Rzeka

[Spojrzenie Mroku]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Cóż. Jej wybór. Skoro czuje tak silne uczucie tylko do niego i nawet bez próbowania czegoś innego jakimś sposobem wie że on jest najlepszy z taką pewnością, by powstrzymywać swoje instynkty, to już zostało powiedziane że do gwałtu tutaj nie dojdzie.
Potem usłyszał jej wypowiedź. I szczerze powiedziawszy mało się nie załamał. Rany. czasami zastanawiam się czemu Zaklinacz postanowił pozostać tutaj, ze swoim stadem, tak innym od tutejszych smoków.
-Niby czemu miałoby tak być? Jestem łowcą więc zabijam zwierzęta. Małe i duże, w różnym wieku. Muszę wykarmić moje stado. Co do tej wilczycy, rozprułbym jej brzuch, tak by wciąż żyła wijąc się w cierpieniach i mordowałbym powoli każde z jej szczeniąt przed jej ślepiami, gdybyście we dwójkę mnie nie powstrzymały.
Tak. Spojrzenie faktycznie mógł być nieco bardziej niż tylko odrobinę okropny. Był przecież cienistym. Okropną, bezduszną bestią. Trochę naiwnym było oczekiwanie jakiegokolwiek żalu.

[Tejfe]

Takiej odpowiedzi to się nie spodziewała. Była na nią zbyt naiwna. Raz okazana jej chłodna życzliwość przez tego gruboskórego samca mocno ją oślepiła. Już chyba zapomniała, że świat wcale nie jest taki jaki chciałaby żeby był. To tylko jej pragnienia. Ona sama nienawidziła zabijać. Była wojownikiem owszem, ale wiedziała, że nie nadawałaby się na łowcę. Kiedy atakuje drapieżnika lub smoka wie dokładnie, że ich szanse są mniej więcej równe. Jednak kiedy jej pazury dosięgały szyi sarny czy jelenia, ona odczuwała ich strach i wiedziała doskonale, że nie mają nawet szansy na obronę. Jednak jak się okazało była jedną z nielicznych, którym było żal ich ofiar. Spojrzenie do nich nie należał. Nie ganiła go za to. Nie cierpiał przez to w jej opinii, jednak to co usłyszała mocno nią wstrząsnęło. Mógł być zabójcą, okej, ale czemu chciał być bezuczuciowym psychopatą? Jak zadawanie cierpienia swoim ofiarom mogło sprawiać mu radość? Nie była w stanie tego pojąć. Jedynie kto mógłby być taki sam jak on to ta czarownica, Aluzja. Jednak wojowniczka naprawdę polubiła Spojrzenie, czy to miało tak nagle przepaść? –Moje skrzydła już wyschły. Ja... Ja chyba powinnam już lecieć do groty, mam umówioną naukę.– skłamała, po czym odsunęła się znacznie od swojego rozmówcy. Jakieś słowo pożegnania i będzie mogła odejść.

[Spojrzenie Mroku]

Rany. Kiedyś, gdy nie był pogodzony z tym jaki jest świat i jakie chodzą po nim smoki, powiedziałby wprost że jest żałosna i by pogodziła się ze światem, a nie zachowywała się jak bachor.
-Boisz się mnie? Chyba jednak nie do końca mnie poznałaś, co? Może jestem jednak bardzo okropny, a nie odrobinę? -rzekł do niej wstając i ruszając za oddalającą się samicę. Jej zachowanie,wywołało u niego coś co chciał nauczyć się zwalczać. Gdy wyczuwał lęk lub zniechęcenie od razu odbierał to za słabość. Od razu chciał wykorzystać ją dla siebie. Jego srebrne oko błysnęło, gdy ta przemówiła.
-Nie jestem idiotą. Jakie skrzydła? Czy masz pierzaste skrzydła jak ja, że musisz czekać aż wyschną? Gdyby chodziło o naukę już dawno byś poleciała. Nie uciekaj ode mnie. Nie jestem potworem.
Gdy skończył mówić uśmiechnął się szeroko ukazując rząd ostrych zębisk, które pozbawiły życia tyle stworzeń. Jakiekolwiek intencje stały za tym wyszczerzem, wyglądał on upiornie na pysku samca.
Podszedł do niej naprawdę blisko is spojrzał jej tak głęboko ślepia że oboje mogli niemal zajrzeć do swoich dusz. W obu oczach samica mogła dostrzec dwie różne rzeczy. Oboje oczu kryło w sobie coś groźnego i dzikiego ale każde na inny sposób. Lewe, srebrne oko miało w sobie pierwotną dzikość zwierzęcia. Prawe, złote miało w sobie wyrachowane okrucieństwo. W obu kryła się drapieżność. Obojgu nie było nuty agresji, a raczej była w nich... prośba? O co? chyba o zrozumienie. Niemniej było to naprawdę dziwne.

