Lazurowe Jeziorko

[Lwia Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Poruszyła się, wygodniej ułożyła skrzydła. Zwróciła spojrzenie złotych ślepi na Ymira. Mógł dostrzec w nich tajemnicze błyski.
– Dobrze – zgodziła się, od razu przystępując do objaśniania. – Na tych terenach rządzą trzy stada. Cień, do którego należysz, przewodzony przez Uśmiech Cienia. Ogień, któremu przewodzi Runa Ognia. I Życie, dowodzone przez Złudzenie Życia, mego ojca.
Zamilkła na chwilę, ale nie spuszczała wzroku z Cienistego.
– Teraz ja mam do ciebie pytanie. Nie pochodzisz stąd – to nie było pytanie, raczej stwierdzony fakt. – Gdzie mieszkałeś wcześniej?
Młodą niezwykle ciekawił świat za barierą. Wiedziała już co nieco o Równinnych i ich okrucieństwie, ale nie znała nikogo, kto potrafiłby powiedzieć o tym innym życiu więcej. Czy na zewnątrz żyją jedynie Równinni? Tego nikt spod bariery nie wiedział. A przynajmniej tak jej się wydawało.

[Migotliwa Aura]

Nad lazurowe jeziorko przybyła Lśniąca. W zasadzie dopiero co poznawała tereny i to miejsce było jednym z pierwszych, jakie zobaczyła na terenach wspólnych. Nic więc dziwnego, że przysiadła zafascynowana widokiem, aby przyjrzeć się temu wspaniałemu krajobrazowi nieco lepiej. Potrzebowała się wyciszyć i skupić na wszystkim, co przyda się jej w kolejnych księżycach życia. A skończył się czas beztroski. W końcu na jej barkach niedługo spocznie bardzo poważne zadanie, jakim było leczenie innych smoków.

[Lwia Łuska]

Niestety młodej kleryczce nie było dane konteplować w samotności. Lwia zaalarmowana krokami w chrzęszczącym śniegu, szybko odwróciła głowę w stronę nadchodzącej. Wyczuła od nieznajomej woń Cienia.
Adeptka podeszła wolno do białołuskiej, cicho stawiając kroki. Zatrzymała się dopiero w odległości dziesięciu szponów od Iluminacji za jej plecami. Odchrząknęła głośno, dopiero teraz odkrywając swoją obecność.
– Co tu robisz, Cienista? – spytała neutralnym tonem głosu, niewyrażającym ani przyjaznego, ani agresywnego nastawienia.

[Azyl Zabłąkanych]

Dwóm młodym Adeptkom nie było dane rozmawiać w samotności. Wiedziona chęcią wycieczki nad tereny, w których okolicach dość często bywała, Wierna zbliżała się powoli do Błękitnej Skały. Wdychając zimne, zimowe powietrze w płuca, cieszyła się, iż nadal panuje zima – lubiła tę porę roku, poza tym była jedną z tych, którzy narodzili się w Porze Białej Ziemi.
Powoli skręciła nad Lazurowe Jeziorko. W pierwszej chwili nie zauważyła dwóch czających się tutaj smoczyc – i dopiero po dłuższe chwili, gdy zbliżyła się do nich na dość bliską odległość, przykuły jej uwagę.
Zwolniła, nagle niepewna. Może po prostu zawróci? Wyglądało na to, że rozmawiają, a Ognista zdecydowanie nie miała ochoty wtrącać się w czyjeś dyskusje. Poza tym, wszystkie trzy pochodziły z zupełnie różnych stad, które nie cieszyły się zbyt wielką wzajemną sympatią!
W końcu jednak przeczucie zwyciężyło. Powoli zbliżyła się do samic, na powitanie kiwając łbem. Uspokoiła się już.
– Witajcie – odezwała się. Tak jak zwykle, mówiła cicho, łagodnie, być może nawet nieco melancholijnie, spoglądając spokojnie na swe nowe towarzyszki.

