Spotkanie IV

[Ateral]

Tak, przez bardzo długi okres czasu żadnych spotkań nie było. I może z tego powodu tak wiele się wydarzyło. Tak wiele było do omówienia... O ile smoki będą chciały to omówić. Co zależało wyłącznie od nich.
Ateral był tu tylko po to, by mieli pretekst do wspólnego spotkania. Kto wie, być może taki pretekst był niezbędny od czasu do czasu.
Tak więc kiedy szary bóg Śmierci pojawił się pośród zwałów śniegu na Skałach Pokoju i każdemu wysłał cichą wiadomość, która miała rozbrzmieć przy ich uszach, nie w ich umysłach, pozostawało tylko czekać. I obserwować.
A wiadomość ta głosiła:
Zapraszam na Spotkanie na Skałach Pokoju.
Dotarła do wszystkich smoków o rangach adepta i wyższych.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Spodziewał się, że niedługo Ateral ich wezwie. Nie sądził jednak, że stanie się to tak szybko. Ale może to i lepiej?
Po oczyszczeniu atmosfery w Stadzie gotów był stawić pysk wszystkiemu, byle ochronić swoje smoki. Na ich własnym spotkaniu pokazali, gdzie tkwi prawdziwa siła. I zamierzał to wykorzystać. Przyprowadził więc swoje Stado na spotkanie po tym, jak wezwał ich Ateral. Powitał boga skinieniem łba, a sam zwinnie wskoczył na jedno z podwyższeń przeznaczonych dla Przywódców. Usiadł pyskiem do miejsca zgromadzeń i czekał.
Chrapa i Wyrwij siedzieli pośród jego smoków. Jak zwykle.

[Zorza Północy]

Ulotne Wspomnienie zdziwiła się, słysząc zupełnie obco brzmiący, chłodny głos w swej głowie. Wzdrygnęła się, wyczuwając emanująca z tego głosu moc. Spojrzała mimowolnie w stronę Skał, na które nikt od dawna nie uczęszczał, prócz zgromadzeń w sprawie wojny. Zmarszczyła nos i uśmiechnęła się do Zapomnianego.
– To co, maszerujemy? – rzuciła raźnym głosem, nie zamierzając opuszczać przyjaciela do czasu, aż nie będzie zdolny sam poruszać się po terenach, bez ryzyka uczynienia sobie krzywdy, czy zabłądzenia. Wędrówka dłużyła się niemiłosiernie, ale samiczka wydawała się pogodna i rozluźniona. Paplała jak najęta, opowiadając anegdotki o wyprawie z Hipcią i Ważką ku Górom zwącymi się Pięściami Bogów, o tym, jak spotkały niedźwiedzicę z młodymi, które po początkowej walce postanowiły zostawić w spokoju.
Podziwiała krajobraz i ciszę, zagłuszając tym samym niejakie obawy możliwym spotkaniem, nie wiedząc, jaki obierze kierunek.
W końcu dotarli nad Skały, zwące się irnonicznie Pokojowymi i zaprowadziła Zapomnianego na ubocze, po prawej od skały, na której stał dziwny szary smok, o niespotykanych ślepiach, czarnych i gwiaździstych. Poczuła do niego mimowolny respekt i zrozumiała, z kim ma do czynienia!
Skłoniła przed Bogiem delikatie pysk, obserwując go uważnymi, morskimi ślepiami, mając u swego boku Zapomnianego. To było niesamowite! Bóg! Ma przed sobą Boga! Co prawda Śmierci, ale to lepsze, niż nic, prawda?! Prawda?!

[Dwuznaczna Aluzja]

Odpoczywała w grocie, gdy nagle coś rozbrzmiało jej przy uchu. Nie, to nie była wiadomość mentalna, ale równie irytująca, bowiem nie przekazana od drugiego smoka stojącego przed nią.
Wzbiła się w powietrze, kierując do Skał Pokoju. Wylądowała cicho na szaro – białym podłożu, patrząc. Tylko Ateral. Kiwnęła mu nieznacznie łbem, ale nic więcej. Usiadła gdzieś w pobliżu, czekając na resztę. Ciekawe, ile smoków przyjdzie. Trzy? Pięć? Może siedem. Na pewno nie wszyscy.