[Tejfe]

Nie podobało jej się to, że się do niej zbliżył. Lubiła bliskość, czasami nawet jej łaknęła. Jednak teraz był szczególny przypadek, że wolałaby zachować dystans. Nie potrafiła patrzeć mu w ślepia. Raz spojrzała, po czym odwróciła wzrok. Nie mogła znieść tego jego spojrzenia, tej drapieżności, która się tam kryła, gniewu, przyjemności w sprawianiu bólu. Czy on miał jakiekolwiek inne cechy, niż złe? Czemu jej wtedy pomógł, czemu teraz okazał jej sympatię i dlaczego momentami wydaje jej się kimś inny, niż jest naprawdę? Mianowicie teraz, kiedy już popatrzyła w te dwa różne od siebie ślepia, zrozumiała, że ma poczynienia z okrutnym mordercą. Jego imię pasowało do niego bez zarzutów. –Masz rację. Mogłam polecieć wcześniej. Zostałam dla Ciebie. Chciałam z Tobą porozmawiać. Teraz jednak chcę odejść. Nie dlatego, że się Ciebie boję, Spojrzenie. Wręcz przeciwnie. Polubiłam Cię, jednak Twoje słowa sprawiły, że zrozumiałam. Nie chciałam więc zniszczyć mojej dobrej opinii o Tobie, która dzisiaj powstała, dlatego zamierzałam odejść, nim ta delikatna nić zostałaby zerwana. Teraz jednak to bez znaczenia. Jesteś zły.– Jak ławo można kogoś ocenić! Tehanu nawet nie zastanawiała się nad tym co sprawiło, że Spojrzenie stał się okrutny. No chyba, że się taki urodził.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie słysząc jej słowa warknął i złapał ją za łapę przytrzymując ją w miejscu. Jak na takie chuchro uścisk był naprawdę mocny. Jednak nagle drgnął jakby porażony prądem i pościł ją, jednocześnie cofając się o parę kroków, w końcu siadając na ziemi z opuszczonym łbem.
-Czemu niby jestem zły? No? Czemu przylepiasz do mnie łatkę na którą nigdy nie zasłużyłem? Masz mi za złe że chciałem torturować wilczycę? Była zagrożeniem, atakowała smoki. Winni muszą ponieść karę! -rzekł do niej głośno podnosząc głos, niemal krzycząc. Był wyraźnie wkurzony z powodu słów Wichury. Uniósł łeb, a jego mroczne spojrzenie znów wbiło się w jej oczy.
– Ja nawet nigdy nie zacząłem być zły. Nie wiesz nawet co znaczy to słowo -dodał znacznie już ciszej.

[Tejfe]