[Migotliwa Aura]

Lekko się wzdrygnęła. Spojrzała krwistoczerwonymi oczami na przybyszkę ze zdumieniem, bo w końcu jej nie usłyszała! Ale co się dziwić, skoro zapatrzyła się w ten piękny krajobraz. Potem szybko się zreflektowała i uśmiechnęła się przyjaźnie do białej smoczycy.
– Jestem Lśniąca Łuska.
Przedstawiła się, bo ostatnio zapominała o tym prostym geście. Niedawno więc przyrzekła sobie, że rozmowę jeśli ma już zaczynać, to od przedstawienia się. Potem do nich doszła jeszcze jedna smoczyca. Pachniała siarką. Ale na jej widok albinoska także się uśmiechnęła. No proszę, przybyła w miejsce, by trochę porozmyślać, a tu taka okazja. Może...może któraś z nich?
-W sumie to szukam kogoś, kto mógłby nauczyć mnie podstaw walki magią. Pomimo mojej profesji i tak muszę znać podstawy używania magii w walce.
Powiedziała bez cienia lęku, po czym spojrzała to na jedną, to na drugą. Czy któraś jej pomoże?

[Azyl Zabłąkanych]

Słuchała ciekawie, jak biała smoczyca odzywa się. A więc, Lśniąca...
Przyglądała się obu białym samiczkom. Nie spotykała wiele przedstawicieli tej barwy, więc była całkiem mile zaskoczona, teraz mając okazję poznać aż dwójkę. Szybko jednak zorientowała się, iż Cienista nie była zwyczajną, śnieżnobiałą Adeptką – zaglądając w jej ślepia i napotykając krwistą czerwień, szybko przekonała się o jej albinizmie.
– Wierna Łuska – odezwała się, nie pozostając dłużną. Poza tym, tak po prostu wypadało, prawda?
Przysiadła na ziemi, słysząc kolejne słowa młodszej od niej nieco skrajnej, a na jej pysku majaczył powoli rozszerzający się uśmieszek.
– Tak się składa, że całkiem niedawno pozytywnie przeszłam test na dorosłą rangę – roześmiała się cicho i delikatnie, schylając łeb, a potem z sympatią w ślepiach i delikatnym uśmiechem spoglądając na młodą. – I zostanę Czarodziejką – dokończyła, w ten łagodny, miły sposób rozweselona zaistniałą sytuacją. Oczywiście, to miało oznaczać potwierdzenie!
Co prawda, za Cieniem zdecydowanie nie przepadała, ale... co jej szkodzi...?
Zerknęła na starszą od nich smoczycę, niepewna, czy ona również chce brać udział w tej lekcji.

[Lwia Łuska]

Nim zdążyła odpowiedzieć, dołączyła do nich kolejna Adeptka, tym razem z Ognia. Robiła się tutaj jakaś mieszanka międzystadna!
– Lwia Łuska – przedstawiła się.
Zerknęła na Lśniącą. Niestety nie zdążyła nawet dokończyć podstawowej nauki magii, a co dopiero nią atakować! Niestety pod tym względem nie mogła pomóc Kleryczce.
– Przykro mi. Dopiero zaczęłam uczyć się podstaw magii. W tym niestety nie mogę ci pomóc – rzekła.

[Migotliwa Aura]

Pokiwała ze zrozumieniem główką na słowa Lwiej i przechyliła lekko łeb na bok.
– Nie martw się, pewnie i tak koniec końców się nauczysz!
Oznajmiła z lekkim śmiechem, po czym spojrzała na swoją wybawicielkę czerwonymi ślepiami z uśmiechem majaczącym na pyszczku.
– Jej! To gratulacje! Wiesz jak już miano obierzesz wraz z rangą czarodziejki?
Zapytała szczerze zainteresowana tym, co powie Wierna Łuska. Ona w sumie też chciałaby już przejść swój test i móc leczyć inne smoki. Ale...ale była jeszcze zbyt młoda, aby w ogóle cokolwiek zrobić w tej kwestii.
– A, a...nauczysz mnie tej magii?
Zagadnęła zaraz szybko, bo znów zapomniała o najważniejszej kwestii. Nauce!

