Czarny Staw

[Oddech Pustyni]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Piaskowa zdała sobie sprawę jak idiotycznie musiała zabrzmieć jej wypowiedź, ale tak już było kiedy skazywało się ją na improwizację. Zapewne trudno by jej było zostać mówczynią. –Nie chciałam żeby tak to zabrzmiało, wybacz.– Powiedziała a potem spojrzała badawczo na Cienistego –Nie wiem czego oczekujesz po mojej wypowiedzi. Nie da się zdobyć szacunku jeżeli za młodu zostaje się zabitym przez o wiele starszego i bardziej doświadczonego smoka– Znowu groźba? A może wyrzut? W żadnym wypadku. Najwyraźniej na chwilę obecną mózg Ognistej działał wolniej niż jej język –Nie muszę czuć z nim więzi żeby zależało mi na jego życiu. A jesz-jeżeli to dziwne, to wybacz ale też nie wiem dlaczego tak jest– Może łatwiej byłoby powiedzieć, że go kocha albo jest jego wierną przyjaciółką, ale skoro nie miało to żadnego pokrycia w praktyce, Piaskowa nie miała zamiaru naginać prawdy. Czyżby Spojrzenie oczekiwał na jakieś wyznania wywierając na samiczce presję? –Proszę, pomóż mu.– Dorzuciła a potem pochyliła się przed Cienistym. Miała nadzieję, że jej wysłucha bo czasu było niewiele.

[Spojrzenie Mroku]

Łapa na piersi adepta drgnęła jakby chciał ją zabrać, lecz tak się nie stało. Spojrzał się na adeptkę nie co zdziwiony jej zachowaniem. Zwykle gdy komuś tak zależało na czyimś życiu, to znaczyło że jest naprawdę drogi. A przynajmniej przydatny.
-Lepiej -skomentował jej odpowiedź po czym dodał:
-Cóż. Chyba faktycznie masz go gdzieś. Ale chyba się znacie, co? -rzucił do niej pochylając się nad adeptem i nasłuchując bicia serca. Biło. ale to było już raczej słabe trzepotanie. Spojrzenie westchnął i sięgnął magią w głąb klatki piersiowej samca, wytwarzając w jego płucach powietrze, które usunęło poprzez nozdrza i pysk całe litry wody. Po chwili Oczko zaczął kaszleć i wyrzygał całą wodę, wciąż jednak będąc nieprzytomnym. Ale będzie żyć.
-Skąd w tobie taka bezinteresowność? -zagadnął się jeszcze samicy uważnie obserwując adepta, by czasem jeszcze coś mu się nie stało. W końcu prawie zszedł!

[Oddech Pustyni]

Nie skomentowała pierwszej wypowiedzi samca, a skupiła się na tym co robił. Niestety jakkolwiek by się nie przyglądała nie mogła wypatrzeć co uczynił Cienisty żeby przywrócić nieprzytomnemu oddech. Wyglądało to jak gdyby od samego jego spojrzenia Adept wyzdrowiał. Przez myśl przemknęło jej, że to pewnie dzięki maddarze, ale nadal nie było to detaliczne wytłumaczenie. A szkoda, bo nie wiadomo kiedy taka umiejętność może okazać się przydatna. Kiedy niebieskooki odruchowo wypluł nadmiar wody, samiczka uspokoiła się, a przynajmniej wewnątrz bo powierzchownie wyglądała tak samo. Miała nadzieję, że nie dojdzie więcej do podobnych sytuacji. –Nie wiem. To chyba coś co powinno się robić, czyż nie? Bezinteresowność jest ważną cechą, pomaga w zjednywaniu sobie innych. – Odpowiedziała kiedy sytuacja trochę się uspokoiła, a ciemny smok ponownie do niej zwrócił. Jej tok rozumowania zapewne różnił się od tego z którego korzystały inne smoki, ale skoro już wdało się z nią w rozmowę, trzeba było przywyknąć. Nie wspomniała o tym, że to przez nią Oczko się tu znalazł, ale to dlatego, że nie potrafiła powiązać tego tematu ze swoją wypowiedzią. Nie cisnęła smokiem w wodę, ani nie zmuszała go żeby tutaj przyszedł. To była w pełni jego decyzja, więc chociaż Piaskowa czuła się zobowiązana żeby mu pomóc, nie obarczała się winą. Cały ten łańcuch zdarzeń był po prostu dosyć niefortunny, więc nie w niej leżał problem, a w przypadku. –Sf-swoją drogą jestem Piaskowa Łuska.– Rzuciła nagle, kiedy zorientowała się, że nie wyjawiła jeszcze swojego imienia. Gdzież podziała się jej kultura! –Wiesz kiedy się obudzi?– Dodała jeszcze. Chociaż zainteresowała się Cienistym nadal co jakiś czas patrzyła na nieprzytomnego smoka Życia. Miała nadzieję, że po tej kąpieli na nic nie zachoruje albo nie będzie miał innych bardziej niebezpiecznych powikłań.

