Posąg Sennah

[Osąd Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Siderus minął dziwny posąg w ciszy, nie wypowiadając ani słowa. Nie wiedział kim jest przedstawiona przez niego sylwetka młodej smoczycy. Przeszedł dalej w stronę pomnika Valanyan, nie dając bogince lata choćby skrawka uwagi.

// zt

[Słodycz Ziemi]

Dzieciaki zostały pod opieką szóstki kompanów, którzy mieli z nimi pelne łapy roboty, ale dzięki temu Astral, Goździk i Su mogli w spokoju spotkać się w świątyni, gdzie mieli nadzieję dowiedzieć się o losach Szrona. Córa dotarła na miejsce z Pasterzem, zatrzymując się w pobliżu piedestału Sennah by zaczekać na Obcą Ideę, który pewnie był już w drodze. Na początku rozgadana Goździk z każdym krokiem, który prowadził w kierunku świątyni, milkła co raz bardziej. Przekraczając próg domu bogów, serce ścisnelo się jej z niepokoju. Wciąż miała w głowie ostatni raz gdy była tutaj pytać o swojego partnera. Wtedy dzięki pomocy Kammanora udało się im odzyskać Pasterza, tym razem miała nadzieję na podobny rezultat. Nie wytrzyma utraty kolejnego dziecka, więc nawet nie brała takiego scenariusza pod uwagę.
Zatrzymała się w pobliżu młodej Bogini Lata, kiwając z szacunkiem głową w stronę posągu.
– Dzień dobry, Sennah. – Przywitała się cichutko, splatając delikatnie swój ogon z ogonem Astrala. Bardzo się stresowała.

Pasterz Ziemi Obca Idea

[Ostatnie Mrozy]

Goździk poinformowała Su odpowiednio wcześniej, toteż czarodziej przybył do świątyni niedługo po niej i Astralu. Widać było, że się spieszył, bo jego pierś wznosiła się i opadała miarowo gdy przekroczył progi świętego przybytku. Karnie stawił się pod posągiem Sennah, kłaniając się najpierw Astralowi i jego partnerce, a potem przed posągiem.

Su nigdy nie kłaniał się przed bogami. Gdy jednak okazało się, że Goździk również nie ma pojęcia gdzie przepadł Szron, czarodziej zacząłby się modlić nawet do białych myszek, byleby tylko dowiedzieć się co stało się z jego partnerem. Starał się nie kręcić w swojej głowie historii i trzymać się faktów, kryjąc swoje zmartwienie i zaniepokojenie za chłodną, logiczną maską. Kaveh czuł jego emocje przez więź, ale zatrzymywał swoje uwagi dla siebie nie chcąc niepokoić młodej Jaśmin.

Musieli go znaleźć, inaczej był na dobrej drodze by postradać zmysły. Nigdy nie sądził, że będzie mieć nadzieję, że te wszystkie wycyzelowane pieczołowicie podarki jakie zostawiał u Strażnika Gwiazd przed każdą wyprawą, będą miały jakiekolwiek znaczenie. Teraz wszystko zależało od kaprysu Sennah.

Córa Róż Pasterz Ziemi

[Pasterz Kóz]

Pasterz wyjątkowo czuł się trochę nie na miejscu. Jasne, nieraz się modlił do bogów, ale ostatnim razem to on był zaginiony, a teraz martwili się o kogoś innego. Miał nadzieję, że niepotrzebnie.
Przywitał Ideę skinieniem głowy, a potem ukłonił się przed posągiem Sennah. Ostatnio akurat rozmawiał z nią o obserwowaniu smoków z błogosławieństwem, więc pewnie wiedziała co ze Światłem i mogła ich nakierować. Oby tylko nie bolała jej głowa.
– Pani Sennah, przyszliśmy z pytaniem o naszego syna... – zerknął na Obcą. Może jednak był samicą, skoro mieli jaja ze Światłami?
– ...o Światła Północy tak konkretnie. Nie wrócił do domu. Czy mogłabyś nakierować nas w którą stronę się udał? Albo co się z nim dzieje? Martwimy się – zapytał zatroskany i jeszcze raz pokłonił głowę przed posągiem. Może tylko mu się spacer przeciągnął i dlatego tak zwleka z powrotem? Może rodzicielstwo go przerosło? Tak, to na pewno to.