[Azyl Zabłąkanych]

A więc, Lwia i Lśniąca. Charakterystyczne imiona, dość łatwe do zapamiętania, szybko utkwiły w jej łbie.
– Wiem – odrzekła jedynie na pytanie Cienistej, uśmiechając się tajemniczo. Na razie nie widziała potrzeby, aby zdradzać im więcej.
Na kolejne zaś odpowiedziała jedynie skinięciem łba. Potwierdziła chęć nauczenia ją magii wspominając już o zostaniu czarodziejką – w takim razie było oczywistym, iż posiada odpowiednie umiejętności! Poza tym, jak mogła jej odmówić, skoro maddara była jej największą radością i to właśnie jej zdecydowała się poświęcić życie? Grzechem byłoby nie przekazać jej wiedzy dalej, w kolejne dłonie.
– W takim razie to ja mogę pomóc tobie, Lwia Łusko – powiedziała głosem, który swoją tonacją przypominał niemal szept. – Jeżeli chcesz, możesz brać udział w tej nauce razem z Lśniącą – powiedziała.
Owinęła ogon wokół swoich łap, a krótkie, lecz szerokie skrzydła przycisnęła mocniej do smukłego ciałka.
– W takim razie, nie przedłużajmy. – Wzrok jaskrawych, błękitnych ślepi z jasną źrenicą spoczął na Cienistej. – Powiedz mi, domyślasz się, jakie rodzaje obron i ataków rozróżniamy w maddarze?
Na razie zwracała się jedynie do młodszej Adeptki, jednak jeżeli przedstawicielka Życia będzie chciała uczestniczyć w tej nauce, nic nie broniło jej również odpowiedzieć.

[Migotliwa Aura]

Słuchała wszystkiego ze skupieniem i nie drążyła tematu z imieniem. W sumie rzadko który smok zdradzał swoje przyszłe miano przed ceremonią. Potem, gdy smoczyca wyraziła chęć nauki, spojrzała pytająco na Lwią, a potem z powrotem na Wierną. Jej pyszczek nagle zmarszczył się, a samiczka pokręciła przecząco łbem.
-Tworzenie kolców, kul, pnączy? A do obrony mogą służyć bariery, kopuły, ściany?
W zasadzie bardziej zapytała, niż odpowiedziała.

[Azyl Zabłąkanych]

Lwia nie wyrażała chęci nauki, więc Wierna jedynie wzruszyła ramionami. Trudno!
Wysłuchała uważnie słów Lwiącej, jednak nie do końca to miała na myśli.
– Oczywiście, można magię ataku i obrony podzielić również na ten sposób – unieruchomienia, oślepienia, ogłuszenia, a także zwyczajne próby zranienia kogoś – zaczęła. – Miałam na myśli jednak coś innego.
– Zapewne wiesz, iż czarodzieje walczą zazwyczaj z dystansu. Jednak gdy dotkną swojego przeciwnika, otwierają się dla nich zupełnie nowe możliwości – mogą wykorzystać maddarę, by wytworzyć atak we wnętrzu smoka. Zapewne zastanawiasz się, jak to działa.
– Ciało każdego z nas otacza, chroni pancerz stworzony z energii. Cudza maddara nie przedrze się do nas, póki bariera ta nie zostanie przerwana – a przerywamy ją, mając z kimś kontakt fizyczny. Dobrym przykładem są uzdrowiciele. Widziałaś kiedyś, jak leczą? Nie potrafią zregenerować ran za pomocą magii, póki nie dotkną swojego pacjenta. Dopiero, gdy to zrobią, mają dostęp do jego ciała – i mogą zrobić z nim co tylko zechcą przez krótką chwilę. Tak czy inaczej, maddara jest jedynie mocą twórczą i to my musimy nadać jej destruktywne właściwości – poddaje się naszym umysłom niczym wilgotny piasek smoczym dłoniom. Co zaś się tyczy walki: nasze ataki i obrony mogą wyglądać dwojako, są tworzone bezpośrednio na ciele lub z dystansu.
Odetchnęła, nabierając nieco powietrza i sił, po czym uśmiechnęła się delikatnie. Czas przejść do części teoretycznej!
– Naszą naukę przeprowadzimy w formie walki – będziemy atakować i bronić się jednocześnie, nie mając wiele czasu na reakcję. Tak, jak w prawdziwym życiu. Nauczysz się odpowiednio wyczuwać wibracje maddary przeciwnika, a także działać intuicyjnie i zapobiegawczo. Gotowa? Wycisz się, odnajdź Źródło i zaatakuj. Chciałabym, abyśmy skupiły się na prostych rzeczach, żywiołach.

