnął się nieznacznie zanim nie rozpostarł skrzydeł. I tak się tu 'zasiedzieli', a on miał ruszyć na polowanie...

/ zt Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Um. Faktycznie jak tak przedstawił sprawę, zaczynałem rozumieć jego... zachowanie; zrobiło mi się trochę głupio, że ot tak palnąłem o kajdanach bez zastanowienia się, że ktoś nie potraktuje tego tak... dosłownie. Nie odezwałem się, nie chcąc bardziej komplikować tej sprawy...
    — Um, nie zamierzam prosić o więcej. Wystarczy mi mój partner. Zresztą źle bym się czuł... Ale tak, tobie również miłego dnia, Uroku — powiedziałem nieco niepewnie, kierując się w swoją stronę. Dość... bezpośredni smok.

Urok Milczenia
//zt

[Odebrany Oddech]

– Wracaj tu! Ale już, ty kupo piór! – wrzasnęła, rzucając się biegiem przez polanę z taką determinacją, jakby goniła złodzieja stulecia. Choć głos miała podniesiony, to nie krył w sobie prawdziwego gniewu – raczej tę znajomą nutę irytacji podszytej rozbawieniem, zarezerwowaną tylko dla jednego konkretnego ptaka. Oczywiście, że Nex znów coś zwinął. I oczywiście, że musiał to być akurat ten przedmiot. Błyskotka nad błyskotkami – jej ukochana, lśniąca w słońcu złota korona z szafirem, którą sama podprowadziła ze skarbca stada i z dumą ukryła w swoim składziku. A teraz ten pierzasty złodziej leciał z nią w dziobie jakby miał zamiar zakładać królewski dwór.
– No oddaj żeś! Tobie nie będzie pasować, za żółty już jesteś! – zawołała z szelmowskim uśmieszkiem na pysku, łypiąc w górę za lecącym kompanem. Nex leciał nisko, niemal prowokując ją do dalszego biegu, zniżając się i trzepocząc skrzydłami z tym swoim bezczelnym wdziękiem. Znała ten jego ton zabawy – drażnił się z nią z rozmysłem, jak zawsze. Ale ona nie zamierzała dać mu satysfakcji. Biegła dalej z zadziornie uniesionym łbem, z ogonem smagającym powietrze. Zdecydowanie miała zamiar go dopaść. Bo jeśli ktoś miał wyglądać zjawiskowo w tej koronie – to tylko ona. On? Miernie.

Dolina Paproci

[Dolina Paproci]

Wracał akurat z wyprawy, zebrał całkiem sporo ziół i mięsa, to też był zadowolony z łowów. Jego kompani byli już zmęczeni, ale wykonali kawał dobrej roboty, dlatego Uzdrowiciel poczęstował ich zbiorami. Dla jednorożca znalazło się kilka dorodnych jagód, zaś mantykorze rzucił kawałek mięsa. Oba zwierzaki były zadowolone z łakoci, co wywołało we Friren lekki uśmiech. Do jego czułego nosa dotarł znajomy zapach, a następnie trzepot skrzydeł i bieg smoka. Już wiedział, że za chwilę spotka się z Tanką. Ta jeszcze nie widziała go w nowej odsłonie, choć nie specjalnie się tym chwalił.
Słyszał jak się zbliża wraz ze swoim kompanem. Wyprostował się i zmarszczył nos nie bardzo wiedząc, czy smoczyca droczy się ze swoim zwierzęciem, czy też ten coś nabroił i próbuje mu wymierzyć reprymendę. Sięgnął do źródła aby stworzyć pajęczą sieć, grubą na smoczy palec i lepką bardziej niz miód. Siatka była uformowana tak, aby ptaszysko w nia wpadło ale nie zrobiło sobie krzywdy.
– Złodziejaszek, he? –mruknął widząc, że trzyma coś co na pewno nie należało do kompana.

Odebrany Oddech

[Odebrany Oddech]