[Bezkresna Galaktyka]

Ważka przystanęła, gdy usłyszała znajomy głos przy uszach. Od razu go rozpoznała. Wraz z nim napłynęły wspomnienia pierwszego spotkania z Ateralem, na którym była.
Wzbiła się w powietrze, podążając za swym stadem.
Chwilę kołowała nad Skałami Pokoju, szukając najlepszego miejsca do lądowania. Wkrótce do tego doszło, a ona opadła na miękki śnieg, rozglądając się. Była raczej jedną z pierwszych, a przynajmniej tak jej się wydawało w trakcie lądowania.
Skinęła głową Ateralowi z szacunkiem, a następnie usiadła, owijając łapy ogonem. Mimowolnie pomyślała, że chciałaby już wiosnę, ale ta myśl wkrótce odeszła wgłąb umysłu, który był zajęty ważniejszymi sprawami.

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca nie kazał na siebie długo czekać, pomimo iż jego chęci na wyjście z ciepłej groty na mróz nie były zbyt wysokie. Niezadowolony, ale jednakowoż mocno znudzony wiecznym leżeniem w grocie z przerwami na walki, przyleciał na spotkanie. Wylądował nieopodal Ankai i powitał Aterala jedynie przelotnym, acz uważnym spojrzeniem szkarłatnych ślepi. Usiadł obok Wojowniczki Cienia, nie bawiąc się w śmieszne, w swoim mniemaniu, podwyższenia dla Przywódców. Wolał zostać ze swoim stadem.
Dziwne, że przyszedł. Integracje z resztą stad miał zazwyczaj w rzyci, bogów tym bardziej. Być może ma jakiś interes w swej obecności tutaj.

[Gałązka Jaśminu]

Gałązka przybyła na Skały, ale tylko z racji powinności. Najbardziej nie miała ochoty na spotykanie cienistych, których Złudzenie bronił mimo krzywd jakie wyrządzili. Jeśli chodziło o podejście do Cienia tutaj mocno trzymała stronę Słowa.
Wylądowała nieopodal miejsca w którym zbierały się smoki Życia i kiwnąwszy krótko łbem zgromadzonym, usiadła. Czekała, ale minę miała obojętną, a i spojrzenie zamyślone. Całą sobą wysyłała otoczeniu sygnał, ze nie jest skora do rozmów.

[Niebieski Kolec]

Powoli kroczyłem obok Ailli po usłyszeniu znajomego głosu, o którym trudno było zapomnieć. Nie odzywałem się. Tylko skrzydło miałem oparte na przyjaciółce by nie zgubić jej i tym samym drogi. Po dotarciu na miejsce usiadłem na śniegu czekając na pierwsze słowa boga... A może kogoś innego...

[Oczywistooki]

Nagle usłyszał nieznajomy głos smoka, który jakby stał obok niego. Zauważył, że jego rodzina w grocie najprawdopodobniej też usłyszała ten głos i od razu wyruszyła w stronę, gdzie znajdowały się takowe Skały Pokoju. Po drodze podziwiał jak zwykle piękno lodowego krajobrazu, lecz zamiast zostać w tyle, przybył tutaj przed znaczną częścią rodzinki. Zobaczył na miejscu dużego, szarego smoka od którego po prostu czuć było potęgę magii. Analogicznie ukłonił się mu głęboko z tradycyjnym uśmiechem na jego pysku. Wtem zauważył Dwuznaczną Aluzję; okropnego potwora z pozłacanymi pazurkami i ślepiami. Patrzył się na nią akurat wtedy, kiedy ona również się na niego popatrzyła. Oczywisty trzymał się z daleka od niej, cały czas zerkając kątem oka, czy czasem nie zamierza ponownie zaatakować jego umysłu jakimiś iluzjami. Usadowił się więc przy Ulotnej i Zapomnianym.
– Hej, bracie, dzień dobry Ulotna. – przywitał się serdecznie, po czym skierował swój wzrok na Aterala, którego jeszcze nigdy na oczy nie widział (chociaż o nim słyszał).