[Migotliwa Aura]

Lśniąca słuchała z przejęciem każdego słowa Wiernej. Nie umknęło jej ani jedno słówko z jej tłumaczeń. Były bardzo ciekawe i na pewno przydatne w jej przyszłym życiu. W końcu chciała leczyć smoki, a dzięki zmiecieniu bariery smoka mogła także atakować, a nie tylko leczyć. To naprawdę było interesujące. Jednak gdy nadszedł czas na część praktyczną Lśniąca lekko się zestresowała. Atak z dystansu. To będzie jej dewiza, bo póki co na atak w zwarciu przy użyciu magii był dla niej zbyt trudny, a przynajmniej w teorii. Kto wie jakby wyglądała praktyka? Mniejsza. Młoda kleryczka wyobraziła sobie jak ogon od Wiernej powstaje ognista kula. Gorąca, stworzona całkowicie z trzaskających płomieni. Na tyle gorących, by spalić smoczą skórę bez problemu. Dodatkowo ogień ten miał nie gasnąć. Płomienie miały kolor od żółtego, aż po karminowy. Gdy tylko wszystko było gotowe Lśniąca wyobraziła sobie, jak kula mknie w stronę prawego boku Wiernej, gdzie uderza i rozlewa się płomieniami po jej ciele, parząc ją niemiłosiernie. Potem w cały ten twór przelała maddarę...

[Azyl Zabłąkanych]

Przyglądała się ciekawie z nieco przekrzywionym łbem, jak Lśniąca sięga po maddarę. Zapewne, gdyby tylko mogła, uniosłaby brew, podziwiając jej pierwsze próby wyczarowania czegoś destruktywnego.
Gdy powietrzu zamigotały pierwsze płomienie, skupiła się na obronie. Ona, jako być może niewiele starsza od swej uczennicy, ale już czarodziejka, miała o wiele większą wprawę – nie potrzebowała tyle czasu na skupienie się i używanie magii, jak początkujący. A tymczasem Lśniąca zupełnie o tym zapomniała. Wydawała się być zestresowana, przez co i ognista kula nie była szczytem jej możliwości. Jedynie, można by rzec, nieco byle jaki atak, który z łatwością został odbity przez wodną tarczę, która pojawiła się w powietrzu mniej więcej szpon przed Ognistą.
Sama bariera była dość szeroka, rozciągając się nie tylko o wiele wyżej, niż zachodziła potrzeba, ale też o wiele mocniej w bok, przyjmując nieco wypukły kształt o grubości pięciu łusek. Stworzona z wody, która lewitując w powietrzu powoli spływała w dół, była nieco niebieskawa, lecz półprzezroczysta – było za nią widać nieco zniekształcony i rozmyty kształt młodej czarodziejki. Wierna nie zapominała – jak zawsze – o nadaniu jej odpowiednich właściwości. Zadbała o to, by była odporna i na ekstremalnie niskie, i na wysokie temperatury, a także było jej wystarczająco wiele, by skutecznie zneutralizowała ogień.
Chwilę potem, gdy było już po wszystkim, odcięła dopływ maddary do tworu, pozwalając, aby ciecz opadła na ziemię z chlupotem i spojrzała na Cienistą.
– Skup się. Wciąż jesteś zestresowana, przez co i twoja magia jest słaba. Wycisz, odetnij od siebie wszelkie myśli... Niech pozostanie jedynie ta o świadomości nauki i walki – szepnęła.
– Możesz dodawać również o wiele więcej szczegółów. Rozpiętość kuli, którą tworzysz, jej temperatura... Również wszelkie efekty wizualne. Przy nieco zaawansowanej magii można pokusić się również o inne rzeczy – zewnętrzna, piekielnie gorąca warstwa ataku ma pęknąć przy dotyku, by ze środka mógł wylać się kwas. Przydatne przy wojownikach, którzy walczą siłą. – Uśmiechnęła się zadziornie, gdy wypowiadała ostatnie słowa. Przypomniała jej się nauka, którą odbyła jakiś czas temu pod okiem Runy Ognia.
– Liczę, że teraz będzie lepiej. – Mrugnęła do niej porozumiewawczo, wytwarzając atak.
To, że Lśniąca skupiała się na niezbyt skomplikowanych atakach, oczywiście nie dotyczyło Wiernej. Wyobraziła sobie lód, który pojawia się nagle dookoła wszystkich łap młodej Adeptki, po czym gwałtownie przylega do nich, stwarzając niezwykle grubą i twardą powłokę o grubości mniej trzech łusek na samej górze i siedmiu łusek na dole. Odporny na wszelkie próby rozłamania i przebicia, miał opleść kończyny Cienistej, skutecznie ją nie tylko unieruchamiając, ale również odmrażając jej ciało. Ze względu na niesamowicie niską temperaturę, którą posiadał, dłuższe przebywanie w jego objęciach mogło skończyć się naprawdę tragicznie.
Zadbała również o efekt wizualny. Biaława para unosiła się od jego powierzchni, informując z daleka o niebezpiecznie niskiej temperaturze. Ostro ścięte boki błyskały w świetle słońca, zupełnie niwelując efekt zabójczego ataku.
Przelała w wyobrażenie maddarę.