// Córa Róż Obca Idea Sennah

[Słodycz Ziemi]

Zerknęła w kierunku wejścia, uśmiechając się blado do Obcej Idei. Miała wrażenie jakby przeżywała deja vu. Już kiedyś prosiła o pomoc Sennah, a teraz musiała zrobić to znowu. Czuła dziwny ścisk w piersi, a do gardła podchodziła jej gula, przez którą ciężko jej było wydobyć z siebie słowa. Chciała znać odpowiedz na to, co stało się z jej dzieckiem, ale... Czy na pewno chciała? Tak, bo nie zniesie dłużej tej niepewności. Nie była w stanie się jednak odezwać, więc po prostu skierowała swoje myśli do Bogini Lata, wiedząc, że ta i tak ją usłyszy.
Błagam, niech nic mu nie będzie. Proszę, nie mogę stracić też jego. To.. Za dużo. Proszę, Sennah, wskaż nam drogę do Świateł Północy, do mojego pisklęcia. Tak go właśnie widziała, jako swoje małe pisklę, które chciała chronić za wszelką cenę. Dopiero co wykluły mu się dzieci, wiem, że by ich nie porzucil. Boję się, że coś mu się stało. Błagam Cię, Sennah, muszę go znaleźć. Wiem, że masz wiele swoich własnych spraw i wybacz, że zawracamy Ci głowę, ale.. To moje dziecko. I zrobię wszystko, żeby go znaleźć, wszystko co powiesz. Kocham go. – Przemawiała do Bogini, choć nikt z obecnych nie słyszał jej słów. Pochyliła głowę przed pomnikiem w wyrazie szacunku, pozwalając by grzywa zakryła jej pysk, na którym malował się strach o losy Szrona. Jeśli Sennah kazałaby jej wyrwać sobie serce z piersi w zamian za odzyskanie Świateł, zrobiłaby to bez wahania.

// Pasterz Ziemi Obca Idea

[Sennah]

Gdy smoki w tak licznym gronie wkroczyły pod piedestał Sennah, ciepło nie było tak przyjemne jak zawsze. Owszem, małe promyki światła wdzierały się do tej przestrzeni, jednak bardziej przypominało to promienie słońca, które pomimo swojej obecności, nie potrafiły pokonać chłodu w zimowy, cichy poranek. Aż za cichy. Smoki były oszczędne w słowach, przechodząc od razu do meritum sprawy.
Lato nie zamierzała być im dłużna.
– Wiem, o kogo Ci chodzi, Pasterzu – rozbrzmiała w głowie całej trójki, a jej głos był… Ciężko stwierdzić. Ni to poważny, ni to szczęśliwy, ni to zły czy zmęczony.
– Światła nie wróci. Zginął podczas podróży w starciu z kanibalem, którego sam zaatakował. Łapa Aterala nie jest w stanie go dosięgnąć – brzmiała może zbyt oficjalnie i chłodno, ale cóż, sami zapytali, a Sennah była bogiem dość bezpośrednim, niewidzącym sensu w odwlekaniu informacji.
Choć… w umyśle Goździk jej głos zdawał się cieplejszy. Sama Córa poczuła na swoim ciele, jak gdyby ktoś położył jej ciepłą łapę na prawym barku.
~ Miłość rodzica do dziecka jest ciężkim brzemieniem. Wielokrotnie trzeba obserwować cierpienie, czy nawet chować własne pisklęta, nawet jeżeli umownie nie powinno tak być. Im są starsze tym trudnej jest nam je chronić, a czasem zdajemy sobie sprawę, że nigdy nie byliśmy w stanie tego zrobić. Albo że od zawsze ich los był poza zasięgiem naszych łap – brzmiało to na bardzo marne pocieszenie, ale Ziemista miała wrażenie, że łagodnie przemawiająca w jej głowie Lato mówiła tak, jakby dobrze wiedziała, o czym mówi. Może odbyła wiele rozmów z Uessasem? A może…

Pasterz Ziemi Córa Róż Obca Idea

[Ostatnie Mrozy]

Światła nie wróci.

Jego serce zamarło, a umysł pogrążył się w ciemnej pustce. Miał wrażenie, że całe jego jestestwo otacza czarna, lepka maź. Czarodziej nie był w stanie nawet drgnąć, każda jego kończyna była ciężka, niczym wykonana z żelaza. Jego cała istota zawęziła się jedynie do świadomie wykonywanego oddechu, zmuszania ściśniętych płuc do przyjęcia powietrza.