[Oczywistooki]

Młodzieniec, który był nieprzytomny widział cały czas przed sobą różne kolorki, które skakały w każdą ze stron, które coraz bardziej były wyblakłe. Kiedy już prawie zniknęły, znowu nagle się pojawiły, a w dodatku doszły do jego mózgu bodźce, jednie dźwiękowe. Słyszał gdzieś daleko, jakby za grubą ścianą jakiś rozmyty głos. Nic innego jednak jeszcze nie odczuwał, więc nie zanosiło się na to, aby oprzytomniał... Na razie...

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie spojrzał się na Piaskową z pobłażaniem
-Skoro pomagasz innych by sobie ich zjednać, to masz już w tym cel. To tylko wygląda na bezinteresowne działanie, a rzeczywistości jest pozyskiwaniem sojuszników -skomentował jej wypowiedź i odwrócił się w końcu od swej ofiar. Która uratował. śmieszne. Po raz pierwszy mu się zdarzyło że ratował coś co przedtem nieomal zabił.
-Jestem Antrasmer. Łowca z Cienia -przedstawił się kulturalnie jak na cienistego przystało- Nie wiem. O ile w ogóle, bo też jest opcja że jest w śpiączce.

[Oddech Pustyni]

–Skoro zjednywanie sobie innych jest już jakimś celem, to bezinteresowność nie istnieje. Jedni robią to dla sojuszników, a inni wypełniają swoje wewn-wewnętrzne prawo. A postępowanie zgodnie z nim to też cel.– Dodała do wypowiedzi samca. –Bezinteresowność bez uzasadnienia jest nawykiem albo odruchem, a skoro tak, to nie nazywa się jej już bezinteresownością.– Lubiła wyrażać swoje zdanie na takie tematy, może nie była co do nich pewna, może nie miała całkowitej wiedzy na temat otaczającego ją świata, ale nikt nie zabraniał dyskutować. Chyba, że Cienistego znudziły już te wywody na temat ratowania innych. Najwyraźniej jednak nie uznał, że odejdzie od razu, gdyż wyjawił nawet swoje imię i nawet podzielił się z samiczką co sądzi o stanie Oczywistego. To zmartwiło Piaskową ale nie na tyle żeby straciła zimną krew. –Dobrze, że przynajmniej oddycha. Jeżeli się nie ob-budzi poszukam uzdrowiciela który się nim zajmie. Dziękuję, że mu pomogłeś– Już prawie zakończyła ale na ostatek przypomniało jej się, że to właśnie Antrasmer przyczynił się do tej niemiłej sytuacji. –Dlaczego nim tak rzuciłeś jeśli można spytać?– Sprawa dosyć poważna ale w ustach Ognistej brzmiało to jak pytanie mamy do pisklęcia, dlaczego ubabrało się w błotku.

[Oczywistooki]

Nagle niebieskołuski poczuł coś. Coś, co jakby go mocno szarpnęło i wyciągnęło ze stanu "ładowanie" na stan "maksymalna wydajność". Wszystko nagle nabrało kolorów, ostrości i kształtów. Obudził się.
– Gdzie ja jestem? – powiedział słabym głosikiem, leżąc cały czas w takiej samej pozycji licząc na to, że ktoś przy nim jest. Akurat obudził się wtedy, gdy pozostałe dwa smoki nic nie miały do powiedzenia. Nie pamiętał zdarzeń sprzed kilku chwil, gdy to Spojrzenie go topił, dlatego zadał to pytanie w powietrze licząc na odpowiedź od kogokolwiek. Mimo, że wszystko wydawało mu się tak wyraźne, to on i tak niezbyt wiele jeszcze mógł spostrzec. Musi jeszcze dojść do siebie.