// Pisz obronę i atak w jednym poście. I rozpisuj się jak możesz najbardziej, tutaj jest duże pole do popisu, więc nauka nie powinna trwać bardzo długo, gdy są "naprawdę porządne" opisy. (:

[Migotliwa Aura]

Lśniąca wyrzuciła wszytko, co niepotrzebne ze swojego umysłu. Odsunęła od siebie niepokojące ją myśli, pozostawiając w spokoju tylko i wyłącznie tą część umysłu, która odpowiadała za wyobraźnię. Gdy tylko albinoska wyczuła chłód, czający się przy jej łapach automatycznie sięgnęła po tą tajemniczą maddarę i skupiła się na swojej energii, aby wytworzyć z niej obronę. Obrona była dość prosta, bowiem na jej łuskach, na całej długości łap miała pojawić się cieniutka, przejrzysta błonka. W zasadzie niepozorna miała bardzo konkretne właściwości. Była wybitnie twarda, aby lód nie przebił jej, a dodatkowo jej zewnętrzna warstwa roztaczała wokół siebie bardzo wysoką temperaturę. Lśniąca porównywała wysokość tej temperatury do temperatury jaka panuje we wnętrzu wulkanu. Miała nadzieję dzięki temu stopić lód. Po obronie jednak czas było przejść do ataku. Wyobraziła sobie wodną bańkę. Miała pojawić się dokładnie przy nozdrzach i pysku samicy Ognia i zamknąć się szczelnie, zamykając samicy drogę do powietrza. Woda sama w sobie była naturalna, nie posiadała innych właściwości, prócz tego, że była lodowata. Była stała, jeśli chodzi o formę, choć jej kontury falowały wraz z delikatnymi ruchami wody. Tak więc atak nie dość, że mógł zmrozić skórę to jeszcze zatykał dostęp do powietrza, ważnego składnika przy życiu. Po wszystkim tchnęła maddarę i czekała na rezultat swoich działań.