Nigdy już go nie zobaczy. Nie usłyszy jego głosu, nie zobaczy oliwkowych ślepi, nie wda się w żadną dyskusję ani nie wybiorą się na wspólny spacer brzegiem morza. Nie zobaczą wspólnie Ogrodu Immanora ani wnętrza Wulkanu. Nigdy nie poczuje już jego maddary.

W jednej chwili cały jego niepokój wyparował zastąpiony poczuciem beznadziejnej bezsilności. Wszystko straciło sens. Badania, zaklęcia, wyprawy, stada, wojna z ludźmi, wszystko było w jednym momencie stało się równie nieważne jak jesienne błoto przed wejściem do świątyni. Po co tu w ogóle był? Po co w ogóle dalej istniał?

Kawał terenów dalej, Kaveh wypuścił z łapy glinianą miskę pełną suszonych owoców, niszcząc ją i płosząc przy okazji Jaśmin.

~ Su... – myśli kompana prawie do niego nie docierały, gdy poczuł rozdzierający ból promieniujący z klatki piersiowej. Chciał wybiec ze świątyni i zanurzyć się ponownie w morzu, a potem wpłynąć do Ognistego Szelfu i nigdy więcej z niego nie wypłynąć. Chciał zostać otulony kojącą ciszą, ciemność i bezruchem morskich głębin.

Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.

Przez dłuższą chwilę nie mógł skupić się na niczym innym po za własnym oddechem. Jego rozbity na dziesiątki myśli umysł nie był w stanie przetworzyć niczego innego. Mentalne przekazy od próbującego się do niego dobić Kaveha przypominały mu brzęczenie natrętnej muchy w uchu.

– Jeśli nie...Słońca...mnie...dla Jaśmin...Imbir...znajdź...

Ach.

Zasłonił sobie oczy łapą i zaciskając ją na pysku, biorąc głęboki, nerwowy wdech.

W ciemności widział parę turkusowych, oliwkowych i krwistoczerwonych ślepi.

Był ich opiekunami. Musiał trwać dla nich.

– Szh... – charknął, zdejmując łapę z pyska. Dźwięk nie chciał przejść przez ściśnięte i wysuszone gardło. – Khym, Sennah... Gdzie on jest? Nawet jeśli już nie wróci, zasługuje by spocząć tam gdzie jego przodkowie, w Gaju Pamięci. Nie gdzieś... po za. – czarodziej mówił z trudem. Ból w klatce piersiowej ledwo pozwalał mu pozbierać myśli. – Musimy go znaleźć. – powiedział, spoglądając w stronę Astrala i Goździk, by zobaczyć jak oni się trzymają.

Córa Róż Pasterz Ziemi

[Pasterz Kóz]

Pasterz wziął głęboki oddech. Najpierw Śnieżka, teraz Światła. Postukał nerwowo pazurami o ziemię. Jego syn zginął w walce. Lepiej niż od choroby, można by rzec, że honorowa śmierć, choć po co ryzykował samemu? Czemu nie wziął nikogo ze sobą, czemu nie został na Wolnych? Miał dzieci do cholery.
Wypuścił z siebie powietrze i głęboko westchnął, gdy potarł szyję. Jasne, było mu smutno z powodu syna, ale jednocześnie jego serce rozpalał gniew. Gniew na Światła, że pozwolił się zabić. Gniew na kanibala, że nim był. Gniew na bogów, że łapa Aterala tak krótko sięgała. Gniew na siebie, że nie ma jak mu pomóc. Gniew na świat, że już go nie zobaczy, dopiero w Krainie Wiecznych Łowów.
Wbił wzrok w posąg Sennah.
– Gdzie. On. Jest – wycedził przez zaciśnięte zęby, mając na myśli kanibala. Starał się opanować szalejące w środku emocje, ale było mu bardzo ciężko. Nawet jego aura zaczęła podświadomie świecić, choć nie było w niej ciepła, a bliżej gorąca. Wiedział, że musi zabić kanibala, nie tylko po to, aby pomścić syna, ale także, żeby odzyskać to co z niego zostało i aby ten dzikus nikogo więcej nie skrzywdził. Był to winien Światłom.