[Oddech Pustyni]

Słysząc głos rozchodzący wokół jej głowy rozejrzała się gwałtownie. Ostatnimi czasy trenowała swoje zmysły węchu jak i słuchu więc początkowo zmartwiła się, że aż tak dała się podejść. Ale nikogo nie było. Nie miała jeszcze styczności z tego typu kontaktem ale skojarzyła go z maddarą która wcześniej też wydawała jej się dziwna i nieosiągalna. Praktycznie co chwila w Wolnych Stadach coś ją zaskakiwało więc żeby i tym razem tak nie było, zachowała spokój i spróbowała spełnić propozycję tajemniczego głosu.
Piaskowa zwiedziła już praktycznie każdy zakamarek terenów Ognia a i dźwięk który usłyszała nie kojarzył jej się z Runą, więc uznała, że musi być to gdzieś na terenach wspólnych. Rozłożyła skrzydła i aby znaleźć miejsce wymienione w zaproszeniu postanowiła polatać sobie nieco dalej od terytoriów które już widziała. Nagle z góry dostrzegła grupkę smoków. Kojarzyła z nich czterech bywalców Życia ale widziała też inne gady które, kiedy zniżyła lot, zaczęły trącić Cieniem. W końcu wylądowała i spojrzała w kierunku siedzącego w oddali smoka. To on musiał ich wezwać, wyróżniał się najbardziej na tle pozostałych, nie tyle swoim wyglądem a jakimś takim anonimowym zapachem. Takim którego młoda nie potrafiła do niczego dopasować. Niesamowite. Ateral wezwał smoki na spotkanie a ona, ledwie upieczona adeptka mogła w tym uczestniczyć. Piaskowa rozpoznała wygląd boga śmierci chociaż początkowo sama nie mogła uwierzyć, że go widzi. Nie zważając na to czy i on ją zauważył skinęła mu powitalnie łbem a potem rozejrzała się za miejscem gdzie mogłaby usiąść. Najbliżej siedziały smoki które rozpoznała z góry i mimo, że nie miała z nimi jakiegoś sporego kontaktu nie chciała przeszkadzać i przedzierać się głębiej w tłum, pomiędzy nieznajomych. Podeszła i chociaż niepewna czy nie będzie im przeszkadzać, skinęła łbem Zapomnianemu, Ulotnej a także Oczku a potem usiadła niedaleko nich.

[Pani Wojny]

Runa przybyła wkrótce po Piaskowej Łusce, prowadząc resztę stada. Wszystkich sobie znanych przywitała skinieniem łba – z pewnym rozczarowaniem odnotowując fakt, że Piaskowa zajęła miejsce wokół innych smoków, gdzie nie zmieści się reszta Ognia – po czym ruszyła w kierunku pustej przestrzeni przed podwyższeniem. Oczywiście, swojego miejsca na podwyższeniu nie zajęła. Ograniczyła się do obserwowania Złudzenia Życia z pewnym rozbawieniem na pysku. No i zastanawiania się cóż takiego dzisiaj będą omawiać. Oby było ciekawie, inaczej na pewno uda jej się przysnąć, gdyż była ostatnio dość zmęczona.

[Oczywistooki]

Uśmiechnął się w stronę Piaskowej, gdy przysiadła koło niego.
– Hej, Co tam słychać w twoim stadzie? – mile rzekł, wesoło na nią spoglądając. Zauważył że tuż po przyjściu Piaskowej, zjawiła się Runa, przywódczyni Ognia, która krzywo spojrzała na adeptkę. Oczko zaczął się zastanawiać, jaki charakter mają smoki z tegoż stada... Są miłe? A może też brutalne i okrutne, jak te z Cienia? Może mają ognisty temperament? Młody adept może się teraz o tym przekonać, wysłuchując tonu odpowiedzi Piaskowej i obserwując jej zachowanie w tej sytuacji.

[Trzy Odcienie]

Płowy też się zjawił, ciągnęła go głównie ciekawość. Spacerował sobie po okolicy, kiedy nagle coś zabrzęczało mu w uszach. Tak się tego nie spodziewał, że niczym kot wyskoczył w górę i się obrócił. Skały Pokoju? Pierwsze słyszy, ale ruszył przed siebie. Zajęło mu to dwie godziny i się zjawił, nie miał pojęcia jak znalazł to miejsce.. ale je znalazł. Jakby niewidzialna siła wskazywała mu drogę, ujrzał na wzniesieniu między skałami zbiorowisko smoków. Kłębowisko zapachów, znanych i zupełnie obcych. Wdrapał się więc na górę, porozglądał się uważnie.. Ujrzał Runę Ognia, postanowił że usiądzie w odległości 4 metrów od niej. Znał tylko ją więc skinął w jej stronę głową, potem zaczął obserwować Boga Śmierci... Ciekawe, ciekawe czy czegoś się dzisiaj nauczy.