[Azyl Zabłąkanych]

Obserwowała, jak Cienista broni się, tym razem będąc o wiele bardziej skupioną. Oczywiście, cały czas była gotowa odciąć dopływ maddary do swojego tworu – okazało się to jednak być zupełnie niepotrzebne.
Gdy poczuła wibracje maddary pojawiające się niebezpiecznie w okolicach jej nozdrzy, a także powoli prześwitujące przez powietrze cząsteczki wody, domyśliła się, co może na nią czyhać. Postawiła na prostą powłoczkę, która miała okryć cały jej łeb szczelnie, odcinając ciecz od jej nozdrzy. Miała odpowiednie właściwości, dzięki którym była szczelna i wytrzymała, a także elastyczna i twarda na tyle, by wytrzymać napór wody. Zaraz po pojawieniu się miała zacząć powoli rozszerzać się, umożliwiając młodej czarodziejce dostęp do powietrza, a potem zatrzymać się w odległości mniej więcej łuski od pyska, by po prostu przeczekać atak.
Skinęła krótko łbem z aprobatą, gdy ciecz zniknęła, po czym zabrała się za atak.
Tym razem postawiła na metal. Pięć obręczy, stworzonych właśnie z tego materiał, miało pojawić się na ogonie Lśniącej w równych odległościach. Były grube, twarde i wytrzymałe, a także miały charakterystyczny, metaliczny połysk oraz emanowały delikatnym chłodem. Wraz z czasem miały powoli zaciskać się na ciele kleryczki, miażdżąc kości.

[Migotliwa Aura]

I tym razem Lśniąca skupiła się tylko i wyłącznie na tym, co tu i teraz i na ataku Ognistej. Lśniąca znów postawiła na obronę bezpośrednio na ciele. Wyobraziła sobie bowiem, jak jej łuski na całej długości ogona, a więc od nasady, aż po końcówkę pokrywa krystaliczna substancja. Substancja ta zaraz miała stać się bardzo twarda, nie do zarysowania, skruszenia, czy przebicia. Miała przeźroczysty kolor, ale w promieniach słońca można było dostrzec krystaliczne refleksy. Diament. To jedno słowo właśnie nasuwał się na myśl, po zobaczeniu tego tworu. Tarcza ta miała po prostu obronić ją przed amputacją ogona, a tym bardziej przed zranieniem. Potem Kleryczka skupiła się ponownie na ataku. Tym razem wyobraziła sobie, jak w stronę lewego skrzydła Wiernej mknie sierpowaty, przeźroczysty atak stworzony z powietrza. Sierp był magicznie zaostrzony i miał dotrzeć dokładnie do nasady skrzydła Czarodziejki, aby przejeżdżając ostrzem wietrznego sierpa rozciąć skórę, mięśnie i ścięgna, powodując nie małe rany. Po całym wyobrażeniu Lśniąca tchnęła maddarę w swoje wyobrażenia...

[Azyl Zabłąkanych]

Po raz kolejny przystąpiła do obrony. Mimo, iż była czarodziejką, czasami korciło ją, by po prostu odskoczyć – jednak zdawała sobie sprawę z tego, jak kiepska jest w walce fizycznej i jak duże byłoby prawdopodobieństwo całkowitego niepowodzenia. Właśnie to działo się teraz, gdy wibracje maddary zwiastowały Wiernej Przysiędze spotkanie się z pojedynczym, niewielkim ciosem, którego zablokowanie nie powinno sprawiać większych problemów.
Sięgnęła jednak po maddarę, odrzucając natrętne myśli o próbach bawienia się w uniki i obrony. Jeżeli chciała to robić, najpierw musiała poćwiczyć! Hm, właśnie. Miała teraz dużo wolnego czasu jako ktoś, kto osiągnął pełną rangę tak wcześnie. Może czas zająć się swoimi umiejętnościami...?
Potrząsnęła łbem.
Wyobraziła sobie prostą obronę. Kamienna, kwadratowa powłoka miała pojawić się przy nasadzie jej skrzydła, blokując wietrzny sierp w odległości kilku szponów od narzędzia lotu. Bariera była bardzo gruba, twarda, wystarczająco wytrzymała, by skutecznie ochronić Ognistą od jakiegokolwiek zranienia.
Gdy atak Cienistej rozproszył się na jej obronie, przerwała do niej dopływ maddary i przeszła do ofensywy.
Jedną czwartą ogona dalej, nieco nad uczennicą i przed nią jednocześnie, miały pojawić się trzy kolce. Ustawione na skos w kierunku do ziemi oraz do Lśniącej, miały powoli rozpędzić się, by kilka uderzeń serca potem uderzyć w pierś młodej Kleryczki, wbijając się w nią głęboko. Miały wręcz rozerwać mostek, poranić żebra, połamać kości – ich masa i właściwości były nastawione na to, by wbić się w ciało jak najmocniej i zadać jak najpoważniejsze rany.
Szpice utworzone były z metalu, ciężkiego, a jednak dzięki maddarze uformowanego tak, by wciąż mógł utrzymać się w powietrzu. Błyskały w powietrzu niebezpiecznie, odbijając światło.
Przelała w wyobrażenie maddarę gdy upewniła się, że zadbała o wszystko.