// Obca Idea Córa Róż

[Słodycz Ziemi]

Nie mogła powiedzieć, że czegoś nie przeczuwała, a pierwszym znakiem było to, że od dawna nie widziała kompanów syna. Gdyby więź działała, zapewne kręciliby się gdzieś w pobliżu. Starała się jednak odsuwać od siebie wszystkie morczne myśli, bo nadal w jej sercu silna była nadzieja, że syn wróci cały i zdrowy. Nadzieja ta rozwiała się wraz ze słowami Sennah, choć była jej wdzięczna za przekazanie tak szybko informacji o losie jej dziecka. Brutalna prawda, mimo, że bolesna, była lepsza niż życie w ciągłej niepewności, bo prawdopodobnie w innym przypadku aż do końca życia nie przestałaby szukać Szrona.
Po ciele Córy rozlał się chłód, a po klatce piersiowej rozszedł się niewyobrażalny ból. Miała wrażenie, że jej serce się zatrzymało, a płuca odmawiały pompowania powietrza. W gardle czuła kamień, który nie pozwalał jej się odezwać, a cały jej świat zawężył się do czterech słów: Światła nie wróci. Zginął. Czuła przy sobie obecność Bogini Lata i słyszała w swoim umyśle jej słowa, starała się więc na nich koncentrować, rozpaczliwie chwytając się ciepła, które oferowała. Nie potrafiła jej jednak odpowiedzieć niczym więcej niż smutną karykaturą uśmiechu, skierowaną w stronę posągu. Stała tak w odrętwieniu, nie mogąc skupić myśli na niczym poza faktem, że jej dziecko nie żyje. Szok, którego właśnie doświadczała, nie pozwalał jej nawet na płacz, więc tkwiła tak w miejscu, a jej ciało trzęsło się jak podczas dreszczy w gorączce. Odchodziły. Jedno po drugim. Najpierw Śnieżka, teraz Szron. Jej maleństwa. Już nigdy nie potarga mu grzywki. Już nigdy go nie przytuli. Już nigdy nie spojrzy w jego szaroliwkowe ślepia. Już nigdy nie zobaczy tego zawadiackiego uśmiechu. Już nigdy z nim nie porozmawia. Już nigdy nie zapewni, że wszystko będzie dobrze. Bo nie będzie. Jak mogłoby być, skoro jego już nie było? Co za okrutny los pozwalał jej żyć tak długo, ale kazał patrzeć na śmierć własnych dzieci?
Nie odezwała się więcej, zamknięta we własnym cierpieniu, zbyt odrętwiała na płacz. Obca Idea i Astral powiedzieli niewiele, ale zarazem wszystko. Musieli odnaleźć to co zostało ze Świateł. Musieli go pochować, tam gdzie było jego miejsce – w Ziemi, obok Śnieżki.

Obca Idea Pasterz Ziemi

[Sennah]

Sennah nie odzywała się, dając smokom czas na przyjęcie wiadomości choć tak na prawdę nikt nie przyjął jej.. dobrze. Co się dziwić zresztą? Utrata dziecka i partnera, jeszcze w tak bestialski sposób nie mogła przejść nawet z neutralną reakcją obok. Choć Idea zadał jej pytanie pierwszy, wypowiedziała się dopiero po Pasterzu.
— Przykro mi, lecz nie ma niczego do odzyskania. Ząb czasu pochłonie kanibala szybciej niż wasze szpony — dała im do zrozumienia dwie oczywiste rzeczy, i choć posmak braku wymierzenia sprawiedliwości po swojemu był gorzki, to wszystko co mogła dla nich zrobić. Po chwili obecni przy jej posagu mogli poczuć jak ciepło się ulatnia wraz z obecnością samej Bogini Lata.

Obca Idea Pasterz Ziemi Córa Róż

[Sennah]

Był piękny i nawet ciepły dzień, jak na tę porę, a w świątyni panowała względna cisza. Do czasu. Przy pomniku Sennah światło wydawało się być jaśniejsze od pozostałych części świątyni. W głowach wybranych Ziemistych, jednak pojawił się obraz tego miejsca. I krótka, werbalna wiadomość od samej bogini.
– Poczyniliście znaczące osiągnięcia w ostatnich księżycach. Zapraszam po odebranie swoich tytułów – i… tyle. Czy może aż tyle? Głos Lata był spokojny i nawet przyjazny, jak się go tak posłuchało.

-

Rubinowa Łuska Wyśnione Szczęście Pasterz Ziemi – macie 72h na zebranie się, potem rozdam tytuły i następna szansa będzie w grudniu.