–Puść mnie.– warknęła zaskoczona, jednak samiec zaraz po chwili odsunął łapę. I to wcale nie na jej polecenie. Jego słowa poruszyły coś w jej sercu. A jeśli się myliła? Może miał powód, aby takim być? Nie. Nic nie usprawiedliwia tamtych słów. Nie były one mówione żartem, to akurat wiedziała. Mówił je szczerze. Jednak, aby tak od razu osądzać drugą osobę? Tehanu musiała się zastanowić nad tą głęboką zagadką filozoficzną –Nie chodzi mi tu teraz o wilczycę. To Twoje słowa sprawiły, że określiłam Cię takim mianem. Sam powiedziałeś, że przyjemność sprawiałoby Ci powolne zabijanie młodych wilczków, że cieszyłoby Cię ich cierpienie. A może źle zrozumiałam Twoją wypowiedź? Nie mam mi oczu, Spojrzenie. Tak postępują tylko złe istoty. Okrutne, pełne nienawiści.– wycedziła mu, momentami zastanawiając się czy robi dobrze. –I jakbyś chciał wiedzieć, wiem co to jest zło. Spotkałam je w pewnej osobie, którą mówiąc, że się mści wyżywała się na pisklętach i słabszych od siebie. Jednak może się mylę, osądzając ją, lecz to, że przeżyła koszmar nie upoważnia jej do zatruwania życia innym. Jednak proszę Cię bardzo, wytłumacz mi co to jest zło, bo może faktycznie jestem nieświadoma.

[Spojrzenie Mroku]

Parsknął gdy usłyszał słowa Wichury. Najpierw nie słuchają, co mówi, a potem zaczynają go błędnie oceniać, przez swoją niewiedzę.
-Nie powiedziałem że przyjemność sprawiłoby mi samo torturowanie szczeniaków. Chodziło mi o torturowanie matki, która była zagrożeniem dla smoków w wolnych stadach. Była winna, więc w konsekwencji zasłużyła na to. Poza tym: ona nie wahała się próbować Cię zabić. -przemówił poddenerwowany samiec- Myślisz że po kilkudziesięciu księżycach polowań zadawanie bólu sprawia mi jakąkolwiek przyjemność? Kiedyś tak. Jak najbardziej. Ale po dziesiątkach ciosów w szyję zadanych bezbronnym zwierzętom, już mnie to nie rusza.
Jego ogon poruszał się nerwowo po ziemi podczas gdy mówił. Był naprawdę przejęty, zupełnie jak nie on. Coś było z nim nie tak tym momencie i on doskonale o tym wiedział. Czuł się naprawdę... źle. Dziwnie.
-Powiedz mi, skąd ty możesz wiedzieć jak wygląda prawdziwe zło? -spytał się niespodziewanie.

[Tejfe]

–Ach tak? Ale nawet samo torturowanie tej wilczycy byłoby czynem godnego psychopaty. Jakbyś musiałbyś ją już zabić, to mógłbyś to zrobić w szybki sposób. Ale Ty przecież chciałbyś napawać się jej cierpieniem. A co do wilczków to powolne zabijanie nie jest torturą? Wiesz, wilczyca może i próbowała mnie zabić i przez to jej fanką nie jestem. Gdyby była sama bez młodych, to pomogłabym Ci ją ukatrupić. Jednak żal mi było jej niewinnych dzieci. Nie przeżyłyby bez niej.– powiedziała oskarżycielsko, już nie odwracając wzroku. W jej kryształowych ślepiach błyszczały ogniki gniewu. Tehanu uparcie trwała przy swoim, przynajmniej na razie. Uważała, że Spojrzenie teraz próbuje się wywinąć, chcąc złagodzić jej opinię o nim. I to właśnie nie dawało jej spokoju. –Nie zrozum mnie źle. Nie krytykuję fachu łowcy. Mój ojciec nim był. Gdyby nie Wy, nie byłoby czym wykarmić nieumiejących polować adeptów, oraz chorych. Polowanie jest prawem natury. Jednak fakt, że z premedytacją zmuszałbyś tą istotę do powolnego zdychania, źle o Tobie świadczy. Stąd też uznałam, że każda zabita ofiara Cię cieszy. Teraz jednak temu zaprzeczasz, choć przyznajesz, że wcześniej sprawiało Ci to radość. Teraz już nie wiem co o Tobie sądzisz. Jesteś chodzącą zagadką. -powiedziała, a kiedy usłyszała pytanie Mroku, drgnęła zaskoczona. –A więc odwracamy lisa ogonem? Mówiłam Ci już. Widziałam zło w pewnej samicy. Ona jest potworem i z uśmiechem na pysku sama przyznaje, że krzywdzenie innych sprawia jej radość. Jednak wiesz co? Ty nie jesteś zły. Nie tak jak ona. Pomyliłam się. Bo gdybyś był to by Ci tak nie zależało, abym myślała inaczej. Sam byś się do tego przyznawał. Możesz mieć pełno wad, ale gdybyś był zły, to byś teraz ze mną nie rozmawiał. Jednak to nie zmienia faktu, że jesteś okrutny. I nie próbuj mi teraz wmawiać, że tak też nie jest.