[Migotliwa Aura]

Lśniąca widząc pięknie stalowe kolce. Jednak zabójcze w swej idealności. A Lśniąca nie zamierzała dawać swojej skóry łatwo. A najlepiej, jak w ogóle nie da nawet łuski. Dlatego odrzuciła zbędne myśli, skupiając się na ukrytej wewnątrz niej energii. Wyobraziła sobie jak bierze trochę tej maddary i formuje z niej soczewkę wypukła przed sobą. Soczewka ta stworzona miała być z kamienia. Twardego, wytrzymałego. Odpornego na przebicie, skruszenie, czy pęknięcie. Bariera była odpowiednio gruba, aby wytrzymać impet ataku Wiernej i zatrzymać jej atak, nim ten uszkodzi jej ciało. Kamień sam w sobie miał barwę piasku i był zimny w dotyku. Był wytrzymały i wyjątkowo twardy. Jego faktura była zaś gładka. Soczewka okrywała zarówno głowę, jak i pierś smoczycy, a także jej łapy. Inaczej, twór był przystosowany do wielkości kleryczki, aby ją odpowiednio osłonić. Zaraz jednak młoda przeszła do ataku. Wyobraziła sobie, jak wokół prawej, przedniej łapy Czarodziejki Ognia pojawia się metalowa obręcz. Obręcz ta była grubości trzech szponów. Jednakże sama obręcz nie była wybitnie groźna. Dopiero kolejny element mógł zagrozić smoczycy. Bowiem od wewnętrznej strony obręczy miały wyrastać cienkie, ostre kolce. Szpikulce były twarde, nie giętkie, wytrzymałe i zimne, jak to metal. Obręcz miała zacisnąć się mocno wokół łapy Czarodziejki, wbijając w nią boleśnie kolce, aby przebić jej kość i mięśnie. Sam metal miał piękny, srebrzystobiały kolor, no i był chłodnawy i odporny na temperaturę. Teraz w to wszystko Lśniąca tchnęła maddarę i czekała na efekty.

[Azyl Zabłąkanych]

Chcąc się obronić, postawiła na coś łatwego – i prawdopodobnie jedynego, co zadziałałoby w tej chwili. A przynajmniej tak jej się wydawało, gdy wyczuła niewyraźne wibracje delikatnie muskające jej prawą, przednią łapę. Wyobraziła sobie, jak zagrożoną kończynę pokrywa gruba błonka. Wystarczająco gruba, by zatrzymać wystające z obręczy kolce, ale przede wszystkim, wytrzymała, by skutecznie zablokować szpice. Struktura bariery naśladowała diament, chociaż nie była dokładnie nim – smoki nie potrafiły tworzyć kamieni szlachetnych. Również dlatego sprawiała wrażenie półprzezroczystej, a także błyskała delikatnym, niebieskawym światłem.
Gdy obręcz zniknęła, zatrzymana przez barierę, Wierna Przysiędze przystąpiła do ataku.
Pod łapami Lśniącej Łuski miała pojawić się kamienna, ciemna powłoka. Twarda, wytrzymała, a także zdolna podtrzymać wysoką temperaturę – albowiem to było głównym jej aspektem. Na zewnętrznej jej części, w miejscu, gdzie smoczyca dotykała ziemi, temperatura powoli miała wzrastać. Wpierw delikatnie, by potem gwałtownie osiągnąć stan, w którym poparzyłaby skórę, podrażniła łuski. Żar, który się na niej wytworzy, po kilkunastu uderzeniach serca miał być widoczny, przeistaczając się w ogień, który objąłby kończyny, zad i każdą część ciała Adeptki, która stykała się w podłożem.
Gdy skończyła, przelała w wyobrażenie maddarę.