[Ostatnie Mrozy]

Po słowach Sennah Su podniósł się bez słowa, obrócił i wyszedł z jej zakątka. Jego ruchy były takie jak zwykle, przemyślane i eleganckie, trudno w nich było doszukać zniecierpliwienia lub złości.

Było to zupełnym przeciwieństwem tego, co działo się w jego głowie i duszy. To pierwsze wypełniała jedynie nienawiść. Czysta, nieokiełznana nienawiść do bogini lata. Nienawidził jej, tego że odmawiała mu ostatniego pożegnania z partnerem lub choćby odnalezienia miejsca jego śmierci. Był wściekły do takiego stopnia, że miał ochotę skontaktować się z ludźmi i przekazać im wszystkie informacje jakie wiedział o smoczych terenach. Wskazać lokalizację obozów, przejść, położenia sojuszników, a także tych dotyczących boskiej pomocy i samych bogach. Chciał widzieć świątynie i jej mieszkańców obróconych w perzynę, stertę gruzu. Nie obchodziło go, że wolni mogli zostać wybici. Nic nie miało już znaczenia.

Jego dusza z kolei była niczym ranne zwierzę złapane w wilczy dół. Rozdzierana bólem i tęsknotą, które niczym zaostrzone pale wbiły się w sam środek jego istoty. Pozbawiona nadziei na jakiekolwiek ukojenie czy uratowanie, skazana na powolną mękę egzystencji, dopóki nie wykrwawi się na starość. Fizyczny ból w jego piersi nadal się utrzymywał, jakby pękło mu serce.

Nie obchodziło go czy Sennah widziała. Był dla niej pozbawioną jakiegokolwiek znaczenia mrówką. Pyłkiem, który przeminie i zniknie niczym mgnienie oka. Kogo interesowała mrówka? Kogo interesował jej ból i złość?

//zt

[Cisza po Lawinie]

Była przyzwyczajona do boskiej aury w swojej głowie, ale z Sennah nigdy osobiście nie rozmawiała. Planowała co prawda ją odwiedzić kiedyś w świątyni i zapytać, czy nie nudzą ją te ciągłe opowiadania składane w ofierze w zamian za błogosławieństwo podróży, ale...

Zbudziła Othelę, tłumacząc pokrótce o co chodzi. Wyleciały z jaskini razem i w ten sposób przybyły też pod posąg bogini. Skinęła lekko głową przed wizerunkiem Lata. Nie była z tych, którzy całowali ziemię po której stąpali bogowie, ale potrafiła oddać im należny szacunek.

[Pasterz Kóz]

Pasterz również przybył do świątyni, skoro wezwała go sama bogini, choć dziwne, że zrobiła to ona, a nie prorok. Może rozchorował się biedaczek? Albo wyleciał w ważnych sprawach? No mniejsza, jak wołają to się przychodzi, toteż podszedł pod posąg Sennah niedługo po Okopie i Rubinowej.
– Jo – rzucił do nich na przywitanie, a przed posągiem bogini ukłonił się. Stanął obok reszty i czekał na nadanie tytułów.

[Okowy Przeszłości]

Trudno było jej się oswoić z tematem bogów, ale starała się. Potrzebowała chwili na rozbudzenie, zaś ostatnie resztki snu rozwiane zostały podczas ich lotu. Wylądowały przed świątynią, gdzie podążyła za Bealyn, po drodze podpytując ją kto zrobił te wszystkie posągi. Noe wyglądały na takie, wykonane byle jak.
Zatrzymała przed piedestałem, może kroczek bardziej z tyłu. Powtórzyła gest, jaki wykonała piastunka, nie chcąc zostać jakoś negatywnie odebrana. Po tym przywitała Pasterza, no i pozostało czekać.

[Sennah]

Smoki Ziemi zebrały się dość szybko po wezwaniu, choć część z nich wydawała się lekko zdziwiona, że to sama Lato wzywa ich przed swój pomnik? W pomieszczeniu dalej było przyjemnie ciepło, a promienie słońca wydawały się opadać na pomnik, tak iż… trochę utrudniały wpatrywanie się w niego.
– Spisaliście się w ostatnich księżycach, co tu dużo mówić – zaczęła Sennah, nawet można było wyczuć, że miała nawet dobry humor?