[Spojrzenie Mroku]

Samiec wywrócił oczyma.
-Nic nie potrafisz zrozumieć? Śmierć to tylko zwykłe narzędzie służące do dawania kary. Niczemu nie zaprzeczam, ty nie potrafisz zrozumieć -rzucił jej i z powrotem wstał na łapy, podchodząc do niej jak wcześniej- Przestań być taka miękka. To było tylko zwierze. Lubisz jeść mięso prawda? W taki razie jeśli Ci powiem że nie każde zwierze ginie natychmiast od ciosu łowcy, zwłaszcza te większe, to co? Zostaniesz wegetarianką? A jeśli Ci powiem że zabijając ofiarę, zdarza się że osieraca się ich młode skazując je na śmierć? Cierpienie jest wszędzie, więc skończ być hipokrytką, skoro korzystasz z jego owoców.
Po raz pierwszy spojrzenie zwrócił się do Wichury ze szczerą nutą złości. Zdenerwowała go swoimi słowami. Wojowniczka brzydząca się przemocą. Ciekawe.
-Jeśli mówisz o Aluzji, mojej byłej partnerce, to wiedz że ja wiem o niej więcej. Oboje jesteśmy różni ale żadne z nas nie jest w moim zrozumieniu złe. Ona jest po prostu cholernie mściwa i na tyle tępa że jedynie umie rozwiązywać swoje konflikty za pomocą szpona.

[Tejfe]

Kiedy ten się zbliżył, ponownie się od niego odsunęła. –Jem mięso i je lubię, wiem, że w ten sposób mogę osieracać niewinne stworzenia, albo wręcz pożeram te, które nie zaznały jeszcze smaku świata, ale Spojrzenie, ja inaczej patrzę na świat niż Ty. Nie mam Ci za złe za to, że polujesz. Sama poluje, mój partner poluje, moje dzieci będą polować i wszyscy zabijamy słabszych, czy to w ten, czy w inny sposób. Nie lubię tylko faktu, że niektórzy nie robią tego wyłącznie po to, aby zaspokoić swój głód, gdyż takie jest prawo natury, nie zmienię go. Zimą na samych owocach nie przeżyję. Niektórzy, tak jak wcześniej osądzałam Ciebie poza tym, że się nakarmią odnajdują w tym niebywałą przyjemność. Przyjemność krzywdzenia innych. Kiedy Ci powiedziałam, że czuję ucisk w sercu, gdy muszę zabić kolejnego jelenia, rozbawił Cię ten fakt. Nigdy nie myślałaby o tym, aby zostać wegetarianką, a moja dawna przyjaciółka, która starała się nią być śmieszyła mnie. Jak mówiłam, musimy zabijać, aby żyć. Ale jak można odnajdywać w tym radość? Może i to co mówię jest sprzeczne ze sobą, może i jestem miękką hipokrytką z klapkami na ślepiach, ale nic na to nie poradzę. Mówisz, że zabijanie to forma kary. Za co chciałbyś karać tamte młode wilki? Za to, że były dziećmi tej bestii, za to byś je zabił? Nie jesteś zły. Wybacz mi za tamto, ale według mnie Łowca powinien mieć więcej szacunku dla zwierząt na, które poluje. Więcej respektu dla natury.– wygłosiła ten długi, przejmujący monolog, który najprawdopodobniej Spojrzenie nie zrozumie, bowiem tylko ona wiedziała o czym mówi. –Co do Aluzji, to ona jest zła, no może być jeszcze głęboko chora na umyśle. Podobno miała straszne dzieciństwo, ale to nie jest powód, aby nękać niewinnych, którzy nic nie wiedzą o tym co przeżyła i w życiu jej nie zawinili. Nie rozumiem jak mogłeś się z nią związać?