[Migotliwa Aura]

Lśniąca nie zamierzała dać się spalić, albo poparzyć, nie wiadomo co chodziło po głowie Wiernej. Gdy tylko poczuła ciepło, zamierzała się od niego odgrodzić, chroniąc swoje łuski, skórę, życie. Cały spód jej ciała pokrył się przy łuskach jakby drugą skórą, a w rzeczywistości była to błonka, przeźroczysta i cienka. Jednak to nie o grubość tu chodziło, a o właściwości. Bowiem błonka ta miała po prostu izolować jej ciało od tego całego gorąca. Miała być więc niepodatna na zmiany temperatury, trzymając cały czas tą stałą, otoczenia, a nie wzrastającą podłoża. Miała więc izolować Lśniącą od tego żaru. Po chwili jednak Kleryczka przeszła do ataku. Wyobraziła sobie kolejny śmiercionośny cios. Tym razem był to prosty, acz zabójczy kolec. Ostry na czubku i gruby na tyle, by wyżłobić potężną dziurę w prawym boku smoczycy Ognia, bowiem to tam skierowany był kolec. Sam twór był niesamowity jeśli chodzi o wizualizację. Bowiem był to diament, no może niekoniecznie ten sam, co w naturze, bo smoki nie potrafiły tego, ale bardzo zbliżony. Bowiembył przeźroczysty, jednak z pięknym, tęczowym pobłyskiem. Dodatkowo był niesamowicie twardy i ostry na czubku. Diament słynął ze swej twardości, więc Lśniąca wiedziała, że bez problemu kolec przebije się przez skórę i kości Wiernej. Kolec był odporny na zmiany temperatur i miał pomknąć po prostej dokładnie do celu. Przelała w wyobrażania maddarę i czekała.

[Azyl Zabłąkanych]

Po raz kolejny wyczuła niebezpieczne wibracje maddary, które sygnalizowały jej bliskie pojawienie się kolca. Chwilkę później jej przypuszczenia potwierdziły się, gdy szpic zaczął materializować się w powietrzu. Nie zwlekała długo. Wyobraziła sobie grubą na kilak łusek ścianę, której zadaniem było skutecznie zablokować atak wytworzony przez Lśniącą Łuskę. Naśladujący diament materiał był równie twardy, co kolec Cienistej Adeptki – jako, iż diament zapewne przebiłby wszystko inne, z czymś identycznym jak on sam powinien mieć problemy. Powłoka błyskała niebieskawy światłem, odbijając promienie Złotej Twarzy.
Jej obrona nawet nie zdążyła zniknąć, gdy Wierna przystąpiła do ataku. Powoli zbliżały się do końca nauki.
Tym razem wyobraziła sobie, jak powietrze dookoła pyska uczennicy gęstnieje, zmienia swoją barwę na nieprzyjemną zieleń. Oprócz tego Wierna Przysiędze zadbała, aby zmieniło swoją strukturę. Zamiast czegoś, czym można było oddychać, miała pojawić się trucizna. Z każdym kolejnym oddechem miała wsiąkać głębiej w ciało Lśniącej Łuski, raniąc drogi oddechowe, a także powodując powolny, poszerzający się stopniowo paraliż. Odporny na podpalenia, krążył dookoła łba młodej, by powoli uniemożliwić jej czucie. Gdy upewniła się, że zadbała o wszystko, przelała w wyobrażenie maddarę.
Jak poradzi sobie z tym zadaniem?