– Wyśnione Szczęście… może zaczniemy sobie od tego, że za Twój nadzwyczajny rozwój przyznaję Ci tytuł Ideału wraz z kryształem. Używaj go rozważnie, bo możliwe, że wyciągnie Cię z jakiejś ciężkiej sytuacji – brzdęk! Kryształ pojawił się u łap Piastunki. Ale skąd? – To nie koniec, jednak. Twoje podróże i nowe znajomości uprawniają Cię do zyskania tytułu Dyplomaty Centaurów, a czas poświęcony na treningi z kompanami czynią Cię Przyjacielem Zwierząt. Dużo tego prawda? Nie umyka to boskiej uwadze, dlatego nadaję Ci również tytuł Doświadczonego wraz z kryształem, który może przyda Ci się, gdybyś chciała pozwiedzać głębiny, czy inne niedostępne miejsca… – i znów brzdęk! Drugi do kolekcji! – A to wszystko zakończymy sobie uhonorowaniem Cię za Twoje wędrówki. Tytuł Obieżyświata wraz z kryształem, którego działanie sprawdzisz przy ołtarzu wymian – i brzdęk. Trochę tych tytułów było, prawda? Cóż, za wkład w samorozwój! Nie muszą wiedzieć, że zaczęła od Bealyn, bo miała najwięcej tytułów do nadania…

– Rubinowa Łusko, poczyniłaś swoje pierwsze kroki za tereny Wolnych Stad od swojego przybycia. Nadaję Ci tytuł Odkrywcy i mam nadzieję, że przyszłe wyprawy będą owocniejsze. Za twój trud włożony w naukę, nadaję Ci również tytuł Pojętnego Ucznia. Mam nadzieję, że nie poprzestaniesz na tym – rzuciła. Niestety żadnego kryształu nie dostała, ale przecież przed nią całe życie, prawda?

Na koniec…
– Pasterzu Ziemi, gratuluję kolejnych przyjaciół pośród innych ras i z przyjemnością nadaję Ci tytuł Dyplomaty Centaurów – rzuciła z lekkim rozbawieniem tutaj, mając nadzieje, że Ziemisty zapamiętał ich ostatnią rozmowę…

– To wszystko, możecie się rozejść – nie miała zamiaru ich tu dłużej trzymać, niż to było potrzebne. Smoki zdążyły jedynie mrugnąć, a wszelki ślad po obecności Bogini po prostu przepadł!

-

Rubinowa Łuska:
+Kryształ Pojętnego Ucznia

Wyśnione Szczęście:
+Kryształ Ideału
+ Kryształ Obieżyświata
+ Kryształ Doświadczonego

[Sennah]

// inny czas, parę dni później

Dzień był lekko ponury i nieprzyjemny, na tyle, że nie bardzo chciało się w ogóle wychodzić z groty, prawda? W świątyni panowała nieprzerwana cisza i spokój, choć… przy pomniku Sennah w pewnym momencie rozniosło się ciepło oraz słoneczne światło. A w głowach wybranych Mglistych zabrzmiała wiadomość.
– Ciężko pracowaliście ostatnie księżyce, Mgliści – tu w ich głowach pojawił się obraz z jej pomnikiem – Zapraszam po odebranie swoich tytułów. Jak nie przyjdziecie, to ich nie dostaniecie – wiedziała, jaki większość tego stada ma stosunek do Bogów, ale szczerze? Nie zamierzała się z nimi przepychać. Nie to nie.

-

Malachitowa Noc Ostra Jazda Poławiacz Szczurów Biały Mak Zamszony Bór macie 72h na zebranie się, następna okazja będzie w grudniu

[Zamszony Bór]

Omszały był już kilkukrotnie wzywany po odbiór tytułów, ale w ten sposób był wołany po raz pierwszy. Było to na tyle nowe i dezorientujące, że aż uniósł łeb, marszcząc przy tym łuki brwiowe. Ten głos zdecydowanie nie należał do proroka, a i wskazane miejsce było inne niż dotychczas. Dlaczego? Nie miał pojęcia. Ważne że wiedział chociaż gdzie się ma udać, bo przy okazjonalnych wizytach w świątyni udało mu się dostrzec ów pomnik. Pewne szczęście w nieszczęściu, można by rzec. W każdym razie wstał i powoli ruszył we wskazane miejsce, informując wcześniej pisklęta gdzie i po co się udaje. Głupio by było wszak nie przybyć, skoro został tak grzecznie zaproszony. Yhm, aż się uśmiechnął z rozbawieniem, kiedy przypomniał sobie to subtelne "nie to nie". Niewiele go to jednak ruszyło, więc po prostu rozłożył skrzydła i wkrótce stał już przed pomnikiem Lata, rozglądając się z pewną ciekawością. Był tu po raz pierwszy, więc bijące z piedestału ciepło przyciągało jego myśli. Dziwny fenomen.