[Azyl Zabłąkanych]

Powolnym krokiem szła za Runą w otoczeniu reszty Stada. Podczas wędrówki kłębiło się po jej łbie wiele myśli.
Domyślała się, że wezwał ich Bóg, o który tak wiele słyszała. Jednocześnie zdawała sobie sprawę, że Spotkanie, można by rzec, jest sprawą głównie polityczną – a i tak po jej sercu roznosił się niepokój na myśl o rozmowach na Skałach. Miała złe przeczucia i najprawdopodobniej było to nieco widać po wyrazie jej pyska – nieco zmęczonym, niezbyt podobnym do tego, co dało się u niej ujrzeć na co dzień.
Gdy dotarli na miejsce, przywitała wszystkich skinięciem łba i delikatnym, nieco zamyślonym uśmiechem. Nie wiedząc, jakie miejsce sobie zając, stała przez chwilę w miejscu wyraźnie rozdarta, po czym ruszyła niepewnie ku smokom z reszty Stad. Przysiadła gdzieś z przodu, całkiem niedaleko mając Piaskową, nieco dalej – matkę i mistrzynię zarazem.
Przyłożyła pierzaste, krótkie skrzydła do ciała nieco mocniej, niż zazwyczaj i owinęła łapy ogonem, po czym zastygła w miejscu, czekając na rozwój wydarzeń.

[Wierch Skazanych]

Samiec usłyszał dookoła siebie dziwny głos. Zaskoczony rozejrzał się, odsłaniając zębiska. Nie znał tego tembru, był zimny, obcy... Ale nikogo nie dostrzegł, chociaż blade ślepia przeczesywały otoczenie.
Mruknął pod nosem, zastanawiając się, czy tutejsze ziemie nie są nawiedzone, a może to jego niespokojne myśli biły się głośno o siebie.
Zaraz potem dostrzegł w oddali Przewodniczkę otoczoną członkami reszty Ognistych.
Strzepnął błoniaste skrzydła z białego puchu i postanowił do nich dołączyć, stając gdzieś po lewej koło Runy Ognia, ale nadal trzymając się bardziej za nią.
Ruszył za swymi nowymi członkami klanu w nieznane sobie miejsce, a tam dostrzegł na jednym z podwyższeniu chudego szarego smoka o czarnych oczach nakrapianych srebrem. Na drugim podwyższeniu stał futrzasty biało fioletowy samiec, dalej pod podwyższeniem masywny Cienisty o wielu kolcach, dostrzegł też fioletową smoczycę, której rzucił chłodne, obojętne spojrzenie i przysiadł nieopodal Przewodniczki,a tym samym koło ciemnej młodej Adeptce o szafirowych oczach.
Wyczuwał mnogość różnych zapachów, co pozwoliło mu sądzić, iż tutaj zbierały się wszystkie trzy grupy.
Ułożył wygodniej błoniaste skrzydła na grzbiecie, układając mięsisty ogon przy swym prawym boku i obserwował w milczeniu bladymi ślepiami smoki.

[Oddech Pustyni]

Młoda w pełni skupiła się na bogu śmierci jak gdyby był takim zjawiskiem, że spuszczenie z niego wzroku równałoby się z utraceniem jakiegoś bardzo ważnego, pouczającego widoku. Słysząc głos Adepta odwróciła się do niego gwałtownie i zmierzyła go nieruchawymi ślepiami. Posłał jej przyjazny uśmiech ale młoda nie mogła odwdzięczyć mu się tym samym. Ograniczone mięśnie mimiczne nie pozwalały jej nawet na zmarszczenie pyska a co dopiero wyrażeniu jakiejkolwiek emocji. Tak czy inaczej Piaskowa starała się również sprawiać wrażenie przyjaznej. Przesunęła energicznie ogonem rozgarniając za sobą małą warstwę śniegu a także, w ustalonym przez siebie zwyczaju, poruszyła skrzydłami. –Nie wiem.– Odpowiedziała krótko na jego pytanie. Oczywiście nie miała zamiaru tego tak zostawić ale rzeczywiście, nie miała pojęcia co mogłaby powiedzieć na temat stada. –Powoli się w tym orientuje sz-szczerze mówiąc. Nawet nie znam wszystkich smoków. Ale chyba jest dob-rze– Dopowiedziała niesamowicie spokojnym, delikatnie schrypniętym tonem. Nie przejmowała się już, że czasem zacinała się przy wypowiadaniu niektórych słów. Po prostu to ignorowała. Dopiero kiedy skończyła, zorientowała się o przybyciu Ognistych. Skinęła każdemu łbem jeśli tylko na nią spojrzał ale nie ruszała się z miejsca bo w końcu nie mogła zostawić nowego towarzysza. –A u ciebie?–