[Spojrzenie Mroku]

To już było meczące. Naprawdę ile razy miał powtórzyć tą jedną i tą sama rzecz zanim Wichura go zrozumie. Gdy ta się odsunęła od podążył za nią.
-Zabijanie nie sprawia mi przyjemności. Kiedyś, dawno mi sprawiało. Ale po tylu ofiarach mam to gdzieś. Cieszy mnie sprawiedliwość i cierpienie winnych -rzekł bardzo krótko i więcej nic nie powiedział. nie miał zamiaru też się powtarzać. Jeśli Wichura będzie znowu chciała mu wmówić że lubi zabijanie to chyba po prostu stąd poleci. Jaśniej nie potrafi się wysłowić. jeśli ona tego nie rozumie to nic do niej chyba nie trafi.

[Tejfe]

–Dobrze, już dobrze.– wymruczała tym swoim epicko głębokim głosem, który momentami przechodził w sopranowe tony. –Rozumiem.– powiedziała, ku zdziwieniu Spojrzenia, a tym bardziej ku zdziwieniu samej sobie. Oczywiście ta bezsensowna kłótnia już trochę trwała i należało ją wreszcie skończyć, ale Wichura nie należała do tych, którzy tak łatwo odpuszczają. Ba! Należała do tych co prawie nigdy nie dają za wygraną! (Biedny Pożeracz...) Co więc nią kierowało? –Przepraszam Cię Spojrzenie, jeśli wcześniej dotkliwie Cię uraziłam.– mówiła to z trudem. Owszem, przepraszać też nie umiała, tylko w rzadkich przypadkach kiedy naprawdę było jej przykro. –Pomyliłam się co do Ciebie. Nie jesteś potworem, choć Cię tak nazwałam i bardzo się cieszę z tego, że się pomyliła. Polubiłam Cię, Cienisty Łowco. Dlatego tak bardzo zabolała mnie myśl, że możesz być bezwzględnym mordercą. Nie chciałam więc dlatego uwierzyć w Twoje słowa, bo po prostu Ci nie wierzyłam. A nie chciałabym mieć za przyjaciela kogoś kto wydaje mi się, znaczy jest wstrętny i okrutny. – powiedziała, po czym się zatrzymała, jakby na chwilę się w czymś zawahała. –Przyjaciel... Nie masz mnie za przyjaciółkę, co? Ledwo co się znamy, choć Cię cenię za to, że dwa razy mi pomogłeś. Ja szybko przywiązuje się do innych. Jednak przyjaźń to chyba za wielkie słowo w tym przypadku. Jeszcze nie dawno nazwałam Cię bezlitosnym potworem. Jak mogłabym myśleć, że możesz mnie wziąć za przyjaciółkę?– spytała, posyłając samcowi jakby błagalne spojrzenie. Jej jasne, odbijające światło oczy patrzyły na niego z stresującym wyczekiwaniem. Wyczekiwaniem na co?

[Niebieski Kolec]

Kolejny spacer... chociaż to nie był spacer tylko podróż w określonym celu. Miałem się tu spotkać z uzdrowicielką Cienia. Na myśl o tym stadzie, aż brało mnie na mdłości. Jednak mus to mus. Przystanąłem przy rzece zbierając myśli. Czy coś jej zrobię? Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia sam nie wiedziałem. Usiadłem i wysłałem jej wiadomość mentalną z obrazem miejsca spotkania.

[Migotliwa Aura]

Jak ktoś ją wzywa, zazwyczaj odpowiada. Teraz jednak nie znała tego przekazu. Ale wieść o jej awansie zapewne rozniosła się dalej, niż tylko w obrębie granicy stada. No cóż, Uzdrowiciele mieli pełne łapy roboty i nie zdziwiła się. Albinoska kołowała chwilę na niebie, obserwując smoka siedzącego na ziemi, po czym zdecydowała się wylądować. Pełnym gracji ruchem opadła ku lądowi, lądując miękko na trawie obok rzeki. Spojrzała na smoka, ale nie podeszła do niego bliżej, niż na dwa ogony. Przezorny zawsze ubezpieczony.
– Co Ci dolega, smoku?
Zapytała, domyślając się, że ten tutaj nie przybył po to, aby rozmawiać.