[Ostra Jazda]

• No dziwne to było wezwanie.
  Gheina właśnie byczyła się w legowisku, przytulona do Ciritha oglądała sobie jego stare notatki z czasów gdy był jeszcze uzdrowicielem (bowiem nie miała co czytać, musi poszukać kolejnych części książki) i co jakiś czas kwiczała z jego błędów ortograficznych gdy dostała wiadomość. I to.. nie był ten drewniany maruda a sama Bogini Lata? Ostra dość dobrze ją kojarzyła bo jednak to ona rozdaje te śmieszne błogosławieństwa ale że przerzuciła się jeszcze na rozdawanie tytułów?
  No dobrze no, chciała tytuły dostać to co się będzie. Wstała, odłożyła korę, klepnęła swojego chłopa w dupę i wyleciała z jaskinii by dostać się do świątyni. Gdy przybyła to miłym zaskoczeniem było że już ktoś tu był.
  – Hej Tiish! Dziwne, nie? – zagaiła Starszego z uśmiechem a potem siadła na zadzie. I czekała..
  
  Zamszony Bór

[Malachitowa Noc]

Sea zamrugała zaskoczona, leżąc we własnym legowisku.
W ostatnim czasie to była krótka okazja na odpoczynek, nim znowu wyruszy na wyprawę. Starała się bardzo zajmować sobie czas tak, aby nie mieć go zbyt wiele wolnego. To pozwalało nie myśleć.
Głos w głowie był obcy, ale za to posąg, który jej rozbłysł pod powiekami... Chyba go widziała. Bogini?
Serce zabiło jej żywiej, chociaż nawet nie wiedziała, dlaczego tak się stresuje. Dotąd miała bezpośredni kontakt – no jeżeli liczyć tego motyla – z Naranleą.
Wstała więc i przygotowała się do drogi, a potem wylądowała przed świątynią, szukając odpowiedniego miejsca, w którym znajdował się posąg. Słyszała cichy głos siostry.
Usmiechnęła się krańcem pyska, odnajdując ją, jak i Tissh.
– Widzę, że wy też dostaliście wezwanie – odezwała się cicho, a stojąc przed posągiem, delikatnie się ukłoniła. Część smoków mogła nie chcieć wierzyć w bogów czy ich wyznawać, chociaż nie przeszkadzało im jednocześnie korzystania z ich cząstek mocy czy darów. Sama Sea zaś, mając tak namacalne dowody, wyznawała ich jednocześnie łącząc to wiarą w Absthiniusa, chociaż wiara w tego Boga prawie umarła w ich stadzie.

[Biały Mak]

Zabawiała małą harpię, kiedy dostała informację. Że co? Kto? Wiedziała kto, chyba. Jeden z tych przeklętych duchów Stad. Mącących spokój kiedy nie trzeba i wymieniających swoje usługi na bogactwa, które mogłyby zostać wykorzystane na inne sposoby. Nie mogła powiedzieć by nie byli użyteczni, ale historia jaką znała, głównie ta z fochem Lahae, sprawiała że nie miała zaufania do bogów. Pokręciła głową. Kryształy z tytułów mogły się jednak przydać, dlatego wyleciała z groty. Udało się jej doścignąć lądujących, dzięki czemu wiedziała już kogo spodziewać się w świątyni, w której była, notabene, pierwszy raz.
Poszła za zapachem przyjaciela, Piastunki i współrangowej. Weszła do środka powoli i nieufnie przyglądając się posągom. Trudno było nie wyczuć w tym miejscu jakiegoś rodzaju Mocy. Nie maddary, ale pierwotnej Mocy, która wierzących zapewne wprawiała w bogobojność, a która wzmagała uczucie nieufności w Erkal'Zirrze.
Rozluźniła się nieco gdy dostrzegła Tiishoyra.
– Witajcie. Jak się nazywa ta... bogini? – zapytała. Nie znała ich z wyglądu ani rozłożenia posągów wewnątrz Świątyni. Trudno jej jednak było tytułować bogiem kogoś poza Absthiniusem. Jedynego wszechmocnego. "Bogowie" tego regionu, nie ważne jaką mieli moc, zapewne byli ledwie okruszkami Istoty absolutnej.