[Subtelny Gniew]

Seraficzna przyleciała na spotkanie wraz ze Złudzeniem, a po wylądowania zajęła miejsce między Chrapą a Wyrwijem. Nie mogła towarzyszyć ojcu na jego podwyższeniu – choć trochę się o niego bała po deklaracjach na Szczerbatej – ale przy jego kompanach czuła się o wiele lepiej, i może trochę bezpiecznej. Miała nadzieję, że rodzeństwo do niej dołączy i stworzą ciepły krąg wzajemnego wsparcia. Oczywiście jeśli nie trzeba będzie trzymać Hipnotyzującej, próbującej rzucić się na Dwuznaczna Aluzję – ostatnio jednak adeptka się uspokoiła, więc może nie będzie burdelu na tym spotkaniu.
Usiadłszy skłoniła łeb w kierunku Aterala, czując lekkie zażenowanie swoim zachowaniem wobec niego na spotkaniach młodych. Jeśli pamięć jej nie myliła przytulała się do jego łapy, jak rzep. Wstyd. Oby tego nie pamiętał.
Spojrzała także na Uśmiech i Dwuznaczną. Siedzieli obok siebie. Tak jak myślała. Nie łatwo oddzielić stadnych wojowników. Ważne było jednak to, że krwiożercze zachowanie cienistej nie demaskowało się na Skałach Pokoju przed panem śmierci. Cóż za ironia.

[Cichy Potok]

Cichy przybył zaraz za Seraficzną. Wylądował nieopodal, by nikogo nie obrzucić śniegiem, po czym podszedł te parę kroków do zebranych smoków Życia. Skinął łbem wszystkim, których znał, po czym zasiadł przy Chrapie i rodzeństwu. Uśmiechnął się ciepło, a jego błękitne spojrzenie powędrowało do boga śmierci. Miał nadzieję, że poruszona przez jego stado sprawa będzie miała swój szczęśliwy finał. Ale to się okaże...

[Wizja Zniszczenia]

Na miejsce przybyła też czarnołuska. Wizja nie dbała o inne smoki i bez oporu wbiła się w śnieg tam, gdzie było wolne miejsce, aby mogła wylądować. Jej potężne skrzydła zostały złożone, a następnie srebrne ślepia przesunęły się po zebranych. Po raz pierwszy opuściła teren Ognia, by pokazać się na czymś takim, jak spotkanie. Wyszczerzyła drapieżnie zęby i podeszła do swoich. Do tych, w których żyłach płynie Ogień. Zasiadła i uderzyła ogonem o ziemię, wciąż uważnie przypatrując się obcym pyskom i wąchając obce wonie, próbowała zapamiętać i zaszufladkować wszystkich. Cóż, to nie będzie trudne.

[Tejfe]

Na Skały Pokoju przyleciała Hipnotyzująca. Zdziwiła się trochę czemu Ateral postanowił ich wezwać, ale nie będzie kwestionować jego decyzji. Także wylądowała i rozglądając się dookoła posłała czuły uśmiech Seraficznej. Trochę dziwiło ją to, że ta, aż tak jej nienawidziła. Miała być prawo na nią zła, ale ona, aż wręcz kipiała pogardą do jej osoby. A we własnym ojcu nie widziała kszty winy. Według adeptki, która zrozumiała swój błąd i przyznała się do niego, Złudzenie powinien zrobić to samo. Ale nie zrobi, bo to by zepsuło jego wizerunek wśród stada, a tak to wszyscy uważają, że to tylko ona była ta zła. A to, że ją obrazono, nie uwiersono w jej słowa i zaszantażowano, to już pominięto. Żal jej było Velum. Kiedyś była inna i nie wierzylaby ślepo tylko jednej osobie. A tej, która zajmowała się nią częściej i okazywała jej miłość, odrzuciła. Ale nie będzie o tym rozmyślać, zmieniła się i tule. Obie się zmieniły. Tehanu skinęła wszystkim zgromadzonym łbem, po czym usiadła koło Oczka, bacznie owijając się ogonem.