[Niebieski Kolec]

Starałem się obserwować teren dookoła, jednak niezbyt dobrze mi to wychodziło. Jeszcze to pieczenie... Przez chwilę nawet się bałem, że znów mogę być ślepy. Usłyszałem tylko trzepot skrzydeł i czyjeś kroki... zapewne uzdrowicielki. Instynktownie odwróciłem łeb w jej stronę mrużąc ślepia. ~ Mam ostatnio kłopoty ze wzrokiem i ciężko mi się widzi. Mogłabyś coś z tym zrobić?~ Spytałem spokojnie. Całe szczęście, że księżyce ślepoty nauczyły mnie obejść się bez wzroku, ale teraz nie mogę sobie na to pozwolić.

zapalenie rogówki

[Migotliwa Aura]

Migotliwa spojrzała na Łowcę i skinęła krótko pyskiem. Potem podeszła do niego i położyła delikatnie łapy na jego pysku, przypatrując się jego ślepiom. Zapalenie, jak nic. Znów skinęła łbem, ale tym razem do siebie. Miała w składziku ostróżeczkę, a więc wyjęła ją i wrzuciła jej płatki do kamiennego naczynia. Następnie stworzyła kulkę wrzącej wody i sparzyła płatki w naczyniu. Gdy były gotowe, ułożyła je delikatnie i dokładnie na oczach Głosu Zapomnienia i poczekała aż wyschnie ten jego okład, a ostróżeczka odpadnie. Miała także żywokost, którego użyła. Proszek z korzenia wrzuciła do kamiennej miseczki, którą zawsze miała ze sobą, a potem dodała do niego wody. Gotowała i gotowała, aż wywar w końcu był gotowy. Potem schłodziła ów wywar, by następnie dzięki maddarze i przeniesieniu wodnego roztworu, zakroplić go do oczu łowcy. Gdy zioła zaczęły działać, Aura położyła ponownie łapy na pysku Głosu, aby następnie maddarą przyspieszyć leczenie. Posłała impuls, który miał odnaleźć ognisko zapalenia i usunąć z oczu wszelkie szkodliwe bakterie, usunąć wirusy i brud, które mogło to zapalenie spowodować. Potem przyspieszyła regenerację rogówki, obkurczyła kanaliki łzowe, by te działały sprawnie, nawilżając oko. Potem Uzdrowicielka przyjrzała się swojemu dziełu.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie wysłuchał cierpliwie Wichury, będąc zadowolonym że ta w końcu sięgnęła po rozum do głowy i się uspokoiła. jej słowa nieco go poruszyły. Przyjaciel? On nie miał przyjaciół. Kiedyś miał partnerkę, teraz miał kochankę, no i jest zawsze Uśmiech który był jego stryjem. Więź pomiędzy nimi można by na siłę nazwać przyjaźnią ale jednak nie było to dokładnie to słowo, które najlepiej by ją nazywało.
Chciał już jej odpowiedzieć, lecz w tym momencie przypełzł to wodniak, a zaraz po nim... Migotliwa. Z niesmakiem patrzył jak ich uzdrowicielka marnuje zioła na jakąś podróbę smoka. Nic nie powiedział choć chciał. Niech robi co chce, niedługo tak czy inaczej wszystko się zmieni i problem zniknie.
– Przyjaciółka? Ja miewam sympatie. Lubię Runę, Jesień czy Aluzję. Ale czy mogę kogokolwiek nazwać przyjacielem? Chcesz przyjaźnić się z kimś takim jak ja? Nie rozumiem. -po krótkim milczeniu dodał jeszcze z drapieżnym uśmieszkiem:
-Jeśli chcesz spędzić ze mną czas sam na sam, nie widzę problemu.
Tak. Antrasmer zdecydowanie nie wiedział o co chodzi samicy. Dla niego świat od dawna wyglądał tak samo. A swoją drogą uratwał ją nie dwa, a trzy razy.