[Spojrzenie Mroku]

O. Jak miło spotkać smoka który myśli. Po tylu spotkanych smokach, które najwidoczniej pozbawione były zdolności do logicznego rozumowania, to była naprawdę bardzo, bardzo miła odmiana.
-Brawo. Bezinteresowność to puste słowo -przytaknął jej łowca. Z kolei gdy usłyszał jej podziękowania i pytanie, poczuł się nieco skonfundowany. Ona mu dziękowała? Ale...
-Nie ma za co. W moim interesie było by nie zdechł -odarł na podziękowania, chwilę potem, jakby po krótkim zastanowieniu odparł na pytanie:
-Wkurzył mnie. Nie jestem dziś w humorze.
Ale cóż to! Mały smoczek otworzył ślepka! Słysząc pytanie, Antrasmer podszedł do smoka stając przed jego łbem i pochylając się na poziom jego łba.
-Witamy w piekle. Miło że w końcu wróciłeś -mruknął do niego z dość niepokojącym uśmiechem na pysku.

[Oddech Pustyni]

Według Piaskowej nie było czegoś takiego jak puste słowa, gdyż każde z nich zostało ukształtowane właśnie po to, żeby mieć jakieś znaczenie. Można było użyć go niepoprawnie sprawiając, że traciło sens, ale jedna błędna wypowiedź nie mogła uczynić słowa nic nie znaczącym albo pustym. Adeptka nie chciała jednak nic dodawać, tym bardziej, że wkrótce Oczko się obudził. –Możesz swobodnie oddychać?– Zapytała Adepta zaraz kiedy Antrasmer udzielił mu swojej, dosyć nietypowej, odpowiedzi. Młodą ciekawiło czy gardło samca było w jakiś sposób podrażnione, albo czy ogólnie miał jakieś dolegliwości wynikające z poprzedniego wydarzenia. Miała też nadzieję, że kiedy Oczko już ochłonie, nie będzie rozmyślał na temat jej przykrej odpowiedzi, a po prostu wróci do swojego normalnego, pozytywnego stanu.

[Oczywistooki]

Adept rozejrzał się po okolicy i zauważył Piaskową i Spojrzenie. Nie przypominał sobie, co się działo przed chwilą, więc z niepokojem popatrzył na cienistego, lecz usłyszał jego głos. Wrócił? Skąd? Czyżby coś mu się przed chwilą stało? Zauważył jezioro po swojej lewej stronie i już się domyślał, co się z nim stało.
– Czuję, jakby stado wilków stało na mojej klatce piersiowej... Ale prócz tego jest dobrze... – ledwo odpowiedział Piaskowej, cały czas luźno leżąc na piasku. Strasznie płytko oddychał i wpatrywał się w ślepia Cienistego, jakby chciał zajrzeć wgłąb jego duszy i uzyskać informacje o tym, co się właściwie przed chwilą stało. Niestety nie jest jakimś bardzo magicznym stworzeniem i nie mógł tego zrobić, chociaż bardzo by chciał.

[Spojrzenie Mroku]

Patrzenie się w ślepia łowcy, które jedno było jednolicie srebrne, a drugie złote, oba z ledwo zarysowanymi tęczówkami, a z pionowymi źrenicami i chęć zajrzenia do jego duszy mogła naprawdę się źle skończyć. Nie dlatego że łowcy to przeszkadzało. Lecz nie dało się pozbyć wrażenia że COŚ tu jest nie tak.
-Wilki są lekkie. Więc nie jest źle -skomentował jego słowa. Atramentowy samiec poprawił swe pierzaste skrzydła- Twoja przyjaciółka tu jest. Cieszysz się?

[Oddech Pustyni]

W sumie nie była pewna co powinna teraz zrobić. Oczko był już przytomny, więc miała zostać, czy zostawić go samego żeby doszedł do siebie? Chwileczkę nie! Co to w ogóle za myśli? Przecież miała stanowczą zasadę, że będzie rozchodzić się jedynie w zgodzie. Póki to było możliwe nie miała zamiaru zmieniać tego postanowienia. Musiała być pewna, że Adept nie jest na nią zły lub smutny. Usiadła i poruszyła energicznie ogonem. Jakby nie było, cieszyła się, że był zdrów. –M-możesz wstać?– Zapytała spoglądając na niego, to jeszcze raz na Antresmera. Co za dzień.