Cholera, znowu wzniósł się wyżej. Przewróciła oczami z rezygnacją, zatrzymując się z łapami rozstawionymi szeroko. Tam to już nawet nie ma co próbować doskoczyć – nie była aż tak dobra w skakaniu, a Nex dobrze o tym wiedział. Już miała go znowu wykląć od wszystkich piór i błyskotek świata, kiedy jej uwagę przyciągnął ruch ponad koronami drzew. Coś musnęło powietrze… siatka? Uniosła łeb, śledząc oczami jak coś przezroczystego, lecz gęstego, oplata pierzaste ciało jej kompana. Zaskrzeczał niezadowolony, wyraźnie szarpiąc się i klejąc do pułapki. Uśmiech sam wypłynął jej na pysk – szeroki, złośliwy, usatysfakcjonowany.
– Dobrze ci tak, ptasi móżdżku! – zawołała radośnie, aż tupnęła łapą o ziemię, nie ukrywając satysfakcji. Stojąc w miejscu, oddychała głęboko, próbując złapać oddech po gonitwie. Ale w tej samej chwili coś się zmieniło. Zapach. Znajomy, aż zbyt znajomy, uderzył w nozdrza i wybił jej myśli z rytmu. Odwróciła głowę, powoli, ostrożnie, a łapy same cofnęły się pół kroku, zanim nagle znieruchomiała.
Usiadła ciężko na ziemi, nie spuszczając wzroku z postaci przed sobą. Szok wręcz wymalował się na jej pysku. Wyglądała, jakby przed nią stanęła sama Nytba we własnej łusce. Ten zapach. Ta obecność… tak znajoma, a jednak zgrzytająca z jej wspomnieniami. Pachniała jak Frieren. Wyglądała jak Frieren. Ale była większa. Zbyt duża. Zbyt... męska?
Przekrzywiła łeb i zmrużyła ślepia, kompletnie zdezorientowana.
– Co do cholery...? – wymamrotała bardziej do siebie niż kogokolwiek. Jakby mózg próbował połączyć fragmenty układanki, która nie miała prawa istnieć.


Dolina Paproci

[Dolina Paproci]

Friren nie zareagował na reakcję Tanki, po prostu oplótł pajęczą siecią zwierzę tak, aby w trakcie szamotaniny nie połamało sobie skrzydeł. Opuścił ciało burzoptaka powoli, w podobny sposób jakby robił to pająk, a sam podszedł do zwierzęcia i zabrał błyskotkę. Obejrzał ją obracając w łapie, zbędne świecidełka przypominały mu o Yamim, który nakładał na siebie warstwy zbędnego materiału wyglądając przy tym jak kogut z doczepionym pawim ogonem. Na szczęście Oddech preferowała biżuterię, która podkreślała jej urok, a nie zasłaniała, choć diadem wydawał się już zbyt... krzykliwy. podszedł do smoczycy i nałożył jej koronę na głowę, a w tym samym momencie madara zniknęła, uwalniając jej kompana. – Tak, tak. To ja, Friren, trochę się zmieniło. – westchnął zaczynając nabierać wprawy w tłumaczeniu tego kim się stał.
– Może darujmy sobie pytania "dlaczego". Po prostu chciałem, ni mniej ni więcej. Pewnie będziesz potrzebowała sporo czasu żeby się z tym oswoić, ale to w porządku. Oczywiście, o ile zaakceptujesz tę decyzję, cokolwiek postanowisz uszanuję to. – powiedział to tonem jakby recytował formułke, znużonym głosem do bólu obojętnym. Na chwilę zawiesił wzrok na smoczycy i uśmiechnął się lekko. – Jak Ty się czujesz? Dawno się nie widzieliśmy, Tanka. – zapytał łagodnie i ciepło.

Odebrany Oddech

[Odebrany Oddech]

Siedziała przez krótką chwilę w bezruchu, jakby umysł próbował dogonić to, co widziały oczy. Coś w postawie, ruchach... wszystko krzyczało znajomością, a jednak ciężko było jej w pełni połączyć to z nową rzeczywistością. Długoletnia przyjaciółka, powierniczka i sojuszniczka – a teraz ktoś, kto górował nad nią nie tylko emocjonalnie, lecz także fizycznie. Drgnęła dopiero, gdy delikatnie, niemal z czułością, poczuła jak samiec nakłada na jej głowę koronę. To był gest znajomy, ich wspólny teatr – ale dziś brzmiał inaczej.
Kiwnęła łbem powoli, z wolna przetrawiając usłyszane wyjaśnienie. Ruch był niemal niepewny, jakby łapała równowagę po raz pierwszy. Nie miała problemu z samą przemianą, nie czuła odrazy czy lęku – raczej oszołomienie, że musiała na nowo przyzwyczaić się do osoby, którą przecież znała tak dobrze. Uniosła nieco spojrzenie, zmuszona pierwszy raz w życiu zadrzeć łeb, by objąć jego pysk wzrokiem.
– To prawda... minęło trochę czasu – odezwała się w końcu, głosem cichszym niż zazwyczaj, spokojnym.
– Jest już dobrze? A przynajmniej lepiej. Zdaje się, że w końcu moje emocje się ustabilizowały – dodała, choć ostrożnie, jakby nie chciała zapeszyć. Odchrząknęła, czując niepotrzebne drżenie w gardle, po czym zdjęła koronę z głowy. Bez słowa podała ją Kundzie, unosząc lekko brew w stronę Nexa, by upewnić się, że ten wie, że czas na powrót. Dość wrażeń na dzisiaj – grota wydawała się nagle całkiem przytulna.

Dolina Paproci