[Tejfe]

Ich jakże intymną, a przynajmniej w odczuciu Tehanu rozmowę przerwał jej brat Głos, oraz młoda uzdrowicielka. Wichura skinęła im tylko łbem od niechcenia i nie poświęcała im więcej czasu. Widziała, że Spojrzenie czeka, aż tamci odejdą i dopiero potem zacznie mówić. W końcu jednak zniknęli, a Cienisty odezwał się. Pysk Wichury przez moment przybrał jakiś dziwny wyraz grymasu, ale potem rozluźnił się. –Czyli nie wiesz jaki zidentyfikować przyjaźń?– spytała zdziwiona, bo niezbyt zrozumiała samca. –Myślę, że to po prostu się wie. I tak chcę się z Tobą przyjaźnić, Spojrzenie. Jesteś istotą zagadkową jak wielu Cienistych i nie sądzę, żebyśmy mieli wiele wspólnych pasji, ale uważam, że nasza przyjaźń jest możliwa. Moglibyśmy się nawzajem uzupełniać, jeśli wiesz o co mi chodzi.– powiedziała swobodnie, gdyż po tamtej kłótni zaczęła odczuwać szczerą sympatię do Mroku. –Oczywiście jeśli chcesz.– dodała pospiesznie. –Myślę, że mogłoby być ciekawie. Lubisz latać?– odpowiedziała na kolejne jego słowa. Nie pamiętała tego trzeciego razu kiedy jej pomógł, gdyż wtedy była zbyt zamroczona zdobytą raną.

[Krwawiąca Łuska]

Krwawiąca zjawiła się nad rzeką i usiadła sobie z dala od innych smoków. Skinęła tylko swoim futrzastym łebkiem w ich stronę i wpatrywała się w nurt rzeki. Czekała tutaj na kogoś. Nie znała tego smoka, ale inni pomogły jej się skontaktować by mogła uczyć się skoku. Tak więc czekała podekscytowana...I patrzyła teraz w niebo...

[Złuszczona Łuska]

Leciała wzdłuż rzeki, cierpliwie wypatrując białego kształtu. W miejscu, gdzie rzeka rozlewała się w większe koryto, ujrzała w końcu sylwetkę smoka. Był dość charakterystyczny – jego ciało pokrywały pióra, których końcówki miały bordowy kolor. Zwinęła skrzydła, swobodnie opadając w dół. Pół ogona nad ziemią usztywniła je i pozwoliła wyprostować się ciału. Jej tylne łapy dotknęły ziemi pół smoczego ogona od, wpatrzonej w nią, wodnej samiczki. Powoli do niej podeszła, marszcząc pysk w szerokim uśmiechu. – Witaj! Jestem Złuszczona. – To na pewno była jej nowa uczennica. – Zacznijmy od podstaw – przyjmij pozycję jak do biegu. Czyli rozstaw szeroko łapy, przyciśnij skrzydła do boków, obniż głowę i ustaw ją, tak samo jak ogon, na jednej linii z kręgosłupem. – Usiadła na brzegu rzeki i przez kilka sekund badawczo obserwowała swoje odbicie. Zaraz jednak zwróciła wzrok na młodą. Ciekawe, z jakiego była stada. Jej zapach nie kojarzył jej się ani z Ogniem, ani z Cieniem. Ze smokami z pozostały stad zaś nigdy jeszcze nie rozmawiała.

[Zbierający Kolec]

Nareszcie pozna sztuki polowania, dzięki spotkaniu z "dziadkiem" który jest łowcą poćwiczy sobie i może ruszać na polowania. Chociaż i tak szczerze mówiąc, wolał brać od łowców a samemu zająć się szkoleniem się na wojownika. Z racji iż nie potrafił jeszcze latać (skandal!) to przyszedł o własnych łapach. Nachylił się nad rzeką i zaspokoił ogromne pragnienie. Jakby nie patrzeć przebył dość spory kawał drogi. Po zaspokojeniu potrzeby wody usiadł na brzegu i zamoczył swój ogon, wręcz delektując się chwilami gdy woda bezsilnie chciała porwać jego ogon z nurtem.