[Oczywistooki]

Samczyk usłyszał jej głos i od razu sobie przypomniał część poprzedniego spotkania z nią. Szerzej otworzył oczy, dopiero teraz sobie uświadomił jak źle to wszystko rozegrał. Nie powinien się tak łatwo załamywać, samice przecież są bardzo kapryśne i mają różne zdania w różnym czasie. No ale cóż, nie jest władcą czasu, więc tego nie może już zmienić.
Powoli zaczął się podnosić z ziemi. Jego łapy się chwiały i uginały pod ciężarem ciała, ale jakoś mu się udało wstać. Spojrzał niechętnie na Piaskową, a potem na Antrasmera, po czym usiadł między nimi.
– Może się cieszę, a może nie. Z jakiego powodu się o to pytasz? – rzekł bez uśmiechu na pysku, co było niezmierną rzadkością u tegoż niebieskołuskiego smoka. Dalej nie pamiętał tego, co się przed chwilą działo, a tym bardziej nie pamiętał Adeptki Ognia, która go wyciągała z wody. Gdyby o tym wiedział, to na pewno jego odpowiedź byłaby inna.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie wymownie wywrócił ślepiami słysząc słowa adepta.
-Czy wy wszyscy macie problem z odpowiadaniem na zadane wam pytania? -wkurzył się łowca. Praktycznie każdy w Życiu uwielbiał odpowiadać pytaniem na pytanie. Boją się odpowiedzieć czy są na tyle głupi że tych odpowiedzi nie znają? A może chcą być na siłę tajemniczy? tak czy inaczej wygląda to głupio i wychodzą na frajerów.
-Ja zapytałem się pierwszy. Kultura wymagałaby odpowiedzieć zanim sam zadasz swoje pytanie -rzucił do Oczka krótko, mając dość tego typu "odpowiedzi".

[Oddech Pustyni]

Przyglądała się dwóm samcom, przez chwilę zupełnie obojętnie, ponieważ się zamyśliła, jednak gdy usłyszała słowa Antrasmera trochę oprzytomniała. –Daj mu trochę odpocząć. Twoje pytanie równie dob-dobrze mogło być retoryczne– Nic nie miała przeciwko temu, żeby się ze sobą droczyli, w końcu od tego nikt by nie umarł, ale wolała nie ryzykować, że znowu będzie musiała nadwyrężać mięśnie podczas ratowania Oczywistego. Miała nadzieję, że oboje będą spokojni, a ona będzie mogła ich wysłuchać lub porozmawiać z nimi w jak najmilszej atmosferze.

[Oczywistooki]

Niebieskołuski ciężko wzdychnął, po czym zmienił tryb z normalnego na Oczywiste odpowiedzi.
– Nie, Piaskowa... Po prostu mam mętlik we łbie... – rzekł, będąc odwrócony do niej, a potem znów spojrzał na Spojrzenie.
– Ja jestem szczęśliwy z tego, że ona tu jest, ale nie do końca... – Odpowiedział cicho, mierząc go lekko przymkniętymi ślepiami. Czuł się tak, jakby albo był po trzech ciężkich treningach z rzędu, albo jakby nie spał chyba z tydzień. Był bardzo wycieńczony, co można było zobaczyć z wielkiej odległości.

[Spojrzenie Mroku]

Mięczak. Przecież nie był nieprzytomny aż tak długo! Powinien już być w pełni sił. Do tego dostał napadu sklerozy. Jakie te smoki z Życia ją miękkie.
– Nie mogło być, bo nawet na takie nie zabrzmiało -odparł piaskowej, po czym ponownie przeniósł wzrok na adepta. Ledwo żył. Meh- Cóż. Trudno. Zostawiam Cię z nią. Bawcie się dobrze.
Po tych słowach odszedł od słodkiej pary, rzucił jej ostatnie spojrzenie i poleciał do swojej groty.

