Ishamaar

[Pomroki Przedświtu]

• //Do Lahae
  
  Ishamaar nie do końca wiedział, co robi. Coś robił na pewno. Tancerz zaćwierkał obok niego.
  Hm. Tak. Te wrota były bardzo... znajome. I nie mówił teraz o tym, że opisane były w Dzienniku, tylko raczej, że po prostu przypominały mu wejście do jednej świątyni jeszcze w Arhrast. Zbyt duże dla normalnego smoka, zbyt przytłaczające, zbyt... hm. Po prostu zbyt. Ich widok prawie cofnął Ishamaara z powrotem, ale Ptaszysko było wręcz dziwnie wspierające.
  Putynny chciał zobaczyć Świątynię. Chciał obejrzeć. Poznać. Poprawił więc szalik, dźwięcząc lekko przy tym brązoletą – i wszedł. Tancerz kroczący na swoich długich nogach obok niego.
  Delikatnym krokiem smok i kompan przemierzali świątynie, smok próbujący przypisać posągi do tutejszych bóstw... aż jeden jakoś tak rzucił mu się w oczy, głównie przez jego widocznie pustynną aparycję. Lahae. Pani Snów, podpowiedział jego umysł.
  Zatrzymał się. Ta, której Iskra według kronik, miała... pewne nieprzyjemne przygody.
  Sny. Zagubienie. Zatracenie się na granicy bytu i niebytu.
  Podszedł, przyglądając się pomnikowi. Nie wiedział co myśleć.
  Usiadł i wpatrywał się w pomnik, Ptaszysko przykleiło mu się do nóg i także usiadło, tworząc ptasi bochen.
  Pani Snów. Ishamaar bardziej bał się snów od śmierci. Było coś.... innego, w snach. Coś uciekającego zwykłemu smoczemu rozumieniu, coś obcego i innego. Jakby pewna granica. Ciężko było mu to określić. Pustynny obawiał się śnienia... ale też dziwnie go do niego ciągnęło. Może, może gdyby tylko się zagłębił... – nie. Lepiej nie kończyć tej aroganckiej myśli w tym miejscu. Lepiej jej w ogóle nie kończyć.
  Śmierć była prosta w porównaniu ze snami. Także inna, ale zrozumiała w swojej naturze. Ot, była. Błogosławiony Niebyt.
  Pozostawał wpatrzony w pomnik, przepełniony uczuciem, którego nie potrafił zidentyfikować.

[Lahae]

Czy Ishamaar miał prawo bać się snów...? Kiedy samiec stał przed pomnikiem Lahae, czuł się jak zahipnotyzowany. Szybko zorientował się, iż jakaś dziwna siła pragnie zatrzymać go w miejscu, pragnie, aby tutaj przystanął, zastanowił się... odpoczął...

Znajdował się w powietrzu. Frunął nad olbrzymią, bezkresną pustynią, czując ciepłe powiewy wiatru smagające jego łuski. Dostrzegał w dole wydmy o fantazyjnych kształtach, drobne zwierzęta, które trzymały się w grupach w grupach, zazwyczaj w cieniach kamieni i kaktusów. Miał poczucie, jakby był w stanie widzieć ją całą naraz – mimo że wcale nie odwracał wzroku. Zaraz zaraz.. Czy... Czy wydmy, roślinność i kamienie nie układały się właśnie w kształt... smoczycy?

Z jakiegoś powodu wiedział, że to była ona, choć nic nie wskazywało na płeć. Z jakiegoś powodu wiedział, co był skrzydłem, a co nogą, ta naturalna, pozornie bezkształtna masa zdawała się wkraczać w jego umysł, ukazując swoją sylwetkę. Wiedział, że smoczyca była wielokolorowa, choć przecież składała się jedynie z forma piasku i kamieni. Tak jakby światło słońca odbijało się w wielu barwach, od każdej wydmy inaczej.

Wiedziony ciekawością, spojrzał w stronę słońca. Ale nie było żadnego słońca. Było oko.

Gwałtownie wybudził się! Otrzeźwienie przyszło nagle, całe ciało Ishamaara drżało, kiedy ten znalazł się znów w świątyni. Wokół jednak wszystko zdawało się zupełnie zwyczajne – on, jego kompan i zimny pomnik bogini. Kiedy spał, zupełnie nic się nie zmieniło.

Choć czy to naprawdę był tylko sen...?

Pomroki Przedświtu