[Oddech Pustyni]

–Żegnaj-Rzuciła odruchowo kiedy Antrasmer już się odwrócił. Może to nawet lepiej, przynajmniej Oczywisty trochę ochłonie. Zresztą i ona porozmawia z nim jeszcze przez chwilę, a potem kiedy uzna, że poprawił mu się humor, pójdzie do siebie. Nie zwracała uwagi na to czy się uśmiechał czy nie, bowiem i tak miała problem z odczytaniem tego co te grymasy oznaczają. Ton samca wciąż był powolny i sprawiający wrażenie oschłego, więc to właśnie ten czynnik nadal trzymał tutaj Adeptkę. Rzecz jasna chciałaby porozmawiać z niebieskookim, ale w sposób który nie doprowadziłby więcej do takiego wydarzenia. –Przepraszam, że wyciągnęłam cie z nh-niej tak późno– Powiedziała wpatrując mu się w ślepia. Nie bała się kontaktu wzrokowego. Kiedy go zrywała, było to przeważnie spowodowane zamyśleniem albo dezorientacją. Teraz sytuacja była jasna, a przynajmniej dla niej. –I przepraszam, że przeze mnie tak zah-zareagowałeś. Pomijając to, że znowu byłeś nieph-nieprzytomny, czujesz się już lepiej od tamh-tamtego momentu?– Przypomniała sobie sytuacje z Wichurą, kiedy to jej towarzyszowi zamroczyło się przed oczami, a potem padł jak długi na ziemię. Teraz przyczyna była inna ale Ognista i tak będzie kojarzyć Oczko z tymi dwoma wydarzeniami. Rzecz jasna nie tylko z nimi, ale tak to już jest, że umysł najlepiej przyswaja te najgorsze sytuacje.

[Oczywistooki]

Nie pożegnał się ze Spojrzeniem, tylko wpatrywał się dziwnie w niego. Powoli wspomnienia układały się w jedną całość, tworząc Oczywisty wniosek, który Oczywisty zapamięta do końca swego życia: Cieniści to Zło, które trzeba wytępić.
Kiedy ta straszliwa maszkara oddaliła się, adept z Życia nareszcie mógł porozmawiać w cztery ślepia z Piaskową.
– Nie przepraszaj, to moja wina. Zachowałem się jak idiota, biegnąc przed siebie, zamiast zaakceptować tego, że nikim dla Ciebie nie jestem... – Rzekł już w miare normalnym głosem niebieskołuski. Nie chciał, aby Ognista miała jakieś wyrzuty sumienia... W końcu Oczko był smokiem, który dążył do tego, aby każdy (nie licząc Cienistych) zaznał na tym świecie choćby szczypty szczęścia.

[Oddech Pustyni]

Gdyby Piaskowa potrafiła rozróżniać aluzje, przytyki czy sarkazm oraz bardziej czepiała się słów, zapewne ostatnia wypowiedź Oczka zabolałaby ją bardziej niż zwykły gniew. Na szczęście Ognista była wolna od takich trosk i jakiekolwiek zamiary miał niebieskooki, nie była w stanie ich wychwycić. Ale nadal był smutny i jeszcze wystarczająco dobrze tego nie ukrył. –Nie jesteś dla mnie nikim. Doceniam cie jako dobrego zh-znajomego.– Odpowiedziała po krótkiej chwili milczenia. Co też chodziło temu gadowi po głowie. –Jeżeli nie chcesz, nie musimy kontynuować znajomości. Zależy mi po p-prostu na tym, żebyś zaaa-zaakceptował moje zdanie i nie był przez to... – Co to za słowo? –smutny... Może tak być?– Zapytała, a potem skierowała łeb nosem w dół, jak gdyby znowu przepraszała, a jednocześnie sugerowała, że jest to czas aby się pogodzili. Nawet gdyby znała gest podania sobie łapy, nie skorzystałaby z niego, więc Oczko musiał się domyślić o co jej chodziło. Chociaż nie koniecznie bo na szczęście z wypowiedzi wynikało to dosyć jasno.

[Oczywistooki]

– Na prawdę? – Odparł z iskierką nadziei młodzieniec słysząc, że jednak nie jest nikim dla Piaskowej. Po chwili zaczekał, aż smoczyca dokończy.
– Chcę dalej się z Tobą przyjaźnić. Akceptuję twoją opinię na ten temat... – niestety... Dodał w myśli niebieskołuski, po czym spróbował łagodnie się uśmiechnąć. Nie podchodził już bliżej do Piaskowej, bo ta na pewno znowu by się cofnęła. Patrzył się na nią dokładnie tak samo, jak zwykle. Był również uważny, gdyż Spojrzenie Mroku mógł tu wrócić w każdej chwili...